Ο κινηματογράφος Άστορ επαναλειτουργεί στην στοά Κοραή και στο νούμερο 28 της οδού Σταδίου. Ανοίγει σε μια κρίσιμη εποχή που οι περισσότερες αίθουσες κλείνουν και η θέα των κατεστραμμένων Αττικόν και Απόλλωνα σου δίνει ένα απαισιόδοξο μήνυμα κάθε φορά που περνάς απέξω. Ειδικά αν αγαπάς τον κινηματογράφο.
Είναι επομένως πολύ ελπιδοφόρο να βλέπεις ένα νέο σινεμά να ανοίγει τις πόρτες του στο κέντρο της Αθήνας ή στην προκειμένη περίπτωση ένα παλιό. Το Άστορ έχει μεγάλη ιστορία πίσω του. Το κτίριο στο οποίο στεγάζεται υπάρχει από το 1908. Αρχικά στην θέση του ήταν οι κινηματογράφοι Παλλάς ενώ αργότερα μετονομάστηκε σε "Σινε Νιους" και για 7 χρόνια έπαιζε τα επίκαιρα της εποχής. Ήταν πολύ μεγάλος κινηματογράφος. Είχε περίπου 800 θέσεις. Το 1921 έγινε σταθμός αυτοκινήτων. Αργότερα κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου λειτούργησε σαν ιταλικός στρατιωτικός κινηματογράφος και στρατιωτική αποθήκη των Γερμανών το 1942-43. Δίπλα ακριβώς ήταν τα κρατητήρια της Γκεστάπο.
Θα θέλαμε να γίνει στέκι. Να μην μπαίνει μόνο ο άλλος, να βλέπει μια ταινία και να φεύγει, να γίνει ένας τόπος συνάντησης. Λίγο πιο ανθρώπινος. Είναι σαν να έχουμε ξεχαστεί και τρέχουμε. Όλα μας τρέχουνε.
Όταν το 1947 επαναλειτούργησε, πήρε το όνομα Άστορ. Μίκρυνε η αίθουσα και έπαιζε ταινίες Α’ Προβολής για 60 χρόνια. Η πρώτη ταινία που είχε παιχτεί ήταν το Μεγάλες Προσδοκίες του Ντείβιντ Λιν, την διασκευή του στο βιβλίο του Ντίκενς. Την πρεμιέρα την είχε παρακολουθήσει μέχρι και η Βασίλισσα Φρειδερίκη.
«Είχε γίνει πολύ μεγάλος ντόρος τότε. Η ταινία είχε προβληθεί υπό την αιγίδα της Βρετανικής Πρεσβείας επειδή τότε λειτουργούσε πάνω ή κάπου κοντά, η Πρεσβεία ή κάποιο παράρτημα της. Ήταν πολύ μεγάλος κινηματογράφος. Δεν ήταν ένα απλό σινεμά. Αντιπροσώπευε την χλιδή με πολυτελείς εξώστες. Πήρε το όνομα του από τον Αμερικανό Τζον Τζέικομπ Άστορ που ήταν ο πρώτος πολυεκατομμυριούχος στις ΗΠΑ και το όνομα του είχε γίνει συνώνυμο της πολυτέλειας», μου λέει ο Θανάσης Πατσαβός που είναι ο υπεύθυνος τύπου του σημερινού Άστορ και έχει ερευνήσει το παρελθόν του. Όλα αυτά φαίνονται πολύ μακρινά σήμερα. Ο κινηματογράφος έκλεισε το 2005 και ξανάνοιξε το 2010 με 3D σύστημα τότε αλλά κράτησε 1 ή 2 σεζόν.
«Έχει περάσει από διάφορα στάδια με ανακαινίσεις και αλλαγές στην διαρρύθμιση. Είχε λειτουργήσει και ως θέατρο για κάποιο διάστημα υπό την διεύθυνση του Διονύση Πιατά ή του Καρακατσάνη αν θυμάμαι καλά ή και των δύο από το 1986 έως το 1990. Έφυγε π.χ. ο μεγάλος εξώστης του. και η αίθουσα έγινε 220 θέσεων. Και φυσικά κάποτε η είσοδος του ήταν από την Σταδίου - τώρα πλέον στεγάζεται κατάστημα στο παλιό φουαγιέ. και έχει μείνει μόνο μια μικρή πόρτα και η έξοδος κινδύνου. Η είσοδος του έχει μεταφερθεί εσωτερικά της στοάς όπου λειτουργεί και ένα καφέ», μου αναφέρει ο Θανάσης. Όλα τα στοιχεία σχετικά με την ιστορία του έχουν βρεθεί στο βιβλίο του Δημήτρη Φύσσα, «Τα Σινεμά της Αθήνας 1896-2013 – Ιστορίες του Αστικού Τοπίου».
