Γιατί διαλέξατε τους ήρωες του Ντ.Χ. Λόρενς από τις «Ερωτευμένες Γυναίκες», ένα μυθιστόρημα του 1920, για να φτιάξετε τους δικούς σας;
Οι Ερωτευμένες Γυναίκες γράφτηκαν σε μια εποχή που η αγγλική κοινωνία έχει μόλις βγει από τον πιο αιματηρό -και τον τελευταίο σώμα με σώμα- πόλεμο του 20ού αιώνα. Αιματηρές, σώμα με σώμα, είναι και οι συγκρούσεις μεταξύ των τεσσάρων ηρώων αυτού του μυθιστορήματος. Οι κοινωνικές τάξεις, η οικογένειά τους, παλιές ιδέες, πολιτικές ιδεολογίες, οι προσωπικές τους φιλοδοξίες είναι τα προπύργια που η πανίσχυρη ερωτική τους επιθυμία θα κομματιάσει. Οι ήρωες ξέρουν καλά ότι η ευτυχία τους βρίσκεται στα χέρια του «άλλου» και αυτό θα τους κάνει όχι μόνο να τον αγαπήσουν περισσότερο αλλά και να τον μισήσουν πιο εύκολα. Σήμερα οι ερωτευμένες γυναίκες -και άντρες- του Ντιμπέιτ διεκδικούν τον έρωτα αλλά και την πολιτική εξουσία μιας χώρας που διαλύεται. Το Ντιμπέιτ είναι μια ολική διεκδίκηση. Άνθρωποι σε συνεχή σύγκρουση με τον κόσμο.
Τι ηλικία έχουν οι ήρωες στο έργο σας;
Έχουν τη δική μας ηλικία. Είναι ήρωες, ακριβώς σαν κι εμάς.
Ποια είναι η διαφορά του δικού σας «Ντιμπέιτ» από όλες αυτές τις αντιπαραθέσεις που παρακολουθούμε σήμερα;
Ότι, ενώ παίζεται από ηθοποιούς που διεκδικούν (όπως και οι πολιτικοί) μέχρι τελικής πτώσεως τη συμφωνία, είναι γραμμένο από ανθρώπους που δεν πιστεύουν καθόλου σε αυτήν. Ως ηθοποιοί, η Διώνη Κουρτάκη, ο Μιχάλης Οικονόμου, ο Σύλλας Τζουμέρκας κι εγώ, πνιγμένοι μέσα στις πολιτικές και ιδεολογικές κοινοτοπίες της εποχής, υποδυόμαστε χαρακτήρες που προσπαθούν με κάθε μέσο ν’ αποσπάσουν μια συμφωνία επειδή πιστεύουν ότι αυτή θα τους εξασφαλίσει τη νίκη στο «ντιμπέιτ», την κατάκτηση της ευτυχίας. Ως συγγραφείς και σκηνοθέτες, μαζί με τον Σύλλα, κάνουμε το παν για να τους υπονομεύσουμε, σε κάθε βήμα αυτής της προσπάθειας. Ένα Big Brother με πολιτικούς.
Γράφετε ότι ο Ντ.Χ. Λόρενς διαλύει τις ανθρώπινες σχέσεις στα εξ ων συνετέθησαν. Τον ακολουθείτε;
Εκτός από τις ίδιες τις Ερωτευμένες Γυναίκες και τις σχέσεις των ηρώων, θέλουμε να διαλύσουμε την απόσταση ανάμεσα στον δημόσιο πολιτικό λόγο και τον ακραία προσωπικό ή ερωτικό, καθώς και την παρεξήγηση ότι υπάρχει πολιτική διαμάχη που δεν καθορίζεται από το μίσος. Την εμπιστοσύνη ότι ξέρουμε την αλήθεια, την εμπιστοσύνη στα ίδια μας τα λόγια. Και φυσικά να δούμε καθαρά ότι δεν υπάρχει έστω μια περίπτωση στο εκατομμύριο να μιλήσουμε δημόσια για το «τι πρέπει να γίνει», «τι είναι το σωστό», χωρίς να εκτεθούμε προσωπικά και ανεπανόρθωτα.
Πόσα κοινά έχουν οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους εκείνης της εποχής και του σήμερα;
Το κοινό τους γνώρισμα είναι ότι αποτελούν σχέσεις σε μια κοινωνία που διαλύεται από τους πόνους. Είναι σχέσεις ανθρώπων χωρίς έλεος που στρέφονται ενάντια στα πιο κοντινά τους πρόσωπα γιατί νιώθουν ότι πρέπει να τα αλλάξουν -να τα στραγγαλίσουν, αν χρειαστεί- για ν’ αλλάξει αυτό που βλέπουν γύρω τους. Ξέρουν από έρωτα, πολιτική, προδοσία, παράλογο, τρόμο, απόλαυση, ευθύνη, οργή, απόγνωση. Και όλοι μαζί, ζητώντας μια ριζική αλλαγή, φτάνουν και σε μια ριζική διαφωνία.
σχόλια