Με τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη φλεγόμενη Χιλή

Με τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη φλεγόμενη Χιλή Facebook Twitter
«Πού είναι; Πού είναι τα πουλιά;» είναι από τις πρώτες φράσεις της παράστασης που δίνουν οι Όρνιθες στο Σαντιάγο της Χιλής, σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, που γρήγορα μετατρέπεται σε ένα συμβολικό event, μια θεατρική νίκη πάνω στον θάνατο, ένα παιχνίδι ανάτασης, μια κίνηση συμφιλίωσης που μόνο η τέχνη μπορεί να προσφέρει.
0

«Dónde está?» (που είναι;) γράφει το πολύχρωμο γκράφιτι στον πλάι της σκάλας που οδηγεί στο σημείο όπου βρίσκεται το αυτοσχέδιο μνημείο για τους νεκρούς διαδηλωτές της εξέγερσης που έχει ξεσπάσει εδώ και τρεις μήνες στη Χιλή, με τα ματωμένα πουκάμισα και τα ξεσκισμένα T-shirts να κρέμονται μαζί με τις φωτογραφίες των εξαφανισμένων.

Από αυτές ξεχωρίζει, δίπλα σε ένα πορτρέτο του Τζόκερ, η τεράστια φωτογραφία της ακτιβίστριας-κλόουν Ντανιέλα Καράσκο ‒ κι αυτή νεκρή. Συνολικά, ο αριθμός των θυμάτων, μαζί με αυτούς της περασμένης βδομάδας, έχει ξεπεράσει τους 30, για να μην αναφέρουμε τους χιλιάδες τραυματίες από τις διαρκείς συγκρούσεις που διεξάγονται καθημερινά πλέον στους δρόμους του φλεγόμενου Σαντιάγο. Τα μάτια μας καίνε διαρκώς από τα δακρυγόνα, η ζέστη κάνει την ατμόσφαιρα ακόμα πιο βαριά και το πούλμαν που μας μεταφέρει στο θέατρο πρέπει να διασχίσει τους δρόμους με τα καμένα κτίρια και τα κατεστραμμένα πεζοδρόμια, δίπλα ακριβώς στην επονομαζόμενη και «πλατεία Αξιοπρέπειας» πλέον, για να φτάσει στο θέατρο Teatro Municipal de las Condes, όπου σε λίγη ώρα θα κάνουν πρεμιέρα οι δικές μας Όρνιθες, οι Pájaros του Νίκου Καραθάνου.

Το «dónde está?» είναι το ερώτημα που φαίνεται να έχει περάσει για τα καλά στο ασυνείδητο των Χιλιανών, οι οποίοι, όταν μιλάνε για τους σημερινούς αγνοούμενους, θαρρείς πως θυμούνται τους χιλιάδες του '73 από τη δικτατορία του Πινοσέτ. Ένα σύνθημα που σε λίγο θα ακουστεί ξανά, το ίδιο δυνατά, στην καρδιά του θεάτρου από έναν ελληνικό θίασο, με τις ανάλογες αντιδράσεις.

«Πού είναι; Πού είναι τα πουλιά;» είναι από τις πρώτες φράσεις της παράστασης που δίνουν οι Όρνιθες στο Σαντιάγο της Χιλής, σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, που γρήγορα μετατρέπεται σε ένα συμβολικό event, μια θεατρική νίκη πάνω στον θάνατο, ένα παιχνίδι ανάτασης, μια κίνηση συμφιλίωσης που μόνο η τέχνη μπορεί να προσφέρει. Το ίδιο ερώτημα επανέλαβε στο τέλος η Στεφανία Γουλιώτη μπροστά στους Χιλιανούς ‒«πού είναι τα παπιά, ωρέ;»‒, μόνο που στο τέλος πρόσθεσε το όνομα ενός συμμαθητή της, του Λάζαρου, που μάθαμε πως δεν ζει πια, και τόσων άλλων.

