Με προειδοποίησε από την αρχή της κουβέντας μας ότι ο λόγος του είναι μακροπερίοδος. Κατάλαβα αμέσως ότι έχω απέναντί μου έναν άνθρωπο ευφυή, τρομερά διαβασμένο, που απαντά χωρίς υπεκφυγές, αρκεί να τον ρωτήσεις. Το μαγνητόφωνο κατέγραψε μία ώρα και ένα τέταρτο «καθαρής» συζήτησης – θα μπορούσε να είναι άνετα τρεις. Δεν τον διέκοπτα, οι προτάσεις του ήταν μακροσκελείς, χωρίς παύσεις και δισταγμούς, γεμάτες από παρενθέσεις. Η σκέψη του συνειρμική και απρόσκοπτη.
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έχει δώσει πολλές συνεντεύξεις κατά τη διάρκεια της σχεδόν τριακονταετούς πορείας του, γι' αυτό επέλεξα η δική μας συζήτηση, που έλαβε χώρα σε ένα καφενείο της Κυψέλης, να κινηθεί γύρω από τρεις πυλώνες σημαντικούς για εκείνον, σε αυτήν τη φάση: την πρώτη φορά που κατεβαίνει ως σκηνοθέτης στην Επίδαυρο, με τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή (εννιά χρόνια μετά την ερμηνεία του στον ομώνυμο ρόλο, στην παράσταση του Σπύρου Ευαγγελάτου, και επτά μετά την προσέγγισή του στους ρόλους της Ιοκάστης, του Τειρεσία και του βοσκού, σε εκείνη του Τσέζαρις Γκραουζίνις), την επιστροφή του θρυλικού σίριαλ «Λόγω Τιμής» στους τηλεοπτικούς δέκτες, από τη συχνότητα του ΣΚΑΪ, και τις πολιτικές του θέσεις, τις οποίες δηλώνει με παροιμιώδη και σπάνια, για άνθρωπο της τέχνης, παρρησία.
Θεωρώ ότι το σύμπαν είναι εντελώς αδιάφορο. Όταν σηκώσεις το κεφάλι σου ψηλά και πεις «γιατί εγώ», είτε στην ευτυχία είτε στη δυστυχία, η απάντηση –που δεν ακούγεται γιατί το σύμπαν δεν μιλάει– είναι «γιατί έτσι». Το DNA λοιπόν βρήκαμε πως είναι ό,τι πιο κοντινό στο πεπρωμένο.
Προσεγγίζοντας τον Σοφοκλή
Ο τρόπος με τον οποίο έχει επηρεάσει ο Σοφοκλής τη σημερινή μυθοπλασία και τη δραματουργία είναι καθοριστικός. Πρέπει να σταθείς στο ύψος ενός αριστουργήματος πλοκής που έχεις στα χέρια σου, στο μέτρο του δυνατού. Η δική μου καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία με κάνει, σε όλες τις παραστάσεις, να ξεκινάω με μια επιθυμία σεβαστική απέναντι στα κείμενα. Δηλαδή δεν είμαι εικονοκλάστης, είμαι εικονολάτρης. Αγαπώ τα κείμενα, αγαπώ το να μπορώ να αναδείξω την αξία τους.
Δεν έχω καμία αντίρρηση με τον οποιονδήποτε χειρισμό τους και έχω παίξει σε παραστάσεις όλων των ειδών και όλων των τρόπων και των μορφών. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη, κάθε τόσο στην τέχνη, να υπάρχει μια προσπάθεια γκρεμίσματος, μια προσπάθεια «να τελειώνουμε με τα αριστουργήματα». Στις μέρες μας, τα τελευταία 20 χρόνια, και ως δημιουργοί και ως θεατές, έχουμε γίνει μάρτυρες προσπαθειών αποδόμησης, διάλυσης, πρωτοτυπίας. Κάποιες φορές έχουν λειτουργήσει εξαιρετικά, κάποιες λιγότερο.
