Για κάθε έναν που ξέρει το "The model" των Kraftwerk υπάρχουν δέκα που ξέρουν το "Pop corn" του Gershon Kingsley. Μπορεί να μην γνωρίζουν το όνομα του συνθέτη του, ξέρουν όμως να το σφυρίζουν – καθώς σίγουρα το έχουν ακούσει σε κάποια από τις δεκάδες επανεκτελέσεις του. Κλασικές electro, πιο ποπ, πιο ροκ, ακόμη και τζαζ, φανκ, ντίσκο, easy listening, χάουζ, EBM, τέκνο και ό,τι άλλο. Λέμε για ένα αγέραστο κομμάτι 50 ετών, που πάντα βρίσκει τον τρόπο να παρεισφρέει στα ακούσματά μας. Γι' αυτό είναι κλασικό, ανεπανάληπτο κ.λπ. Οι εκατοντάδες καταχωρίσεις του στη βάση discogs (792 ως "Popcorn" και 422 ως "Pop corn") το αποδεικνύουν!
Ας πούμε για αρχή πως το "Pop corn" όταν πρωτοκυκλοφόρησε, το 1969, δεν γνώρισε καμία επιτυχία. Η έκρηξη έγινε τρία χρόνια αργότερα, το 1972, όταν διασκευάστηκε σε όλο τον κόσμο δεκάδες φορές, για να γίνει παντού πασίγνωστο – και στην Ελλάδα φυσικά.
Συνθέτης του "Pop corn" είναι ο Γερμανοαμερικανός Gershon Kingsley, ο οποίος πέθανε σε βαθιά γεράματα (ήταν 97 ετών), στις 10 του προηγούμενου Δεκεμβρίου στο Μανχάταν. Νεκρολογίες διαβάσαμε στις New York Times, στο Rolling Stone, στο Pitchfork, στο Billboard κ.ά., και εντός των τειχών κάτι λίγα, ελάχιστα, στο σάιτ του Γιάννη Πετρίδη και στο avopolis βασικά. Προσωπικά, ήθελα να γράψω από την πρώτη στιγμή, αλλά είχε πέσει πολλή δουλειά εκείνη την περίοδο (με τις ανασκοπήσεις της χρονιάς, της δεκαετίας κ.λπ.) και γι' αυτό πήγαμε κάπως πίσω. Τώρα όμως θα πράξουμε το σωστό.
Ψάχνοντας στο YouTube πέφτεις και σ' ένα "Pop corn" διασκευασμένο υποτίθεται από τους Kraftwerk. Είναι fake, με χιλιάδες, όμως, ακροάσεις. Στην πράξη εκείνοι που ακούγονται είναι οι Μ & Η Band. Είναι συνηθισμένη απατεωνιά αυτή, το να ποστάρει κάποιος ένα πασίγνωστο τραγούδι (από κάποια λιγότερη γνωστή εκτέλεση) και να το αποδίδει σε πασίγνωστο όνομα, προκειμένου να προσελκύσει views.
Ο Gershon Kingsley είχε γεννηθεί, το 1922, στην πόλη Μπόχουμ της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (τότε) από πατέρα Εβραίο και μητέρα καθολική, που έστριψε κι εκείνη προς τον Ιουδαϊσμό. Μεγάλωσε στο Βερολίνο και στα 16 του, το 1938, λίγο πριν ξεσπάσει η διαβόητη Νύχτα των Κρυστάλλων (το πογκρόμ που εξαπέλυσαν οι ναζί εναντίον των Εβραίων, τον Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς) βρέθηκε στην Παλαιστίνη (Mandatory Palestine τότε), να ζει και να δουλεύει σε κιμπούτς (αγροτική κομμούνα).
Το 1946 ο Gershon Kingsley βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, συνδέεται με την οικογένειά του, που είχε φθάσει εκεί από την Κούβα, και ξεκινά σιγά-σιγά τη μουσική καριέρα του. Βασικά συνεχίζει τις σπουδές του στο Λος Άντζελες πριν εγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη (1956) και ξεκινήσει τη συνεργασία του με θέατρα, τόσο του Broadway όσο και του Off Broadway κυκλώματος.
