«Βόυτσεκ»: Όταν η ομορφιά δεν είναι αρκετή

«Βόυτσεκ»: Όταν η ομορφιά δεν είναι αρκετή Facebook Twitter
Ο Γιώργος Γάλλος καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να εκμαιεύσει την οδύνη του ήρωα που υποδύεται, στέκεται όμως αδύνατον να ενεργοποιηθεί το θυμικό μέσα σε ένα τόσο ψυχικά αποστειρωμένο πλαίσιο. Φωτο: Μιχάλης Κλουκίνας
0

Ο Βόυτσεκ βλέπει τα κομμένα κεφάλια που πέφτουν τις νύχτες πάνω στο γρασίδι. Ακούει φλογέρες και βιολιά στο λιβάδι, φωνές μέσα από τη γη.

Συλλαμβάνει ερεθίσματα που αγνοεί το ανθρώπινο αυτί, συνομιλεί με την κρυμμένη διάσταση των πραγμάτων, με τα φαντάσματα των αδικημένων που στοιχειώνουν τα δάση, ψάχνοντας για τη συμπόνια που στερήθηκαν όσο ήταν ζωντανοί.


Ο καλός στρατιώτης Βόυτσεκ τρώει μόνο μπιζέλια και ουρεί μέσα σ' ένα δοχείο: αυτή είναι η συμφωνία που έχει κάνει και υφίσταται καρτερικά τις συνέπειες, προκειμένου να εξασφαλίσει λίγα χρήματα για την οικογένειά του.

Το σώμα του υποφέρει από τα πειράματα στα οποία υποβάλλεται, αλλά το μυαλό δεν συρρικνώνεται. Αστράφτει σαν καθαρό μέταλλο που ξεμπροστιάζει οτιδήποτε νοθευμένο έρθει σ' επαφή μαζί του.

Απόλυτα εκτεθειμένος και ανυπεράσπιστος απέναντι στους «ανωτέρους» του, τον Γιατρό και τον Λοχαγό, υφίσταται ταπεινώσεις και εξευτελισμούς που θα τσάκιζαν την πιο παχύδερμη ψυχή. Είναι, όμως, εκείνοι που τελικά τρομάζουν από την υπαρξιακή ένταση του Βόυτσεκ.


«Στάσου μια στιγμή, Βόυτσεκ!» του φωνάζει ο Λοχαγός. «Τρέχεις μες στον κόσμο σαν κοφτερό ξυράφι, κι όποιον περάσει δίπλα σου τον σκίζεις».

Πώς είναι δυνατόν μια παράσταση, όπως αυτή που παρακολουθήσαμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, να στέκεται με τόση ψυχρότητα απέναντι στο έργο του Μπύχνερ; Πώς είναι δυνατόν να μη μεταδίδει ούτε στο ελάχιστο την απόγνωση που εκλύεται από τον πυρήνα του;


Ηθικό και ανήθικο, λογικό και παράλογο, υποκείμενο και αντικείμενο: η κατάρα των απόλυτων διαχωρισμών, η απουσία της αμφιβολίας, τα συστήματα (φυσικής, ηθικής και ούτω καθεξής) ως βεβαιότητες, αυτά τα κατασκευασμένα ψέματα βασανίζουν τον Βόυτσεκ μέχρις εσχάτων.

«Κοιτάξτε, κύριε Λοχαγέ, τι όμορφος, πηχτός, γκρίζος ουρανός, σου 'ρχεται να του καρφώσεις ένα μπαστούνι και να κρεμαστείς από κει πάνω, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει η παύλα ανάμεσα στο ναι και ξανά πάλι ναι – και όχι, κύριε Λοχαγέ, ναι και όχι; Φταίει το όχι για το ναι ή το ναι για το όχι; Πρέπει να το σκεφτώ».

«Βόυτσεκ»: Όταν η ομορφιά δεν είναι αρκετή Facebook Twitter
Το γεωμετρικό σκηνικό της Εύας Μανιδάκη ανταποκρίνεται εύστοχα στις απαιτήσεις του εγχειρήματος: ένα διώροφο μεταλλικό ημικύκλιο που εξασφαλίζει δύο επίπεδα δράσης. Φωτο: Μιχάλης Κλουκίνας


Αν η επιστήμη καταπιέζει και υποβαθμίζει σαδιστικά τον άνθρωπο, τότε δεν τη χρειαζόμαστε. Αν η κρατική εξουσία χαϊδεύει αυτάρεσκα το στέρνο της και χλευάζει τους υπηκόους της, τότε ας την καταργήσουμε.

