Σάββατο απόγευμα και σε μια αποθήκη στον Βοτανικό έχει στηθεί μια τελετή. Οκτώ άνθρωποι πάνω σε μια μεγάλη σκηνή επιδίδονται σε κινήσεις τέλεια χορογραφημένες, μα και αυτοσχεδιαστικές.
Μια γυμνόστηθη Αφροδίτη έχει εναποθέσει ήρεμα το σώμα της πάνω σε ένα «χαλί» από αναποδογυρισμένα ποτήρια, σαν σύγχρονη αναστενάρισσα, εύθραυστη, αλλά εξωστρεφής. Από πάνω της αιωρείται ένας ακροβατικός κρίκος, στον οποίο είναι κρεμασμένα δυο κατακόκκινα σουέτ γοβάκια.
Μόλις έχει αρχίσει να νυχτώνει και μια επιδαπέδια λάμπα φτύνει σκληρό, ανακριτικό φωτισμό και δημιουργεί παιχνιδίσματα σκιών. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι αφήνονται εναλλάξ να πέσουν και να ξανασηκωθούν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Μια γυναίκα μεγαλύτερης ηλικίας –η μητέρα της χορογράφου, θα μάθω έπειτα– τους πλαισιώνει με σταθερό βηματισμό.
Δύο τύποι από εκείνους που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους, ο ένας με ένα top που αφήνει ακάλυπτη την κοιλιά του και κάτι σαν γούνα και ο άλλος με μπλε γυαλιστερό παντελόνι, επιδίδονται σε ένα μουσικό πάρε-δώσε, με πλήκτρα στο αρμόνιο και λαρυγγισμούς. Έχει προηγηθεί ένα αυτοσχέδιο cover του «Forever Young» του Μπομπ Ντίλαν.
Η σύλληψη της παράστασης έχει τις ρίζες της σε ένα δυσάρεστο περιστατικό, τον θάνατο της γιαγιάς της Μαρίας. «Παρατηρώντας το σώμα της, καθώς πέθαινε, που τελικά κατέληξε σε ένα κουτί, σκεφτόμουν την ανάγκη των ανθρώπων να πλαισιώνονται καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους».
Κάποιος από τους υπόλοιπους εισβάλλει στον χώρο του τραγουδιστή. Φιλιούνται πάνω στο μικρόφωνο, καθώς του απαντά στο στιχουργικό ερώτημα που τον βασανίζει εδώ και δέκα λεπτά («Do you see me now?»), ενώ δίνει τον ρυθμό.
Κάποιος κινεί τα νήματα στο όλο τελετουργικό, δίνοντάς τους τις συνθήκες για να κολυμπήσουν, αφήνοντάς τους όμως απόλυτη δημιουργική ελευθερία καθώς συντονίζουν τις ενέργειές τους.
Το «Σώμα σε 64 κινήσεις» ανακαλύπτει αυτές τις μέρες τη μορφή του. Τέσσερις Ελληνίδες περφόρμερ συμπράττουν με την ομάδα Slavbard Company, ένα πολυεθνικό γκρουπ καλλιτεχνών σωματικού θεάτρου και σύγχρονου τσίρκου που δέχτηκε την πρόσκληση της χορογράφου Μαρίας Λάππα να έρθουν για πρώτη φορά στην Αθήνα και να παρουσιάσουν, για τέσσερις βραδιές, μια παράσταση που είναι δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί, αφού διαθέτει υλικά χορού, πρόζας, πρωτότυπης μουσικής, τραγουδιού, τσίρκου, αρχιτεκτονικής και ποίησης σε διαφορετικές γλώσσες.
Η σύλληψη της παράστασης έχει τις ρίζες της σε ένα δυσάρεστο περιστατικό, τον θάνατο της γιαγιάς της Μαρίας.
«Παρατηρώντας το σώμα της, καθώς πέθαινε, που τελικά κατέληξε σε ένα κουτί, σκεφτόμουν την ανάγκη των ανθρώπων να πλαισιώνονται καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Το σπίτι, το μπάνιο, ο φόβος να μην είμαστε έκθετοι στα φυσικά φαινόμενα. Παίρνουμε το ευθύγραμμο τμήμα που ενώνει τη ζωή και τον θάνατο και πάνω του δημιουργούμε σχήματα» περιγράφει η ίδια.
