— Μέσα στην υπερπληθώρα παραστάσεων τα χρόνια της κρίσης, το Από Μηχανής Θέατρο έρχεται να προσθέσει το δικό του μεγάλο ρεπερτόριο. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Δημήτρης Μυλωνάς: Αν θελήσουμε να αναφερθούμε στο φαινόμενο σφαιρικά, νομίζω ότι οδηγηθήκαμε σε αυτό εξαιτίας της ανεξέλεγκτης εκπαίδευσης των δραματικών σχολών και εργαστηρίων. Παλιά στις σχολές ξεκινούσαν δεκαπέντε άτομα και τελείωναν πέντε. Σήμερα υπάρχουν σχολές που παίρνουν στο πρώτο έτος σαράντα, για να μη σου πω και τέσσερα τμήματα των σαράντα μαθητών. Υπάρχει πολύ μεγάλη προσφορά ηθοποιών, καθώς κάθε χρόνο βγαίνουν πολύ περισσότεροι απ' όσους μπορεί να απορροφήσει το επάγγελμα. Έτσι δημιουργούνται όλοι αυτοί οι καινούργιοι χώροι, οι συνεχείς παραστάσεις, οι ομάδες που φτιάχνονται κάθε μέρα. Αυτό είναι θετικό γιατί βγαίνει και καλό υλικό. Οπότε θεωρώ ότι αυτή η συσσώρευση θα γινόταν έτσι κι αλλιώς, απλώς συνέπεσε με την κρίση.
Άννα Ελεφάντη: Το θέμα είναι ότι αυτά τα παιδιά στηρίζουν τα όνειρά τους σε σαθρά θεμέλια. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι το γιατί πηγαίνει ο κόσμος στο θέατρο. Υπάρχει μια γενικότερη επιστροφή στο θέατρο. Νομίζω ότι, μαζί με το ποδόσφαιρο, αποτελεί ίσως από τις τελευταίες κοινωνικές εκδηλώσεις που αποτελούν αφορμή για συνάντηση. Γιατί το θέατρο είναι ένας τόπος συνάντησης.
Εγώ δεν επιβάλλω κοινή γραμμή στους σκηνοθέτες και στις ομάδες που φιλοξενούμε, δεν επεμβαίνω καλλιτεχνικά στον σκηνοθέτη. Καθένας είναι απόλυτα ελεύθερος να δείξει πάνω στη σκηνή αυτό που θέλει να κάνει. Δεν είμαστε καθόλου παρεμβατικοί. Είμαστε οι παραγωγοί, κοιτάμε να πληρώνονται όλοι όσο μπορούμε καλύτερα και το κάνουμε σωστά αυτό, γι' αυτό και μας εμπιστεύονται.
— Εσείς, ως θέατρο ρεπερτορίου με πολλαπλές παραγωγές, ποιες αποφάσεις πήρατε μετά από έναν χρόνο εμπειρίας;
Δ.Μ.: Το Από Μηχανής έχει μια ιστορία και ήρθαμε να χτίσουμε κάτι καινούργιο πάνω σε αυτήν. Πρόκειται για ένα θέατρο που για ένα διάστημα στέγασε την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Εδώ παίχτηκε ο Ηλίθιος σε σκηνοθεσία Λιβαθινού, στον οποίο συμμετείχα κι εγώ. Εμείς είχαμε ήδη μια πορεία 15 χρόνων στον χώρο και ήταν συνειδητή η απόφαση να αποκτήσουμε το δικό μας θέατρο, δεν ήταν μια απόφαση που πήραμε εν μια νυκτί.
Το ανακαινίσαμε και το μονώσαμε, κι έτσι στις δύο σκηνές του, πάνω και κάτω, μπορούν να παίζονται ταυτόχρονα παραστάσεις. Στόχος μας είναι να χτίσουμε ένα θέατρο ρεπερτορίου, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει από τη μία μέρα στην άλλη. Ήταν επιλογή μας να έχουμε ένα τόσο μεγάλο ρεπερτόριο, γιατί, όντας τόσα χρόνια στον χώρο, είχα στο μυαλό μου ανθρώπους σαν τον Γιώργο Παλούμπη, τον Γιάννη Καλαβριανό, τον Σωτήρη Χατζάκη κ.ά., με τους οποίους θα ήθελα να συνεργαστώ.
Προσπαθούμε να χτίσουμε έναν πυρήνα ανθρώπων πίσω από αυτό που λέγεται Από Μηχανής και πιστεύουμε ότι αυτό μπορεί να γίνει μέσα από τη συνεργασία με ανθρώπους με τους οποίους έχουμε τα ίδια χνότα και κοινό καλλιτεχνικό όραμα, το οποίο θα πλαισιωθεί από ομάδες νέων ανθρώπων. Είναι όμως πολύ νωρίς για να φανεί το αποτέλεσμα. Δεν πάμε να κάνουμε ένα θεατρικό σούπερ-μάρκετ.
