Ιπτάμενα κτίρια

Facebook Twitter
3

Ο ισπανός φωτογράφος Rafa Zubiria, με την φωτογραφική του σειρά No Way Home, μας ξεναγεί σ' έναν υπερρεαλιστικό κόσμο, σ' ένα αστικό περιβάλλον όπου τα κτίρια αιωρούνται ελεύθερα, μυστηριωδώς απελευθερωμένα από την βαρύτητα και την στοιβαρότητα της κατασκευής τους.

Οι εικόνες προσδοκούν να συνδυάσουν την αρχιτεκτονική μας ματιά με την φαντασιακή μας ικανότητα, ώστε να αντιληφθούμε το κτισμένο περιβάλλον γύρω μας και τον αστικό ιστό, ως μέρος ενός πολυεπίπεδου χωρικού σύμπαντος.

 

Αυτός ο σουρεαλιστικός κόσμος, προσφέρει μια περίεργη γαλήνη στον θεατή, λες και αυτή η περίεργη ανύψωση των κτιρίων-κατασκευές βαριές και τυπικά γερά θεμελιωμένες στο έδαφος-εκπληρώνει κάποια αρχέτυπη ανθρώπινη επιθυμία υλικής απελευθέρωσης.

Οι εικόνες των ιπτάμενων κτιρίων του Rafa είναι σχεδόν ενοχλητικές, δίνοντας ταυτόχρονα και μια αίσθηση κανονικότητας. Τα ιπτάμενα κτίρια παρουσιάζονται σαν ένα σύνηθες θέαμα στον ορίζοντα, σαν να ήταν εκεί από πάντα, αλλά την ίδια στιγμή μοιάζουν απλησίαστα, αντιπροσωπεύουν ένα χωρικό στοιχείο που χάθηκε- ένα αστικό κομμάτι που 'αφήσαμε' να φύγει μήπως; Σε κάθε περίπτωση, προκαλούν νοσταλγία..

 

 

Όπως λέει και ο ίδιος, "με αυτό το πρότζεκτ προσπάθησα ν' αποτυπώσω εκείνο το σημείο στην ζωή ενός ανθρώπου, που  συνειδητοποιεί ότι αυτό που πάντα θεωρούσε ως σπίτι δεν είναι πλέον το σπίτι του. Υπάρχει μια ρήξη με το παρελθόν που δεν μπορεί να ανακτηθεί πια και αυτή η ρήξη συνοδεύεται από μια αίσθηση απώλειας και νοσταλγίας."

 

 —

 

 

 

Τα κτίρια του γάλλου φωτογράφου Laurent Chéhère, αν και επίσης αιωρούμενα, μοιάζουν περισσότερο στατικά. Στην δικιά του φωτογραφική σειρά, Flying Houses, το κτίσμα έχει αποσπαστεί από τον αστικό ιστό για να ξεχωρίσει και να αναδειχθεί ως προς τα μορφολογικά του στοιχεία.

 

 

 

Εδώ, ο φωτογράφος θέλει ν' απομονώσει το κτίριο από τον περιβάλλοντά του χώρο ώστε ν' αποκαλυφθεί η μορφολογική του ποιότητα. Κυρίως όμως, αυτή του η 'έξοδος' από την μονοτονία της πόλης, μας αναγκάζει σαν θεατές να επαναπροσδιορίσουμε το κάθε κτίσμα ως έναν 'ζωντανό' οργανισμό, ως ένα βασικό και αναγκαίο κομμάτι του ανθρώπινου κόσμου, αστικού ή μη.

 

 

 

Τα ιπτάμενα κτίρια του Chéhère, παρότι έχουν κάποια στοιχεία κατοίκησης-απλωμένα πλυντήρια, διαφημιστικές πινακίδες, κεραίες, φυτά κτλ.-παρουσιάζονται μόνα στον απέραντο ουρανό χωρίς ύπαρξη οικείου περιβάλλοντος, αναδεικνύοντας τους εαυτούς τους πλέον σαν ξεχωριστές 'υπάρξεις', μακριά από την ανωνυμία του οικοδομικού τετραγώνου.

 

 

 

 

Εικόνες που προτρέπουν τον θεατή να επανεκτιμήσει την απλή ομορφιά των κτιρίων γύρω του και ν' αντιληφθεί την ζωή που το κάθε ένα ξεχωριστά κρύβει μέσα του.

