Όσους πρωτοαντίκρισαν τη Μύκονο τις δεκαετίες του '60 και του '70, όταν το νησί αποτελούσε ακόμα έναν μικρό, κρυμμένο, σχεδόν πρωτόγονο παράδεισο, η σημερινή του εικόνα θα τους σόκαρε. Το άλλοτε άγονο νησί (σπουδαίο μεταγωγικό κέντρο τέλη του 19ου αι.), ένα ανέμελο και απλό ψαροχώρι, τόπος απόδρασης για μποέμ κοσμοπολίτες, διάσημους και γκέι, είναι σήμερα ένα πολύβουο μελίσσι, με χιλιάδες αυτοκίνητα και μηχανάκια να το σαρώνουν απ' άκρη σ' άκρη. Μια αχανής βιομηχανία τουρισμού, σαν να μην έχει μείνει ούτε στρέμμα της ανεκμετάλλευτο, με ξενοδοχειακές μονάδες-μεγαθήρια και εμπορικά κέντρα να ορθώνονται παντού, τις παραλίες να έχουν καταληφθεί από ατελείωτα πανάκριβα beach bars και το διασημότερο (και πολυτελέστατο) σούπερ-μάρκετ του νησιού να διαθέτει ειδική κάβα ποικιλίας σαμπάνιας. Ένα παγκόσμιο θέρετρο ασυγκράτητου ευδαιμονισμού, το οποίο πολλοί χαρακτηρίζουν «Ντουμπάι του Αιγαίου»! Ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός τα τελευταία χρόνια ενισχύεται από τη μεγάλη προσέλευση Αράβων τουριστών.
Για την πλειονότητα των Ελλήνων είναι εντελώς απρόσιτη. Αν και τα τελευταία χρόνια μπορεί κανείς να την επισκεφθεί με πακέτο προσφορών πρακτορείων. Οι παλιότεροι λάτρεις της και όσοι εξακολουθούν να την αγαπούν θεωρούν ότι η κατάσταση έχει οδηγηθεί σε επίπεδα καταστροφικά για τον τόπο και το τοπίο, παρ' όλα αυτά, όπως σε όλα τα υπέροχα μέρη, μπορείς να βρεις τρόπο να περάσει καλά, χωρίς να παρασυρθείς από τις υπερβολές. Η Χώρα παραμένει μία από τις ωραιότερες των Κυκλάδων. Αφού σε καλωσορίσει (από το παλιό λιμάνι) το σεμνό ξενοδοχείο «Λητώ», ο γιαλός σε οδηγεί στα στενά δρομάκια με τις πανέμορφες γωνιές τους, ενώ το απαστράπτον φως του ήλιου αντανακλά επάνω στο λευκό των σπιτιών (τα ίδια που κάποτε συνεπήραν τον Λε Κορμπιζιέ τόσο, που χάθηκε ανάμεσά τους, να τα μελετά με τις ώρες) και των αναρίθμητων εκκλησιών. Παράλληλα, η βόλτα με τις βάρκες καθ' οδόν για τις παραλίες σού αποκαλύπτει τους αιώνιους βράχους, λαξεμένους από τους ασίγαστους αέρηδες, να λάμπουν κάτω από τον δυνατό ήλιο.
Όσο και να γεμίσει από λουόμενους, η Ελιά παραμένει μία από τις ωραιότερες παραλίες της Ελλάδας, όσο και να ανέβουν τα ντεσιμπέλ στο Super Paradise, το κέφι παραμένει εκρηκτικό για τους χιλιάδες νέους και νέες που το κατακλύζουν, όσοι και να ανακαλύψουν τον Φωκό, το μέρος παραμένει μοναδικής ομορφιάς.
Με το που βουτάς στα παγωμένα και πεντακάθαρα νερά της Μυκόνου νομίζεις ότι αναβαπτίζεσαι. Κάθε παραλία διαθέτει διαφορετικό χαρακτήρα και όλες μαζί συμβάλλουν στη μοναδικότητα αυτού του νησιού με τη διεθνή φήμη. Όσο και να γεμίσει από λουόμενους, η Ελιά παραμένει μία από τις ωραιότερες παραλίες της Ελλάδας, όσο και να ανέβουν τα ντεσιμπέλ στο Super Paradise, το κέφι παραμένει εκρηκτικό για τους χιλιάδες νέους και νέες που το κατακλύζουν, όσοι και να ανακαλύψουν τον Φωκό, το μέρος παραμένει μοναδικής ομορφιάς. Σήμερα, οι περισσότερες παραλίες της Μυκόνου όντως ξεχειλίζουν από κόσμο και η ακρίβεια τις κάνει ασύμφορες για τους περισσότερους, αλλά ευτυχώς κάποιες παραμένουν ανοργάνωτες, χωρίς ομπρέλες, όπως ο Άγιος Σώστης, η Μυρσίνη, η Φτελιά, η Κάππαρη, η Φραγκιά. Στον αντίποδα αυτών η Ψαρρού, ο Πάνορμος, η Παράγκα, η Ελιά, το Αγράρι, η Λια, το Καλό Λιβάδι και η Αγία Άννα με τα εκκεντρικά και πανάκριβα beach bars τους, το Principauté de Mykonos, το Saint Anna, το Scorpios. Σχεδιασμένα to see and be seen.
