Σκηνές από έναν γάμο

Σκηνές από έναν γάμο Facebook Twitter
1

Ο Γιόχαν και η Μαριάννα, ένα ζευγάρι μορφωμένων αστών, ζουν έναν ήρεμο και καθ' όλα τακτοποιημένο γάμο, μέχρι τη στιγμή που οδηγούνται σε ρήξη όταν εκείνος αποκαλύπτει ότι είναι ερωτευμένος με μια νεότερη γυναίκα. Η αντίδραση της Μαριάννας είναι απρόσμενα ήρεμη. Η σύγκρουσή τους μεταφέρεται αργότερα μέσα στον χρόνο, όταν ο Γιόχαν έχει αρχίσει να ασφυκτιά από τη νέα του σχέση και η γυναίκα έχει παντρευτεί κάποιον άλλον, ο οποίος ωστόσο έχει καταφέρει να την απελευθερώσει. Στη νέα τους συνάντηση, οι ρόλοι μοιάζουν να έχουν αντιστραφεί και οι ισορροπίες να έχουν αλλάξει.

Οι «Σκηνές από ένα Γάμο» ανήκουν στη τελευταία δραματουργική περίοδο του Μπέργκμαν.  Με τη μοναδική του μαεστρία, ο μεγάλος Σουηδός σκηνοθέτης, μιλά για τη φθορά του έρωτα και ψυχογραφεί τα στάδια του γάμου, με μια επίπονη και σχολαστική σπουδή και  με τρόπο εξαντλητικό, ρεαλιστικό,  επώδυνο  αλλά και λυτρωτικό.  Το έργο αποτελεί απόσταγμα των προσωπικών του βιωμάτων και μια καλά κρυμμένη ειρωνεία διέπει όλη του την δράση.  Το τελικό απόφθεγμα τεμαχίζεται, αποδομείται, περνάει από αναθεωρήσεις και συντίθεται εκ νέου, για να μετατραπεί οριστικά σε μια κρυστάλλινη σπαρακτική μουσική δωματίου.

Θέατρο
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Νεφέλη Θεοδότου είναι ο λόγος που όλο το ελληνικό TikTok χόρευε Φουρέιρα το 2024

Portraits 2025 / Η Νεφέλη Θεοδότου είναι ο λόγος που όλο το ελληνικό TikTok χόρευε Φουρέιρα το 2024

Η χορογράφος και στενή συνεργάτιδα της Ελένης Φουρέιρα, αφού έφτιαξε την πιο viral χορογραφία της χρονιάς για το «Αριστούργημα», αποφάσισε να δοκιμαστεί και στη συναυλία της Άννας Βίσση στο Καλλιμάρμαρο. Και ναι, πήγε καλά αυτό.
ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ
Άκης Δήμου

Θέατρο / «Ζούμε σε καιρούς φλυαρίας· έχουμε ανάγκη τη σιωπή του θεάτρου»

Άφησε τη δικηγορία για το θέατρο, δεν εγκατέλειψε ποτέ τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα. Ο ιδιαίτερα παραγωγικός συγγραφέας Άκης Δήμου μιλά για τη Λούλα Αναγνωστάκη που τον ενέπνευσε, και για μια πόλη όπου η ζωή τελειώνει στην προκυμαία, δίχως να βρίσκει διαφυγή στο λιμάνι της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς: Ένα θεατρικό τσουνάμι αναμνήσεων

Θέατρο / Επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς: Ένα θεατρικό τσουνάμι αναμνήσεων

Ο νεαρός σκηνοθέτης Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος ανεβάζει στην Πειραματική του Εθνικού το «ΜΑ ΓΚΡΑΝ'ΜΑ», μια ευαίσθητη σκηνική σύνθεση, αφιερωμένη στη σιωπηλή ηρωίδα της οικογενειακής ιστορίας μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Ματαρόα στον ορίζοντα»: Φέρνοντας ένα θρυλικό ταξίδι στη σημερινή του διάσταση

Θέατρο / «Ματαρόα στον ορίζοντα»: Ένα θρυλικό ταξίδι στη σημερινή του διάσταση

Στην πολυεπίπεδη νέα παραγωγή της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ, λόγος, μουσική και σκηνική δράση συνυπάρχουν ισάξια και συνεισφέρουν από κοινού στην αφήγηση των επίδοξων ταξιδιωτών ενός ουτοπικού πλοίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το video art στο ελληνικό θέατρο

Θέατρο / Video art στο ελληνικό θέατρο: Έχει αντικαταστήσει τη σκηνογραφία;

Λειτουργεί το βίντεο ανταγωνιστικά με τη σκηνογραφία και τη σκηνική δράση ή αποτελεί προέκταση του εθισμού μας στην οθόνη των κινητών μας; Οι γιγαντοοθόνες είναι θεμιτές στην Επίδαυρο ή καταργούν τον λόγο και τον ηθοποιό; Πώς φτάσαμε από τη video art στα stage LED screens; Τρεις video artists, τρεις σκηνοθέτες και ένας σκηνογράφος καταθέτουν τις εμπειρίες τους.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κωνσταντίνος Ρήγος

