Ο έλληνας καστανάς της πλατείας της 'Οπερας
*στην πραγματικότητα πουλούσε κάτι σαν μάντολες
Αφιερωμένο στους φίλους των γονιών μου, που κι εμείς τα παιδιά τους γνωρίσαμε λιγάκι :
Στη Νατάσα από τη Ρωσία (πιο Ελληνίδα από την Ελληνίδα Ντόρα, τη φίλη της Νατάσας και ερωμένη του υπουργού Εξωτερικών Roland Dumas, μοναδική μας σύσταση στο Παρίσι. Η Ντόρα αδιαφόρησε, η Νατάσα όχι. Μας κράτησε στο σπίτι της. "Το βράδυ σηκωνόταν και έτρωγε όλα τα ντολμαδάκια. Της άρεσε πολύ η κουζίνα μου. Τις νύχτες κυκλοφορούσε μέσ' στο σπίτι... Ο μπαμπάς πήγε τη Νατάσα στο μαιευτήριο. Την έβαλε σε ένα ταξί όταν την έπιασαν οι πόνοι και περίμενε να γεννηθεί το παιδί. Τότε, η Νατάσα ήταν με τον Claude, έναν pied-noir, που της έλεγε να μας διώξει. Αλλά εκείνη αρνιόταν... 'Οταν γύρισε ο Torossian από την φυλακή στην ΕΣΣΔ, πήγε με την κόρη της στο αεροδρόμιο. Εκείνος δεν είπε τίποτα, δέχτηκε την Ελένη σαν κόρη του. 'Επειτα έγινε μεγαλομέτοχος στο ξενοδοχείο Commodore κοντά στην 'Οπερα").
Στον Γιάννη Καμπουράκη (τον -αυταρχικό- εργοδότη και φίλο από την Κωνσταντινούπολη που κάποτε, μέσω του πρακτορείου του Paris-Athènes, είχε το μονοπώλιο των ταξιδιών προς και από τη Ελλάδα. Τον συνέτριψε ψυχολογικά η αυτοκτονία του πρωτότοκου γιου του, και οικονομικά λίγο αργότερα η καταστροφή από πυρκαγιά του Mediterranean See, του πρώτου πολυτελούς πλοίου της εταιρείας).
Στον Κανακάρη (τον ακούραστο και έμπειρο ράφτη ανδρικών κοστουμιών. "Είχε τα κλειδιά της Κοινότητας, έπλενε τα WC και νόμιζε πως ήταν ο διαχειριστής. Κάθε τόσο έλεγε στο γιο του : "Christian, il faut gagner le bifteck").
Στον Βασιλάκη (ράφτης κι αυτός. "'Εβγαλε πολλά λεφτά. Είχε φέρει 4-5 κορίτσια 15-16 χρονών από την Πάτρα, και η μία του σιδέρωνε, η άλλη του σουρφιλάριζε, η άλλη του γάζωνε. Και τις είχε και γκόμενες. Αυτός με τη γυναίκα του την Ειρήνη κοιμόταν στο κρεβάτι και οι μικρές στο πάτωμα στρωματσάδα. Και τη νύχτα, πότε χούφτιαζε τη μία, και πότε χούφτιαζε την άλλη, ενώ η γυναίκα του ροχάλιζε. 'Οταν έπρεπε να παραδώσει παραγγελίες, έπαιρνε και μία μαζί του και πήγαιναν στο ξενοδοχείο. Τη γυναίκα του δεν την πολύ ένοιαζε. Πέθανε νωρίς".
Στον Μιχάλη Παπαϊωάννου (τον συγγραφέα και κομματικό φίλο. "Στο τέλος τον πίκρανε πολύ τον πατέρα, ο οποίος τον είχε περί πολλού και όλα αυτά τα χρόνια τον είχε μη στάξει και μη βρέξει. 'Εφυγε και δεν του χάρισε ούτε ένα βιβλίο").
Στον Αντώνη (τον ταμία του σινεφίλ κινηματογράφου Saint-André des Arts. 'Οποτε περνούσα από κει με έβαζε δωρεάν μέσα).
Στην οικογένεια Κόκκινου (τρία κορίτσια και η μητέρα τους. Η Δοροθέα η επαναστάτρια, η Ελένη με την οποία ήμουν ερωτευμένος, και η Bébé, η πιο μικρή. Με είχαν φιλοξενήσει για ένα διάστημα στο προάστειο Romainville όπου έμεναν, όταν έφυγα από το σπίτι έπειτα από τσακωμό με τον πατέρα μου).
