Το λουκουμάκι
Οι γέροι όσο περνάει ο καιρός δε χρειάζονται φαΐ. Μειώνουν το φαΐ, τρώνε όλο και λιγότερο σε ποσότητα και συχνότητα. Το μόνο που χρειάζονται πραγματικά είναι νερό και ζάχαρη σαν τα λουλούδια και τα έντομα. Οι γέροι θέλουν καραμελίτσες και ζαχαρωτά. Τους είναι αδύνατο να πουν όχι σε γλυκό, δείτε τι αγοράζουν από το σούπερ μάρκετ. Για αυτό και προσφέρουν στα παιδιά γλυκά γιατί πιστεύουν ότι αυτό είναι το μόνο απαραίτητο, τους το λέει το δικό τους σώμα.
Μία γριά, απλή καθημερινή γριά όπως όλες, δεν ξέρουμε αν ήταν στριμμένη, αν ήταν καλός άνθρωπος, αν όταν ήταν πιο νέα ρήμαξε την κόρη της ή το γιο της, μια γριά από όλες τις γριές έφαγε το απογευματινό λουκούμι της. Αυτό έτσι κολλώδες όπως ό,τι ζωντανό, της κόλλησε στο λαιμό. Η μυρωδάτη ζαχαρωτή και αμυλώδης μάζα της έφραξε τον οισοφάγο. Οι αδύναμοι μυς της δεν κατάφεραν να το κατευθύνουν προς τα κάτω. Πήγε στο νοσοκομείο. Ο εγκέφαλος είχε πεθάνει από την έλλειψη οξυγόνου, η γιαγιά έζησε στην εντατική κάποιες μέρες. Το κωδικό-μυστικό όνομα του περιστατικού μέσα στο θάλαμο ήταν "το λουκουμάκι". Το λουκουμάκι πέθανε τελικά και όπως όλοι ξέρουμε το τέλος είναι αυτό που κρίνει. Άλλοι πεθαίνουν ένδοξα, άλλοι αφήνοντας γελοίες διαθήκες, άλλοι πεθαίνουν με τον ζαχαρωτό τίτλο "λουκουμάκι", θέλω να φαντάζομαι τριαντάφυλλο.
Γεωργία Συριοπούλου
Γεωργία Συριοπούλου
Δείτε επίσης στο Αλμανάκ τρία ποιήματα της Γεωργίας Συριοπούλου από τη συλλογή της: Αττική. Εφτά ποιήματα για το Θριάσιο, την Αττική Οδό και την Αθήνα.