Το αμήχανο και κρατημένο στην αρχή κοινό του θεάτρου, που δεν είχε ξαναδεί του Αριστοφάνη, πόσο μάλλον παιγμένο από Έλληνες, δεν είχε καμία σχέση με τους θεατές που στο τέλος χόρευαν όρθιοι στις θέσεις τους, κυνηγώντας την τεράστια φωτεινή μπάλα, έκλαιγαν και χειροκροτούσαν.


«Τους είδε κανείς, τους άκουσε κανείς;» τραγούδησε και η Μάρθα Φριντζήλα στο «Τραγούδι των κύκνων», στην υποβλητική μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου, παραδεχόμενη πως τα «κομμένα από την αγωνία πόδια των συντελεστών» οφείλονταν στο ότι είχαν απόλυτη συνείδηση του τι συμβαίνει έξω από το θέατρο. «Σαν να πήγαινε κάθε φράση στου Θεού το πρόσωπο» μας λέει η ίδια αργότερα. «Είναι σαν ο κόσμος που έχει βγει στον δρόμο και ζητάει φτερά για να πετάξει να έχει βρει στόχο. Σάμπως να ξανακούσαμε ξανά το κείμενο από την αρχή».

Όντως, έτσι έγινε. Το αμήχανο και κρατημένο στην αρχή κοινό του θεάτρου, που δεν είχε ξαναδεί του Αριστοφάνη, πόσο μάλλον παιγμένο από Έλληνες, δεν είχε καμία σχέση με τους θεατές που στο τέλος χόρευαν όρθιοι στις θέσεις τους, κυνηγώντας την τεράστια φωτεινή μπάλα, έκλαιγαν και χειροκροτούσαν. Σάμπως να είχαν καταλάβει στην πορεία ότι το έργο αυτό φτιάχτηκε και σχεδόν γράφτηκε για όλα όσα συμβαίνουν αυτήν τη στιγμή στη Χιλή, έναν κόσμο που, καθώς διεκδικεί τη δική του Νεφελοκοκκυγία, το δικό του Σύνταγμα, δείχνει να μη δέχεται την επιβολή κανενός ανώτερου θεού ή δαίμονα.

Γι' αυτό και όταν ακούγεται το «Σήμερα ο Νόμος ξαναγράφεται!» από το στόμα μιας αγέρωχης γυναίκας που στέκεται γυμνόστηθη στο κέντρο της σκηνής, όπως αυτοπροβάλλονται οι γυναίκες που έχουν πέσει θύματα βιασμού τον τελευταίο καιρό στη Χιλή, δημιουργώντας ένα νέο φεμινιστικό κίνημα, ο κόσμος ξεσπάει ταυτόχρονα σε κλάματα και σε χειροκροτήματα. Το ίδιο και όταν ο αρχαίος ποιητής λέει «πονάνε τα ματάκια μου». Για τον κόσμο της Χιλής αυτό έχει άλλη βαρύτητα, όταν 350 άτομα έχουν χάσει το φως τους από τις πλαστικές σφαίρες των αστυνομικών.

Με τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη φλεγόμενη Χιλή Facebook Twitter
Το «dónde está?» είναι το ερώτημα που φαίνεται να έχει περάσει για τα καλά στο ασυνείδητο των Χιλιανών, οι οποίοι, όταν μιλάνε για τους σημερινούς αγνοούμενους, θαρρείς πως θυμούνται τους χιλιάδες του '73 από τη δικτατορία του Πινοσέτ.


Η μυρωδιά θανάτου, ωστόσο, υπερκαλύπτεται από τη συμβολική τσίκνα των θυσιών που θα προσφέρουν οι θνητοί στη σκηνή, που νομίζεις ότι φτάνουν από την αρχαία Αθήνα στο μακρινό Σαντιάγο. Στην υποβλητική φράση του τέλους «δεν ήταν λύτρωσις αυτήν τη φορά» οι ηθοποιοί κρατάνε σιγή, γιατί αυτό προτάσσει η όμορφη μετάφραση του Νίκου Καραθάνου και του Γιάννη Αστέρη, μόνο που εδώ έχει άλλο βάρος.