Για παράδειγμα συνεργάστηκε, το 1958, ως μουσικός διευθυντής, με τον Laurence Olivier στο θεατρικό τού John Osborne The Entertainer, ενώ και τα πρώτα άλμπουμ του, όπως τα "Love and Laughter" [Coral, 1960] και "Fly Blackbird" [Mercury, 1962], αφορούσαν επίσης σε αποτυπώσεις θεατρικών.
Το ενδιαφέρον του Gershon Kingsley για την ηλεκτρονική μουσική αρχίζει να εμφανίζεται στα μέσα της δεκαετίας του '60, όταν βρέθηκε στο ρόστερ της περίφημης Vanguard Records.
Συνοδεύει στο τσέμπαλο και ενορχηστρώνει ένα άλμπουμ της καναδής τραγουδίστριας της όπερας Maureen Forrester, το "Mozart After Hours" [Vanguard, 1964], συνεργάζεται με την φολκ τραγουδοποιό Buffy Sainte-Marie στο δισκάκι της "Until it's time for you to go / The flower and the apple tree" [Vanguard, 1965], ενορχηστρώνει και διευθύνει την ορχήστρα στο "The Isles of Greece" [Vanguard, 1965] της Φλέρυς Νταντωνάκη (Fleury) και βασικά γνωρίζεται και συνεργάζεται με τον γάλλο πιονιέρο των ηλεκτρονικών Jean-Jacques Perrey (1929-2016), ο οποίος τον φέρνει σε επαφή με την ηλεκτρονική μουσική.
Ο Perrey ήταν ήδη ένας αναγνωρισμένος πειραματιστής, έχοντας εντρυφήσει στο moog synthesizer από την αρχή (1964), ως συνεργάτης του Robert Moog. Και κάπως έτσι οι Jean-Jacques Perrey και Gershon Kingsley θα συγκροτήσουν ένα ντούο, το περιώνυμο Perrey-Kingsley ή Perrey & Kingsley ηχογραφώντας για την Vanguard δύο ιστορικά ηλεκτρονικά άλμπουμ, βασισμένα στο Moog φυσικά (μα και στο Jenny ondioline), τα "The In Sound from Way Out!" (1966) και "Kaleidoscopic Vibrations" (1967), προτείνοντας κυρίως δικά τους κομμάτια στο πρώτο και βασικά διασκευές στο δεύτερο («Ομπρέλες του Χερβούργου», "Strangers in the night", "Mas que nada" κ.λπ.).
Το 1969 ο Gershon Kingsley είναι πλέον έτοιμος για να γράψει το δικό του ποπ-ηλεκτρονικό LP. Και φυσικά λέμε για το "Music to Moog by" [Audio Fidelity], που περιείχε πρωτότυπα μα και διασκευές – όπως στο παραδοσιακό "Scarborough fair" και στα τραγούδια των Beatles "Nowhere man" και "Paperback writer".
Από τα πρωτότυπα το κομμάτι που σε κέρδιζε περισσότερο ήταν μάλλον το "Sheila", με την αληθινά γοητευτική μελωδία του, αλλά εκείνο που έμελε να γράψει ιστορία ήταν το "Pop corn", που διαρκούσε μόλις 2:22 λεπτά και ήταν τελευταίο στην πρώτη πλευρά. Δεν φαίνεται να το είχε και πολύ σε εκτίμηση ο συνθέτης του, δηλαδή!
Σε κάθε περίπτωση το κομμάτι αυτό από την αρχή έδειχνε χαρακτήρα. Ήταν σπιντάτο, ξεκινούσε με τρία βασικά ακόρντα, που επαναλαμβάνονταν αμέσως άλλη μια φορά (συνεχίζοντας με πολύ έξυπνη ακολουθία, και με τα ακόρντα της αρχής να επανέρχονται στην πορεία) και άρα ήταν εύκολο να το απομνημονεύσεις, να το σφυρίξεις ή να το αναπαράγεις, είχε απλή μελωδία, ήταν εν τέλει χορευτικό, ήταν εξουθενωτικό. Αποδείχτηκε, τέλος πάντων, πως ήταν όλα αυτά το 1972, όταν έγινε η έκρηξη.
Όμως, τι ακριβώς συνέβη τότε; Θα πούμε, αλλά πιο πριν ας ακούσουμε αυτή την θρυλική σύνθεση στην πρώτη, αυθεντική, εκτέλεσή της από το 1969...