Αν ο έρωτας προσφέρει μόνο κόλαση, τότε ας τον ξεκάνουμε κι αυτόν. Ο Βόυτσεκ βλέπει αυτό που κανένας δεν τολμά να δει, αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς την ουσία των πραγμάτων, ακόμη κι αν εκφράζεται αινιγματικά, παραληρηματικά, ακατανόητα.


Δεν έχει από πουθενά να κρατηθεί, σαν το σκυλάκι του Γκόγια που πνίγεται μέσα σε μια κιτρινόμαυρη χοάνη. Δεν αναδύεται, όμως, ως ήρωας των φτωχών ή ως μάρτυρας του προλεταριάτου· είναι ένας άνθρωπος κακοποιημένος απ' όλες τις μορφές εξουσίας, οι οποίες επιδιώκουν αυτό που ο Φουκό αποκαλεί «ποινικοποίηση της ύπαρξης».


Ο ήρωας του Μπύχνερ στέκεται πέρα από τις συνήθεις κατηγορίες της «ενοχής» και της «αθωότητας». Δεν είναι ούτε «κακός» ούτε «καλός». Προσπαθώντας να κατανοήσει το παράλογο της ύπαρξης, καταβάλλοντας μια ύστατη προσπάθεια να ορθώσει το ανάστημά του, ο Βόυτσεκ διαπράττει την πλέον αρχετυπική πράξη, τον φόνο.

Τελικά, συνθλίβεται κραυγάζοντας: «Ο πόνος εμένα μου αξίζει / Και τη ζωή μου όλη την ορίζει».


Κανένας ποτέ δεν θα ξεριζώσει το μυστήριο από την καρδιά του Βόυτσεκ. Θα εκπέμπεται αμείωτο ως το τέλος του χρόνου. Επειδή ως ήρωας παραείναι μεγάλος και σημαντικός. Επειδή η απόγνωσή του –η απόγνωση όλων των Βόυτσεκ του κόσμου– δεν θ' ανακουφιστεί ποτέ.

«Βόυτσεκ»: Όταν η ομορφιά δεν είναι αρκετή Facebook Twitter
Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, εμπνευσμένα από το vintage σύμπαν του τσίρκου και του πιερότου, μπορεί να μην ερεθίζουν σημαντικά το φαντασιακό του θεατή αλλά εντάσσονται αρμονικά στο σύνολο. Φωτο: Μιχάλης Κλουκίνας

Πώς είναι δυνατόν μια παράσταση, όπως αυτή που παρακολουθήσαμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, να στέκεται με τόση ψυχρότητα απέναντι στο έργο του Μπύχνερ; Πώς είναι δυνατόν να μη μεταδίδει ούτε στο ελάχιστο την απόγνωση που εκλύεται από τον πυρήνα του;


Η φροντισμένη αισθητική δεν είναι αρκετή όταν έχουμε να κάνουμε με τέτοια κείμενα. Πράγματι, σε επίπεδο όψης αυτός ο Βόυτσεκ κερδίζει τις εντυπώσεις.

Το γεωμετρικό σκηνικό της Εύας Μανιδάκη ανταποκρίνεται εύστοχα στις απαιτήσεις του εγχειρήματος: ένα διώροφο μεταλλικό ημικύκλιο που εξασφαλίζει δύο επίπεδα δράσης, ενώ περικλείει έναν κυκλικό δίσκο που θυμίζει πότε ρουλέτα –παραπέμποντας στα παιχνίδια της Μοίρας– και πότε πίνακα σκοποβολής, με τον Βόυτσεκ-«στόχο» να στέκεται συχνά στο κέντρο του.

Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, εμπνευσμένα από το vintage σύμπαν του τσίρκου και του πιερότου, μπορεί να μην ερεθίζουν σημαντικά το φαντασιακό του θεατή (το τσίρκο, άλλωστε, έχει υπάρξει κοινό σημείο αφετηρίας για πολλά ανεβάσματα του έργου στο παρελθόν), αλλά εντάσσονται αρμονικά στο σύνολο.

Οι υποβλητικοί φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ, σε συνδυασμό με τη διαρκή «ομίχλη» που τυλίγει τη σκηνή καθώς και το παιχνίδι με τις σκιές στο βάθος της συνεισφέρουν τα μάλα στη δημιουργία μιας σαγηνευτικής ατμόσφαιρας με έντονες οπτικές αντιθέσεις.