Το παραδέχεται και ο ίδιος ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής, ο οποίος, έχοντας ξανάρθει στη χώρα, ήξερε πολύ καλά τι συμβαίνει και πού απευθύνεται: «Προχτές που περνούσαμε έξω από το GAM (σ.σ. το πολιτιστικό κέντρο που πέρσι έσφυζε από ζωή) το βλέμμα μου έπεσε σε ένα σύνθημα ανάμεσα στις διάφορες τοιχογραφίες, που έλεγε "Μας τα πήρατε όλα, ακόμα και τον φόβο". Ήταν ένα σύνθημα ωραίο, που είναι η αρχή για νέα πράγματα. Παρότι δεν είμαστε ειδικοί να μιλήσουμε για όλο αυτό που συμβαίνει, ξέρουμε ότι η βία, που ιστορικά έχει ποτίσει αυτόν τον λαό, ήταν και είναι τόσο εξόφθαλμη, που κάποια στιγμή και ο ίδιος ο φόβος εξαφανίζεται και θες να βγεις έξω έστω με κόστος την ίδια τη ζωή σου».

Πράγματι, το θέατρο δεν είναι έξω απ' όσα σημαντικά συμβαίνουν εκεί αλλά μέρος τους, στοιχείο που έλαβε σοβαρά υπόψη της η Στέγη και η καλλιτεχνική διευθύντρια του πιο εμβληματικού φεστιβάλ της Λατινικής Αμερικής, του «Santiago a Mil», όπου εντάσσεται η παράσταση, Κάρμεν Ρομέρο, η οποία ανέλαβε την ευθύνη της μετάκλησης αυτής της ακριβής παραγωγής. «Επειδή όλα τα δεδομένα ήταν εναντίον μας, αποφασίσαμε να ακυρώσουμε όλες τις ξένες παραγωγές και όλα τα δρώμενα, αλλά να κρατήσουμε τους Pájaros, ακριβώς γιατί το μήνυμα που έφερναν ήταν παρά πολύ σημαντικό για εμάς, ειδικά αυτήν τη στιγμή».

Όπως μας λέει αυτή η δυναμική reigna, όπως την αποκαλούν στο Santiago a Mil, από το οποίο έχουν περάσει ονόματα όπως η Πίνα Μπάους, η Αριάν Μνουσκίν και ο Ρομέο Καστελούτσι: «Στη Χιλή, το θέατρο ήταν πάντα ένα σημείο συνάντησης, από τη δικτατορία μέχρι σήμερα» ‒ το μυαλό μας πάει αμέσως στην επίδραση που είχε η δική μας μελοποιημένη ποίηση τον καιρό της χούντας.

Ίσως να μην είναι τυχαίο που το θρυλικό «Canto General» του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Πάμπλο Νερούδα ακούστηκε εδώ λίγο πριν από την έλευση του Πινοσέτ, δημιουργώντας την αίσθηση της κοινής μοίρας ανάμεσα σ' εμάς και τους δημοκράτες, αιώνιους υπερασπιστές του Αλιέντε, τον οποίο θυμούνται τώρα οι Χιλιανοί, τυπώνοντας επαναστατικά T-shirts που πωλούνται στους δρόμους γύρω από το θέατρο.

Με τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη φλεγόμενη Χιλή Facebook Twitter
Στην υποβλητική φράση του τέλους «δεν ήταν λύτρωσις αυτήν τη φορά» οι ηθοποιοί κρατάνε σιγή, γιατί αυτό προτάσσει η όμορφη μετάφραση του Νίκου Καραθάνου και του Γιάννη Αστέρη, μόνο που εδώ έχει άλλο βάρος.


