Στη δεύτερη ταινία μεγάλου μήκους που συνυπογράφουν μετά το Swiss Army Man, οι δυο Ντάνιελ του ακροβατικού αμερικανικού σινεμά, ο Κουάν και ο Σάινερτς, απέσπασαν από τρεις προσωπικές υποψηφιότητες για το Τα Πάντα Όλα, όπως άλλωστε και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ για την παραγωγή, τη σκηνοθεσία και το σενάριο, μαζί με τον Τόνι Κούσνερ, του Fabelmans, ο Μάρτιν Μακντόνα για τα δηλωτικά Πνεύματα του Ινισέριν, και ο Τοντ Φιλντ με το εξαίσιο Tar.
Ως έναν μεγάλο βαθμό, οι φετινές υποψηφιότητες των Όσκαρ καλύπτουν αξιοπρόσεκτα μεγάλη γκάμα γούστου και ύφους, με εκπροσώπους διαφορετικών ηλικιών και προέλευσης, με τις εκπλήξεις και τα σνομπαρίσματα μέσα στο παιχνίδι φυσικά, και αυτές είναι οι δέκα θεματικές των τάσεων που οδηγούν στην 95η απονομή των βραβείων της Ακαδημίας, στις 12 Μαρτίου.
Η ασιατική επέλαση στις υποψηφιότητες είναι ανήκουστη και εντυπωσιακή! Το «Τα Πάντα Όλα» πραγματεύεται την τρελή ιστορία μια οικογένειας Κινέζων μεταναστών στην Αμερική, και οι υποψήφιοι για δεύτερο ρόλο, εκτός βέβαια από τον σκηνοθέτη Ντάνιελ Κουάν, είναι ο βιετναμέζικης καταγωγής Κι Χούι Κουάν και η Αμερικανίδα κινεζικής καταγωγής Στέφανι Χσου.
Best Picture Diversity
Η δεκάδα των ταινιών που διεκδικούν το Όσκαρ καλύτερης ταινίας βρίθει ποικιλίας και αξίζει ειδικής μνείας για την ενσωμάτωση προϋπολογισμών διαφορετικών ταχυτήτων, ισορροπίας ανάμεσα σε αμερικανικές, αγγλικές και μη αγγλόφωνες παραγωγές, εμπορικότατων και φεστιβαλικών φιλμ.
Από τη μία εδραιώθηκαν με 11 υποψηφιότητες το Τα Πάντα Όλα των μάγων Ντάνιελς που είναι το φαβορί που όλοι κυνηγούν, ένα πολυεργαλείο ειδών με καρδιά ανεξάρτητου, τα αναμενόμενα Πνεύματα του Ινισέριν και Tar από τη Βενετία, και το Fabelmans με βραβείο κοινού στο Τορόντο, κι από την άλλη τα τεράστια Avatar, Elvis και Top Gun: Maverick (τα δυο τελευταία με αστραφτερές πρεμιέρες στις Κάννες), μαζί με το σουηδικό Τρίγωνο της Θλίψης και το γερμανικό Ουδέν Νεότερον από το Δυτικό Μέτωπο.
Την πολυπόθητη τελευταία θέση, που φλέρταραν πολλοί, από το Woman King και το Wakanda Forever μέχρι τα μικρότερα Aftersun, το δίκαια καταβαραθρωμένο, εκτός κοστουμιών, καλλιτεχνικής διεύθυνσης και μουσικής, Babylon, με τη Μάργκο Ρόμπι και τον Μπραντ Πιτ εκτός νυμφώνος, και παράξενα απόν το ενθουσιώδες RRR του Σ.Σ. Ρατζαμούλι, κατέλαβε το Women Talking, με υποψηφιότητα στην ιδιότητα του παραγωγού για την Ντίντι Γκάρντερ (που το έχει κερδίσει για το Moonlight) και τη Φράνσις Μακντόρμαντ (να θυμηθούμε οτι για τη Χώρα των Νομάδων είχε πάρει και αυτό της καλύτερης ταινίας, εκτός από την ερμηνεία), σώζοντας έτσι την τιμή των όπλων για την απογοητευτική, αν και όχι παράλογη, απουσία των γυναικών: η ταινία είναι σκηνοθετημένη από τη Σάρα Πόλεϊ.