Pop Corn
Το 1970 κυκλοφορεί ένα ηλεκτρονικό άλμπουμ κάτω από το όνομα Gershon Kingsley's First Moog Quartet στην αμερικάνικη εταιρεία, που είχε τυπώσει την προηγούμενη χρονιά και το προσωπικό LP του Kingsley, την Audio Fidelity. Μέλος εκείνου του κουαρτέτου ήταν (και) ο πιανίστας-κιμπορντίστας της τζαζ, συνθέτης και ενορχηστρωτής Stan Free.
Το 1971 ο Stan Free, που χειριζόταν moog synthesizer, μαζί με κάποιους ακόμη αμερικανούς μουσικούς που έπαιζαν πλήκτρα, κιθάρες και ντραμς, σχηματίζουν ένα συγκρότημα, ένα σχήμα διασκευών βασικά, τους Hot Butter. Αυτοί κυκλοφορούν την επόμενη χρονιά (1972) ένα LP, το "Popcorn" σε ετικέτα Musicor Records, στο οποίο η σύνθεση του Gershon Kingsley "Pop corn", ή "Popcorn" όπως την έγραφαν οι Hot Butter, ήταν πρώτη-πρώτη.
Η διασκευή γίνεται τεράστια επιτυχία. Κόβεται σαν single, με πίσω πλευρά το δικό τους "At the movies", παντού στον κόσμο (ΗΠΑ, Γαλλία, Ελλάδα, Βενεζουέλα, Μοζαμβίκη, Τουρκία, Νότια Αφρική, Περού, Αυστραλία, Χιλή, Τζαμάικα, Ολλανδία, Μεγάλη Βρετανία, Ιαπωνία, Φιλιππίνες...), ενώ και το LP δεν πάει πίσω, καθώς και αυτό κυκλοφορεί σε διάφορες χώρες (και στην Ελλάδα).
Στο δεύτερο μισό του 1972 το "Popcorn" με τους Hot Butter βρίσκεται στα hit parades όλου του κόσμου. Στην Αμερική, στο Billboard Hot 100, πήγε μέχρι τη θέση 9 (21 Οκτωβρίου 1972), στα UK Singles έφθασε μέχρι το νούμερο 5 (μπήκε στο Top 50 στις 29 Ιουλίου του '72 κι έμεινε εκεί για 17 εβδομάδες συνολικά), αλλά πήγε νούμερο 1 σε Αυστραλία, Γαλλία, Δυτική Γερμανία, Ολλανδία, Νορβηγία, Ελβετία και επίσης ψηλά σε πάρα πολλές άλλες χώρες. Εκεί γύρω στον Οκτώβριο του 1972 έγινε επιτυχία και στην Ελλάδα.
Pop corn hot butter
Στη χώρα μας, στα σέβεντις, τυπώθηκε τόσο το σχετικό 45άρι των Hot Butter, όσο και το άλμπουμ τους (αμφότερα σε EMI / Columbia), όπως τυπώθηκαν και άλλες διάφορες εκδοχές του "Popcorn", που διασκευαζόταν συνεχώς από γνωστούς και αγνώστους.
Για να δούμε, κάπως συγκεντρωτικά, τα "Pop corn", που κυκλοφόρησαν τότε στη χώρα, πλην εκείνου των Hot Butter. Πρώτα τα 45άρια και μετά τα LP (στα οποία επίσης ακουγόταν το κομμάτι):
Ελληνικά singles
1. Tom Spencer: Pop corn / Moog march [International Polydor Production, 1972]
2. Aftarchic System: Pop corn (vocal) / Pop corn (instrumental) [disc AZ, 1972]
3. La Strana Società: Pop corn / Nel giardino di Tamara [Pan-Vox, 1972]
4. Fresh Cream: Pop corn / Cap horn [Mercury, 1972]
Ελληνικά LP
1. Fausto Papetti: Il Disco D'Oro di / 15a Raccolta [Durium, 1972]
2. Franck Pourcel Et Son Grand Orchestre: Amour, Danse Et Violons / Une Belle Histoire [EMI / Pathé, 1972]
3. Caravelli: Une Belle Histoire [CBS, 1972]
4. James Last: Non Stop Dancing [International Polydor Production, 1973
5. Omar Khorshid and His Magic Guitar: Belly Dance Volume 3 [EMI / Parlophone, 1974]
[Από τις ωραιότερες διασκευές, από τον περίφημο αιγύπτιο κιθαρίστα]
6. Pattie Brooks and The Simon Orchestra: Love Shook [Casablanca, 1977]
7. Hans Van Eijk: Sunny Guitar [Polydor, 1979]
Φυσικά, οι διασκευές σε όλο τον κόσμο (και στην Ανατολή, στις χώρες του eastern block και στη Δύση) ήταν απείρως περισσότερες, στα σέβεντις κατ' αρχάς, ασχέτως αν δεν κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα.
