Τι θέλει να μας πει δηλαδή το «Tar»;

tar Facebook Twitter
Δεν είναι περίεργο που έχει προκαλέσει τόσες έντονες αντιδράσεις και αντιπαραθέσεις το Tar, μια ταινία που ενδεχομένως μπορεί να μη σε «πιάσει» όχι στα δέκα αλλά ούτε και στα πενήντα πρώτα λεπτά της.
0

ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ διάφορους ανθρώπους να δηλώνουν ότι αν μια ταινία δεν τους «κάτσει» στα πρώτα δέκα, δεκαπέντε, είκοσι το πολύ λεπτά, δεν ήταν γραφτό να συμβεί. Το έχω πει κι εγώ. Προσπαθήσαμε, αλλά δεν μας κράτησε.

Αυτό έχει ενισχυθεί σαφώς στην εποχή της διάσπασης προσοχής και της ανεξάντλητης πρόσβασης (άμα δεν σου «κάθεται» το ένα, το σταματάς και βλέπεις το άλλο) με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να είναι μονίμως προετοιμασμένος να βαρεθεί, να εκνευριστεί ή να προσβληθεί ακόμα, και μάλιστα σε προσωπικό επίπεδο, με μια «πολυαναμενόμενη» ταινία, εάν αυτή δεν του χαϊδεύει με υποτακτικό σχεδόν τρόπο τις αισθητικές και, κυρίως, τις ιδεολογικές του βεβαιότητες. 

Δεν είναι διατριβή, ούτε παραβολή, ούτε αλληγορία. Δεν είναι καν κοινωνικό δράμα, αλλά κάτι ανάμεσα σε ψυχολογικό θρίλερ και μαύρη κωμωδία που όσο κυλάει γίνεται όλο και πιο αινιγματικό, αλλόκοτο και, αναπόφευκτα, «αμφιλεγόμενο».

Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν, δεν είναι περίεργο που έχει προκαλέσει τόσες έντονες αντιδράσεις και αντιπαραθέσεις το Tar, μια ταινία που ενδεχομένως μπορεί να μη σε «πιάσει» όχι στα δέκα αλλά ούτε και στα πενήντα πρώτα λεπτά της, αν συνεχίσεις όμως και επιτρέψεις στο τέμπο, που αλλάζει κάθε τόσο, να σε παρασύρει, θα συνειδητοποιήσεις ότι εκείνο το πρώτο κομμάτι που δεν ήξερες πώς ακριβώς να το εκλάβεις ήταν όπως θα έπρεπε να είναι. 

Μπορεί να μοιάζει εκ των υστέρων να ανήκει σε άλλο είδος ή ακόμα και σε άλλη ταινία, αποτελεί όμως ένα αναπόσπαστο μέρος μιας πολύ ξεχωριστής, εν τέλει, κινηματογραφικής εμπειρίας όπου το mood είναι υπεράνω όλων, κι αν το αφήσεις να σε πάρει μαζί του, τελείωσε.

Τα 160 λεπτά θα σου φανούν λίγα (βοηθάει προφανώς η φωτογραφία, η μουσική και η μεγαλειώδης και ψυχρά αισθησιακή ερμηνεία της Κέιτ Μπλάνσετ) και θα θέλεις να το ξαναδείς. Όχι για να ανακαλύψεις ίχνη και εργαλεία επίλυσης της πλοκής ή του φινάλε, αλλά για να την «ακούσεις» ξανά και με διαφορετικό τρόπο ίσως, όπως ακούει κανείς την ίδια μουσική με διαφορετικό τρόπο κάθε επόμενη φορά, ανακαλύπτοντας καινούριες ιδιότητες και αποχρώσεις. 

Όλα αυτά βέβαια υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα περιμένεις από την ταινία να πάρει σαφή και ξεκάθαρη θέση στα «καυτά» ζητήματα που θίγονται στη μυθοπλασία της. Ναι, έχει να κάνει και με την καλούμενη cancel culture και με τη διαφθορά και την κατάχρηση εξουσίας και με τη σεξουαλική εκμετάλλευση και με τις περιπέτειες του φύλου στη σύγχρονη κουλτούρα και με τις «ανταλλακτικές» σχέσεις, αλλά δεν έχει καμιά διάθεση να προσφέρει απαντήσεις ή υποδείξεις. Δεν είναι διατριβή, ούτε παραβολή, ούτε αλληγορία. Δεν είναι καν κοινωνικό δράμα, αλλά κάτι ανάμεσα σε ψυχολογικό θρίλερ και μαύρη κωμωδία που όσο κυλάει γίνεται όλο και πιο αινιγματικό, αλλόκοτο και, αναπόφευκτα, «αμφιλεγόμενο».