Το ερώτημα είναι αν τα πιο αποδοτικά σε εισπράξεις φιλμ της δεκάδας θα καταφέρουν να κερδίσουν. Δύσκολο, αφού ούτε ο Τζέϊμς Κάμερον, ούτε ο Τζόζεφ Κοζίνσκι μπήκαν στις πεντάδες της σκηνοθεσίας, για να στηρίξουν τις πιθανότητες των ταινιών τους στις μεγάλες κατηγορίες – εδώ δεν τα κατάφερε, για άλλη μια φορά, ο Μπαζ Λούρμαν, και θα μείνει με το παράπονο και την απορία, πώς γίνεται να επισημαίνονται όλοι οι υπόλοιποι συντελεστές των τόσο φιλόδοξων και προσωπικών του κινηματογραφικών οραμάτων, από τη σύζυγο και μόνιμη συνεργάτιδά του Κάθριν Μάρτιν, που έχει τρεις υποψηφιότητες, τον μοντέρ και τον πρωταγωνιστή του, και όχι ο ίδιος!
Από τα τρία ογκώδη φιλμ της δεκάδας, το Avatar φαντάζει πιο ξεκρέμαστο, καθώς το Elvis έχει 8 συνολικά υποψηφιότητες, μαζί με εκείνην για τον Όστιν Μπάτλερ, και το Top Gun, από τις 6, τσίμπησε και μια για το σενάριο!
Twitter Push
Τι κοινό έχουν ο Έντουαρντ Νόρτον, η Τζένιφερ Άνιστον, η Σαρλίζ Θερόν, η Σούζαν Σαράντον, η Σάρα Πόλσον και η Ζόι Ντεσανέλ; Όχι, δεν θα παίξουν μαζί σε ταινία, ούτε πόζαραν ομαδόν σε κόκκινο χαλί. Είναι μερικοί από τους πασίγνωστους ηθοποιούς που πίστεψαν στο ανεξάρτητο φιλμ To Leslie του Μάικλ Μόρις, με θέμα την επιστροφή μιας εθισμένης γυναίκας στην αποξενωμένη οικογένειά της, προκαλώντας προβλήματα με τη συμπεριφορά της ειδικά στον μεγάλο πλέον γιο της, και με ψυχωμένα συντονισμένη προσπάθεια στο Twitter ξεχώρισαν τη συνάδελφό τους Βρετανίδα Άντρεα Ράιζμπορο και την πούσαραν με τα υπερθετικά τους εγκώμια και τις φιλικές προβολές που οργάνωσαν για να αυξήσουν την ορατότητα της μικρής αυτής ταινίας – αυτό θα πει influencing!
Επειδή οι καμπάνιες έχουν μπει στο μικροσκόπιο της δεοντολογίας και κανείς δεν θέλει να ξαναζήσει τα επιθετικά μεγαλεία του Χάρβεϊ Γουάινστιν επί των ημερών της παντοδυναμίας του στη Miramax, ούτε και να ρισκάρει αποκλεισμό για αθέμιτο ανταγωνισμό, οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης από ευγενείς θιασώτες είναι η τέλεια σύγχρονη πλατφόρμα προώθησης, δωρεάν, εγκάρδια, ανιδιοτελής και μάλιστα υπεράνω υποψίας.
Έτσι η Γουόλις Σίμπσον στο W.E. της Μαντόνα και η Λόρα στο Birdman, που φέτος είδαμε στο ατυχές Άμστερνταμ, είναι μια από εκείνες τις εκπλήξεις που μας επιφυλάσσουν τα Όσκαρ στις κατηγορίες των ερμηνειών, που κανείς δεν υπολογίζει στα μαθηματικά κουκιά των πρώτων μηνών, αλλά φουντώνουν εντός της χολιγουντιανής κοινότητας λίγο πριν κλείσουν οι κάλπες. Επιπλέον, ενισχύει το ιστορικό γυναικείων ερμηνειών σε ταινίες που έχουν αποκλειστικά και μόνο μια υποψηφιότητα, αυτήν της πρωταγωνίστριάς τους.
