Η Όπερα της Πεντάρας

Η Όπερα της Πεντάρας Facebook Twitter
0

Πιστεύετε πως η Όπερα της Πεντάρας έχει απήχηση σήμερα στο ελληνικό κοινό, ογδόντα χρόνια μετά τη συγγραφή της; Με ποιο τρόπο είναι επίκαιρη;

Θα έλεγε κανείς ότι γράφτηκε φέτος. Και συγκεκριμένα, σε ένα καλοκαίρι που μας βρίσκει μετά από μια περίοδο γεμάτη σκάνδαλα, διαπλοκές, μίζες, διαφθορά σε όλα τα επίπεδα. Ογδόντα χρόνια πριν το 1928 ο κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα του μεγάλου παγκόσμιου κραχ, κάτι αντίστοιχο δηλαδή με αυτό που βιώνουμε τώρα στη μεγάλη οικονομικο-πολιτική κρίση, όπου δεν βλέπεις γύρω σου παρά το χρηματισμό των πάντων, την εμπορευματοποίηση, το χρήμα να έχει ανακηρυχτεί σε υπέρτατη αξία. Το έργο μιλάει για έναν αρχιγκάνγκστερ, φονιά, ληστή, που ο κολλητός του φίλος είναι ο αρχηγός της αστυνομίας. Ήταν φίλοι στο στρατό, μοιράζονται τα κέρδη των «επιχειρήσεων», κι έτσι καταφέρνει να διαφεύγει τη σύλληψη ή μπορεί πάρα πολύ εύκολα να δραπετεύει. Κάτι ανάλογο ζήσαμε το χειμώνα, με υποθέσεις χρηματισμού, δωροδοκίας, με την υπόθεση Παλαιοκώστα κυρίως. Υπάρχει ένας επιχειρηματίας που ασκεί κάποιες διεφθαρμένες πρακτικές σε μια έξυπνη επιχείρηση που έχει στήσει, προμηθεύοντας υγιέστατους ανθρώπους με τεχνητά μέλη, μεταμορφώνοντάς τους σε ζητιάνους, και στέλνοντάς τους σε όλες τις γωνιές του Λονδίνου - γιατί όχι και της Αθήνας του σήμερα. Όλο αυτό αποτελεί χλευασμό της θρησκευτικής υποκρισίας. Στο τέλος ο Μακίθ αθωώνεται πανηγυρικά από τη βασίλισσα, που του παραχωρεί απίστευτα προνόμια. Αυτό βέβαια «κλείνει το μάτι» στο θεατή, που αμέσως καταλαβαίνει ότι η εγκληματικότητα κι η ανηθικότητα όχι μόνο δεν τιμωρούνται αλλά επιβραβεύονται κιόλας. Όταν τα ακούς αυτά δεν μπορείς να μην αντιληφθείς το σαρκασμό και το επίκαιρο του πράγματος. Υπάρχει ένα απόσπασμα στην απολογία του Μακίθ, πριν τον απαλλάξουν, που λέει: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας και τι είναι η δολοφονία ενός ανθρώπου μπροστά στην πρόσληψή του». Καταλαβαίνετε τώρα, μέσα από αυτές τις γραμμές, τα μηνύματα που περνάνε στον κόσμο, ότι δηλαδή οι συμμορίες είναι των τραπεζιτών, των χρηματιστών, των πολυεθνικών εταιρειών και ότι όλοι οι άλλοι είναι πραγματικά μικροτεχνίτες. Πρόκειται γι' αυτούς που λυμαίνονται τους κόπους των πολλών κι όλο αυτό το λάθος σύστημα, όλη αυτή η λάθος διαχείριση του χρήματος μάς έχει οδηγήσει στην τεράστια οικονομική κρίση και στην αυτό-κατάρρευση του συστήματος.

Η Τζένη είναι ένας ρόλος που υποδύεστε ξανά, 16 χρόνια μετά τη θρυλική παράσταση του Ντασέν. Πόσο διαφορετικά την προσεγγίζετε σήμερα;

Είναι η πρώτη φορά που το κάνω, να παίξω δηλαδή για δεύτερη φορά τον ίδιο ρόλο. Το είχα πρωτοπαίξει το καλοκαίρι του 1993 σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν με ένα μεγάλο καστ ηθοποιών. Ήταν ο Λάκης Λαζόπουλος στο ρόλο του Μακίθ, που τώρα υποδύεται ο Στέλιος Μάινας, ο Κώστας Καζάκος έπαιζε το ρόλο του Πίτσαμ, η Πέμη Ζούνη το ρόλο της Πόλυ. Ήταν πολύς κόσμος. Η Τζένη που υποδύομαι τώρα είναι πιο λιτή, πιο σκληρή, πιο κυνική, αν θέλετε. Στη παλιότερη παράσταση είχε μεγαλύτερες συναισθηματικές εκρήξεις. Ήταν μια Τζένη που έκλαιγε κιόλας. Τώρα που η εποχή έχει σκληρύνει περισσότερο, η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι ανάλογη, κι επομένως η παρουσίασή τους πάνω στη σκηνή υπόκειται σε αυτόν τον κανόνα.