Οι Αθηναίοι / «Έχω αισθανθεί να απειλούμαι τη μέρα, όχι δουλεύοντας τη νύχτα»

Οκτάνα, Επίδαυρος, ΚΘΒΕ, Πέγκυ Ζήνα, Εθνικό, Λυρική, «Brokeback Mountain» και «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Ως χορογράφος και σκηνοθέτης, ο Κωνσταντίνος Ρήγος έχει κάνει τα πάντα. Και παρότι έχει αρκετούς haters, νιώθει ότι αυτοί που τον καταλαβαίνουν είναι πολύ περισσότεροι.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Οσιέλ Γκουνεό: «Είμαι πρώτα χορευτής και μετά μαύρος»

Χορός / «Δεν βλέπω τον εαυτό μου ως έναν μαύρο χορευτή μπαλέτου αλλά ως έναν χορευτή καταρχάς»

Λίγο πριν εμφανιστεί ως Μπαζίλιο στον «Δον Κιχώτη» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ο κορυφαίος κουβανικής καταγωγής χορευτής Οσιέλ Γκουνεό –έχει λάβει πολλά βραβεία, έχει επίσης εμφανιστεί στο Θέατρο Μπολσόι της Μόσχας, στην Όπερα του Παρισιού, στο Λίνκολν Σέντερ της Νέας Υόρκης και στο Ελίζιουμ του Λονδίνου– μιλά για την προσωπική του πορεία στον χορό και τις εμπειρίες που αποκόμισε, ενώ δηλώνει λάτρης της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Οι Αθηναίοι / Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Ηθοποιός, σκηνοθέτις, ακατάτακτη και αγαπημένη του κοινού, η Σμαράγδα Καρύδη θυμάται πως ανέκαθεν ήθελε το σύμπαν, χωρίς να περιορίζεται. Στον απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας της, ως η Αθηναία της εβδομάδας, καταλήγει πως, ούτως ή άλλως, «στο τέλος ανήκεις εκεί που μπορείς να φτάσεις», ενώ δηλώνει πως πάντα θα επιλέγει συνειδητά να συντάσσεται με τη χαρά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Θέατρο / Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Πώς διαβάζουμε σήμερα τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Oυίλιαμς; Στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης ο Antonio Latella προσφέρει μια «άλλη» Λόρα που ορθώνει το ανάστημά της ενάντια στο κυρίαρχο αφήγημα περί επαγγελματικής ανέλιξης, πλουτισμού και γαμήλιας ευτυχίας.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

σχόλια

1 σχόλια
Αυτό το οικείο μεν, ευαίσθητο δε θέμα της παράστασης, παρουσίασε με σαφήνεια αλλά και ευρηματικότητα, ο σκηνοθέτης της, Ένκε Φεζολλάρι, ο οποίος πρόσεξε και την παραμικρή λεπτομέρεια στη σκηνική απόδοση του έργου. Δημιούργησε ένα αρτιότατο αισθητικό αποτέλεσμα, δίνοντας όμως την πρέπουσα βαρύτητα στο κείμενο. Όσον αφορά τη σκηνογραφία, η υπεύθυνη για τα σκηνικά και τα κοστούμια, Αλεξία Θεοδωράκη, μετέφρασε με εξαιρετικό τρόπο πάνω στη σκηνή τον "εγκλωβισμό" των πρωταγωνιστών μέσα στην λιμνάζουσα καθημερινότητά τους. Τα κοστούμια κατεδείκνυαν την κοινωνική θέση του ζεύγους, ενώ ταυτόχρονα επέτρεπαν τη γρήγορη κι εύκολη αλλαγή τους από τους ηθοποιούς. Οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα, ήταν ήπιοι και "ντελικάτοι", αν και θα μπορούσαν να είναι πιο υποστηρικτικοί, και να βοηθήσουν περισσότερο τις στιγμές που ο πρωταγωνιστής γινόταν αφηγητής. Η μουσική επένδυση του Σταμάτη Κραουνάκη έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην δημιουργία της ανάλογης ατμόσφαιρας. Κατάφερε με ένα διακριτικό τρόπο, να δημιουργεί το φόντο και της εποχής και των συναισθημάτων, χωρίς να κλέψει την παράσταση από τους πρωταγωνιστές. Εξαίσια. Ο εξαιρετικός Δάνης Κατρανίδης ήταν χειμαρρώδης και δυναμικός. Η πολύ καλή Παναγιώτα Βλαντή, ερμήνευσε υπέροχα τον μάλλον άχαρο ρόλο μιας γυναίκας που δέχεται, υπομένει, περιμένει, ανέχεται και σε κάποιες μόνο στιγμές αντιμάχεται επί ίσοις όροις την δράση του κυρίαρχου αρσενικού. Πρόκειται για μία παράσταση καθ' όλα προσεγμένη, με ένα πολύ ανθρώπινο θέμα. Θα μπορούσε τρόπον τινά να λειτουργήσει ως "ψυχανάλυση" ενός θεατή με ανάλογο πρόβλημα, προσφέροντάς του ταυτόχρονα αισθητική τέρψη μέσα από την καλλιτεχνική δημιουργία.Κατερίνα Πεσταματζόγλου(Απόσπασμα από δημοσιευμένη κριτική μου)