Τώρα είμαι εκστατικός
ΜΙΑ ΚΟΡΗ που λέει την μαμά της «queen» βάζει σε ένα σπίτι στην Αλεξάνδρας γκλίτερ στο πρόσωπο της. Βαμμένα νύχια, όμορφα μάτια, κατεβαίνει την σκάλα και λέει «slay» στον γείτονα της. Δύο ηλικιωμένες κυρίες από την Κυψέλη κατηφορίζουν με τα καλά τους, πέρλες, φορέματα και γυαλιστερά σκουλαρίκια.
Μια παρέα αγοριών από το Χαϊδάρι καβαλάει Σάββατο απόγευμα τα μηχανάκια της και σκίζει τη Λεωφόρο Αθηνών. Τέσσερις φίλες από το κολλέγιο, με τα iqos στο χέρι και τις πανάκριβες τσάντες συνωστίζονται στο μετρό. Ένας μπαμπάς, μια μαμά, η κόρη τους και όλες της οι φίλες αγοράζουν νερά και ξηρούς καρπόυς από ένα πλανόδιο πωλητή.
Ένας παππούς με ένα μικρό γκριφόν τρέχουν να διασχίσουν την Ηρώδου Αττικού, όπου ξεχύνονται -κυριολεκτικά- τα πλήθη. Μια γυναίκα συμμαζεύεται μπροστά στον καθρέπτη της. Μόνη. Το έχει ξανακάνει αυτό, πολλές φορές, αλλά όχι ακριβώς έτσι. Χάρτινοι τοίχοι γύρω, ένας λευκός καναπές. Κόσμος περνάει. Ακουστικά, αδρεναλίνη. Θα μπορούσαν να τρέχουν τα εγγόνια της εκεί τριγύρω, αν ήταν στην Αθήνα. Μια άλλη γυναίκα, μιλά στο μικρόφωνο, «υπάρχει κι άλλος χώρος. Προωθηθείτε προς τα πίσω παιδιά». 65.000 άνθρωποι (διαβάζω), σε ένα στάδιο.
Πριν λίγο, έβρεχε. Πριν λίγο, ήσουν σπίτι. Δεν ήσουν σίγουρος αν θες ακόμη να πας. Πριν λίγο, δεν είχες καν εισιτήριο.
Τώρα… Τώρα είσαι εκστατικός. 20:55, μπαίνετε μέσα, καθυστερημένοι. Μια κορδέλα λύνεται και περνάτε σε καλύτερες θέσεις. Το Παγκράτι έχει λυγίσει προς το Καλλιμάρμαρο. Στήνεται εκεί ένα γιγάντιο πανηγύρι, μια πίστα σε αναβολικά. Όλες οι φυλές της Αθήνας, εδώ. Άνθρωποι που στην καθημερινότητα τους, ούτε στο μετρό μπορεί να μην προσπεράσουν ο ένας τον άλλο, τώρα χαμογελάνε μεταξύ τους.
Στην ίσως μεγαλύτερη φάση της μόνης, Ελληνίδας super star.
Είμαι μαζί με δύο Κύπριες φίλες, (η μία, η σημαντικότερη Κύπρια μετά την Άννα). Δεν ξέρω και πολλά τραγούδια της τους λέω. Τα ξέρω σχεδόν όλα. -Χωρίς να το ξέρω-. Ο μπαμπάς δίπλα μας, γράφει στο κινητό του: «Μεγάλωσες κι εσύ, μεγαλώσαμε κι εμείς μαζί σου και φέραμε και τα παιδιά». Προσβλημέντο. Αλλά, η οικειότητα του «εσύ», σε 4 γενιές θεατών, δεν μοιάζει μικρό πράγμα. Χιλιάδες μικροί δημοσιογράφοι γύρω μας, μεταδίδουν τις στιγμές live, στέλνουν σε φίλους που δεν μπόρεσαν να είναι εκεί. Το σήμα της Cosmote μας εγκαταλείπει, -ευτυχώς-. Στα αριστερά, η Ακρόπολη. Λέω κοροϊδευτικά στην Α., «ρίξτε την Ακρόπολη και βάλτε την Βίσση», αλλά είναι πράγματι κάτι σαν εθνική υπερηφάνεια αυτό που νιώθεις για αυτή την γυναίκα.
Εκείνη που ζει το απόλυτο όνειρο της.