Μοιάζει απλά να θέτει κάποια μεγάλα (σαν συμφωνία του Μάλερ) ερωτήματα που δεν μπορεί να έχουν εύκολη απάντηση, ακόμα κι αν νομίζουμε ότι έχουν.

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τοντ Φιλντ

Τοντ Φιλντ / Ο σκηνοθέτης του «Τar» μιλά στη LIFO

Ο υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθέτης και σεναριογράφος του «Tar» Τοντ Φιλντ μιλά στη LiFO για τις «σκανδαλώδεις» πτυχές της ταινίας του και για τη συνεργασία του με την Κέιτ Μπλάνσετ, που παραδίδει μια μεγαλειώδη ερμηνεία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Daily / Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Συμπονά κανείς όχι μόνο τους γονείς που μετά την παρακολούθηση της δραματικής μίνι σειράς του Netflix θα ψάχνουν μάταια απαντήσεις στα «ιερογλυφικά» μηνύματα που κρύβονται στα κινητά των παιδιών τους, αλλά και τα ίδια τα παιδιά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Daily / Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Έξι δεκαετίες μετά από την κλασική ταινία του Βισκόντι, το ιταλικό έπος του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα αναβιώνει στο Netflix, σε μια άρτια και πολυτελή σειρά έξι επεισοδίων, λουσμένη στο σικελικό φως 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Daily / Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Μια εικοσαετία μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου, κυκλοφορεί ξανά σε αναθεωρημένη μορφή, η ενθουσιώδης, στοχαστική, λυρική μελέτη του έργου του σπουδαίου όσο και «πολωτικού» Έλληνα τραγουδοποιού από τον Δημήτρη Καράμπελα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
‘CHAOS: The Manson Murders’: Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Daily / «CHAOS: The Manson Murders». Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Το νέο ντοκιμαντέρ του σπουδαίου Έρολ Μόρις επιχειρεί ένα διαφορετικό προφίλ του «σατανικού μεσσία», φωτίζοντας κάποιες από τις λιγότερο ίσως προβεβλημένες εκδοχές, αιτιάσεις και εικασίες γύρω από μια υπόθεση που μοιάζει με σταυροδρόμι του Κακού.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
The Face: Τότε που κάθε σελίδα ήταν πολύτιμη

Daily / The Face: Τότε που κάθε σελίδα ήταν πολύτιμη

Με αφορμή μια μεγάλη έκθεση στο Λονδίνο για το μυθικό βρετανικό περιοδικό και την επίδρασή του στη σύγχρονη κουλτούρα, θυμήθηκα το πρώτο τεύχος του που έπεσε στα χέρια μου, πριν από σαράντα χρόνια, όταν ήμουν μαθητής.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Sly Lives!: Τα μπλουζ του (ψυχεδελικού) πρίγκηπα

Daily / «Sly Lives!»: Τα μπλουζ του (ψυχεδελικού) πρίγκιπα

Ένα εξαιρετικό μουσικό ντοκιμαντέρ στο Disney+ για τη διαστημική άνοδο και την αργόσυρτη πτώση του ιδιοφυούς Sly Stone, ηγέτη της πιο εντυπωσιακά πολυμορφικής μπάντας όλων των εποχών, τόσο ηχητικά όσο και εμφανισιακά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
The White Lotus: Spa και διαλογισμός μετά φόνου στον τρίτο κύκλο της «καυτής» σειράς

Daily / The White Lotus: Spa και διαλογισμός μετά φόνου στον τρίτο κύκλο της «καυτής» σειράς

Σ’ ένα πολυτελές θέρετρο στην Ταϊλάνδη μεταφέρεται ο νέος κύκλος της επιτυχημένης σειράς που μόλις ξεκίνησε, φανερώνοντας κάποια σημεία κόπωσης, παρά το πάντα εντυπωσιακό στήσιμό της.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