Υπάρχουν σταρ που μετά από μια σειρά αποτυχίες πέφτουν στην αφάνεια. Όπως λέει και το ρητό, άλλωστε, στο Χόλιγουντ είσαι τόσο επιτυχημένος, όσο η τελευταία σου ταινία. Υπάρχουν ηθοποιοί που ως παιδιά γίνονται σταρ, μεγαλώνοντας όμως η φύση δεν τους ευνοεί και χάνουν τα χαρακτηριστικά που τους έκαναν αρχικά αρεστούς, όπως ο Χάλεϊ Τζόελ Όσμεντ της Έκτης Αίσθησης και του σπιλμπεργκικού A.I.
Υπάρχουν, πάλι, κι εκείνοι που υποδύονται έναν ρόλο σε μια δημοφιλή ταινία κι έπειτα εξαφανίζονται από το προσκήνιο, είτε λόγω έλλειψης ταλέντου, είτε επειδή τόσο ταυτίζονται με τον ρόλο αυτό που οι θεατές αρνούνται να τους αποδεχτούν σε οτιδήποτε άλλο και οι παραγωγοί δεν τους προσλαμβάνουν. Σε αυτούς τους τελευταίους είναι αφιερωμένο το παρόν κείμενο, όπου παρατίθενται μερικοί από τους χαρακτηριστικότερους.
Τζορτζ Λέιζενμπι
Ο 007 είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που ο ρόλος κάνει τον σταρ. Χρειάζεται όμως κι εκείνος που θα τον υποδυθεί να έχει έναν σχετικό μαγνητισμό, να μπορεί να τον υποστηρίξει. Μετά την αποχώρηση του Σον Κόνερι δεκάδες ονόματα ακούστηκαν για αντικαταστάτες του – μέχρι κι εκείνο του Γιώργου Φούντα έπεσε στο τραπέζι. Τελικά Μποντ έγινε ένας άσημος Αυστραλός, ο Τζορτζ Λέιζενμπι. Κάποιοι σήμερα θεωρούν ότι το On Her Majesty's Secret Service (1969) είναι η καλύτερη ταινία Μποντ «if you accept it as a whole and not just get hung up about George Lazenby», όπως λένε και οι Tindersticks στο αφηγηματικό Chocolate τους.
Δύσκολο όμως να παραβλέψεις τον Λέιζενμπι, οι Μποντ είναι προσωποκεντρικές περιπέτειες, στηρίζονται στον βασικό τους χαρακτήρα κι ο Λέιζενμπι δεν έχει τη στόφα του πρωταγωνιστή, είχε και την ατυχία να βρεθεί ανάμεσα σε Κόνερι και Ρότζερ Μουρ και η διαφορά κλάσης γίνεται ακόμα εμφανέστερη. Μετά τη χλιαρή υποδοχή της ταινίας, οι παραγωγοί στράφηκαν στον Ρότζερ Μουρ, ο Λέιζενμπι δούλεψε για κάποιο διάστημα στην Ιταλία σε φιλμ τρίτης διαλογής και σταδιακά αποχώρησε από το επάγγελμα.
Λίντα Μπλερ
Με δέκα οσκαρικές υποψηφιότητες ο Εξορκιστής (1973) του Γουίλιαμ Φρίντκιν έσπασε την προκατάληψη της Ακαδημίας για το είδος του τρόμου. Μία από τις υποψηφιότητες ήταν εκείνη του Β' Γυναικείου Ρόλου για την ανήλικη τότε Λίντα Μπλερ, η οποία στον ρόλο της δαιμονισμένης νεαρής Ρέγκαν έπλασε μια αξέχαστη φιγούρα του σινεμά του φανταστικού. Η Ακαδημία αναγνώρισε τη σωματικότητα της ερμηνείας και τις υψηλές απαιτήσεις για έναν εκ των πραγμάτων ανώριμο ερμηνευτικά ηθοποιό και την επιβράβευσε, παρά το γεγονός ότι η φωνή της, όταν δαιμονίζεται, είναι ντουμπλαρισμένη από την ηθοποιό Μερσέντες ΜακΚέιμπριτζ. Η συνέχεια όμως δεν ήταν εξίσου λαμπερή για την Μπλερ, με μοναδικές αξιοσημείωτες στιγμές στο βιογραφικό της την επανάληψη του ρόλου της Ρέγκαν για τις ανάγκες του ανερμάτιστου σίκουελ The Exorcist II: The Heretic (1977) αλλά και της παρωδίας Repossessed (1990) στο πλευρό του Λέσλι Νίλσεν.