Επιπλέον, παρατηρούμε κατά τη διάρκεια της παράστασης μερικές όμορφες συνθέσεις που προκύπτουν από τη μελετημένη τοποθέτηση και ανάδειξη των σωμάτων στον χώρο: η Μαρία (Έλενα Μαυρίδου) στέκεται και νανουρίζει με το πόδι το παιδί της που κοιμάται στο πάτωμα, ενώ εκείνη καμαρώνει σαν παγόνι για τα σκουλαρίκια που στραφταλίζουν στ' αυτιά της.

Λίγο αργότερα, φορώντας μόνο το κομπινεζόν της, θα βρεθεί να «αιωρείται» μπλεγμένη στα κάγκελα με μια δέσμη «ουράνιου» φωτός να πέφτει διαγωνίως επάνω της, την ώρα που μετανοεί για την προδοσία της.

«Βόυτσεκ»: Όταν η ομορφιά δεν είναι αρκετή Facebook Twitter
H Μαρία (Έλενα Μαυρίδου) φορώντας μόνο το κομπινεζόν της την ώρα που μετανοεί για την προδοσία της. Φωτο: Μιχάλης Κλουκίνας


Το εξπρεσιονιστικό παίξιμο των ηθοποιών, η καταφυγή τους στα «σχήματα», στη λογική μιας ανούσιας καρικατούρας (Χάρης Χαραλάμπους-Λοχαγός, Σωτήρης Τσακομίδης-Γιατρός) και στην άγονη αποστασιοποίηση έχει ως αποτέλεσμα την εξόντωση του συναισθήματος από το σώμα της παράστασης.

Ο λόγος δεν αγγίζει καμία χορδή. Κάτι ξύλινο και ανούσια επιτηδευμένο σκιάζει όλες τις δράσεις και αλληλεπιδράσεις.


Ο Γιώργος Γάλλος καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να εκμαιεύσει την οδύνη του ήρωα που υποδύεται, στέκεται όμως αδύνατον να ενεργοποιηθεί το θυμικό μέσα σε ένα τόσο ψυχικά αποστειρωμένο πλαίσιο.

Ο χρόνος κυλά βασανιστικά αργά για τον θεατή, που δεν μπορεί να αντέξει δύο ώρες μόνο με «ατμόσφαιρα» και γοητευτικές εικόνες. Σημαντικό πράγμα η ομορφιά, αλλά στο θέατρο, όπως και στη ζωή, δεν είναι ποτέ αρκετή από μόνη της.

Info

Γκέοργκ Μπύχνερ - Βόυτσεκ

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου

Σκηνικό: Εύα Μανιδάκη

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ

Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Γάλλος, Έλενα Μαυρίδου, Σωτήρης Τσακομίδης, Χάρης Χαραλάμπους, Λευτέρης Πολυχρόνης κ.ά.

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Ηρώων Πολυτεχνείου & Βασ. Γεωργίου, Πειραιάς, 210 4143310, 210 4142320

Τετάρτη 19.00, Πέμπτη 20.30, Παρασκευή 20.30, Σάββατο 18.00 & 21.00, Κυριακή 19.00

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το ΜΑΜΙ είναι ένα ποίημα για τις ζωές των γυναικών

Θέατρο / «ΜΑΜΙ»: Εικόνες από τη ζωή μιας μητέρας

Το ποιητικό σύμπαν του 26χρονου σκηνοθέτη που μας μάγεψε με το «Goodbye Linditta», εστιάζει αυτήν τη φορά στην ιστορία μιας γυναίκας μέσα από τα μάτια ενός αγοριού που δεν θέλει να τη θεοποιήσει αλλά να την παρατηρήσει.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Τομά Ζολί στην Αθήνα: Ποιος είναι ο προκλητικός, ανατρεπτικός τελετάρχης των Ολυμπιακών Αγώνων

Θέατρο / O Τομά Ζολί στην Αθήνα: Ποιος είναι ο προκλητικός, ανατρεπτικός τελετάρχης των Ολυμπιακών Αγώνων

Ο πολυσυζητημένος σκηνοθέτης της τελετής έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, που έγινε διάσημος για τις φιλόδοξες, μεγαλειώδεις παραστάσεις του, πιστεύει απόλυτα στη μαγική δύναμη του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Αντικείμενα»: Μια παράσταση για τη υπόθεση των αδερφών Παπέν