Προσέξτε τώρα κάτι, που έχει ευρύτερο ελληνικό ενδιαφέρον
Στη Γαλλία ειδικά η «τρέλα» με το "Pop corn" ήταν μεγάλη. Ακούστηκε σε πολλές εκδοχές και ανάμεσα σ' αυτούς που το διασκεύασαν ήταν ο Jean-Michel Jarre, κάτω από το όνομα Pop Corn Orchestra / Jammie Jefferson(!) –το παράλλαξε και στο κλασικό "Oxygène (Part IV)" το 1976–, επίσης ο πολύ καλός τραγουδιστής Antoine, όπως και κάποιοι Anarchic System. Μάλιστα, τόσο ο Antoine, όσο και οι Anarchic System είχαν βάλει και λόγια στη σύνθεση του Gershon Kingsley. Γαλλικά λόγια ο Antoine και αγγλικά οι Anarchic System!
Η τραγουδιστική εκδοχή του Antoine δεν ακούστηκε στην Ελλάδα, αλλά ακούστηκε πολύ εκείνη των Anarchic System. Τυπώθηκε μάλιστα και σε δισκάκι (το γράψαμε και πιο πάνω), με το όνομα όμως του γκρουπ, στην ετικέτα να αναφέρεται ως... Aftarchic System!!
Αυτό είναι πρωτοφανές για δισκάκι μιας γνωστής γαλλικής εταιρείας, της disc AZ, η οποία στην Ελλάδα αντιπροσωπευόταν από την επίσης πασίγνωστη Μίνως Μάτσας & Υιός. Είναι πρωτοφανές, δηλαδή, να αλλάζει το όνομα ενός συγκροτήματος στην ετικέτα, από Αναρχικό Σύστημα σε... Αυταρχικό Σύστημα. Τέτοιες παρασπονδίες συνέβαιναν μόνο στα επισκιασμένα labels του παραγωγού Αντώνη Πλωμαρίτη (Melody, Select, Top Tunes κ.λπ.) την ίδια πάνω-κάτω εποχή (και λίγο νωρίτερα), αλλά για ένα δισκάκι σαν κι αυτό με το "Pop corn", που γνώρισε τόσο μεγάλη επιτυχία (και στη Γαλλία, μα και στην Ελλάδα), είναι κάπως δύσκολο να το αποδεχτείς.
Να σημειώσουμε, επίσης, πως λέξη "aftarchic" δεν υπάρχει, ενώ υπάρχει λέξη "autarchic". Τώρα γιατί γράφτηκε "aftarchic" πάνω στην ετικέτα και όχι έστω "autarchic" δεν μπορεί κανείς να ξέρει.
Στο σάιτ discogs κάποιος αναφέρει (και γενικώς ακούγεται αυτό στα κυκλώματα του δίσκου) πως ήταν η χούντα εκείνη που είχε απαιτήσει από την ελληνική δισκογραφική εταιρεία, που αντιπροσώπευε την disc AZ (την Minos δηλαδή), να αλλάξει το όνομα του γκρουπ!
Αυτό, προσωπικά, το θεωρώ απίθανο, δηλαδή εντελώς απίθανο, για πολλούς και διαφόρους λόγους.
Πρώτον, η χούντα δεν ασχολιόταν με το ξένο ρεπερτόριο, ασχολιόταν μόνο με το ελληνικό. Δεν μπορούσε να λογοκρίνει ξένα τραγούδια, εννοείται, ούτε να αλλάξει τίτλους, ονομασίες κ.λπ. Να πω, απλώς, πως ένα τραγούδι σαν το "Street fighting man" των Rolling Stones κυκλοφορούσε κανονικά στη χώρα από το 1968.
