Η Βούλα Χαριλάου ήταν (από) αλλού

Η Βούλα Χαριλάου ήταν (από) αλλού Facebook Twitter
Την είχαν χαρακτηρίσει «Ελληνίδα Βίβιαν Λι» λόγω μιας φυσιογνωμικής ομοιότητας με τη διάσημη σταρ και, ασχέτως των ερμηνευτικών της ορίων, πράγματι μπορεί μ’ ένα τρόπο να τη φανταστεί κανείς και ως Σκάρλετ Ο’ Χάρα και ως Μπλανς Ντιμπουά.
0

ΜΕΣΩ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΝ στο Facebook –μάλλον το κατεξοχήν «νεκρολογικό» μέσο κοινωνικής δικτύωσης, ως πιο γηριατρικό ίσως– από τη θεατρική συγγραφέα Μάρω Μπουρδάκου και τον Πρόεδρο του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών Σπύρο Μπιμπίλα κοινοποιήθηκε ο θάνατος της ηθοποιού Βούλας Χαριλάου, με μια μικρή δόση επίπληξης προς τους οικείους της, που «δεν έκαναν γνωστό ούτε καν στο ΣΕΗ» το μοιραίο, που συνέβη πριν από 20 μέρες.

Δεν κατάφερε λοιπόν η Βούλα Χαριλάου να παραμείνει σ’ αυτό το περίεργο limbo των πρώην επωνύμων που έφτασαν σε βαθύ γήρας, αλλά επειδή βρίσκονται «μακριά από τα φώτα» εδώ και αρκετές δεκαετίες (που είναι σαν αιώνες στο σύμπαν της δημοσιότητας) κανείς δεν ξέρει αν ζουν ή αν πέθαναν.

Κι εγώ για χαμένη (από τα εγκόσμια) προ πολλού την είχα, και ήταν σα να της ταιριάζει αυτή η ιδέα της μεγάλης λήθης, αφού και στο σινεμά πέρασε σαν διάττοντας αστέρας μέσα από κάποιες ελληνικές ταινίες και μετά χάθηκε προτού να δει το κοινό τη φυσιογνωμία της να αλλάζει.

Η πορεία της στην οθόνη κράτησε μια δεκαετία σκάρτη και έληξε το 1965, όταν ήταν 35 ετών. Στις τελευταίες της «εμφανίσεις» ως ηθοποιός, λίγα χρόνια αργότερα, σε θεατρικά έργα που ακούγονταν από το κρατικό ραδιόφωνο, δεν υπήρχε το πρόσωπο, μόνο αυτή η ιδιαίτερη, κλονισμένη φωνή.

Θυμάμαι παλιότερα να ακούγεται ακόμα ο απόηχος μιας παλιάς φήμης, σύμφωνα με την οποία ήταν η μόνη για την οποία έδειξε πραγματικό ρομαντικό ενδιαφέρον ο Μάρλον Μπράντο κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Είναι ένας αστικός μύθος που της ταιριάζει, ασχέτως αν συνέβη κάτι τέτοιο στ’ αλήθεια ή όχι.

Δεν είμαι ο μόνος (το έχω τσεκάρει) που τη θεωρούσε μια από τις πιο ελκυστικές περιπτώσεις που είχε τύχει να συναντήσει κατά την αδιάκοπη λιτανεία των ελληνικών ταινιών στην τηλεόραση. Ήταν πολύ ξεχωριστή η παρουσία της σ’ αυτές τις λίγες ταινίες που εμφανίστηκε και όπως πολλές εξέχουσες περιπτώσεις έμοιαζε την ίδια στιγμή πίσω και μπροστά από την εποχή της – μοντέρνα αλλά όχι σύγχρονη (δηλαδή του συρμού), ειδικά σε σχέση με τις υπόλοιπες Ελληνίδες πρωταγωνίστριες της ακμής του ελληνικού «βιομηχανικού» σινεμά. Μια άλλη τέτοια περίπτωση που μπορώ να σκεφτώ είναι αυτή της (κινηματογραφικής) Έλλης Φωτίου.

Έμοιαζε επίσης –ειδικά σε κάποιες ταινίες– σα να είναι (από) αλλού, σα να περιφέρει αδίκως μια ματαιωμένη λαχτάρα ή σα να λειτουργεί ως υποδειγματική goth ηρωίδα. Την είχαν χαρακτηρίσει «Ελληνίδα Βίβιαν Λι» λόγω μιας φυσιογνωμικής ομοιότητας με τη διάσημη σταρ και, ασχέτως των ερμηνευτικών της ορίων, πράγματι μπορεί μ’ ένα τρόπο να τη φανταστεί κανείς και ως Σκάρλετ Ο’Χάρα και ως Μπλανς Ντιμπουά.

Στην πρώτη της ταινία την είχε επιλέξει η (αιωνίως υποτιμημένη) σκηνοθέτρια Μαρία Πλυτά να παίξει την Ελίζα, την κόρη της Δούκισσας της Πλακεντίας στο ομώνυμο φιλμ του 1956, με τη γνωστή μακάβρια κατάληξη: μετά τον πρόωρο και τραγικό θάνατό της η μητέρα της τοποθέτησε σε μια ξύλινη λάρνακα το ταριχευμένο κορμί της για να την κρατήσει αιώνια «ζωντανή», φρικάροντας την Αθήνα της εποχής. «Και τοποθετήσασα αυτήν εντός θαλάμου του οίκου της, επαραμυθείτο ορώσα αυτήν η τάλαινα μήτηρ», όπως είχε γράψει ο Ι.Μ. Δραγούμης.