Η σύνδεση των Ελλήνων με το αρχαίο δράμα
Παρακολουθώντας από παιδί τις παραστάσεις της Επιδαύρου, αισθάνομαι ότι υπάρχει μια σειρά πραγμάτων στα οποία αξίζει να είμαστε συνεχιστές μιας παράδοσης. Έχουμε κάτι να πάρουμε από τους προηγούμενους για να το μεταδώσουμε στους επόμενους. Με ενδιέφερε πολύ από την αρχή να δω πώς θα ξεσκονίσω και θα γυαλίσω περιποιημένα, φτιάχνοντας μια παράσταση σημερινή, του 2019, τους τρόπους και τα υλικά που έχουν χρησιμοποιηθεί πριν από εμάς.
Τι σημαίνει για εμάς το αρχαίο δράμα, γιατί συγκινούμαστε τόσο πολύ και μας πιάνει δέος πριν από την παράσταση, την ώρα που παρελαύνει ο θίασος στο λυκόφως ή βλέποντας τη θυμέλη και ακούγοντας τον γκιώνη; Σχεδόν κατανόησα, πρέπει να σου πω, γιατί αν το κοινό δει τον Κέβιν Σπέισι να παίζει Ριχάρδο Γ' με ψείρες δεν θα ενοχληθεί, ενώ αν δει Έλληνες να παίζουν αρχαίο δράμα με μικρόφωνα θα πει «τι είναι αυτά τα πράγματα».
Εγώ δεν θα έχω ψείρες, αλλά αυτή την αντίδραση τη θεωρώ όχι διαβασμένη αντίδραση. Παρόλα αυτά, έχουμε μια πολύ εύκολη τάση να απαξιώσουμε τι πιστεύει ο πολύς κόσμος, επειδή δεν μας κάνουν αισθητικά ή θεωρούμε παρωχημένες τις αντιλήψεις τους, και να μην αναγνωρίσουμε ότι πίσω από τους φόβους και τις αντιδράσεις τους, κάτι κρύβεται. Αυτός που δεν τις θέλει, δεν μπορεί να καταλάβει ότι η τέχνη προοδεύει. Δεν θέλει ψείρες από Έλληνες γιατί όταν πηγαίνει στην Επίδαυρο να δει αρχαίο δράμα, η επιθυμία του του δόλιου –και το λέω με την καλή έννοια– είναι να συνδεθεί. Να του δώσεις κάτι που είναι τελείως έξω από αυτά που ζει στην καθημερινότητα του.
Σχεδόν είναι ταυτόσημη με την επιθυμία που έχουμε, ένθεοι και άθεοι, όταν πηγαίνουμε να παρακολουθήσουμε τη λειτουργία της Μεγάλης Παρασκευής. Εγώ δεν είμαι θρησκευόμενος αλλά αντιλαμβάνομαι την ανάγκη σύνδεσης, οπότε αυτή την επιθυμία δεν την πετάω, την κρατώ, καθώς αυτή είναι και η δική μου επιθυμία έτσι κι αλλιώς.
Ενώ ήξερα το θέμα, το σενάριο, ήμουν στα γυρίσματα, όταν είδα το τιζεράκι μου σηκώθηκε η τρίχα. Δημιούργησε μια προσδοκία σχεδόν μεταφυσική. Ο κόσμος δεν ζητάει να του φτιάξουμε ένα καλό σίριαλ, ζητάει να γυρίσει πίσω στο 1996 και αυτό δεν μπορούμε να το δώσουμε.
DNA: το σύγχρονο πεπρωμένο
Με αγγίζει πολύ αυτό που μας κληρώνει η ζωή, όταν ή λίγο πριν γεννηθούμε, σε έναν κόσμο αγέννητων πλασμάτων ή, αν το θες πιο ρεαλιστικά, σε ένα τεράστιο μεταφυσικό μαιευτήριο όπου χιλιάδες ζωές αλλά και χιλιάδες εκδοχές του δικού σου εαυτού πρόκειται να υπάρξουν, όλες άγραφες πλάκες. Είσαι εσύ έτσι, εσύ αλλιώς, εσύ που θα κάνεις εκείνη τη σχέση που σε καθόρισε ή δεν θα την κάνεις, όλες οι διαφορετικές εκδοχές στο τραπέζι.