Δεύτερον, το "Pop corn" από τους Anarchic System, και όχι από τους... Aftarchic System, είχε κυκλοφορήσει και σε άλλες χούντες, όπως στην Τουρκία (η χώρα είχε χούντα την ίδια εποχή), χωρίς κανένα πρόβλημα.
Τρίτον, το 1973 είχαν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα και άλλα 45άρια των Γάλλων Anarchic System και σ' αυτά τα δισκάκια το όνομα αναγράφεται κανονικά – ως Anarchic System δηλαδή και όχι ως... Aftarchic System. Το να απαίτησαν αλλαγή του ονόματος το 1972 οι χουντικοί αλλά όχι και το 1973 δεν στέκει με τη λογική.
Τέταρτον – και αυτό όποιος θέλει το μετράει όπως θέλει. Την ίδια περίοδο (1972) κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα, νόμιμα εννοείται, βιβλία όπως τα Οι Αναρχικοί (του Roderick Kedward) στις εκδόσεις Υδροχόος, Εξέγερση / Αναρχισμός / Μοναξιά (του Herbert Marcuse) στις εκδόσεις Ρόμβος και άλλα διάφορα (περί αναρχίας), ενώ προβαλλόταν και η ταινία του Giuliano Montaldo Σάκκο και Βαντζέττι, που υμνούσε αναρχικούς. Όπως αναρχικούς υμνούσε και το τραγούδι του Ennio Morricone, που τραγουδούσε με επιτυχία ο Πασχάλης με τους ελληνικούς στίχους του Robert Williams («Ευχές για σας Νικόλα (Sacco) και Μπαρτ (Vanzetti) / λαός ολόκληρος πιστεύει σ' εσάς / κι η αγωνία σας θα γίνει γιορτή / γιορτή για θύμηση παντοτινή»). Να κυκλοφορούσαν κανονικά όλα αυτά και να κόλλησαν οι χουντικοί στην ονομασία ενός γαλλικού συγκροτήματος; Δεν φαίνεται πιστευτό ούτε τούτο.
Τι είχε συμβεί λοιπόν;
Για μένα το πιο πιθανόν είναι πως ο έλληνας αντιπρόσωπος είχε αλλάξει με δική του πρωτοβουλία το όνομα του γκρουπ πάνω στην ετικέτα του δίσκου (από Anarchic System σε Aftarchic System), επειδή πίστευε πως το... Αναρχικό Σύστημα θα συναντούσε προβλήματα στη μετάδοση του τραγουδιού από το ραδιόφωνο. Νόμιζε (ο έλληνας αντιπρόσωπος) πως θα έθετε σε κάποιου είδους δοκιμασία τους τότε παραγωγούς, αποφασίζοντας, από μόνος του, να τους διευκολύνει.
Επίσης γνώμη μου είναι πως το... Αυταρχικό Σύστημα θα έπρεπε να συναντήσει πολύ περισσότερα προβλήματα από το Αναρχικό Σύστημα, καθώς αυταρχικό ήταν το σύστημα της χούντας, αλλά στην πράξη κανείς, από τους συνταγματάρχες και τα τσιράκια τους, στις διάφορες σχετικές υπηρεσίες, δεν ασχολιόταν με το ξένο τραγούδι. Μόνο το ελληνικό τούς ενδιέφερε και μόνο αυτό περνούσε από τις επιτροπές λογοκρισίας. Βασικά, και για να το πούμε κάπως χοντρά, ένα μόνο τους ένοιαζε. Ο Μίκης Θεοδωράκης να μην ακούγεται πουθενά και όλοι οι ξένοι... ας πάνε να κουρεύονται.
Το "Pop corn", μια τόσο μεγάλη επιτυχία, μήπως είχε διασκευαστεί εκείνη την εποχή από κάποιον έλληνα καλλιτέχνη ή συγκρότημα; Επίσημα, στη δισκογραφία, όχι.
Υπάρχει όμως κάτι και εδώ που έχει ενδιαφέρον.