«Εκείνη την περίοδο, λοιπόν, διάβαζα τη Λήθη του Δημητριάδη. Ο Δημήτρης κάνει πολλές επαναλήψεις, έτσι μέτρησα πόσες φορές αναφέρει τη λέξη "σώμα". Ήταν 64. Μετά άρχισα να ερευνώ αυτό τον αριθμό. Τόσες είναι οι κινήσεις στο σκάκι, οι συνδυασμοί του DNA, κατέληξα πάλι στην απαρχή της ζωής μέσα από τη διαδικασία του τέλους.
»Το συγκεκριμένο πρότζεκτ εξελίχθηκε αρχικά στη Θεσσαλονίκη το 2015 με διαφορετικό crew. Έπειτα άρχισαν να μου γεννιούνται καινούργιες ιδέες για κατασκευές και το αρχιτεκτονικό γραφείο Loopo Studio μου έστελνε προτάσεις με μακέτες για το πώς μπορούν να κινηθούν αυτές οι ιδέες στον χώρο.
»Γνωρίζοντας τις δυνατότητες του Αλέξη Ακροβατάκη ως ακροβάτη, χορευτή και περφόρμερ, του έκανα κρούση για να αυτοσχεδιάσουμε. Ο Αλέξης μου εξήγησε ότι πρέπει να δουλέψω με τους Svalbard. Ακολούθησε η χορηγία του NEON και με κάποιον τρόπο όλοι, από εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο, κάνανε jump-in, κι έτσι έχουμε καλλιτέχνες απ' όλο τον κόσμο εδώ, έναν Άγγλο, έναν Γερμανό, έναν Σουηδό».
Οι Svalbard Company κάνουν δικές τους παραγωγές που λαμβάνουν διθυράμβους στο εξωτερικό, αλλά ακολούθησαν το ένστικτό τους για να καταδυθούν στο όραμα της Μαρίας και στην εμπιστοσύνη τους στον Αλέξη, που είναι μέλος τους.
«Ξέρεις, κάποιοι ψάχνουν συχνά για συνεργάτες, που έρχονται και φεύγουν, για να γίνει μια δουλειά. Εμείς ψάχνουμε για μαχητές, συν-χτίστες. Η Μαρία ανθίζει και σαπίζει και ζει και νιώθει. Υπάρχουν εικόνες στο μυαλό της, τις επικοινωνούμε, βρίσκουμε διεξόδους, φτιάχνουμε παζλ, βρισκόμαστε σε ένα ερευνητικό στάδιο μονίμως, καθώς η συνειδητότητά μας μεγαλώνει» περιγράφει ο Αλέξης και η Μαρία συμπληρώνει:
«Οι πρόβες είναι μια διαδικασία αυτοσχεδιαστική, με βάση κάποια tasks και τις κατασκευές, αλλά η προεργασία έχει γίνει ήδη από όλους, οπότε, μπαίνοντας, όλοι συντονίζονται. Καθένας βουτάει μέσα στο σώμα του που λειτουργεί ως κανάλι για το παγκόσμιο σώμα, γίνεται ένας παλλόμενος περφόρμερ για να περάσουν ιδέες».
Αυτό που θα δούμε, λοιπόν, είναι ένα χοροθεατρικό υβρίδιο με στοιχεία γερμανικού εξπρεσιονισμού, πρωτότυπα κείμενα που προκύπτουν στις πρόβες, κατά τη διάρκεια των οποίων οι ερμηνευτές δουλεύουν τη φωνή με το σώμα, αλλά και γνωστά κείμενα του Δημητριάδη, του Γκίνσμπεργκ, του Μπέκετ, του Βαφόπουλου, που εισάγονται μέσα από τη σωματική διαδικασία και κινούν την όλη δραματουργία, δίνοντας τον ρυθμό. Κάπως έτσι μάλλον θα μοιάζει η τέχνη του αύριο.
Ιnfo:
Χορογραφία/εικαστική επιμέλεια: Μαρία Λάππα
Αρχιτεκτονική επιμέλεια: Loopo Studio
Σκηνοθετική επιμέλεια : Αλεξάνδρα Καζάζου
Πρωτότυπη ζωντανή μουσική: Robert Moon Smith
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Καφετζή
Ερμηνεύουν: Ελένη Καναβού, Tom Brand, Robert Moon Smith, Simon John Wiborn, Ειρήνη Αποστολάτου, Μυρτώ Πετροχείλου, Αλέξης Ακροβατάκης, Κωνσταντίνα Τρίμμη
Σύγχρονο Θέατρo, (Ευμολπιδών 45, Γκάζι, 210 3464380)
14, 15, 21, 22/2, 21:15
Εισ.: 12-15 €
σχόλια