Major Snub
Κι αν κάποιος πρέπει σώνει και καλά να τρώει τη θέση κάποιου άλλου, όταν τα προγνωστικά χάνουν τον προσανατολισμό τους, η Ράιζμπορο λογικά εκτόπισε την Ντανιέλ Ντετγουάιλερ, που με τις πολλαπλές διακρίσεις της και μια θέση στην πεντάδα των βραβείων SAG εθεωρείτο σίγουρο όνομα στην κούρσα για τη διεκδίκηση του πρώτου γυναικείου ρόλου.
Η απουσία της για τον πονεμένο ρόλο της Μέιμι Τιλ στο Till είναι, μαζί με την παρουσία της Ιρλανδίας στα διεθνή Όσκαρ, ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη της ανακοίνωσης των υποψηφιοτήτων την περασμένη Τρίτη, πιο ηχηρή και από την παράλειψη της Βαϊόλα Ντέιβις, διότι το Woman King αγνοήθηκε συλλήβδην, κάτι που σημαίνει πως δεν άρεσε σε οσκαρικό επίπεδο, όσο κι αν η νικήτρια του βραβείου της Ακαδημίας για το Fences σε συνεντεύξεις της αυτοσυγχαιρόταν για τις αθλητικές της επιδόσεις και την κοινωνική σημασία της ταινίας – έχουμε πει, τα Όσκαρ δεν βλέπουν πάντα τον εαυτό τους ως Νόμπελ.
Blonde on Blonde
Η επιλογή της Μισέλ Γουίλιαμς να θέσει τον ρόλο της στο Fabelmans υπόψιν των ψηφοφόρων της Ακαδημίας στην κατηγορία του πρώτου κι όχι του δεύτερου ρόλου (αν και γενικά, το σώμα έχει τη διακριτική ευχέρεια να αποφασίσει αυτοβούλως) απέδωσε, σε μια άκρως ανταγωνιστική πεντάδα.
Η άσχετη σύμπτωση είναι πως η Γουίλιαμς είχε ξαναβρεθεί στη διεκδίκηση του πρώτου γυναικείου ρόλου (μια από τις 5 συνολικά παρουσίες της στα Όσκαρ), ως Μέριλιν Μονρόε, στο Νύχτες με τη Μέριλιν, δηλαδή για τον χαρακτήρα της εμβληματικής ηθοποιού που έφερε την Άνα ντε Άρμας, την πρώτη εκπρόσωπο της Κούβας στις κατηγορίες της υποκριτικής, για το Blonde, που σαρώνει στις υποψηφιότητες των φετινών Χρυσών Βατόμουρων, αλλά στα Όσκαρ περιορίζεται μόνο εκεί.
Η αυθεντική Μέριλιν δεν είχε απασχολήσει ποτέ στα σοβαρά την Ακαδημία, αλλά η πολύπαθη ζωή της φαίνεται πως εμπνέει αλλιώς μια νεότερη γενιά, προθυμότερη να αναγνωρίσει τον αντικατοπτρισμό του ειδώλου της σε άλλες ηθοποιούς.
Asian Sweep
Η ασιατική επέλαση στις υποψηφιότητες είναι ανήκουστη και εντυπωσιακή! Το Τα Πάντα Όλα πραγματεύεται την τρελή ιστορία μια οικογένειας Κινέζων μεταναστών στην Αμερική, και οι υποψήφιοι για δεύτερο ρόλο, εκτός βέβαια από τον σκηνοθέτη Ντάνιελ Κουάν, είναι ο βιετναμέζικης καταγωγής Κι Χούι Κουάν και η Αμερικανίδα κινεζικής καταγωγής Στέφανι Χσου.
Στην ίδια κατηγορία, η Χονγκ Τσάου για τη Φάλαινα γεννήθηκε στο Βιετνάμ και μετακόμισε ως πρόσφυγας στην Αμερική με την οικογένειά της το 1979. Και ο Βρετανο-Ιάπωνας συγγραφέας Καζούο Ισιγκούρο είναι στην πεντάδα του καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου (και μακάρι να το πάρει), για το Living, την επανατοποθέτηση του Ikiro του Ακίρα Κουροσάβα στην Αγγλία των '50s.
Και φυσικά η Μισέλ Γεό από το Χονγκ Κονγκ γίνεται η πρώτη ηθοποιός ασιατικής καταγωγής που διεκδικεί, και μάλιστα με αξιώσεις απέναντι στο φαβορί Κέιτ Μπλάνσετ, το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου.
