Nobody sleeps on the beach anymore
Είχα μιλήσει με τον Efrim Menuck, τη χαρακτηριστική φιγούρα των Godspeed You! Black Emperor και του στένσιλ που βλέπεις σε πολλούς δρόμους της πόλης με τη λέξη Hope να το συνοδεύει, λίγο πριν την εμφάνιση των Thee Silver Mount Zion στο Κύτταρο. Ο καλύτερος συνομιλητής που μου έχει τύχει μέχρι τώρα, στα 45 λεπτά που μιλήσαμε ήταν πρόθυμος να απαντήσει σε βάθος κάθε ερώτηση. Από την κατάσταση στον Καναδά με τα εργατικά συνδικάτα μέχρι την περίπτωση να παίξουν οι GY!BE ξανά. Γι' αυτό μου έλεγε τότε: «Πολλά από τα πράγματα που έκανε η μπάντα είχαν να κάνουν με τη γενικότερη αντίληψη που υπήρχε στον κόσμο ότι η ζωή μας καλυτερεύει. Η φτώχια μειώνεται, υπάρχει ειρήνη, αυτό το γαμημένο "τα πάντα είναι τέλεια". Οι Godspeed παρουσίαζαν την εικόνα ενός κόσμου που δεν έχει λυμένα όλα του τα προβλήματα. Τώρα, πια, όλοι ξέρουν ότι τα πράγματα δεν είναι τέλεια. Χρειάζεται, πλέον, τελείως διαφορετική προσέγγιση για να κάνεις τους ανθρώπους να δουν την αλήθεια. Δεν νομίζω, λοιπόν, ότι θα ξανακάνουμε κάτι. Θα χρειαστεί να βρούμε αυτήν τη διαφορετική προσέγγιση». Δεν γνωρίζω αν τη βρήκαν αυτήν τη διαφορετική προσέγγιση και δεν με ενδιαφέρει κιόλας - άλλωστε οι Godspeed μου είναι πιο χρήσιμοι μουσικά απ' ό,τι ως μέσο αφύπνισης. Οι συναυλίες τους αποτέλεσαν, και φαντάζομαι πως το ίδιο θα διαπιστώσουμε και πάλι, τον ουσιαστικότερο λόγο να ανέβουμε στο τρένο του post-rock. Την πρώτη φορά που ήρθαν στην Αθήνα είχα μόλις επιστρέψει από την Αγγλία και είχα στ'αλήθεια πιστέψει πως τους ξέραμε εγώ και οι λιγοστοί φίλοι μου που ανταλλάζαμε κασέτες με το ταχυδρομείο. Όταν έφτασα στο Ρόδον και πήγα για εισιτήριο, γέλασαν και οι τοίχοι. Ήταν sold-out τουλάχιστον 10 μέρες. Τη δεύτερη φορά ήμουν πιο προσεκτικός. Τώρα (17-18/12 στο Gagarin), έχοντας απομακρυνθεί απ' ό,τι κάνει τη μουσική τους σπουδαία, αναρωτιέμαι κατά πόσο μπορούν να επαναλάβουν τη συναισθηματική φόρτιση των εμφανίσεών τους. Αν και την απάντηση, υποθέτω, την ξέρουμε όλοι.
I 'm invisible, I 'm invisible
Δεν κρύβω πως μου αρέσει ο Δεληβοριάς. Όχι ως ο επόμενος Σαββόπουλος, όπως του χρέωσαν νωρίς στην καριέρα του - εξάλλου, ποιος μπορεί να θέλει κι άλλο Νιόνιο σήμερα; Δεν ξέρω αν είναι το χιούμορ του, η αδυναμία του στον Tom Waits, το ευφάνταστο των ενορχηστρώσεών του, ο ίδιος, που είναι ευγενής μέσα σε έναν χώρο που δύσκολα μπορείς να επιβιώσεις ως τέτοιος, ή ακόμα αν λειτουργεί ως το μοναδικό άλλοθι για να ακούσεις ό,τι έχεις ξορκίσει ως έντεχνο. Σίγουρα, όμως, δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάποιον άλλο με γειτονικές μουσικές ανησυχίες να ανήκει σε μια ανεξάρτητη ετικέτα όπως αυτή της υπερ-φορμαρισμένης Inner Ear, απ' όπου θα κυκλοφορήσει ο επόμενος δίσκος του με τίτλο «Ο αόρατος άνθρωπος», που αφελώς με παραπέμπει κατευθείαν στο επίκαιρο «είναι ο τελευταίος σχεδόν που πλησιάζει τα σύνορα / ζητάει άσυλο γιατί κουράστηκε απ' το τίποτα» από το ομότιτλο τραγούδι των Στέρεο Νόβα. Την Τετάρτη (22/12) θα γίνει η πρώτη παρουσίαση του δίσκου στο Fuzz. Την ίδια μέρα, στον Σταυρό του Νότου εμφανίζεται ξανά η ογκώδης Μητέρα Φάλαινα Τυφλή, που πρόσφατα κατάφερε και ολοκλήρωσε τον πρώτο της δίσκο με τίτλο «Ορχήστρα στον βυθό». Το σχήμα του Διαμαντή Διαμαντίδη μου θυμίζει ιδιαίτερα τον Δεληβοριά (συγγενεύουν τα φωνητικά τους), μόνο που ο ίδιος επηρεάζεται και καταλαβαίνει καλύτερα τους Arcade Fire και Springsteen αυτού του κόσμου. Διαχειρίζεται επιτυχώς το τεράστιο οπλοστάσιό του (ορχήστρα εγχόρδων και πνευστών, πλήκτρα κ.λπ.), φτιάχνοντας έναν δίσκο που ναι μεν απέχει από ό,τι ευχαριστιέμαι πραγματικά ν'ακούω, αλλά μπορώ εύκολα να συμφωνήσω με την πλειοψηφία της μουσικής του.
Quick Reviews Part Ι
Τελειώνει η χρονιά και δεν έχουμε προλάβει να γράψουμε για πολλούς δίσκους. Στα γρήγορα: Wyatt/Atzmon/Stephen - For The Ghosts Within (****). Πρωτότυπη και απόλυτα επιτυχημένη συνεργασία που μετακινείται από την αρτ ποπ ματιά του Wyatt στην τζαζ του Atzmon σαν να μην μπορούσε να γίνει αλλιώς. Κολλητικό. Tricky - Mixed Race (**+). Για κάθε Tricky στιγμή αναγκάζεσαι να ακούσεις έναν φόρο τιμής σε κάθε καινούργια του επιρροή. Ο ορισμός του άνισου δίσκου. Lilium - Felt (***+). Το συγκρότημα του -είμαι πάντα κουλ- Pascal Humbert (16 Horsepower, Woven Hand) κυκλοφόρησε καλύτερο δίσκο από τον κολλητό του David Eugene Edwards. Αργόσυρτο και μελωδικό. Diamond Rings -. Ντεμπούτο για τον John O' Shea από το Τορόντο. Ντάρκικο, ρυθμικό, εύκολο και με ένα δύο δυνατά single. Pin Me Down - S/T (**). Από τον κιθαρίστα των Bloc Party, Russell Lissack, χορευτική ποπ τσιχλόφουσκα χαμηλών στροφών και επιδόσεων. Special Affections(***)
σχόλια