Πόσο διαφορετική ήταν η παράσταση που είχε σκηνοθετήσει ο Ντασέν από τη σημερινή;

Καταρχάς, και τότε ήταν μια διασκευή του Ζιλ Ντασέν σε συνεργασία με τον Παύλου Μάτεση, και τώρα πάλι είναι μια συμπυκνωμένη εκδοχή του έργου, δεδομένου ότι, αν κάποιος ανεβάσει όλο το έργο και πει όλα τα τραγούδια, η παράσταση θα διαρκέσει πάνω από τρεις ώρες. Για τις ανάγκες βέβαια της περιοδείας και του σύγχρονου θεατή σε ένα ανοικτό θέατρο χωρίς διάλειμμα, φιλοδοξούμε να φτάσει στις δύο ώρες περίπου, γιατί αυτό το χρονικό διάστημα είναι κατάλληλο που γι' αυτές τις συνθήκες. Είναι πιο κοφτή παράσταση, με πιο στακάτο ρυθμό, πιο γρήγορο από του Ντασέν. Η παλιά παράσταση ήταν πολύ μεγαλύτερη σε διάρκεια και επίσης τώρα υπάρχει πολύ έντονο το στοιχείο του σόου, του καμπαρέ, του τσίρκου, το στοιχείο του γκροτέσκ .

Πόσο παρακινδυνευμένο είναι να ανεβάζετε Μπρεχτ σε περιοδεία ανά την Ελλάδα;

Δεν είναι παρακινδυνευμένο, γιατί καταρχάς το σκηνικό είναι το ίδιο, είτε παίζουμε στο Badminton είτε στο Βύρωνα είτε στην πιο απομακρυσμένη περιοχή. Παρουσιάζουμε σε όλους την ίδια ακριβώς παράσταση. Απ' την άλλη μεριά, η σάτιρα και το χιούμορ του Μπρεχτ είναι εντελώς βιτριολικά και ανατρεπτικά και σύγχρονα. Υπάρχει δηλαδή το στοιχείο της μαύρης κωμωδίας, το οποίο είναι κατανοητό για το σύγχρονο θεατή, που πολύ γρήγορα και άμεσα αντιλαμβάνεται τι του λέει ο συγγραφέας.

Πάντως, πρόκειται για ένα έργο-αριστούργημα.

Πράγματι. Όσον αφορά το έργο καθαυτό, ο Μπρεχτ χρησιμοποιεί τη σατιρική φόρμα για να μιλήσει για σύγχρονα τεράστια προβλήματα της κοινωνίας. Έπειτα είναι η μουσική του Kουρτ Βάιλ. Αθάνατα τραγούδια, διαχρονικά, με πάρα πολύ ωραία μουσική, που έχει στοιχεία τζαζ, στοιχεία καμπαρέ, από στρατιωτικά εμβατήρια σε ψαλμούς. Στη δική μας παραγωγή μεγάλο ρόλο παίζει και η ενορχήστρωση του Θοδωρή Οικονόμου, που είναι πολύ σύγχρονη και με άποψη. Για μένα, αυτό που μετράει είναι τα κείμενα κυρίως και η μουσική. Από κει και πέρα η παράσταση υπόκειται στην κριτική των θεατών... Ο κόσμος θα κρίνει το συνολικό αποτέλεσμα.

Στην παράσταση τραγουδάτε. Ποια είναι η σχέση σας με το τραγούδι;

Όσες φορές έχω κληθεί να τραγουδήσω, προσπαθώ να το κάνω σωστά και να ερμηνεύσω με όσο το δυνατό καλύτερο τρόπο τα τραγούδια, γιατί είμαι ηθοποιός, ερμηνεύτρια, δεν είμαι τραγουδίστρια. Έχω κάνει μαθήματα τραγουδιού. Βέβαια, τα συγκεκριμένα τραγούδια του Kουρτ Βάιλ τά 'χω ξαναπεί. Έχω τραγουδήσει παλιότερα, όπως στην Αντιγόνη σε μουσική Θεοδωράκη, ή Νίκο Κυπουργό σε ένα έργο του Σαίξπηρ. Στους τίτλους τέλους ενός σίριαλ είπα και το τραγούδι-σταθμό, που το 'χει χαρακτηρίσει η ερμηνεία του Δημήτρη Χορν, «Ηθοποιός σημαίνει φως». Όποτε οι ανάγκες του ρόλου απαιτούν τραγούδι, το κάνω.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