Αυτό λοιπόν οι αρχαίοι το ονόμαζαν μοίρα, αφού πίστευαν στο πεπρωμένο αλλά πίστευαν ταυτοχρόνως και στο αυτεξούσιο, ότι τα χαρτιά είναι δοσμένα αλλά εσύ έχεις επιλογή πώς θα τα παίξεις. Εγώ δεν πιστεύω στο πεπρωμένο αλλά αναγνωρίζω αυτούς τους πάρα πολλούς δρόμους που απλώνονται, είτε από δικές μου επιλογές, είτε από επιλογές άλλων, είτε ακόμα και από το DNA μου. Με τον Πάρι Μέξη, που κάνει τα σκηνικά και τα κοστούμια, η συνεργασία μας είναι πολύ στενή και επιθυμούσα από την αρχή η όψη της παράστασης να λειτουργεί ως δραματουργία. Μας πήρε τέσσερις μήνες για να καταλήξουμε σε κάτι πολύ απλό.
Αυτό είναι το εννοιολογικό σήμα που διατρέχει την παράσταση από την αρχή μέχρι το τέλος. Προσπαθήσαμε να βρούμε τι ονομάζει κανείς σήμερα πεπρωμένο, που δεν πιστεύουμε ότι τα πράγματα είναι γραμμένα – μπορεί να κάνουμε και λάθος, αλλά εγώ δεν το πιστεύω. Τι εννοώ; Αν σου συμβεί μια αναπάντεχη, πολύ μεγάλη δυστυχία, την οποία δεν μπορείς να ορίσεις και για την οποία δεν ευθύνεσαι, δεν πιστεύω ότι σε τιμωρεί ο θεός, ή κάποιος, τέλος πάντων, ή το σύμπαν.
Θεωρώ ότι το σύμπαν είναι εντελώς αδιάφορο. Όταν σηκώσεις το κεφάλι σου ψηλά και πεις «γιατί εγώ», είτε στην ευτυχία είτε στη δυστυχία, η απάντηση –που δεν ακούγεται γιατί το σύμπαν δεν μιλάει– είναι «γιατί έτσι». Το DNA λοιπόν βρήκαμε πως είναι ό,τι πιο κοντινό στο πεπρωμένο. Σε καθορίζει, δεν έχεις καμία ευθύνη γι' αυτό και κάποια στοιχεία του δεν θα τα μάθεις ποτέ. Νομίζω ότι είναι μια ενδιαφέρουσα σύζευξη.
Ο Οιδίποδας σήμερα
Εμένα, που είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύει πολύ στον ορθό λόγο, στην ευφυΐα του Homo sapiens και αν θέλεις και στη δική του ευφυΐα, το έργο με διδάσκει κάτι: ότι ο λογισμός, το μοναδικό αυτό εργαλείο που έχουμε για να αντιληφθούμε τον κόσμο και να προχωρήσουμε, είναι ελλειμματικός. Όπου κι αν πιστεύεις, σε υπερβαίνει κατά πολύ ο κόσμος γύρω σου. Ζούμε την ανεπάρκεια της λογικής. Και οποιαδήποτε στιγμή ο κόσμος γύρω σου μπορεί να σε συντρίψει.
Λόγω Τιμής – 23 χρόνια μετά
Το όνειρο ανήκε πάνω από όλους στον Λάμπη Ζαρουτιάδη, τον σκηνοθέτη, και τη Μιρέλλα (σ.σ. Παπαοικονόμου), και μάλιστα νομίζω ότι περισσότερο ο Λάμπης κινητοποίησε τη Μιρέλλα παρά το αντίθετο. Είναι κάτι που το είχαμε σκεφτεί και στο παρελθόν, είχε πέσει ως ιδέα, σε συνθήκες που εμένα μου φαινόταν αδύνατον να πραγματοποιηθεί. Όλοι είπαμε ότι αν τα καταφέρουν –γιατί θα ήταν πανάκριβο και η τηλεόραση πια δεν έχει λεφτά–, είμαστε μέσα. Έχω θαυμάσει τον Λάμπη που κατάφερε να μετατρέψει το όνειρο σε σχέδιο.
