Η μεγαλύτερη κατάκτηση της Heavy Metal μουσικής μέσα στον χρόνο είναι ότι παραμένει υπόγεια και περιθωριακή ενώ την ίδια στιγμή απολαμβάνει όλα τα προνόμια μιας mainstream επιτυχίας. Sold out συναυλίες, εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων και ορδές φανατικών θαυμαστών έχουν χτίσει ένα μουσικό είδος το οποίο γνωρίζουν οι πάντες ανεξάρτητα από το πόσο το εκτιμούν.
Την ίδια στιγμή σαν κάποιος να έχει τοποθετήσει ένα φίλτρο μπροστά από το mainstream χυλό. Τα απόνερα που φέρνει η επιτυχία στην μουσική (συμβιβασμοί για μεγαλύτερα κέρδη εις βάρος του καλλιτεχνικού χαρακτήρα) δεν φαίνεται να αφορούν το Heavy Metal. Το μόνο που βλέπουμε χρόνια τώρα είναι ο καθαρός του χαρακτήρας. Σίγουρα θα υπάρχουν και απώλειες ακόμα και εδώ. Δεν κάνουν οι πάντες αυτό που τους υποδεικνύει η(μουσική) συνείδηση όταν «μια μικρή αλλαγή» αυξάνει τα μηδενικά του λογαριασμού τους. Η μεταλ μουσική όμως έχει βγει με μερικούς μώλωπες από το ρινγκ του συμβιβασμού όταν σε άλλα είδη, η μούρη έχει γίνει κρέας, ανεξάρτητα από το μποτοξάκι που πλασάρεται στον κόσμο ως «φρέσκο πράμα». Άραγε, που να οφείλεται αυτή η τύχη; Μήπως η Heavy Metal έχει πουλήσει την ψυχή της στον Διάβολο(lol).
Η Heavy Metal δεν είναι για όλους. Έχει την δική της ιστορία. Ο χρόνος έχει δείξει ότι δεν είναι μια περαστική μόδα. Όποιος τολμήσει να παίξει μαζί της θα φάει τα μούτρα του με τον πιο αστείο τρόπο.
Η Heavy Metal στην πλατιά μάζα παρουσιαζόταν χρόνια τώρα ως ένα μουσικό είδος αποκλειστικά για εφήβους. Η άποψη ότι είναι μια φάση περαστική ενώ στην συνέχεια οι ακροατές «εξελίσσονται» με άλλα ακούσματα ήταν για χρόνια η άποψη των πολλών. Αν το δεις από μια πλευρά υπάρχει μια αλήθεια σε αυτό. Ο αντιδραστικός χαρακτήρας της metal ταιριάζει με την εφηβεία. Και τότε πως γέμισε ο κόσμος «αιώνιους έφηβους»; Η απάντηση είναι μία: Οι άνθρωποι αγάπησαν την ίδια την metal περισσότερο από ότι αγάπησαν την εικόνα που είχαν οι άλλοι για αυτούς. Αυτοί που έμειναν μέσα στην φάση έμειναν για την μουσική. Τόσο οι μουσικοί και οι ακροατές όσο και οι δημοσιογράφοι. Ακόμα και στον ελληνικό μικρόκοσμο μπορείς να δεις ότι οι δημοσιογράφοι που ασχολούνται με το συγκεκριμένο είδος είναι κομμάτι αυτού και όχι απλοί παρατηρητές.
Εκτός όμως από την αγάπη για την μουσική οι οπαδοί και οι μουσικοί της Heavy Metal απέκτησαν με τον χρόνο έναν εκλεκτικισμό. Κάτι μου λέει ότι βαθιά μέσα τους πιστεύουν ότι αξίζουν τόσο ώστε να συνεργάζονται μόνο με αυτούς που ο χρόνος έχει αποδείξει την αξία τους: Την κλασσική μουσική. Η μέταλ είναι επίσης από τα μουσικά είδη που τιμά την όπερα και την ποίηση περισσότερο από πολλούς άλλους. Και χωρίς να το διαφημίζει ή να το κάνει θέμα. Ακόμα και όταν πειραματίζονται το κάνουν με τους καλύτερους. Μπορεί το αποτέλεσμα που περιμένουν κάποιες φορές να μην είναι το αναμενόμενο αλλά ποτέ δεν θα τους δεις να ξεφτιλίζονται.
Τέλος, θα πρέπει να τους αναγνωριστεί το εξής τόσο σε μπάντες όσο και σε οπαδούς. Χρόνια τώρα οι άνθρωποι της Ηeavy Μetal σκηνής ακούν τις μεγαλύτερες σάχλες για τα σύμβολα τους, την εμφάνιση τους, το ντύσιμο τους. Για την εικόνα δηλαδή παρά για την ουσία της μουσικής. Να είναι τόσο cool ή κουρασμένοι από τα σχόλια; Το βλέμμα όμως που έχουν υιοθετήσει με τα χρόνια, όταν ακούν μια ανυπόστατη κατηγορία, είναι το βλέμμα του αστροφυσικού μπροστά σε κάποιον εκστασιασμένο με τα ωροσκοπία: Το βλέμμα του ηττημένου απέναντι στην βλακεία.
Επίλογος: Η Heavy Metal δεν είναι για όλους. Έχει την δική της ιστορία. Ο χρόνος έχει δείξει ότι δεν είναι μια περαστική μόδα. Όποιος τολμήσει να παίξει μαζί της θα φάει τα μούτρα του με τον πιο αστείο τρόπο.
Υ.Γ
Αντί να δηλώνεις με ποιόν θα ήθελες να σε συγκρίνουν στο μέλλον δεν είναι σημαντικότερο να βρεις πρώτα τον εαυτό σου στο παρόν;
σχόλια