Ο Δεινόσαυρος και το Μωρό : Fritz Lang/Jean-Luc Godard (1967)
διάλογος σε 8 μέρη σκηνοθετημένος από τον André S. Labarthe
Πιστεύω πως εμείς έχουμε κάτι το κοινό, πως κι εσείς, όπως κι εγώ, είστε ένας ρομαντικός ...και δεν ξέρω αν είναι καλό σε τέτοιους καιρούς να είσαι ρομαντικός...
Νομίζω πως σήμερα είναι κακό.
Γιατί ; Γιατί ;
Επειδή ρομαντικός ίσον αισθηματίας...
Κάθε άλλο, αυτό που θέλω να σου πω είναι πως δεν πρόκειται για συναισθηματισμό... Όταν όμως είμαστε σκληροί όπως η τεχνική, δεν μπορούμε να πούμε τίποτα.
Η τεχνική δεν είναι ρομαντική.
'Οχι, καθόλου. Εγώ δεν θέλω να βλέπω τον εαυτό μου σαν μηχανή, σαν ρομπότ. Ο σκηνοθέτης πρέπει να είναι και λίγο ψυχαναλητής. Πρέπει να εισχωρεί κάτω από το δέρμα, κάτω από το δέρμα ενός ηθοποιού. 'Ισως μια μέρα κάποιος να μπορέσει να αναλύσει στις ταινίες μας την καρδιά μας, τις επιθυμίες μας και τα μίση μας, και τότε θα μπορούσε να πει γιατί ... εγώ δεν ξέρω γιατί κάνω αυτές τις ταινίες μου, εσείς ξέρετε ;
'Οχι.
Και τότε αυτός ο άνθρωπος θα ξέρει γιατί κάνουμε εκείνο και το άλλο...
Υπάρχει πάντα κάτι που μου κάνει εντύπωση σε, αν μου επιτρέπετε, σε ένα μεγαλύτερο σε ηλικία σκηνοθέτη ...
'Ενα δεινόσαυρο ! 'Ενα δεινόσαυρο !
Αυτό που μου κάνει εντύπωση και στον Abel Gance, στον Renoir, είναι πόσο υπερβολικά νέοι είστε, δηλαδή, ενδιαφέρεστε πάντα για τη στιγμή όπου τα πράγματα γεννιούνται, εμφανίζονται, και καθώς εμφανίζονται για πρώτη φορά, ενδιαφέρεστε πάντα για το καινούργιο πρόβλημα. Πιστεύετε πως ...
'Ακουσε, πιστεύω πως το επαγγελμά μας, ή μάλλον όχι, ο κινηματογράφος, δεν είναι μόνο η τέχνη του αιώνα μας , είναι η τέχνη για τους νέους.
Πιστεύετε πως είναι η τέχνη της νεολαίας, το πιστεύω κι εγώ.
Θέλω να σας πως κάτι, έγραψα μια ταινία που δεν έκανα ποτέ, την έλεγαν ..., δεν ξέρω πια, έχω ξεχάσει. Προσπαθούσα να θυμηθώ τα νιάτα μου, αλλά δεν μπορούσα. 'Ηθελα να συγκρίνω τα δικά μου νιάτα με τη σημερινή νεολαία. Θεωρώ πως στην εποχή μας ζούμε πολύ πιο γρήγορα. Δείτε πόσο πιο αργές ήταν οι βουβές ταινίες. Και τώρα μιλάει ο δεινόσαυρος. 'Οταν άρχισα, το 1918-1919, πριν 45-46 χρόνια δηλαδή, οι ταινίες ήταν πολύ πιο αργές. Από τη στιγμή που αρχίσαμε να κινούμαστε πιο γρήγορα, έγιναν και οι ταινίες μας πιο γρήγορες, και η ζωή της νεολαίας είναι κι αυτή πιο γρήγορη αν τη συγκρίνουμε με την εποχή που είμασταν κι εμείς νέοι.
Ο Δεινόσαυρος και το Μωρό : Fritz Lang/Jean-Luc Godard (1967), ντοκιμαντέρ του André S. Labarthe, με αποσπάματα από τις ταινίες Η Περιφρόνηση (Jean-Luc Godard) και Μ - Ο Δράκος του Ντίσελντορφ (Fritz Lang).
