«Την κοιτάω. Με κοιτάει. Χαμογελάει πονηρά και εξαφανίζεται μέσα στο πλήθος»
Ένα βράδυ με την FKA twigs στη Νέα Υόρκη.
Ο φίλος μου Ισαάκ μού γράφει για ένα βράδυ-εμπειρία στα ξένα. Λέει «μου λείπεις». Ή εγώ έτσι το μεταφράζω. Από τη rave παρουσίαση του νέου άλμπουμ της FKA twigs, την τρίτη κατά σειρά, στο Μπρούκλιν, μετά από δύο εξίσου exclusive πάρτι, στο Λονδίνο και το Λος Άντζελες. Μια εμπειρία ζωής, από τη Νέα Υόρκη για το Notebook: Ισάακ Τροχόπουλος.
Σάββατο βράδυ στη Νέα Υόρκη.
Μπαίνουμε στο Uber, από Lower East Side για κάπου στο Bushwick. Η γέφυρα μποτιλιαρισμένη. Σαν να αποφασίσαμε όλοι σήμερα ότι σπάμε χαρακτήρα και βγαίνουμε εκεί. Ο B. ζητάει να συνδεθεί στο ηχείο, το Μανχάταν μοιάζει με χιονόμπαλα που ταρακουνάει πεντάχρονο πριν την αρπάξει από τα χέρια του η υστερική του μάνα. Το ίδιο πεντάχρονο που πριν προσπάθησε να τη δαγκώσει. Τυχερό που δεν έσπασε μέσα στο στόμα του.
Περνάμε κάτω από μια γέφυρα. Δεν είναι εκεί. Αλλάζουμε την τοποθεσία, άλλο ένα εικοσάλεπτο στο αμάξι. Η ώρα είναι σχεδόν μία. Υποτίθεται ότι θα βγει στη μία ακριβώς. Εγώ δεν τους πιστεύω. Φτάνουμε. Η ουρά γιγάντια, αλλά είμαστε στη «λίστα». Το λέμε στους φουσκωτούς της πόρτας. Φίλοι της LD. Εκείνοι τίποτα, εξισωτισμός! Στην αρχή δεν τους πίστεψα, αλλά μετά είδα κι εκείνον τον ωραίο ζωγράφο από το opening [σ.σ. μιλά εδώ για τον Oscar Yi Hou....] με τον ωραίο γκόμενό του να μπαίνουν στην ουρά. Κάπου εκεί ανάμεσα κι ο Τζέρεμι ο Χάρης. Για να είναι αυτοί στην ουρά, μπορούμε κι εμείς, λέω. Φαντάσου να είχα πληρώσει και 60 δολάρια (τόσο πάει το κούρεμα εδώ –πριν ρωτήσεις–, χωρίς ποτό). Τώρα είναι η ώρα να βρούμε τη σειρά μας.
Παράλληλα με τον τοίχο, φάτσες γνωστές, εκδηλωτικές, ντυμένες σε γήινους τόνους, με γυαλιά, χωρίς γυαλιά, κοιλιακούς στη φόρα, μπράτσα και ώμοι να σκάνε από τα αμάνικα, ρώγες και μάτια εκφραστικά. Εδώ το σύστημα είναι σαν του Αλέκου από την Αστυπάλαια: αν πετύχεις την παρέα σου στην ουρά, χώνεσαι μαζί τους. Χωρίς γκρίνιες. Έτσι πάνε τα πράγματα! Η A. με τον O. είχαν έρθει πιο νωρίς και περίμεναν ώρα, οι υπόλοιποι τους είχαν αφήσει και είχαν πάει απέναντι για ένα ποτό. Μπαίνουμε κάπου στη μέση. Τα μάτια παίζουν δεξιά-αριστερά. Η ουρά προχωράει, αλλά κόσμος πολύς περνά από μπροστά μας σαστισμένος. Ψάχνουν το τέλος της ουράς. Η ώρα μία και κάτι. Η παρέα γκρινιάζει λίγο για την αναμονή, στέλνει κι άλλο μήνυμα στην LD. Τίποτα. Αναμονή. Για να μαριναριστούν τα κορμιά μεταξύ τους. Να έχουμε ιδρώσει ο ένας πάνω στον άλλον εγκεφαλικά πριν ανταλλάξουμε σωματικά υγρά για τα καλά, μέσα.
