Από πέντε ετών που ήρθα στην Αθήνα είμαι Πατησιώτισσα. Οι γονείς μου, αν και δεν είχαν καμία σχέση με τα καλλιτεχνικά, χόρευαν πολύ ωραία. Ο μπαμπάς μου, μάλιστα, είχε πάρει και βραβεία, όταν εγώ ήμουν πολύ μικρή, σε διαγωνισμούς χορού ροκ εν ρολ! Χόρευε, επίσης, το ωραιότερο ζεϊμπέκικο! Η μαμά μου, πάλι, όταν χόρευε, έμοιαζε σαν να πετούσε, να μην πατάει στη γη! Ήμουν μοναχοπαίδι.
• Εμφανισιακά είμαι ένα κράμα και των δύο. Τους έχω χάσει, τον μπαμπά μου πριν από πολλά χρόνια, τη μαμά πριν από τέσσερα. Όταν ήμουν στο δημοτικό, ο μπαμπάς έπαθε μια μεγάλη οικονομική καταστροφή. Έφυγε και πήγε στον αδερφό του, στον Παναμά, και συντηρούσε την οικογένεια στέλνοντας χρήματα. Κάθε δύο χρόνια μας επισκεπτόταν –δεν ήταν εύκολες τότε οι μετακινήσεις– κι εμένα μου έλειπε απίστευτα η παρουσία του. Η μητέρα μου ήταν η καλύτερή μου φίλη. Ο θάνατός της μου κόστισε όσο δεν φαντάζεται κανείς που έχει χάσει τόσο δικό του άνθρωπο.
• Από πολύ μικρή εκδήλωσα καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, όπως κάνουν συνήθως τα κοριτσάκια. Μου άρεσαν η Σίρλεϊ ΜακΛέιν, η Μπάρμπρα Στρέιζαντ, η Λίζα Μινέλι. Είχα, δηλαδή, πιο δυτικά πρότυπα, αφού σπούδαζα χορό από εννιά ετών. Ασχολήθηκα με την υποκριτική όταν κατάλαβα ότι ο χορός θα είχε κάποτε ημερομηνία λήξης.
Για το θέμα της βιντεοκασέτας έχω να πω ότι έγιναν κάποιες δουλειές πολύ καλύτερες από αυτές της μετέπειτα ιδιωτικής τηλεόρασης. Δούλεψα με πολλούς, αξιόλογους σκηνοθέτες και συμπρωταγωνιστές, τον Τσιβιλίκα, τον Ευαγγελόπουλο, με πάρα πολύ κόσμο! Έγιναν σίγουρα και προχειρότητες, απλώς εκείνοι που μεταπήδησαν στην ιδιωτική τηλεόραση συνήθιζαν να θάβουν εκείνες τις δουλειές. Γιατί, στην τηλεόραση δεν έγιναν προχειρότητες; Στον κινηματογράφο, στο θέατρο;
• Tο ξεκίνημα έγινε όταν με είδαν σε κάποιες επιδείξεις. Ήθελαν κορίτσια για πασαρέλα, με πήραν, κάναμε πρόβες και αμέσως μπήκα και στην τηλεόραση. Πρέπει να πω ότι έκανα τηλεόραση πριν ακόμα τελειώσω το σχολείο.
• Δούλευα από τα 15 μου. Το πρωί πήγαινα σχολείο και το βράδυ χόρευα επαγγελματικά. Παρότι δεν ήμασταν φτωχή αλλά μια μέση οικογένεια, ήθελα την οικονομική ανεξαρτησία μου. Κανείς ποτέ δε μου είπε να πάω να δουλέψω.
