φωτό Σπύρος Στεργίου
Κάθε βδομάδα το noMIRACLES θα φιλοξενεί στα θαυματουργά (sic) του pixel τις 10 αγαπημένες ταινίες προσώπων από διάφορους χώρους με σκοπό να δημιουργηθεί ένα είδος φιλμικού index χωρίς κάποιο συγκεκριμένο θεματικό άξονα. Ένα ιδιοσυγκρασιακό μνημικό κάλεσμα πιο πολύ, όπου θα συνυπάρχουν χωρίς ταμπού και high & low καταναγκασμούς αυτές που θεωρεί ο εκάστοτε καλεσμένος τις πιο αγαπημένες του ταινίες. Την άρχη κάνει ο σκηνοθέτης της Χώρας Προέλευσης Σύλλας Τζουμέρκας.
‘Το λουλούδι της σάρκας’
του Πολ Βερχόφεν
Γιατί είναι το ωραιότερο
love story που έχει γυριστεί.
‘Ο δολοφόνος του Τόκιο’
του Ακίρα Κουροσάβα
Γιατί μετά από μια ώρα ταινίας σ’ ένα διαμέρισμα,
στη δεύτερη παρελαύνει μια ολόκληρη χώρα.
‘Αντρέι Ρουμπλιόφ’
του Αντρέι Ταρκόφσκι
Γιατί κανείς δεν έχει μιλήσει με τόση αγάπη,
συμπόνια και σκληρότητα για τη νεότητα.
‘Το πέρασμα του χρόνου’
του Βιμ Βέντερς
Γιατί είναι ελεύθερο και αδιαφορεί για
τις διάφορες κανονιστικές εξυπνάδες.
‘Νύχτα πρεμιέρας’
του Τζον Κασσαβέτη
Για όλα τα μέντιουμ και γιατί
«όταν ήμουν μικρή, τα αισθήματά μου ήταν στην επιφάνεια».
‘Τες’
του Ρόμαν Πολάνσκι
Γιατί είναι αφιερωμένη στη
Σάρον Τέιτ που είμαστε όλοι.
‘Gran Torino’
του Κλιντ Ίστγουντ
Γιατί τίποτε σ’ αυτή την ταινία
δεν είναι εύκολο – γι’ αυτό και αληθινό.
‘Διαφθορά’ του Έιμπελ Φεράρα
Για τη γενναία Ζόε Λαντ
(συνσεναριογράφο και ηθοποιό).
‘Οι ηλίθιοι’ του Λαρς Φον Τρίερ
Γιατί όλοι ξέρουμε για
τι μιλάει αυτή η σκηνή.
‘Μίνι και Μόσκοβιτς’ του Τζον Κασσαβέτη
Για τις πεθερές
(Λέιντι Ρόουλαντς και Κάθριν Κασσαβέτις).
σχόλια