Φτάνουμε στην πόρτα. Σφραγιδούλα που λέει «Declined» στο αριστερό χέρι. Προσπερνάμε την γκαρνταρόμπα. Δεν φοράμε και πολλά, άλλωστε. Λευκός καπνός θολώνει την ατμόσφαιρα. Περνάμε από το μπαρ. Οι άλλοι παίρνουν ποτά, εγώ Sprite. Η πίσω πόρτα ανοίγει πάνω μου. Πάω να βρίσω, αλλά δεν προλαβαίνω: τη βλέπω. Δεν είμαι σίγουρος αν βλέπω καλά. Ξανακοιτάω. Φοράει κάτι σαν τους δακτύλιους του Κρόνου και υπερ-ψηλά, υπερ-λεπτά τακούνια. Σαστίζω. Δεν έχει καταλάβει κανείς ότι μπήκε. Σκουντάω την παρέα μου. Χάνεται τώρα μέσα στο πλήθος. Την παρατηρούμε. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κατευθύνομαι προς τον βασικό χώρο. Μια παλιά αποθήκη, εργοστάσιο σοκολάτας τη μέρα, εργοστάσιο έκστασης τη νύχτα.
Ο χώρος μακρόστενος, στη μέση ένα οκτάγωνο κουτί με καθρέφτες φιμέ υπερυψωμένους. Στο βάθος η DJ με τα ηχεία να βαράνε και το μπάσο να τρίζει. Σκέψεις γρήγορες, μηχανικές. Από πού μπορεί να εμφανιστεί; Πού θα έχω την καλύτερη θέα; Αποφασίζω γρήγορα. Και σέρνω την παρέα. Ανεβαίνουμε σε μια εξέδρα, εγώ στην άκρη μπροστά. Χορεύω για λίγο, δεν ξέρω πόσο. Κυκλοφορεί φήμη ότι θα κάνει live tattoo. Δεν τους πιστεύω. Γιατί να με αφορά το να τη βλέπω να κάνει τατουάζ; Πάνω στο οκτάγωνο φαντάζομαι ότι θα ανέβει. Η ώρα είναι δύο και είκοσι. Η μουσική βαράει δυνατά, κι εγώ προσπαθώ να αποφασίσω αν μου αρέσει ή όχι. Ο κόσμος συνωστίζεται γύρω από το κουτί-καθρέφτη και βγάζει φωτογραφίες τον εαυτό του χορεύοντας. Ξαφνικά το beat πέφτει και γλείφει το πάτωμα, το πλήθος οργιάζει! Περιμένω να τη δω κάπου στη σκηνή. Όχι. Ούτε καν, βασικά.
Κλικ.
Ένα κλικ και το κουτί-καθρέφτης δεν είναι πια φιμέ. Ουρλιάζω. Όλοι μαζί. Ασυνείδητα. Μέσα στο κουτί η twigs και μια tattoo artist σέρνουν τα ξαπλωμένα τους σώματα στον ρυθμό. Με ένα tattoo gun στο χέρι, φορώντας έναν απίστευτο μαύρο κορσέ και τίποτα άλλο, κάνει αυτοσχέδια σύμβολα πάνω στο σώμα της twigs. Περιστρέφονται, κοιτώντας μας εναλλάξ. Τα ουρλιαχτά είναι πλέον ρυθμικά. Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό. Η techno δεν έχει λόγια. Το τατουάζ συνεχίζεται. Στήθος, κοιλιά, πόδια, πλάτη, λαιμός. Περιστρέφονται και κινούνται μέσα στο κουτί τελετουργικά. Δεν βλέπω καλά το τατουάζ, αλλά το φαντάζομαι. Κάπως σαν τις χορδές που κόβουν οι Μοίρες. Αυτές οι χορδές απλώνονται τώρα, μπερδεμένες πάνω σε αυτό το σώμα. Ξαφνικά τα φώτα σβήνουν. Το κουτί πάλι φιμέ. Η μουσική, η techno, για λίγο σταματάει. Το κουτί ξανά διαυγές.