(Στα νέα επεισόδια) είμαστε μεγάλοι, έχουμε παιδιά, έχουμε σχέσεις, διαφορές, κάποιοι έχουν πετύχει, κάποιοι όχι, είναι όλοι γλυκείς, όπως είναι πάντα οι ήρωες της Μιρέλλας. Πέφτουν σε χοντρά λάθη, αλλά για να μπορείς να τους αγαπάς είναι ανθρώπινοι. Είναι απλή και ειλικρινής η ιστορία, δεν έχει κοσμοϊστορικά γεγονότα.
Δεν έχει σχέση με ό,τι φτιάχνεται τώρα, εκ των πραγμάτων, λόγω μιας σειράς από δυνατότητες που έχουμε. Είναι μια παραγωγή με χρήματα, με έναν σκηνοθέτη που ξέρει πολύ καλά το υλικό του, με όλο το σενάριο έτοιμο από πριν και με το σύνολο των 12 επεισοδίων να γυρίζονται πριν προβληθούν.
Ενώ ήξερα το θέμα, το σενάριο, ήμουν στα γυρίσματα, όταν είδα το τιζεράκι μου σηκώθηκε η τρίχα. Δημιούργησε μια προσδοκία σχεδόν μεταφυσική. Ο κόσμος δεν ζητάει να του φτιάξουμε ένα καλό σίριαλ, ζητάει να γυρίσει πίσω στο 1996 και αυτό δεν μπορούμε να το δώσουμε.
Το τραγούδι των τίτλων, σε σύνθεση Δημήτρη Παπαδημητρίου και στίχους Μιχάλη Γκανά, το «Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια» είναι ένα τραγούδι για τη φιλία. Το αγάπησε ο κόσμος τότε και το αγαπήσαμε και εμείς που παίζαμε. Ήμασταν ήδη φίλοι κάποια χρόνια, από τις σχολές, νέα παιδιά. Εγώ ήμουν 26 εκείνο το καλοκαίρι. Ούτε εμείς που το κάναμε ούτε ο Παπαδημητρίου που το έγραψε δεν καταλαβαίναμε πόση αξία θα αποκτούσε, 23 χρόνια μετά, σε κάποιους ανθρώπους που έχουν άσπρα γένια, ρυτίδες, έχουν μεγαλώσει. Τώρα επιβεβαιώνεται ότι «χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε».
Λόγω τιμής - 20 χρόνια μετά
Επιστροφή στην τηλεόραση
Ο γιος μου είναι 14. Δεν με ξέρει ως ηθοποιό της τηλεόρασης. Το τελευταίο σίριαλ που έκανα ήταν το 2007, ο «Γιούγκερμαν», που κόπηκε κιόλας. Ο γιος μου τότε ήταν 2 χρονών. Πρέπει να σου πω όμως ότι αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός γιατί, όπως και η γενιά μου συνολικά, καταφέραμε παίζοντας σε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, στη χρυσή εποχή της τηλεόρασης, να γίνουμε γνωστοί στο πανελλήνιο –μια δυνατότητα που δεν έχουν σήμερα οι ηθοποιοί– και αυτή η ευρεία αποδοχή από το κοινό να μην έχει σταματήσει. Χαίρομαι που επιστρέφω, αλλά με αυτό τον τρόπο.
Γενικά έχω αισθανθεί προσβεβλημένος αυτά τα τεσσεράμισι χρόνια, όχι γιατί θεωρώ ότι είχαμε μεγαλειώδεις κυβερνήσεις πριν, ούτε γιατί ανήκα ποτέ σε ένα συγκεκριμένο κόμμα εξουσίας. Αρνούμαι το «ανήκω στη Νέα Δημοκρατία». Συνεχίζω όμως να πιστεύω, να εύχομαι και να ελπίζω ότι ο Μητσοτάκης θα είναι ο καλύτερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης.