Όλα αυτά δίνουν μια άλλη διάσταση στην ερμηνεία κάθε φράσης και αντίδρασης, προσδίδοντας στην παράσταση ένα εύρος διαφορετικό από αυτό που ξεσήκωσε το κοινό και τους κριτικούς της Νέας Υόρκης, οι οποίοι τη συμπεριέλαβαν στις δέκα κορυφαίες παραστάσεις της χρονιάς.

Εδώ φαίνεται να βγάζει σε ιδανικά το κωμικό στοιχείο στις πιο δραματικές στιγμές η εκπληκτική Αμαλία Μουτούση ως Ευελπίδης δίπλα στον ανεξάντλητο και κεφάτο Πεισθέταιρο του Νίκου Καραθάνου, ο οποίος συμφιλιώνει τις τάξεις των πουλιών και των ανθρώπων. Απρόβλεπτος και ο Θανάσης Αλευράς ως εντυπωσιακή θεά Ίριδα. Με μια εντελώς διονυσιακή και ξέφρενη ερμηνεία, αυτήν ακριβώς που χρειαζόταν η νέα ουτοπική γιορτή, επιβάλλεται στη σκηνή ο Χρήστος Λούλης ως Έποπας, όντας στην αρχή μια αλλόκοτη γραία και στο τέλος ο γοητευτικός τελευταίος επιζών θεών και ανθρώπων.

Είναι και αυτά τα φτερά που παραπέμπουν διαρκώς στις εικόνες των Μαπούτσε, της φυλής των Ινδιάνων που έχουν επιβιώσει στους αιώνες και πρωτοστατούν στις σημερινές εξεγέρσεις στις κεντρικές πόλεις της Χιλής. Όπως μας λέει ο Νίκος Καραθάνος, «οι γηγενείς της Παταγονίας, όταν φοβούνταν, γίνονταν σύμπαν» και αυτόματα ο νου μας πηγαίνει στον μύθο των Μαπούτσε, που μας ήθελε φτιαγμένους από τη σκόνη που αφήνουν πίσω τους τα αστέρια.

Κάπως έτσι και κάτω από αυτά τα αστέρια, που λένε πως σε αυτή την άκρη της γης λάμπουν όσο πουθενά αλλού, χαζεύουμε τον συγκινημένο κόσμο έξω από το θέατρο μετά το τέλος της παράστασης. Το βλέμμα πέφτει σε ένα λεωφορείο της γραμμής γεμάτο επιβάτες με σημαίες, που μόλις έχουν επιστρέψει από τις επετειακές διαδηλώσεις για τους τρεις μήνες από την έναρξη των εξεγέρσεων ‒ πίσω του έχει μια τεράστια αφίσα των δικών μας Pájaros. Κάτι μαγικό έχει συμβεί εδώ κάτω με το φτερούγισμα των πουλιών, κάτι άλλο συμβαίνει στον ονειρικό κόσμο της Νεφελοκοκκυγίας, σε αυτή την πουπουλένια πολιτεία των θεών και των ανθρώπων.

Με τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη φλεγόμενη Χιλή Facebook Twitter
Με τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη φλεγόμενη Χιλή Facebook Twitter
Με τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη φλεγόμενη Χιλή Facebook Twitter
Με τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη φλεγόμενη Χιλή Facebook Twitter
Με τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη φλεγόμενη Χιλή Facebook Twitter

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Παγκόσμιες πρεμιέρες και σημαντικές διεθνείς συνεργασίες έρχονται στην Εθνική Λυρική Σκηνή

Culture / Παγκόσμιες πρεμιέρες και σημαντικές διεθνείς συνεργασίες έρχονται στην Εθνική Λυρική Σκηνή

Παγκόσμιες πρεμιέρες, σημαντικές διεθνείς συνεργασίες, σπουδαίοι πρωταγωνιστές και μια μεγάλη καμπάνια που παρουσιάστηκε στη συνέντευξη τύπου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο ΚΠΙΣΝ.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