Η twigs μόνη της.
EUSEXUA.
Τώρα έχει λόγια. Τα ξέρω όλα. Όλοι εδώ. Σώματα σχεδόν συμπαγή πλέον. Μέσα στο κουτί χτυπιέται και τραγουδάει. Διαβάζω τα χείλη της. Κοιτάει σε όλες τις πλευρές, αλλά κάτι μου λέει ότι προς τα εδώ κοιτάει λίγο περισσότερο. Θέλω να νιώθω ότι έκανα τη σωστή επιλογή σημείου.
Οργιάζουμε όλοι μαζί. Περνάμε στο Perfect Stranger. Δεν το έχω ακούσει ακόμα. Είναι πιο αργό, με μαγεύει. Η twigs κοιτάει το γυαλί. Δεν ξέρω αν βλέπει αυτήν ή εμάς. Γλείφει αισθησιακά και μας τραγουδάει. Είναι αιχμάλωτη στη δική της δημιουργία. Όπως όλοι μας. Αυτή λίγο παραπάνω. Τρίτο τραγούδι και τελευταίο. Έξαρση μέσα και έξω από το κουτί. Ευφορία. Η twigs ξαπλωμένη μπρούμυτα κουνάει τα πόδια της πάνω-κάτω. Τα τακούνια της είναι σαν σούβλες, σκέφτομαι. Το τραγούδι τελειώνει. Μας κοιτά για μια μόνο στιγμή. Το κουτί φιμέ ξανά κι εξαφανίζεται.
Πάλι techno. Είμαι αποσβολωμένος. Κοιτάω τις υπάρξεις γύρω μου και ζηλεύω τους πιο εμφανείς κοιλιακούς και τα πιο φουσκωτά μπράτσα. Από Δευτέρα γυμναστήριο επειγόντως, σκέφτομαι. Με γιόγκα και τρέξιμο δεν κάνεις τίποτα, σκέφτομαι. Πάω να πάρω ένα νερό. 6 δολάρια συν τιπ. Κάνουμε βόλτα στο τριγωνάκι έξω για τσιγάρο. Αν και, και μέσα καπνίζεις, αλλά ξέρεις, άλλο πράγμα. Μετά πάνω στο lounge με τους καναπέδες και στην εξέδρα πάνω από τον DJ. Συστάσεις, βλέμματα, υπαινιγμοί. Ωραία μουσική. Πίσω για χορό.
Αυτήν τη φορά στα αριστερά από το DJ booth, περιμένοντας να πάει πέντε για να πάρει τα ηνία η Α. Χορεύω και χάνομαι. Χορεύω και αγαπάω τον εαυτό μου γιατί με έφερα σήμερα εδώ. Χορεύω και ζηλεύω τις πιο ωραίες υπάρξεις εδώ μέσα και αναρωτιέμαι αν κάνουν το ίδιο και αυτές. Χορεύω και ρίχνω ένα βλέμμα πίσω μου. Τη βλέπω τώρα πίσω από τον ώμο μου. Γυρνάω πλάγια διακριτικά. Μπερδεύομαι. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι αυτή. Έβγαλε τους δακτυλίους του Κρόνου. Φοράει ένα σορτσάκι κι ένα ζακετάκι βελουτέ. Πιο βολικό. Το παπούτσι όμως παραμένει. Το κινητό της στο χέρι.
Αιωρείται στον ρυθμό. Μόνη της. Κοιτάει αόριστα. Δεν ξέρω πού. Μετά από πέντε λεπτά έρχεται ένα ενοχλητικό πλάσμα και με κάνει ένα τσικ πέρα. Πάει, την αγκαλιάζει με το κινητό στο χέρι. Ακολουθούν κάνα δυο εξίσου άσχημα πλάσματα. Ένα από αυτά ζητάει φωτογραφία. Εκείνη λέει όχι ευγενικά. Την κοιτάω. Με κοιτάει. Χαμογελάει πονηρά και εξαφανίζεται μέσα στο πλήθος.
Και μερικές εικόνες από την αμέσως προηγούμενή της εμφάνιση στο Λονδίνο