Ρόμπερτ Πάουελ
Πριν φορέσει τον χιτώνα του Ιησού για τις ανάγκες της πολυαγαπημένης μίνι σειράς του Τζεφιρέλι, ο Πάουελ είχε στο ενεργητικό του κάποιες αξιόλογες εμφανίσεις, όπως η συμμετοχή του στο The Italian Job (1969) ή ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο Mahler (1973) του Κεν Ράσελ. Μετά ήρθε ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ (1977) και η διεθνής αναγνώριση. Τόσο έμοιαζε στον Ιησού, όπως απεικονίζεται στις αγιογραφίες, ώστε όποτε εμφανιζόταν στο πλατό με τη σχετική αμφίεση, οι τεχνικοί σταματούσαν να βωμολοχούν. Στη συνέχεια όμως ήταν τέτοια η ταύτισή του με τον ρόλο στη συνείδηση του κοινού, που στάθηκε τροχοπέδη για την καριέρα του. Εργάζεται αραιά και πού μέχρι σήμερα σε παραγωγές ήσσονος σημασίας, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Στη χώρα μας, πάντως, μια φορά τον χρόνο, κατά την περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδας, γίνεται ένας από τους μεγαλύτερους σταρ του γαλαξία. Δεν το λες και λίγο.
Μαρκ Χάμιλ
Μέσα στο σύμπαν του Πολέμου των Άστρων ο Μαρκ Χάμιλ είναι ο απόλυτος σταρ, είναι ο Λουκ Σκάιγουοκερ. Η εμφάνισή του στο φινάλε του Τhe Force Awakens (2015) είναι ικανή να προκαλέσει ρίγη συγκίνησης στους φαν, η δραματουργική μεταστροφή του στο The Last Jedi (2017) κύματα οργής. Έξω από αυτό όμως η κατάσταση δεν είναι εξίσου ρόδινη. Κινηματογραφική φάτσα δεν έχει, δεν πρόκειται ακριβώς και για ταλέντο ευρείας γκάμας, συνεπώς εύλογα η καριέρα του δεν ακολούθησε διαστρική πορεία. Βρήκε καταφύγιο στο ντουμπλάζ, δάνεισε τη φωνή του στον Τζόκερ, τον εμβληματικό κακό της DC, σε μια σειρά από παραγωγές κινουμένων σχεδίων, ενώ πρόσφατα η φωνή του αντικατέστησε εκείνη του Μπραντ Ντούριφ ως Τσάκι, στο ριμέικ της Κούκλας του Σατανά, που πέρασε σχετικά απαρατήρητο από τις αίθουσες. Ως φυσική παρουσία, όμως, μας απασχολεί μόνο όποτε κρατά ένα φωτόσπαθο στο χέρι.
Σαμ Τζόουνς
Για τον ρόλο του Φλας Γκόρντον, στο ομώνυμο, μνημειώδες φιλμικό ρεσιτάλ κιτς οπερατισμού, ο θρυλικός παραγωγός Ντίνο Ντε Λαουρέντις ήθελε κάποιον με αθλητική σωματοδομή. Επέλεξε τον πρώην πεζοναύτη και ημιεπαγγελματία μοντέλο Σαμ Τζόουνς που είχε έναν δεύτερο ρόλο στο 10. Με την εμφάνιση αθλητή του αμερικάνικου ποδοσφαίρου και την εκφραστική δεινότητα ενός κομοδίνου, η χοντροκοπιά του Σαμ Τζόουνς εντείνει τον αυτοπαρωδικό χαρακτήρα του φιλμ, εξηγώντας ταυτόχρονα πλήρως και τους λόγους για τους οποίους η καριέρα του δεν είχε συνέχεια. Τον θυμηθήκαμε ξανά χάρη στο Ted (2012) του Σεθ ΜακΦάρλαν, όπου κάνει ένα χαρακτηριστικό πέρασμα υποδυόμενος τον εαυτό του. Ηθοποιός δεν υπήρξε ποτέ του, πρέπει όμως να είναι ωραίος τύπος.