Θέατρο / Μια παράσταση για τις εξουσιαστικές σχέσεις και ένα φρικτό έγκλημα

Στην παράσταση «Αντικείμενα», ο Γιάννης Αποσκίτης, ο Γιώργος Κατσής και ο Πάνος Παπαδόπουλος αφηγούνται με ένα δικό τους πρωτότυπο έργο μια ιστορία που κρύβεται στην υπόθεση των αδερφών Παπέν, αλλά δεν έχει ακόμα γραφτεί.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος A. Ευαγγελάτος: Μια μεγάλη διαδρομή

Πέθανε Σαν Σήμερα / Σπύρος A. Ευαγγελάτος: Μια μεγάλη διαδρομή στο ελληνικό θέατρο

Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης κυκλοφόρησε έναν τόμο 535 σελίδων, αφιερωμένο στον σπουδαίο σκηνοθέτη, φιλόλογο, συγγραφέα και ακαδημαϊκό που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Merde!»: Μια παράσταση για τα κωμικοτραγικά παρασκήνια του θεάτρου

Θέατρο / «Merde!»: Μια παράσταση για τα κωμικοτραγικά παρασκήνια του θεάτρου

Ο Βασίλης Μαγουλιώτης και ο Γιώργος Κουτλής συνσκηνοθετούν τον Νίκο Καραθάνο και την ομάδα των «Παιχτών» σε ένα νέο έργο με έναν αδηφάγο παραγωγό, έναν «ποιοτικό» σκηνοθέτη, έναν «εμπορικό» ηθοποιό, και τον γολγοθά της προετοιμασίας μιας παράστασης που πρέπει να αφορά τους πάντες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πριονίζοντας τα ποδ(άρ)ια της πατριαρχίας

Θέατρο / Πριονίζοντας τα ποδ(άρ)ια της πατριαρχίας

Πατροκτονίες δεν επιτελούν, πλέον, μόνον οι γιοι αλλά και οι θυγατέρες, όπως διαπιστώνουμε στη μαύρη κωμωδία «Ο τρόμος του κροκόδειλου» που σκηνοθετεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ένα τετραήμερο με ψηφιακή και αναλογική τέχνη στη Νέα Υόρκη

Αποστολή στη Νέα Υόρκη / «Ο καλλιτέχνης δεν χρειάζεται να αποδείξει ότι είναι πιο έξυπνος από το AI, αλλά ότι μπορεί να γίνει πιο δημιουργικός»

Η LiFO παρακολούθησε τέσσερα έργα ψηφιακής τέχνης και χορού με τα οποία το Ίδρυμα Ωνάση και η πλατφόρμα Onassis ONX συμμετείχαν στο φημισμένο νεοϋορκέζικο φεστιβάλ «Under the radar».
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
O οdy icons τραγουδάει Λαπαθιώτη σε μια παράσταση του Γιάννη Σκουρλέτη και της bijoux de kant

Θέατρο / «Ο Λαπαθιώτης έφερνε τη νύχτα μέσα στη μέρα, κάτι που σήμερα αποκαλούμε "κουίρ"»

Ο περφόρμερ και δημιουργός της αβανγκάρντ μουσικής οdy icons ερμηνεύει ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη μελοποιημένα από τον Χρίστο Θεοδώρου στη νέα παράσταση της bijoux de kant.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Σημασία έχει ν’ αγαπάς (και να χορεύεις)

Θέατρο / Σημασία έχει ν’ αγαπάς (και να χορεύεις)

Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα «Το Συνέδριο για το Ιράν» του Βιριπάγιεφ, έναν ιδιότυπο αγώνα λόγου που είναι σμιλεμένος σκηνοθετικά με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην μοιάζει με ακαδημαϊκή «εισήγηση».
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είναι ρομαντικό το ότι πέθανε τόσο νέα η Σάρα Κέιν, είναι βάναυσο και θλιβερό»

Θέατρο / «Δεν είναι ρομαντικό το ότι πέθανε τόσο νέα η Σάρα Κέιν, είναι βάναυσο και θλιβερό»

Τριάντα χρόνια μετά το εκρηκτικό ντεμπούτο της στη θεατρική σκηνή με το έργο «Blasted», συνάδελφοι και συνεργάτες της σπουδαίας συγγραφέως μιλάνε για την ίδια και το έργο της.
THE LIFO TEAM