Όσο περισσότερα χιλιόμετρα διανύεις, τόσο ανακαλύπτεις ότι υπάρχουν πλευρές της Μυκόνου που παραμένουν άγνωστες και σχετικά απομονωμένες. Πόσοι, λόγου χάρη, έχουν επισκεφτεί τα παλιά εγκαταλελειμμένα μεταλλεία με το μνημείο πεσόντων εργατών; Από την άλλη, εκείνη η εποχή δεν απέχει έτη φωτός από τη σημερινή, που το νησί θεωρείται από τους πιο ακριβούς προορισμούς του πλανήτη; Βέβαια, σε αυτό συνέβαλαν η γενιά του '70 και οι απελευθερωμένοι μποέμ που κατέφθαναν κάθε καλοκαίρι να περάσουν τις διακοπές τους χωρίς σεξουαλικούς περιορισμούς, με ολονυχτίες στα αυτοσχέδια μπαράκια της εποχής, στοιχεία που έφτιαξαν τη «μαγιά» του σημερινού προφίλ του νησιού. Δυστυχώς, η νεοσυντηρητική τάξη πραγμάτων τα έχει εξοβελίσει και περιθωριοποιήσει, προβάλλοντας τη Μύκονο κυρίως ως θέρετρο του διεθνούς τζετ σετ κι έτσι καθημερινά καταφθάνουν κρουαζιερόπλοια, από τα οποία ξεχύνονται στα σοκάκια χιλιάδες φιλοπερίεργοι τουρίστες που ψωνίζουν στα γρήγορα σουβενίρ, πίνουν ένα φρέντο στις καφετέριες του γιαλού και ξαναμπαρκάρουν για να αφήσουν χώρο για τη νυχτερινή Μύκονο, όπου τα δεκάδες μαγαζιά τιγκάρουν με νέους που διασκεδάζουν μέχρι πρωίας, όπως και τα φαστφουντάδικα και τα γυράδικα γύρω από την κεντρική πλατεία της Μαντώς, τη μοναδική εκδοχή φτηνού τουρισμού λίγο πριν ή μετά το ξενύχτι στο Cavo Paradiso των διάσημων DJs.
Φυσικά, δεν νοείται Μύκονος χωρίς gay bar και drag show. Τα τελευταία μιας μεγάλης παράδοσης συμπεριλαμβάνουν το Jackie O' Beach Bar & Restaurant στο Super Paradise, όπως και το συνώνυμό του στην Παραπορτιανή στη Χώρα, τα δημοφιλή 54 και Babylon, αλλά και τα μικρότερα Porta Bar και Lola Bar. Στη Μικρή Βενετία, μία από τις παλιότερες γειτονιές του νησιού, μπορείς να πιεις και να φας δίπλα στο κύμα που χτυπάει στις εισόδους των παλιών αρχοντικών, αγναντεύοντας αξέχαστα ηλιοβασιλέματα. Καλό φαγητό; Καταρχάς, στα διάσημα μαγαζιά για υψηλά βαλάντια, όπως ο Νίκος, ο Κουρσάρος, το Interni, το Katrin's, το ΝΚ και το νεόφερτο Ling Ling Mykonos by Hakkasan με ασιατική κουζίνα. Αλλά υπάρχουν και πολύ καλά εστιατόρια με ελληνική κουζίνα με πιο φυσιολογικές τιμές, όπως το Μαερειό στη Χώρα με ντόπιες γεύσεις, στην Άνω Μερά ο Βαγγέλης, το Τσαφ για ψάρι, το Ό,τι απόμεινε. Αλλά και κλασικά μαγαζιά σε παραλίες, όπως το Καλώστα στον Πάνορμο, το Kiki's στον Άγιο Σώστη, τα Alemayon και Φάρμα στη Φτελιά, η ταβέρνα του Λευτέρη στον Ορνό, τα διάφορα ταβερνάκια στον Άγιο Στέφανο και η ταβέρνα του Φωκού. Και επειδή το πρωινό στη Μύκονο έχει τη δική του παράδοση, δοκιμάστε καφέδες και ομελέτες στο Kosmos, κοντά στη Fabrika.
Όσοι αγαπάτε τη σύγχρονη τέχνη, περάστε από την γκαλερί Δυο Χωριά στην πλατεία της Παναγιάς της Πανάχρας, όπως και από το πρόσφατα ανακαινισμένο Αρχαιολογικό Μουσείο και το Ναυτικό Μουσείο, αλλά κυρίως αφιερώστε ένα πρωινό (τα πλοιάρια αναχωρούν νωρίς) για να επισκεφτείτε τη Δήλο, αυτή την ελληνική «Πομπηία» με τα ψηφιδωτά, τα γλυπτά και τις αρχαίες επαύλεις που διασώζονται μέχρι σήμερα, ενώ το παλιό μουσείο της συμπληρώνει με την ενδιαφέρουσα συλλογή του την επίσκεψη.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