Στην ταινία του Στέλιου Τατασόπουλου Αν Ήμουν Πλούσιος!.. (1972), στην οποία πρωταγωνιστούσαν οι Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Αλέκος Τζανετάκος, Βίκυ Βανίτα κ.ά. κάποια στιγμή ακούγεται το "Pop corn", με τους αγγλικούς στίχους, από τους Γάλλους Anarchic System. Βεβαίως, στο πάλκο βλέπουμε ένα ελληνικό συγκρότημα, τους Οναθίτες, που υποκρίνονται πως παίζουν το "Pop corn", αλλά στην πράξη εκείνο που ακούγεται είναι το δισκάκι των... Aftarchic System σε playback.
"Like a pop-corn in your hand / is your castle made of sand / life goes up and life goes down / and life goes round and round and round"...
ANARCHIC SYSTEM - Pop Corn (Αν ήμουν πλούσιος 1972, με ΟΝΑΘΙΤΕΣ)
Πώς πορεύτηκε το "Pop corn" σε όλες τις επόμενες δεκαετίες;
Στα έιτις διασκευάστηκε από διαφόρους (Magic Men, Pop Cycles, Ed Starink, T.I.C. κ.ά.), σε πιο μοντέρνες εκδοχές εννοείται, και πάντα χορευτικές. Μία από τις ωραιότερες versions εκείνης της εποχής ήταν οπωσδήποτε αυτή των M & H Band, από το 1987.
Και στις επόμενες δεκαετίες όμως, έως και σήμερα, υπήρξαν πολλά ονόματα που ενέταξαν αυτό το θρυλικό κομμάτι στο ρεπερτόριό τους, ανάμεσα σε αυτά και οι Caustic Window, The Time Frequency, Slotmachine Feat. Gemini 7, The Treble Spankers, Gigi D'Agostino, Crazy Frog (πολύ μεγάλη επιτυχία με αυτούς), Muse (από τις ωραιότερες μεταγενέστερες versions), ενώ και οι Ελληνίδες Marsheaux διασκεύασαν άψογα το "Pop corn" στο πρώτο άλμπουμ τους "E-bay Queen" [Undo Records], το 2004.
Ψάχνοντας στο YouTube πέφτεις και σ' ένα "Pop corn" διασκευασμένο υποτίθεται από τους Kraftwerk. Είναι fake, με χιλιάδες, όμως, ακροάσεις. Στην πράξη εκείνοι που ακούγονται είναι οι Μ & Η Band. Είναι συνηθισμένη απατεωνιά αυτή, το να ποστάρει κάποιος ένα πασίγνωστο τραγούδι (από κάποια λιγότερη γνωστή εκτέλεση) και να το αποδίδει σε πασίγνωστο όνομα, προκειμένου να προσελκύσει views. Μπορείς να βρεις π.χ. Pink Floyd να λένε, υποτίθεται, το "The house of a rising sun" –ενώ εκείνοι που ακούγονται είναι οι Frijid Pink, με το συγκεκριμένο βίντεο να έχει δύο εκατομμύρια views– και άλλα τέτοια φαιδρά.
Κάπως έτσι την πάτησαν και οι New York Times, που έγραψαν στο νετ και πιθανώς και στο τυπωμένο φύλλο (ακόμη χειρότερα) περί Kraftwerk και "Pop corn" την 17η Δεκεμβρίου (ότι είχαν διασκευάσει τη σύνθεση του Gershon Kingsley οι Γερμανοί δηλαδή), για να προβούν στη σχετική διόρθωση μετά από αρκετές ημέρες, στις 8 Ιανουαρίου.
Φυσικά, ο Gershon Kingsley δεν υπήρξε μόνο το "Pop corn" – είπαμε για τα πριν χρόνια. Όμως και μετά είχε ενδιαφέρουσα πορεία και δισκογραφία, διασκευάζοντας εβραϊκές λειτουργίες με προσθήκη ηλεκτρονικών, γράφοντας σάουντρακ, φτιάχνοντας στα έιτις ambient άλμπουμ, συνθέτοντας έργα με σημείο αναφοράς το Ολοκαύτωμα και άλλα διάφορα. Ας κλείσουμε, όμως, με αυτό...
Τιμή και δόξα στον Γερμανοαμερικανό μουσικό και στη θρυλική σύνθεσή του, που ποτέ δεν θα σταματήσει να βάζει φωτιές στα φλόρια...
Ο Gershon Kingsley παίζει το Popcorn το 2007
σχόλια