 

 

 

 

 

 
Design
3

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιώργος και Ρούλης Αλαχούζος

Design / Αδελφοί Αλαχούζοι: Οι πιο διάσημοι Έλληνες «εφετζήδες»

Από την «Ανατομία ενός εγκλήματος» και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 μέχρι τον Harry Potter και την τελευταία ταινία του Κρόνενμπεργκ, εδώ και σαράντα χρόνια ο Γιώργος και ο Ρούλης Αλαχούζος δημιουργούν εντυπωσιακά και τρομακτικά όντα σαν σύγχρονοι αλχημιστές, επιστρατεύοντας τη φαντασία και τη δεξιοτεχνία τους.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Oι Αθηναίοι / «Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Η αρχιτέκτονας και υπεύθυνη των Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη, Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, δεν λησμόνησε ποτέ στην πορεία της πως η μορφή ενός κτιρίου πρέπει να έχει χαρακτήρα, ειλικρίνεια και κλίμακα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Sotja

Οι Αθηναίοι / Sotja: «Στο ξεκίνημά μου έλεγαν "αυτό το κοριτσάκι θα μου κάνει το tattoo;"»

Όταν μπήκε στα τατουατζίδικα, ελάχιστες γυναίκες εργάζονταν εκεί. Εξασκήθηκε πάνω σε «πανκιά» και βρήκε το προσωπικό της στυλ στις horror ταινίες των ’60s. Η Αθηναία της εβδομάδας θυμάται την εποχή που τα tattoo προκαλούσαν προβλήματα στη δουλειά και κακεντρεχή σχόλια στον δρόμο - και αυτή η πραγματικότητα δεν έχει ακριβώς τελειώσει.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Το Μπουλούκι, ένα περιοδεύον εργαστήριο για τις παραδοσιακές τεχνικές δόμησης, βάζει το δικό του -σημαντικό- λιθαράκι στη διατήρηση της μνήμης και της ζωής στην ορεινή Ήπειρο

Γειτονιές της Ελλάδας / Δύο νέοι αρχιτέκτονες ανακατασκεύασαν τη στέγη ενός σχολείου στα Τζουμέρκα

Το Μπουλούκι, ένα περιοδεύον εργαστήριο για τις παραδοσιακές τεχνικές δόμησης, βάζει το δικό του -σημαντικό- λιθαράκι στη διατήρηση της μνήμης και της ζωής στην ορεινή Ήπειρο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Hotel Experience: Πώς η πρώτη διοργάνωση για το μέλλον του τουρισμού υπό το πρίσμα της εμπειρίας πέτυχε ρεκόρ επισκεπτών

Design / Hotel Experience: Πώς η πρώτη διοργάνωση για το μέλλον του τουρισμού υπό το πρίσμα της εμπειρίας πέτυχε ρεκόρ επισκεπτών

Η διοργάνωση του Hotel Experience που πραγματοποιήθηκε 5-6 Οκτωβρίου 2024 στο Ωδείο Αθηνών ξεπέρασε κάθε προσδοκία συμμετοχής καθώς πάνω από 4.000 επισκέπτες βίωσαν από κοντά την εμπειρία
THE LIFO TEAM
H θρυλική Ιταλίδα designer Paola Navone θέλει να ζήσει στην Αθήνα

Design / H θρυλική Ιταλίδα designer Paola Navone θα ήθελε να ζήσει στην Αθήνα

 H προσωπικότητα της αρχιτεκτόνισας και designer Paola Navone είναι πληθωρική, όσο και η ιστορία της ζωής της. Λίγο πριν εμφανιστεί ως ομιλήτρια το Σάββατο 5 Οκτωβρίου στο συνέδριο Hotel Experience στο Ωδείο Αθηνών μας μιλάει με πάθος για ένα πρόσφατο πρότζεκτ που υπέγραψε.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

3 σχόλια
Έψαχνε καιρό, είχε αποφασίσει να μην ταξιδέυει καθημερινά. Τους τελευταίους δύο μήνες περιόρισε τα ταξίδια του στις δύο με τρεις μέρες την εβδομάδα.Ηταν πλέον δύσκολο να πετάει, όχι επειδή απαιτούσε ενέργεια, απλά δεν άντεχε να βλέπει την ανθρώπινη δυστυχία από ψηλά. Όσο και να το πόναγε, η ίδια κατάρα συνεχιζότανε: όπου πήγαινε, όπου στεκότανε το έδαφος σταδιακά μαύριζε, η διάθεση των ανθρώπων χαλούσε, ο αέρας γέμιζε μιζέρια. Περνόυσαν μήνες ή χρόνια, αλλά τίποτα δεν άλλαζε, πάντοτε η ίδια ιστορία. Το χειρότερο απ'όλα δε ήταν πως κουβαλούσε τις αναμνήσεις των κατοίκων του, της γειτονιάς, της κάθε πόλης.Εκείνοι που κοίταγαν τις φωτογραφίες του μιλούσαν για γλυκειές νοσταλγίες, το ιπτάμενο κτήριο όμως ήξερε πως ήταν μονο μερικές στιγμές.Αναστέναξε, ανυψώθηκε και ξεκίνησε να πετάει προς μιαν άλλη γη. Πόσο του έλειπε να ριζώσει κάπου ξανά..