— Πέρσι υπήρχε καταιγισμός παραστάσεων πάντως. Φέτος τι να περιμένουμε;
Δ.Μ.: Φέτος έχουμε προγραμματίσει 16 παραγωγές. Πιστεύω στη σύμπραξη ηθοποιών πολλών γενεών. Δεν πιστεύω ότι οι παραστάσεις πρέπει να γίνονται μόνο από νέους, γιατί περάσαμε και μια εποχή «νεολαγνείας». Πάνω σε αυτήν τη λογική κάναμε τη μετάκληση του έργου Ο Κήπος του Bruce Gooch, που κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στην Αθήνα. Το σκηνοθετώ μαζί με τον Στέλιο Μάινα και την Κάτια Σπερελάκη, ενώ έρχονται ο Καναδός συγγραφέας με τη γυναίκα για να το ερμηνεύσουν παράλληλα, ώστε να μπορεί το κοινό να δει και τις δύο εκδοχές. Με τη σειρά μας θα πάμε τη δική μας παραγωγή στο Μόντρεαλ. Μας ενδιαφέρει αυτή η εξωστρέφεια. Αυτό κάναμε με τις Τρεις Αδελφές, τις οποίες παρουσιάσαμε στο Μελίχοβο, στη Μόσχα.
— Σας ενδιαφέρει ο πειραματισμός ή είστε υπέρμαχοι του θεάτρου του λόγου;
Δ.Μ.: Καταρχάς, όλα είναι θέατρο. Έχει πολλές αισθητικές και φόρμες: υπάρχει το είδος του μοντέρνου, του μεταμοντέρνου, του κλασικού, του λόγου κ.λπ. Εγώ δεν επιβάλλω κοινή γραμμή στους σκηνοθέτες και στις ομάδες που φιλοξενούμε, δεν επεμβαίνω καλλιτεχνικά στον σκηνοθέτη. Καθένας είναι απόλυτα ελεύθερος να δείξει πάνω στη σκηνή αυτό που θέλει να κάνει.
Δεν είμαστε καθόλου παρεμβατικοί. Είμαστε οι παραγωγοί, κοιτάμε να πληρώνονται όλοι όσο μπορούμε καλύτερα και το κάνουμε σωστά αυτό, γι' αυτό και μας εμπιστεύονται. Εγώ είμαι μαθητής του Στάθη Λιβαθινού, οπότε αυτό που ενστερνίζομαι ως γραμμή και αισθητική είναι η ρωσική σχολή. Πηγαίνω με το κείμενο και δεν επεμβαίνω καθόλου. Προσπαθώ να ανακαλύψω και να αποκαλύψω τον συγγραφέα σε παραστάσεις που πρέπει να έχουν άμεση επαφή με την εποχή μας, αλλά χωρίς να χαθούν το κείμενο και ο συγγραφέας. Προσπαθώ να κάνω ένα θέατρο ηθοποιών, όχι θέατρο του σκηνοθέτη.
Σε άλλες περιπτώσεις, όπως σε αυτήν του Λα Πουπέ του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, που ανεβαίνει 10 χρόνια μετά την πρώτη του παράσταση, με τη Θεοδώρα Τζήμου, η σκηνοθέτις Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου είναι του κινηματογράφου. Ενώ με ενδιαφέρει πολύ ο απόλυτος ρεαλισμός, όπως εμφανίζεται στο Εθνικός Ελληνορώσων του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου, η Πουπέ θα είναι μια παράσταση multimedia.
Α.Ε.: Εγώ θέλω να σταθώ στο παιδικό θέατρο με την Ομάδα Θέαμα από ανθρώπους με αναπηρία, με την οποία συνεργαζόμαστε για δεύτερη χρονιά. Μια συνεργασία με αμοιβαία αγάπη και εκτίμηση, που είναι σημαντικό ότι γίνεται για παιδιά. Η παιδεία ξεκινάει από αυτή την ηλικία και το θέατρο είναι εξαιρετικό εργαλείο για να περάσεις πράγματα στα πιτσιρίκια.
— Ανεβάζετε αυτό τον καιρό την «Προσωπική Συμφωνία» του Ronald Harwood.
Δ.Μ.: Αναφέρεται στον σπουδαίο μαέστρο Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ, αγαπημένο του Χίτλερ και ιδιαίτερα λαοπρόβλητο εκείνη την εποχή. Όταν, μετά το τέλος του πολέμου, ανακρίθηκε από τον ταγματάρχη Άρνολντ κρατούσε ημερολόγιο και ο συγγραφέας βασίστηκε σε αυτό για να γράψει το έργο του.
Με ενδιέφερε πάρα πολύ η ακραία εποχή κατά την οποία διαδραματίζεται, καθώς είναι ανάλογη με τη δική μας, με την έννοια ότι τώρα η ανθρωπότητα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, απλώς έχει αλλάξει ο τρόπος πολέμου. Το έργο θίγει επίσης κάτι που με ενδιαφέρει, το ότι η τέχνη πρέπει να είναι ανεξάρτητη από την πολιτική, το αν ο καλλιτέχνης πρέπει να παίρνει θέση στα κοινά ή να μιλάει μόνο μέσα από το έργο του. Το έργο διαδραματίζεται πάνω σε ερείπια, σε μπάζα, σε ανθρώπινα πτώματα, εκεί όπου χτίστηκε το Ανατολικό Βερολίνο, την εποχή που χωριζόταν η Ευρώπη στα δύο και ο πόλεμος συνεχιζόταν με άλλον τρόπο, μέσω του Ψυχρού Πολέμου.
Info
Από Μηχανής Θέατρο
Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο
Τηλ: 210 5232097
σχόλια