Στον Μουτσούκο (τον ζωγράφο. Προς το σοσιαλιστικό ρεαλισμό μου έκαναν τα έργα του, αλλά ενθάρρυνε την αδερφή μου να ζωγραφίζει).
Στον Σπύρο Μπάση και την Colette (με τα τέσσερα αγόρια. Πρώην φυλακισμένος και εξόριστος. Πρόεδρος της ελληνικής Κοινότητας).
Στον Μίλτο Γαρίδη και τη Nelly (o Μίλτος ήταν γλύπτης και καθηγητής Βυζαντινής Τέχνης, πολύ φίλος με τον παλιό συγκρατούμενό του Σπύρο Μπάση. Χάρη στη Nelly, ο Σπύρος γνώρισε την Colette. Η κόρη τους Αγγελική, με την οποία γνωριζόμαστε από παιδιά, κυκλοφόρησε πρόσφατα στο Παρίσι ένα βιβλίο για την οικογένειά της -Les armoires du temps- που θα παρουσιάσω πολύ σύντομα).
Στον Γιώργο Σαχινίδη (συνθέτης, σαξοφωνίστας -από τους λίγους σολίστ σαξοφώνου διεθνώς στην εποχή του- και συνεργάτης με το γραφείο του Le Corbusier. Μας προίκισε με ένα ουγγρικό πιάνο και όταν ερχόταν μας έβαζε σε μια σειρά όλη την οικογένεια για να μας διευθύνει ως χορωδία. Εξόργιζε τη γυναίκα του γιατί αγόραζε ρούχα για τα παιδιά του από τη Λαϊκή Βοήθεια).
Στον οδοντίατρο Jean Torchinsky και τον οικογενιακό γιατρό Kaufmann (οι εξαιρέσεις στον "αντι-σιωνισμό" του πατέρα μου. Τους είχε μεγάλη εκτίμηση και απόλυτη πίστη. "90 ετών και δέχεται ακόμη στο ιατρείο του. Δεν θα' πρεπε, γιατί κάνει βλακείες", λέει η ανηψιά μου).
Στον Χρήστο Μιχαλακάκο και την Θάλεια (οικογένεια μουσικών. Ο Χρήστος έπαιζε βιόλα, και τη μουσική του κλίση ακολούθησαν και τα παιδιά του, ο Μιχαλάκης με τη βιόλα και η Θάλεια -που πήρε το όνομα της μητέρας της- με το βιολοντσέλο. Ο Μιχαλάκης έπαιξε για χρόνια με την Εθνική Ορχήστρα της Γαλλίας. Τον πρώτο καιρό κάναμε πολύ παρέα, αλλά όταν απέκτησαν μία φάρμα έξω από το Παρίσι προτίμησαν να μένουν εκεί και τους βλέπαμε πια σπάνια. Μάθαμε μόλις τον περασμένο μήνα τον θάνατο του Χρήστου και της Θάλειας).
Στην κωνσταντινουπολίτισσα κυρία 'Αννα (έμενε μόνη της σε ένα δωματιάκι, πάνω από μας, στον τελευταίο όροφο. Με δεχόταν πάντα όταν ήθελα να δω κάτι στην τηλεόραση).
Στην κωνσταντινουπολίτισσα κυρά-Χριστίνα και την κόρη της τη Βασή ("Σας λάτρευαν. Η κυρά-Χριστίνα ήθελε να βαφτήσει τη Ντιάνα, αλλά ο μπαμπάς δεν τις ήθελε. Προτίμησε τον Βαξεβάνογλου τον γιατρό, τον σπαγγοραμένο. Η κυρά-Χριστίνα έχασε ένα γιο μετά την Απελευθέρωση που του έσκασε μία χειροβομβίδα στα χέρια. Με το επίδομα, τη σύνταξη και τα χρήματα που τους έστελνε από την Αμερική ο μεγάλος της γιος περνούσαν μια χαρά με τη Βασή. 'Εβγαιναν και πήγαιναν πότε στον έναν και πότε στον άλλον. Η κυρά-Χριστίνα πάντρεψε την κόρη της με έναν που παρίστανε τον δάσκαλο και μετά τη χώρισε. -"Μα αφού μ' αγαπάει κι εγώ τον αγαπώ. -Μωρή τρελή, δε βλέπεις ότι θέλει την προίκα σου", της απαντούσε η μάνα της").