Ραλφ Μάτσιο
Αν μεγάλωνες στα '80s ή στα '90s, όταν η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση έπαιζε μανιωδώς τις περιπέτειες του Ντάνιελ-σαν, του πολυτραγουδισμένου Karate Kid, η φιγούρα του Ραλφ Μάτσιο σού είναι οικεία. Δίχως όμως τη συνδρομή της πατρικής φιγούρας του κυρίου Μιγιάγκι, η καριέρα ήταν δύσκολη για τον νεαρό Ραλφ Μάτσιο, που πρόλαβε να προσθέσει στο βιογραφικό του έναν Κόπολα (The Outsiders, έναν χρόνο πριν το Karate Kid) και το Ξαδερφάκι μου ο Βίνι (1992) πριν περιοριστεί σε τηλεόραση και σε βιντεοπαραγωγές. Χάρη στη σειρά Kobra Kai αυτή την περίοδο γνωρίζει μια μικρή αναθέρμανση του ενδιαφέροντος προς το πρόσωπο του, με την ουσιώδη λεπτομέρεια ότι επαναλαμβάνει τον ρόλο που τον έκανε διάσημο.
Ρέιτσελ Ρόμπερτς
Με το Gattaca και το σενάριο του The Truman Show στο ενεργητικό του, όλοι στο Χόλιγουντ περίμεναν να δουν την επόμενη ταινία του Άντριου Νίκολ, τη Simone (2002), η οποία θα είχε για πρωταγωνιστή τον Αλ Πατσίνο και συμπρωταγωνίστρια του μια ολότελα ψηφιακή ηθοποιό. Το Σωματείο Ηθοποιών διαμαρτυρήθηκε, δημοσιεύματα στα media περί τεχνολογικής επανάστασης έδιναν και έπαιρναν, έλα όμως που στην πραγματικότητα επρόκειτο για προωθητικό τέχνασμα. Πίσω από τη Σιμόν κρυβόταν μια πραγματική, πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιός, το μοντέλο Ρέιτσελ Ρόμπερτς. Η παραγωγή το κράτησε κρυφό και το αποκάλυψε καιρό αφού η ταινία έκλεισε τη μέτρια πορεία της στις αίθουσες, λαμβάνοντας ανάμικτες κριτικές καθώς, όπως σύσσωμη η μετέπειτα φιλμογραφία του Άντριου Νίκολ, στηριζόταν απλά στην όποια πρωτοτυπία της αρχικής ιδέας, δίχως ιδιαίτερη δραματουργική και νοηματική ανάπτυξή της. Φαίνεται όμως πως στη συνείδηση της βιομηχανίας και του κοινού η Σιμόν παρέμεινε ψηφιακή ηθοποιός, δεδομένου πως στη συνέχεια οι δουλειές για τη χαρισματική σε εκείνο το φιλμ Ρέιτσελ Ρόμπερτς ήρθαν με το σταγονόμετρο.
Μπράντον Ρουθ
Για τις ανάγκες του Superman Returns (2006), όπου συλλαμβάνει ιδιοφυώς το δράμα του ήρωα ο οποίος δέχεται διαρκώς εκκλήσεις για βοήθεια και καλείται να επιλέξει πού θα σπεύσει, ο Μπράιαν Σίνγκερ ήθελε να συνεχίσει τη διαδρομή του χαρακτήρα από εκεί που την άφησε ο Ντόνερ κι έτσι επέλεξε έναν ηθοποιό που να παραπέμπει όσο το δυνατόν περισσότερο φυσιογνωμικά στον Κρίστοφερ Ριβ. Ο Μπράντον Ρουθ τον έβγαλε ασπροπρόσωπο, εκπροσωπεί επάξια τη σύμφυτη ευγένεια και την καλοσύνη του ήρωα, υποστηρίζει αποτελεσματικά και δραματικότερες στιγμές, όπως εκείνη που ολοκληρώνει τον κύκλο που άνοιξε ο πρώτος Σούπερμαν στο φινάλε. Στη συνέχεια όμως δεν βρέθηκε κι ένας Άιβορι ή ένας Λιούμετ να τον βοηθήσει να διώξει τη σκιά του Σούπερμαν από πάνω του, όπως στην περίπτωση του Ριβ, κι έτσι ο Ρουθ εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Σήμερα συμμετέχει σε δευτεροκλασάτες τηλεοπτικές παραγωγές της DC, υποδυόμενος έναν άλλο υπερήρωα, τον Atom. Είναι μόλις 39 ετών, οπότε ίσως είναι λίγο νωρίς για να τον ξεγράψουμε, δύσκολα, όμως, τον φαντάζεσαι και πάλι πρωταγωνιστή σε υπερπαραγωγή.
σχόλια