O Κι Χούι Κουάν είχε δηλώσει πως το Crazy Rich Asians του είχε δώσει κουράγιο πως οι Ασιάτες έχουν επιτέλους μια ευκαιρία σε ένα τοπίο μηδαμινής εκπροσώπησης για την ευρύτερη φυλή, κάνοντας τον να πιστέψει πως αξίζει να ξαναδοκιμάσει σε μια βιομηχανία που τον παραγκώνισε από κάθε ουσιαστικό ρόλο σε ταινίες, 40 περίπου χρόνια μετά το διασκεδαστικό του ντεμπούτο στον δεύτερο Ιντιάνα Τζόουνς και το Goonies. Κι είχε δίκιο. Η επικράτησή του στον δεύτερο ανδρικό ρόλο θεωρείται από τα πιο ακλόνητα πονταρίσματα στα φετινά Όσκαρ και ένα αναμενόμενα συγκινητικό comeback story.
Το θέμα είναι αν αυτό αφήσει χώρο για ακόμη μια ιστορία μεγάλης επιστροφής, το ενδεχόμενο Όσκαρ του Μπρένταν Φρέιζερ, μετά τα δικά του πέτρινα χρόνια. Η Φάλαινα ωστόσο δεν περπάτησε στις μεγάλες κατηγορίες, αν αυτό λέει κάτι για τις πιθανότητές του έναντι των αντιπάλων του.
The Banshees of Ireland
Κι αν η Ασία κάνει ένα αμερικανικής βάσης follow up μετά τον θρίαμβο του Μπον Τζουν Χο με τα Παράσιτα τρία χρόνια πριν, τι να πει και η μικρή Ιρλανδία με την πολυάριθμη εκπροσώπησή της στα φετινά Όσκαρ!
Τα Πνεύματα του Ινισέριν έχουν 9 υποψηφιότητες, και οι 4 πρωταγωνιστές του, οι Κόλιν Φάρελ, Μπρένταν Γκλίσον, Μπάρι Κιόγκαν και Τέρι Κόντον είναι στις πεντάδες, όπως βέβαια και ο δημιουργός της ταινίας, Μάρτιν Μακντόνα, ο Πολ Μεσκάλ διεκδικεί Όσκαρ πρώτου ρόλου, το Quiet Girl καλύτερης διεθνούς ταινίας και το An Irish Goodbye καλύτερου φιλμ μικρού μήκους!
Cruise Control
Το οριζόντιο πλασάρισμα του Top Gun: Maverick, πέρα από τις σίγουρες υποψηφιότητές του ως καλύτερη ταινία και σε τεχνικές κατηγορίες, ήταν ένα στοίχημα. Μεγαλύτερο όλων, αν ο Τομ Κρουζ επανέκαμπτε στην πεντάδα των ηθοποιών, εκεί όπου έχει να εμφανιστεί από το 2000 με τη Μανόλια.
Τελικά ο κασκαντέρ του αμερικανικού σινεμά θα παραστεί στην απονομή ως υποψήφιος παραγωγός της ταινίας που συναρμολόγησε με αίμα και ιδρώτα, αλλά θα περιοριστεί εκεί – σε μια χρονιά που το Χόλιγουντ άνοιξε μεγάλη κουβέντα για τον νεποτισμό, η απουσία του Κρουζ από την κατηγορία που δικαιολογεί το επίσημο επάγγελμά του δείχνει πως «δικαιωματισμός» δεν υπάρχει στα Όσκαρ, αν έτσι κρίνουν οι ομότιμοι συνάδελφοι με τις ψήφους τους.
Και για να το δούμε πιο σφαιρικά, σε καμία ένωση κριτικών ή επαγγελματικό σωματείο δεν αναφέρθηκε ο Τομ Κρουζ για την ερμηνεία του Μάβερικ. Αντίθετα, ο 26χρονος Πολ Μεσκάλ είναι υποψήφιος για το πολυπρισματικό Aftersun της Σκωτσέζας Σαρλότ Γουέλς κι έχει όλο το μέλλον μπροστά του, ολοκληρώνοντας και τις sold out παραστάσεις του Λεωφορείον ο Πόθος στο West End του Λονδίνου, όπου πρωταγωνίστησε ως Κοβάλσκι.