Ον πολιτικό
Σκέφτομαι ως Έλληνας πολίτης, δεν έχω περισσότερα δικαιώματα από κανέναν, έχω απλώς μεγαλύτερη δυνατότητα να λέω τη γνώμη μου. Δεν διεκδικώ κανενός είδους αλάνθαστο. Δεν έχω όμως και λιγότερα δικαιώματα. Τη στιγμή που αισθάνομαι ότι πρέπει να εκφραστώ προς μια κατεύθυνση, θα το κάνω. Όταν μίλησα ανοιχτά για το δημοψήφισμα, το έκανα επειδή αισθάνθηκα προσβεβλημένος από την απατεωνιά που πήγαινε να συμβεί –και τελικά συνέβη– το περίφημο καλοκαίρι του '15.
Γενικά έχω αισθανθεί προσβεβλημένος αυτά τα τεσσεράμισι χρόνια, όχι γιατί θεωρώ ότι είχαμε μεγαλειώδεις κυβερνήσεις πριν, ούτε γιατί ανήκα ποτέ σε ένα συγκεκριμένο κόμμα εξουσίας. Αρνούμαι το «ανήκω στη Νέα Δημοκρατία». Συνεχίζω όμως να πιστεύω, να εύχομαι και να ελπίζω ότι ο Μητσοτάκης θα είναι ο καλύτερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης. Δεν είμαστε παιδικοί φίλοι και την άποψή μου τη λέω χωρίς να έχω τίποτα να κερδίσω. Ο λόγος που το πιστεύω έχει να κάνει με μια σειρά από πραγματικά γεγονότα, τα οποία έχω αναφέρει και μπορεί όποιος θέλει να τα βρει. Στηρίζω το συγκεκριμένο πρόσωπο γιατί νομίζω ότι έχει αυτά τα χαρακτηριστικά που θα επιτρέψουν στη χώρα να μπει σε έναν δρόμο ο οποίος για μένα είναι απαραίτητος.
Βγήκα να μιλήσω για να απευθυνθώ σε ένα ακροατήριο που θα μπορούσε να είναι οι φίλοι μου από το θέατρο, οι οποίοι, επειδή ξέρουν ότι είμαι ακέραιο και ψύχραιμο πρόσωπο, καταλαβαίνουν ότι το έχω σκεφτεί πριν το κάνω. Αυτούς με ενδιαφέρει να επηρεάσω. Ένα κοινό που του έχει μείνει από παιδί το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνάει τι σημαίνει δεξιά», του έχει μείνει ο μπαμπάς Μητσοτάκης –σημαντικός πολιτικός επίσης– που τον παρουσίαζαν σαν τέρας.
Με ενδιαφέρει να προσπαθήσω να σπάσω αυτή την προκατάληψη που υπάρχει σε ανθρώπους που είναι καλλιτέχνες ή ανήκουν στην περίφημη «ευρύτερη κεντροαριστερά» –εκεί ανήκε και το παιδικό μου σπίτι–, στο παλιό ΚΚΕ εσωτερικού του Λεωνίδα Κύρκου, ας πούμε, οι οποίοι αισθάνονται μια παβλοφική δυσανεξία με τη δεξιά. Θέλω να προσπαθήσω να εξηγήσω ότι εδώ έχουμε έναν μετριοπαθή, φιλελεύθερο πολιτικό, ιδιαίτερα ικανό και σοβαρό, με όρχεις εκεί που χρειάζεται. Θα είδες, για παράδειγμα, πώς χειρίστηκε ο Τσίπρας τον Πολάκη σε σχέση με τον Κυμπουρόπουλο και πώς χειρίστηκε ο Μητσοτάκης το πρόσωπο αυτό που βγήκε και είπε μια αηδία για την Κούνεβα. Εκεί, κατ' εμέ, φαίνεται ο πολιτικός που έχει guts.