Την σημερινή διεύθυνση την έχει αναλάβει μια νεοσύστατη και ανεξάρτητη εταιρεία διανομής η Weird Wave που ξεκίνησε το 2014, με πρώτη ταινία που έφερε στην Ελλάδα τον Σωσία του Ρίτσαρντ Αγιοάντε. Ο υπεύθυνος της εταιρείας, Μπάμπης Κονταράκης αποφάσισε να αναστήσει από την αρχή την αίθουσα για να βρει ένα χώρο για να παίζονται κάποια πιο διαφορετικά φιλμ «που έχουν πρόβλημα να βρουν διανομή», όπως μου λέει.
«Θέλουμε να διαμορφώσουμε μια ταυτότητα από ταινίες που πιστεύουμε ότι έχουν κάτι να πουν και υπάρχει κάποια ουσία από πίσω τους, κάποιο νόημα. Θέλουμε να αποφύγουμε τις εικόνες των εκρήξεων λίγο. Θα παίζουμε οπότε ανεξάρτητες ταινίες κυρίως από όλο τον κόσμο με μια έμφαση στο ευρωπαϊκό σινεμά. Αυτές οι ταινίες είναι δύσκολο πια να βρουν διανομή σε ένα πλαίσιο που την μερίδα του λέοντος παίρνουν οι πιο εμπορικές ταινίες και φυσικά οι αμερικάνικες. Επίσης βγαίνουν πολλές ταινίες για λίγες αίθουσες με μια απίστευτη ταχύτητα που δεν προλαβαίνεις να τις δεις. Το word of mouth δεν υφίσταται πια επειδή κατεβαίνουν αμέσως. Είναι φιλμ που δεν έχουν την ευκαιρία να ανοίξουν σε δέκα αίθουσες και να τις δει ο κόσμος. Χρειάζονται να λειτουργήσουν σε βάθος χρόνο. Πρέπει να δώσεις την ευκαιρία σε μια ταινία να παιχτεί για κάποιες βδομάδες. Αυτό με το συγκεκριμένο σύστημα που υπάρχει είναι πολύ δύσκολο να το κερδίσει μια ταινία. Θέλαμε να υπάρχει μια τέτοια αίθουσα που να υποστηρίζει όλο αυτό το είδος ταινιών. Ο στόχος μας είναι να παίζει μια ταινία δύο βδομάδες για να μαθευτεί».
Ανάμεσα στις ταινίες που έχουν παιχτεί μέχρι στιγμής βλέπει κανείς το πολυσυζητημένο “Mommy” του Ξαβιέρ Ντολάν – που προβάλλεται ακόμη – και τολμηρές επιλογές όπως το «Χορό της Πραγματικότητας» του Jodorowsky. Πάει όμως ο κόσμος σινεμά;
«Μέχρι τώρα είναι πολύ θετική η ανταπόκριση του κόσμου και τους ανθρώπους του χώρου. Ο κόσμος θέλει και χαίρεται και ανοίγει ένα σινεμά αλλά στην πραγματικότητα είναι κάτι που θα δείξει. Χρειάζεται χρόνος για να διαμορφωθεί στην συνείδηση του κόσμου ότι λειτουργεί με αυτή τη λογική και με αυτό το πρόγραμμα. Επίσης και στο κέντρο πλέον είναι συγκεκριμένες οι αίθουσες που λειτουργούν και έχουν απομείνει και σίγουρα είναι και η απώλεια των δύο κινηματογράφων που δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Το Άστορ πιστεύω συμπληρώνει ένα κενό που χρειαζόταν», μου λέει ο Θανάσης και ο Μπάμπης συμπληρώνει:
«Νομίζω ότι ο κόσμος δεν έχει λεφτά αλλά στις μέρες των προσφορών ο κόσμος πάει σινεμά. Αυτή την αίσθηση έχω. Το εισιτήριο θα είναι 7 ευρώ αλλά κάθε Τετάρτη θα είναι 5 ευρώ. Ελπίζουμε ότι θα ανταποκριθεί ο κόσμος. Θέλουμε να δουλέψει η αίθουσα, να έρθει ο κόσμος, να το χαρούμε όλοι και να δούνε τις ταινίες μας. Λείπει μια κατάσταση από τον κινηματογράφο που ο κόσμος κάθεται και συζητάει για ταινίες. Θα θέλαμε να γίνει στέκι. Να μην μπαίνει μόνο ο άλλος, να βλέπει μια ταινία και να φεύγει, να γίνει ένας τόπος συνάντησης. Λίγο πιο ανθρώπινος. Είναι σαν να έχουμε ξεχαστεί και τρέχουμε. Όλα μας τρέχουνε».
Κινηματογράφος Άστορ, Σταδίου 28 (είσοδος από στοά Κοραή)
σχόλια