Οι Γερμανοί Ξανάρχονται
Το Ουδέν Νεότερον από το Δυτικό Μέτωπο διεκδικεί με τον αέρα των εντυπωσιακών 9 υποψηφιοτήτων του, μετά τις ακόμη θεαματικότερες 14 στα BAFTA, το Όσκαρ καλύτερης διεθνούς ταινίας, και γιατί όχι, αυτό του καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου, από τον Έντουαρντ Μπέργκερ, δημιουργού της seminal τηλεοπτικής σειράς Deutschland ’83, αν και έχει κατηγορηθεί πως τροποποίησε περισσότερο από όσο του αναλογούσε το μυθιστόρημα του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ (δεν τα πήγε άσχημα, κατά τη γνώμη μου).
Θα είναι η τρίτη φορά για τη Γερμανία στην ξενόγλωσση κατηγορία μετά τις Ζωές των Άλλων και το Ταμπούρλο, και μάλιστα με μια ταινία που σηκώνει τη σημαία των streaming services, εκκωφαντικά απόντων φέτος από τα Όσκαρ, μετά από το ιλιγγιώδες ράλι αναγνώρισης και αποδοχής τους τα τελευταία χρόνια.
Στην πεντάδα τον παρενοχλούν ο νεότατος Λούκας Ντοντ με το υπέροχο Close από το Βέλγιο (θα είναι η πρώτη φορά, εκεί που οι Νταρντέν δεν τα κατάφεραν ποτέ), ο βετεράνος Γιέρζι Σκολιμόφσκι (που είχε υποβληθεί με το Le Depart για λογαριασμό του Βελγίου πριν από 55 χρόνια, αλλά δεν είχε συμπεριληφθεί στην πεντάδα), με το EO για την Πολωνία (έχει προηγηθεί το Ίντα του Παβλικόφσκι), το Argentina 1985 του Σαντιάγκο Μίτρε για την Αργεντινή, που έχει παλιότερα κερδίσει με την Επίσημη Ιστορία του Λουίς Πουένζο και το Μυστικό στα Μάτια τους του Χουάν Χοσέ Καμπανέλα, και μάλιστα έναντι της Λευκής Κορδέλας του Χάνεκε εκείνη τη χρονιά, και η έκπληξη από την Ιρλανδία που ακούει στο όνομα Ένα Ήσυχο Κορίτσι, σε σκηνοθεσία Κόλουμ Μπαϊρέεντ.
Στο ακουστικό τους παρέμειναν ο Κορσές από την Αυστρία, για άλλη μια φορά ο Παρκ Τσαν Γουκ, που ψιθυριζόταν και στην κατηγορία της σκηνοθεσίας, το Joyland από το Πακιστάν που ευελπιστούσε στην παρθενική του εμφάνιση σε πεντάδα των Όσκαρ, οι αραβόφωνες υποβολές της Δανίας και της Σουηδίας (το Τρίγωνο της Θλίψης «μιλούσε» αγγλικά, γι’ αυτό και η χώρα προτίμησε τη Συνωμοσία του Καΐρου), αλλά και η Γαλλία, που παραδέχθηκε την αποτυχία της στα Όσκαρ γι’ αυτό και ακούστηκε πως ξήλωσε τη γνωμοδοτική επιτροπή για την κατηγορία που έχει να κερδίσει από το 1993 και την Ινδοκίνα του Ρεζίς Βαρνιέ, ενώ κάποτε κυριαρχούσε με 40 υποψηφιότητες και 12 συνολικά νίκες, έναντι 14 της Ιταλίας, που φέτος ήταν εκτός δεκαπεντάδας.
Williams on Spielberg
Η πεντάδα της καλύτερης πρωτότυπης μουσικής επένδυσης φαίνεται να έχει 4 θέσεις για όλον τον κόσμο, και μια μονίμως ρεζερβέ από τον πεντάκις οσκαρούχο Τζον Γουίλιαμς, τουλάχιστον μέχρι φέτος, αφού ο σπουδαίος συνθέτης ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, τουλάχιστον της κινηματογραφικής μουσικής, θέλοντας πλέον να αφοσιωθεί στο συμφωνικό του έργο.