Επειδή το σύστημά μας είναι πρωθυπουργοκεντρικό, εάν το κόμμα που ανέρχεται στην εξουσία είναι αυτοδύναμο, με μια καλή, ισχυρή αυτοδυναμία, ο πρωθυπουργός είναι πανίσχυρος και έχει πολύ μεγάλη ελευθερία κινήσεων. Εάν το κόμμα δεν είναι αυτοδύναμο ή έχει μια ισχνή πλειοψηφία, τότε θα αρχίσουν οι συμβιβασμοί, οι συναινέσεις.
Δεν πιστεύω ότι αν ο Τσίπρας ήταν αυτοδύναμος θα χρειαζόταν να ακολουθήσει αυτή την πορεία σε σχέση με τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Ήταν μια πορεία ενός φρικτού, αδιανόητου συμβιβασμού. Τώρα, θα μου πεις, γιατί έκανε τον συμβιβασμό με αυτούς και όχι με άλλους; Αυτό κάτι δείχνει για τον ίδιο. Άρα η γνώμη μου είναι ότι χρειαζόμαστε ισχυρό πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη, συνεπώς ισχυρή αυτοδυναμία.
Οι κακοί πολιτικοί εκλέγονται από πολίτες που έχουν την ανευθυνότητα να μην πάνε να ψηφίσουν. Ζούμε σε κοινοβουλευτική δημοκρατία και καλά θα κάνεις να πηγαίνεις να ψηφίζεις. Καλά θα κάνουν όλοι να καταλάβουν επίσης ότι στις εκλογές δεν διαλέγουμε γκόμενο ούτε γκόμενα. Δεν διαλέγουμε ταίρι που ερωτευόμαστε, αλλά τον καλύτερο τρόπο για να προχωρήσει η χώρα, από τις δοθείσες επιλογές – που μπορεί να μην είναι οι ιδανικές, απαραίτητα. Εγώ νομίζω ότι υπάρχει μια επιλογή που είναι πολύ καλή.
Η απόκριση σε πιθανή μελλοντική πρόταση για θεσμικό ρόλο
Σε οτιδήποτε, απ' αυτά που ακούω, έχει σχέση με θεσμούς και δημόσιες θέσεις, νομίζω ότι δεν είναι η κατάλληλη ώρα να το συζητήσουμε και νομίζω ότι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, καταλληλότεροι από εμένα. Η μαμά μου επέμενε από μικρό να μου υπενθυμίζει συνεχώς, για διάφορους λόγους, τη φράση «η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει να είναι μόνο, αλλά και να φαίνεται τίμια».
Όταν έχεις εκφραστεί τόσο πολύ υπέρ ενός πολιτικού, γνωρίζοντας ο ίδιος ότι είσαι ειλικρινής, ότι μπορεί να το πληρώσεις και ότι δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα, το μόνο σου εργαλείο απέναντι στους ανθρώπους που θα επιτεθούν, σε εσένα ή σε εκείνον, είναι η απόδειξη, την ώρα της πληρωμής, ότι όντως δεν κέρδισες τίποτα.
Περνάνε τα χρόνια και έρχεται η στιγμή που θα μπορούσες να διεκδικήσεις μια θέση. Θα μπορούσες ίσως να το κάνεις και καλά. Υπάρχει ένα ηθικό δίλημμα. Πρέπει να εμμείνεις στα λόγια σου, ακριβώς για να αποδείξεις ότι δεν είχες τίποτα να κερδίσεις; Ή πρέπει να πεις ότι «εκείνα τότε τα εννοούσα, αν θέλετε με πιστεύετε, αλλά τώρα αισθάνομαι ότι πραγματικά μπορώ και θα ήθελα να βοηθήσω». Τι πρέπει να κάνεις; Αυτό είναι ένα ηθικό δίλημμα που έχω.
