Nazi Trumps Fuck Off!
Το παλιό κομμάτι των Dead Kennedys, επικαιροποιημένο από τον Jello Biafra, γίνεται μετά το Charlottesville σημαία στα κοινωνικά δίκτυα κατά των ναζιστών.
I wrote that song in 1981, and at the time, it was aimed at people who were really violent on the dance floor; they didn't call it mosh pits yet. It began to attract people showing up just to see if they could get in fights in the pit or jump off stage and punch people in the back of the head and run away. I noticed some of the really bad thugs were clearly not teenagers, they looked quite a bit older, which makes me wonder if they were really undercover cops. [...] The initial premise of the song was "You violent people at shows are acting like a bunch of Nazis," and that was as far as it went. Then the real ideological Nazis began coming out of the closet.
They attacked Dead Kennedys shows after that. One time, a more hard-core version of (Britain's) National Front showed up in tandem with the road crew of a band, and that connection always creeped me out. Punk is such an extreme form of music, the most extreme form of rock and roll ever invented, and it's always attracted different kinds of extremes. So "Nazi Punks..." evolved in people's minds into an anti-fascist, anti-Nazi anthem.
Jello Biafra. Los Angeles Times, 09.08.2012.
Ο Jello Biafra στη σκηνή του Gagarin το 2016.
Ανταπόκριση του Βαγγέλη Πούλιου στο Avopolis Music Network
(αποσπάσματα)
[...] Επιστροφή στην Αθήνα για τον Jello Biafra, τον θρυλικό frontman των Dead Kennedys. 4 χρόνια πριν, τον Οκτώβριο του 2012, είχε δώσει μια επιτυχημένη παράσταση στο Fuzz· φέτος χωθήκαμε καλοκαιριάτικα στο Gagarin, το οποίο σχεδόν γέμισε για χάρη του, στην τελευταία βραδιά που "μαγείρεψε" για μας ο Νίκος Τριανταφυλλίδης (όπως φρόντισε να μας υπενθυμίσει από μικροφώνου και ο ίδιος ο Biafra). Στο πλάι του, φυσικά, οι Guantanamo School Οf Medicine, η μπάντα με την οποία τριγυρνά τα τελευταία 7-8 χρόνια. Και στην υποστήριξη οι Stress, ένα από τα επιφανέστερα σχήματα της ηρωικής πρώτης περιόδου του εγχώριου πανκ. [...]
Προτού καλά-καλά χαμηλώσουν τα φώτα, χωρίς εισαγωγές και περιττές τυπικότητες, το γκρουπ ξεκίνησε μ' ένα εκκωφαντικό τζαμάρισμα, που τους οδήγησε στο Satan's Combover. Δευτερόλεπτα αργότερα εμφανίστηκε χοροπηδώντας στη σκηνή και ο Biafra, φορώντας μια αριστοκρατική μωβ κάπα και καθοδηγώντας με ακρίβεια την μπάντα του στις υψηλές εντάσεις του κομματιού. [...]
Στην πορεία, όσο το λάιβ προχωρούσε, ο Biafra έβγαζε μία-μία τις στρώσεις από υφάσματα που φορούσε. Πρώτα την κάπα, μετά το πουά πουκάμισο που φορούσε από κάτω, ύστερα και το μπλουζάκι με το σύνθημα «Nazi Trumps Fuck Off» (το γενικό μότο της τρέχουσας περιοδείας), για να μείνει στο τέλος γυμνός από τη μέση και πάνω, όπως έπρεπε δηλαδή για να τραγουδήσει το Too Drunk To Fuck βγαίνοντας για το τρίτο(!) encore.
Ένα ενδιαφέρον σημείο ήταν το πόσο (και το πώς) θα μπορούσαν ο Biafra και οι Guantanamo School Of Medicine να μείνουν στο κοινό τους παρόν, τη στιγμή που το μεγαλύτερο ποσοστό των παρευρισκομένων (εμού συμπεριλαμβανομένου) ήταν σε αναμμένα κάρβουνα για την πρώτη νότα από το ένδοξο παρελθόν. Το προαναφερθέν Satan's Combover, το Forkboy των Lard (δηλαδή της συνεργασίας του Biafra με μέλη των Ministry), το Panic Land ή το Barackstar O'Bummer (με την προφανή του κριτική στον τωρινό πρόεδρο των Η.Π.Α.) έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους, διατηρώντας τις εντάσεις ψηλά και το πανκ ροκ μια δυνατότητα ανάμεσα σε άλλες. Κι αφού έπεισαν για το δραστήριο του παρόντος τους, στη μέση περίπου του set το "California Über Alles" έφερε τον πρώτο, αναμενόμενο χαμό. Αργότερα ακολούθησαν και τα υπόλοιπα, το Nazi Punks Fuck Off! (αναλόγως τροποποιημένο), το Holiday Ιn Cambodia, το Riot και το Too Drunk Τo Fuck. [...]
Όσον αφορά την πολιτική, ήταν, είναι και μάλλον θα συνεχίσει να είναι ενσωματωμένη στα πρότζεκτ του Jello Biafra. Ήδη από τις μέρες των Dead Kennedys η κριτική του στην κυρίαρχη ιδεολογία (είτε μεταφράζεται σε υψηλή πολιτική, είτε σε ζώσα καθημερινότητα) υπήρξε κεντρική και είχε ήδη θριαμβεύσει για την ειρωνεία της, την ευφράδεια και την ευθύτητά της –αξίζει, παρεμπιπτόντως, να ψάξει κανείς μία από τις επιτελέσεις αυτής της στάσης, την καμπάνια του για δήμαρχος του Σαν Φρανσίσκο στις εκλογές του 1979. Η πολιτική βρίσκεται έτσι κι αλλιώς παντού: στους στίχους, στις παντομίμες, στις δημόσιες τοποθετήσεις ή στην ίδια την επιλογή του πανκ ροκ αντί άλλης μουσικής έκφρασης.
Έτσι, στα ενδιάμεσα των κομματιών ο Biafra έθιγε ζητήματα που επικεντρώνονταν σε διάφορες όψεις της διαφθοράς (π.χ. στο πώς και ποια θέματα επιλέγουν να προβάλλουν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ή στα φορολογικά εγκλήματα των ισχυρών) ή στον ρόλο του φασισμού μέσα στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήματος, είτε αυτός εκφράζεται μέσα από μορφώματα σαν τη Χρυσή Αυγή, είτε μέσω προσώπων όπως ο Donald Trump. Καίριες επισημάνσεις, αναμφισβήτητα, αν και θα μπορούσαν νομίζω να απομακρυνθούν λιγάκι παραπάνω από την πρακτική της κατήχησης.
Με λίγα λόγια, το set του Jello Biafra και των Guantanamo School Οf Medicine είχε δυναμική και ζωηράδα, με παιξίματα που ήταν εκείνα που έπρεπε, με τις κοιλιές λίγες και τα μηνύματα ξεκάθαρα. Στα σίγουρα, ο Biafra δεν περιφέρει απλώς το κενό κουφάρι του πάλαι ποτέ –τα περισσότερα από τα πρόσφατα κομμάτια που ακούστηκαν μπορούν να το πιστοποιήσουν. Και ίσως αυτή να είναι μια λειτουργική σχέση με το παρελθόν: ούτε η αποκήρυξη, ούτε όμως και το λιβάνισμα...
Βαγγέλης Πούλιος. Avopolis, Music Network (26.08.2016).