Με το Fabelmans («χρωστάει» ακόμη την παρτιτούρα για τον επερχόμενο Indiana Jones και παραδίδει) έφτασε τις 53 υποψηφιότητες, ρεκόρ για ζώντα, με τον Γουόλτ Ντίσνεϊ πάντα στην κορυφή, 29 από τις οποίες είναι σε συνεργασία με τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο οποίος έφτασε τις 22, με τις τρεις υποψηφιότητες του Fabelmans, 8 από αυτές στην κατηγορία της σκηνοθεσίας.
Ο Γουίλιαμς, που θα μπορούσε να ισχυριστεί με χιούμορ πως έχει χάσει περισσότερες φορές από όσες έχει κερδίσει, και έχει να φύγει νικητής εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες, από τη Λίστα του Σίντλερ, έσπασε ακόμη ένα ρεκόρ, αφού στα 90 του είναι ο γηραιότερος υποψήφιος σε διαγωνιστική κατηγορία, ξεπερνώντας τη δημιουργό Ανιές Βαρντά, τον σκηνοθέτη-σεναριογράφο Τζέιμς Άιβορι και την ενδυματολόγο Αν Ροθ, που είχαν προταθεί στα 89 τους χρόνια, με τους δυο τελευταίους μάλιστα να το κερδίζουν, για το Να με Φωνάζεις με το Όνομα σου και το Ma Rainey’s Black Bottom αντίστοιχα.
Οι Γυναίκες στο Κάδρο
Ενώ η Ακαδημία μπορεί να ελπίζει σε μια ανάκαμψη της απονομής, σε λάμψη τελετής και πιθανά βελτιωμένης τηλεθέασης, με τον Τζίμι Κίμελ να επανέρχεται στον απαραίτητο, όπως αποδεικνύεται, ρόλο του συντονιστή/παρουσιαστή, τον Τομ Κρουζ, το Avatar, τη βασίλισσα Κέιτ Μπλάνσετ, τον στυλοβάτη Σπίλμπεργκ, τους Ασιάτες και τους Ιρλανδούς παρατεταγμένους, τη Rihanna και τη Lady Gaga να συναγωνίζονται για ένα Όσκαρ και να τραγουδούν επί σκηνής τα θέματα που έγραψαν για το Wakanda Forever και το Top Gun: Maverick αντίστοιχα, και το κόκκινο χαλί να παίρνει φωτιά μετά από μια ντροπιαστική σφαλιάρα που όλοι θέλουν να ξεχάσουν και μια γερή διετία Covid μιζέριας, η πενιχρή εκπροσώπηση των γυναικών στις κατηγορίες που μέχρι πρόσφατα ακούμπησαν, με τις νίκες της Κλόι Τζάο και της Τζέιν Κάμπιον στη σκηνοθεσία, αλλά και της Σαν Χέιντερ στην παραγωγή και το σενάριο του CODA, φανερώνει οπισθοχώρηση και καταδεικνύει τον ρεαλισμό μιας ακόμη ανδροκρατούμενης βιομηχανίας, όπου τα ποσοστά παραμένουν χαμηλά για τις ταινίες που υπογράφουν γυναίκες, και εύλογα δεν είναι δυνατόν να θριαμβεύουν κάθε χρόνο ανάλογες δημιουργίες, ούτε καν να μπαίνουν στις πεντάδες.
Το θέμα φυσικά έχει να κάνει με τη ρίζα κι όχι με τη βιτρίνα που είναι τα Όσκαρ, τα οποία φέτος δυσαρέστησαν και την αφροαμερικανική κοινότητα, με μοναδική υποψηφιότητα στους άνδρες για τον Μπράιαν Ταϊρί Χένρι για το Causeaway και, πάντα στο δεύτερο ρόλο, την Άντζελα Μπάσετ, που είχαμε να την απαντήσουμε στα Όσκαρ από το What’s Love Got to Do With It, συναισθηματικό άγκυρα του Wakanda Forever και η πρώτη ερμηνεία από το σύμπαν της Marvel που αναγνωρίζεται στα Όσκαρ!
Πάντως, αν φέτος έχουμε μια γυναικεία κατάκτηση, αυτή προβλέπεται να είναι της Μάντι Γουόκερ για τη διεύθυνση φωτογραφίας του Elvis, σε μια κατηγορία που ακόμη δεν έχει «αλωθεί», μετά από μόλις δυο υποψηφιότητες γυναικών, της Ρέιτσελ Μόρισον και της Άρι Βέγκνερ.
