Οι λιποτάκτες
Την ώρα που ετοιμάζεται να πάει στο δείπνο της Μπαμπέτ, ο καταξιωμένος στρατηγός, κομψό και αυστηρό γεροντοπαλλήκαρο, στολίζεται με τα σέα του και τα μέα του στην έπαυλη της αριστοκράτισσας θειάς του.
Είναι συγκινημένος. Θα δει μετά από δεκαετίες, την γυναίκα που αγάπησε, αλλά δεν τόλμησε να διεκδικήσει.
Ενώ βρισκόμαστε στη Δανία, η έπαυλη στους αγρούς, η ομίχλη, η διάχυτη αίσθηση πίκρας αλλά και συνθηκολόγησης με τη μοίρα, θυμίζουν Ρωσσία― Γκόγκολ βασικά και Πούσκιν.
Στην παγερή σιωπή του δωματίου, αντηχούν μόνο οι μπότες του και η βαρειά του ανάσα.
Όταν πια ετοιμάζεται, στέκεται λίγο, κοιτάζοντας το πάτωμα:
"Πώς γίνεται μια ζωή γεμάτη νίκες, να ισούται με μια ήττα;"
Αυτή είναι η ιστορία πολλών ανθρώπων που ξέρω. Που διεκδίκησαν πολλές άστοχες νίκες, αλλά λιποτάκτησαν από τη βασική μάχη: να δουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη.
.