Θα ακολουθούσαν και κάποιοι άλλοι ρόλοι που έμοιαζαν να κατοχυρώνουν αυτό το ιδιαίτερο και μανιοκαταθλιπτικό κράμα αγνού ενθουσιασμού και παθολογικής κατήφειας που αντανακλούσε η παρουσία της. Η ρομαντική και πλανημένη Χαρούλα στην αστική ηθογραφία «Στουρνάρα 288», φυσικά η παρανοϊκά διχασμένη Άννα Μαργκό στον γκραν γκινιόλ στρόβιλο του «Εφιάλτη», η επιπόλαιη και πληγωμένη Βάνα στους «Αδίστακτους» (η τελευταία της ταινία), αυτό το έντονο, καλαίσθητο, πικρό και ερωτευμένο με τον φαταλισμό, νουάρ μελόδραμα του Ντίνου Κατσουρίδη.

Θυμάμαι παλιότερα να ακούγεται ακόμα ο απόηχος μιας παλιάς φήμης, σύμφωνα με την οποία ήταν η μόνη για την οποία έδειξε πραγματικό ρομαντικό ενδιαφέρον ο Μάρλον Μπράντο κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα στα τέλη της δεκαετίας του ’50 (ή η μόνη με την οποία συνέβη κάτι, δεν ήταν ξεκάθαρο ακριβώς). Είναι ένας αστικός μύθος που της ταιριάζει, ασχέτως αν συνέβη κάτι τέτοιο στ’ αλήθεια ή όχι.


 

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Από πού έρχεται και πού πάει η κριτική κινηματογράφου;

Daily / Από πού έρχεται και πού πάει η κριτική κινηματογράφου;

Με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται το πρώτο μεγάλο συνέδριο για την κινηματογραφική κριτική στην Ελλάδα, που θα διεξαχθεί από την Πέμπτη ως και το Σάββατο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Παραπονεμένα λόγια: Είναι σκληρό να ζεις καθημερινά στο πετσί σου την «τυραννία της μειοψηφίας» 

Daily / Παραπονεμένα λόγια: Είναι σκληρό να ζεις καθημερινά στο πετσί σου την «τυραννία της μειοψηφίας» 

Η επανεκλογή του Τραμπ έχει αλλάξει ξαφνικά τον τόνο της δημόσιας συζήτησης, κάνοντάς την πολύ πιο φιλική ως προς τις θέσεις της «λαϊκίστικης δεξιάς».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Έκανε τελικά κακό στην Κάμαλα Χάρις η κουστωδία των διάσημων που την στήριξαν;

Daily / Έκανε τελικά κακό στην Κάμαλα Χάρις η κουστωδία των διάσημων που τη στήριξαν;

Στην Ελλάδα, πάντως, οι διασημότητες συχνά δεν κάνουν τον κόπο καν να δηλώσουν επίσημα την εκλογική στήριξή τους. Απλά, βάζουν υποψηφιότητα οι ίδιοι και οι ίδιες και εκλέγουν απευθείας τους εαυτούς τους σε θέσεις βουλευτών και ευρωβουλευτών.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Το «πογκρόμ» στο Άμστερνταμ και οι λέξεις που χάνουν το νόημά τους

Daily / Το «πογκρόμ» στο Άμστερνταμ και οι λέξεις που χάνουν το νόημά τους

Μια συντονισμένη απόπειρα να παρουσιαστούν οι φανατικοί οπαδοί της Μακάμπι ως αθώα θύματα ή και ήρωες ακόμα, παρά τις επιθέσεις και τις προκλήσεις στις οποίες προέβησαν πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα της ομάδας τους εναντίον του Άγιαξ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντος μας

Daily / Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντός μας

«Μετά από 50 χρόνια στον δρόμο, είναι πολύ αργά για να σταματήσουμε τώρα», δηλώνει μ’ ένα διακριτικό μειδίαμα ο 75χρονος ροκ σταρ σ’ ένα νέο ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής την πρόσφατη περιοδεία του Μπρους Σπρίνγκστιν και της θρυλικής μπάντας του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ελληνικές σειρές των 90s: comfort zone ή ζώνη του λυκόφωτος;

Daily / Ελληνικές σειρές των '90s: Comfort zone ή ζώνη του λυκόφωτος;

Οι τηλεοπτικές σειρές της πρώτης δεκαετίας των ιδιωτικών καναλιών φαίνονται να έχουν υποκαταστήσει σ’ ένα μεγάλο κοινό τον ρόλο που έπαιζαν για μισό αιώνα σχεδόν οι ελληνικές ταινίες της ακμής του βιομηχανικού σινεμά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Στο μεταξύ, η Γάζα πεθαίνει 

Daily / Στο μεταξύ, η Γάζα πεθαίνει 

«Το Ισραήλ πάνω απ' όλα», έγραψε με εθνικοσοσιαλιστικό ρίγος, αν και ιστορικός του Ολοκαυτώματος, ο Αριέλ Λεκαδίτης αμέσως μετά (και παρά) την ανακοίνωση του εκδοτικού του οίκου ότι διακόπτει τη συνεργασία τους εξαιτίας «των χυδαίων αναρτήσεών του».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η παλιά παραλιακή και η σύγχρονη «Αθηναϊκή Ριβιέρα»

Daily / Η παλιά παραλιακή και η σύγχρονη «Αθηναϊκή Ριβιέρα»

Μια ονομασία που μοιάζει συγχρόνως νεοπλουτίστικη και φτωχομπινέδικη, ειδικά σε όσους από εμάς μεγαλώσαμε στα Νότια και δεν νιώσαμε ποτέ ότι υπήρχε ανάγκη ούτε για τόσο ισοπεδωτική «ανάπλαση» ούτε και για τέτοιους τουριστικούς ευφημισμούς.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