• Δεν έπαιξα σε τόσα σίριαλ, όσα αναγράφονται στη Wikipedia στο λήμμα με το όνομά μου – άσε που είναι όλο ανακρίβειες. Έγραφαν ότι γεννήθηκα 7 Μαΐου και ότι είμαι 60 ετών. Έχω γεννηθεί στις 14 Μαΐου και σίγουρα δεν είμαι ακόμα 60! Επίσης, γράφτηκε ότι έπαιζα σε σίριαλ το 1974 – αν είναι δυνατόν! Το συγκεκριμένο σίριαλ ξεκίνησε το '74, τερματίστηκε το '80 κι εγώ εμφανίστηκα στο τελευταίο εξάμηνο των επεισοδίων του. Ο καθένας μπορεί τελικά να γράφει αβασάνιστα ό,τι του κατεβαίνει στο Ίντερνετ. Πάντως, την πρώτη φορά που με ρώτησε δημοσιογράφος «Πώς τα καταφέρνετε και διατηρείστε έτσι;» ήμουν ακριβώς τριάντα ετών (γέλια).
• Παρατηρώ αλλαγές στη νύχτα από το 2000 και μετά, εκεί που παλιότερα γέμιζαν τα μαγαζιά από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Τώρα βλέπω πολλή νεολαία, παιδιά κάτω των 25-30 ετών. Δεν μπορώ να ξέρω πού οφείλεται αυτό. Η νεολαία το '80 θα πήγαινε σε μία ντίσκο ή σε ένα κουτουκάκι, όχι όμως στα μπουζούκια. Το ξέρω γιατί εμφανιζόμουν τότε σε μεγάλα μαγαζιά, όπως η Νεράιδα. Παράλληλα, παιδί ήμουν και ζούσα την εδραίωση της τηλεόρασης με σίριαλ όπως οι «Ιερόσυλοι» ή το «Ορκιστείτε παρακαλώ» με τον Γιάννη Μιχαλόπουλο. Αργότερα, το 1990-91 έκανα και τηλεπαιχνίδι με τον Ευαγγελόπουλο. Συγκριτικά με τη σημερινή εποχή που τα έχουμε ισοπεδώσει όλα, η δεκαετία του '80 ήταν πιο ρομαντική και γι' αυτό έρχονται στιγμές που τη νοσταλγώ.
• Στον κινηματογράφο μεγάλη στιγμή ήταν η συμμετοχή μου στη Μέδουσα του Γιώργου Λαζόπουλου το '97, που έναν χρόνο μετά πήρε το 3ο βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Φανταστικού Κινηματογράφου στο Χιούστον. Στο ίδιο φεστιβάλ τώρα, πριν από 20 μέρες, πήρε το 2ο βραβείο η Αποπληρωμή, η ταινία που κάναμε με τον Αλέξανδρο Λεονταρίτη. Πρέπει να είμαι η μοναδική Ελληνίδα ηθοποιός με δύο παρουσίες σε αυτό το φεστιβάλ.
• Για το θέμα της βιντεοκασέτας έχω να πω ότι έγιναν κάποιες δουλειές πολύ καλύτερες από αυτές της μετέπειτα ιδιωτικής τηλεόρασης. Δούλεψα με πολλούς, αξιόλογους σκηνοθέτες και συμπρωταγωνιστές, τον Τσιβιλίκα, τον Ευαγγελόπουλο, με πάρα πολύ κόσμο! Έγιναν σίγουρα και προχειρότητες, απλώς εκείνοι που μεταπήδησαν στην ιδιωτική τηλεόραση συνήθιζαν να θάβουν εκείνες τις δουλειές. Γιατί, στην τηλεόραση δεν έγιναν προχειρότητες; Στον κινηματογράφο, στο θέατρο; Ποιος κοροϊδεύει ποιον; Η υποκρισία αυτή δεν αντέχεται! Θα μπορούσα να έχω κάνει 80 βιντεοταινίες, όπως έκαναν άλλοι συνάδελφοι, γιατί τα χρήματα ήταν πολλά τότε, και επιλεκτικά έκανα 22-23 περίπου.
• Πιστεύω ότι δεν είμαι καθόλου δήθεν ως άνθρωπος, γι' αυτό και έχω την αγάπη του κόσμου. Από κει και πέρα, και σε μοναστήρι να κλειστώ, πάντα ο κακοήθης θα βρει κάτι να πει. Άσε που από μικρό παιδάκι κοίταζα πάντα ψηλά, μπροστά. Μου 'λεγε η μάνα μου «κοίτα, παιδάκι μου, τον δρόμο», όμως εγώ μόνο ψηλά κοίταζα. Θεωρώ, όμως, εξίσου «επικίνδυνο» το να σε αγαπούν οι πάντες.