Η ζωή στην Αθήνα
Εγώ ζω και δουλεύω σε ένα προνομιούχο μέρος της Αθήνας. Ζω στις παρυφές του Λυκαβηττού, στο Κολωνάκι, και δουλεύω στα πέριξ του Συντάγματος, κινούμαι με τα πόδια, με το ποδήλατο, τη μηχανή, και περνάω από urban περιοχές που μοιάζουν με μια συνηθισμένη δυτική ευρωπαϊκή πόλη. Δεν ζω στις υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας για να σου πω τι με ενοχλεί. Είμαι σίγουρος ότι χρειάζονται πολύ μεγάλη φροντίδα.
Απόρησα, πρέπει να σου πω, με απαντήσεις που είδα από υποψηφίους δημάρχους, παραδείγματος χάριν σε σχέση με το tagging, το οποίο κατά την γνώμη μου δεν είναι ελευθερία έκφρασης – ενώ το γκράφιτι είναι και θα έπρεπε να ενθαρρύνεται και να προστατεύεται. Όπως είναι μνημείο πολιτισμού το κτίριο του Πολυτεχνείου και δεν θα έπρεπε να γίνεται μπουρδέλο από το tagging, έτσι έχουμε μνημεία σύγχρονου πολιτισμού, σαν το αριστουργηματικό γκράφιτι στην Πειραιώς.
Δεν ξέρουμε να προστατεύουμε την πόλη ως σώμα πολιτισμού, παλαιότερου ή νεότερου. Το Χίλτον, τη Μεγάλη Βρετανία, δεν τα ανακαινίζεις, τα αναπαλαιώνεις, ώστε να λειτουργούν ως μνημεία πολιτισμού όπως όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά καφέ. Το tagging το πατάσσεις όπου το βρεις.
Με ενοχλεί πάρα πολύ και η διάλυση από τις πορείες της ζωής στην πόλη. Για να μη σου πω τους οκτώ μαραθωνίους τον χρόνο. Κάθε μέρα, κάποια κοινωνική ομάδα, από 80 μέχρι 1.000 άτομα κλείνει την πόλη. Γίνονται τα νεύρα των ανθρώπων τσατάλια, συντηρητικοποιούνται σε κάθε αίτημα, άδικο ή δίκαιο, και ευτελίζεται εντελώς ο πολύ σημαντικός θεσμός της συγκέντρωσης και της πορείας, ώστε όταν θα έρθει η μεγάλη στιγμή να κλείσουν τα πάντα και όλοι μαζί να διαδηλώσουν προς μία κατεύθυνση.
Info
Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή
Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
12, 13/7, 21:00
Αναλυτικά οι σταθμοί της περιοδείας εδώ.
Μετάφραση: Γιάννης Λιγνάδης
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Πάρις Μέξης
Μουσική: Μίνως Μάτσας
Κίνηση: Κική Μπάκα
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Δήμητρα Δερμιτζάκη, Έλενα Σκουλά
Φιλολογικός Σύμβουλος: Νίκος Μανουσάκης
Βοηθός Μουσικού: Δήμητρα Αγραφιώτη
Φωνητική Διδασκαλία: Κατερίνα Κοζαδίνου
Παραγωγή: Αθηναϊκά Θέατρα
Παίζουν: Δημήτρης Λιγνάδης (Οιδίποδας), Αμαλία Μουτούση (Ιοκάστη), Νίκος Χατζόπουλος (Κρέων), Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης (Τειρεσίας), Γιώργος Ζιόβας (Άγγελος), Γιώργος Ψυχογιός (Θεράπων), Νικόλας Χανακούλας (Εξάγγελος)
Χορός: Μιχάλης Αφολαγιάν, Δημήτρης Γεωργαλάς, Δημήτρης Καραβιώτης, Κώστας Κοράκης, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Δημήτρης Μαύρος, Βασίλης Παπαδημητρίου, Γιάννης Πολιτάκης, Γιωργής Τσουρής, Βαγγέλης Ψωμάς
Το «Λόγω Τιμής» επιστρέφει στην τηλεόραση με νέα επεισόδια, τον Οκτώβριο από τη συχνότητα του ΣΚΑΪ.
