Μικροβιολογία Ζακύνθου: Η Ταβέρνα
Θυμάμαι ταβέρνες σαν αυτή. Όταν έμπαινα μικρός, κάνοντας κάποιο θέλημα, σα να έμπαινα σε ένα κλειστό σύστημα κωδικής αυταξίας, τελείως αδιάφορο για την κοινωνία και τις έγνοιες της -άντρες πιωμένοι κι εύθυμοι, συνειδητά ανεύθυνοι κι αδιάφοροι για τις γυναίκες και τα παιδιά στο σπίτι, τραγουδιστές, με ενα κομμάτι τυρί και το νεροπότηρο ξέχειλο με αφρισμένη βερντέα, κιθάρες, λίγο χυδαία αστεία, όλοι σχεδόν με τριμμένα ρούχα αλλά ανεπίληπτα μουστάκια από όπου δεν παράσκαλε ούτε τρίχα, στη δροσερή σκιά το μεσημέρι, στο φως της λάμπας με τις συχνές διακοπές της τοπικής ΔΕΗ τα βράδια... Κι αυτές οι τέντες! Είναι ο λόγος που αγάπησα τη ζωγραφική του Οικονόμου, όταν τη γνώρισα, παιδί της πόλης πια.