• Θυμάμαι ένα αστείο περιστατικό: γυρίζαμε με τον Κώστα Καραγιάννη μια ταινία, την Μπλόφα, που βασιζόταν στο Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη. Σε μια ερωτική σκηνή που έπρεπε ο Παύλος Ευαγγελόπουλος να με πετάξει στο κρεβάτι, όπως το έκανε, έσπασε το κρεβάτι κι εγώ βρέθηκα στο πάτωμα με τα παπλώματα και τα σανίδια στο κεφάλι μου. Για μισή ώρα δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε από τα γέλια. Πήγε στο βρόντο όλη η ερωτική σκηνή.
• Υπήρξαν καταστάσεις που ζημίωσαν αυτήν τη γενιά των ηθοποιών του '80. Από τη Ρένα Παγκράτη που αυτοκτόνησε –αυτή, βέβαια, ανήκε στη δεκαετία του '70– μέχρι την Καιτούλα τη Φίνου που δουλέψαμε την ίδια περίοδο, δεν μπορώ ειλικρινά να γνωρίζω τους λόγους που η ζωή των ανθρώπων παίρνει μια συγκεκριμένη πορεία. Και από την άλλη, υπάρχουν περιπτώσεις όπως η Βίνα Ασίκη, η οποία ήταν ήδη όνομα όταν δουλεύαμε μαζί και σήμερα ζει κάπου στο Πόρτο Ράφτη με τον χορευτή-χορογράφο σύζυγό της, Ορέστη Δημητρίου.
• Δεν έχω παντρευτεί ποτέ, ούτε παιδιά έκανα. Όχι από στάση ζωής, έτυχε. Δηλαδή, όταν πλησίαζε να γίνει κάτι τέτοιο, δεν ήμουν εγώ ώριμη, έτοιμη. Ήθελα να εξιδανικεύω αυτό το κομμάτι στη ζωή μου. Έχω αγαπήσει κι ερωτευθεί πολύ. Στη ζωή μου θυμάμαι πάντα τις καλές στιγμές, αλλά όταν βιώνω τις άσχημες, τότε είμαι απόλυτα βυθισμένη σ' αυτές. Μπορεί να στενοχωριέμαι, αλλά το ξεπερνάω γρήγορα. Μια γλυκιά μελαγχολία μπορεί να την έχω ως άνθρωπος, όπως και όλοι οι καλλιτέχνες φαντάζομαι. Δεν το βάζω κάτω παρ' όλα αυτά, έχω μάθει να παλεύω.
• Στίχους γράφω από τα 12 μου. Με θυμάμαι παιδί να γράφω ποιήματα. Μαζεύτηκε έτσι πολύ υλικό, το οποίο κατά καιρούς μού ερχόταν να το εκδώσω, αλλά το άφηνα. Έλεγα «Για ποιον λόγο; Αυτά είναι προσωπικά μου πράγματα, η ζωή μου, η ψυχή μου». Μια μέρα ο ξάδερφός μου, ο Παύλος Καρποδίνης, που γράφει τραγούδια, μου ζήτησε ποιήματά μου. Τα μελοποίησε όλα! Γράφω έντεχνους στίχους εγώ, μπαλάντες κυρίως. Σκοπεύω να βγάλω CD μαζί με την έκδοση σε βιβλίο των ποιημάτων μου. Υπάρχουν συνθέτες με τους οποίους έχω μιλήσει και φτιάχνουμε μαζί τραγούδια. Μέχρι το τέλος του χρόνου ελπίζω να κυκλοφορήσει ένα πολυσυλλεκτικό CD με μένα στο τραγούδι και στους στίχους. Όποτε τραγουδάω είμαι η Ελένη, ενώ στην τηλεόραση και στο θέατρο είμαι ο εκάστοτε ρόλος.
σχόλια