Για όποιον βλέπει σινεμά, ο Βαγγέλης Μουρίκης συστάσεις δεν χρειάζεται. Δεν είναι απλώς ότι υπήρξε παρών στις περισσότερες από τις μεγάλες στιγμές της άνοιξης του ελληνικού σινεμά κατά τον 21ο αιώνα. Είναι που η παρουσία του τις μεγάλωσε κι άλλο, με την ευλαβική προσήλωση, με το ερμηνευτικό εκτόπισμα, με εκείνη τη φυσιογνωμία που βγήκε, θαρρείς, από τα συναρπαστικότερα policier που ευλόγησαν ποτέ τη μεγάλη οθόνη και, κυρίως, με την πλήρη κατανόηση των απαιτήσεων της εκάστοτε σκηνής και του γενικότερου σκηνοθετικού οράματος και την επακόλουθη ανιδιοτελή εξυπηρέτησή τους.
Ο Μουρίκης δεν παίζει απλώς στο σινεμά, ζει και αναπνέει σινεμά. Πηγαίνει 5-6 φορές την εβδομάδα σε αίθουσα και, όπως μας ανέφερε, παραδίδεται ολοκληρωτικά στις ταινίες στις οποίες συμμετέχει, προσπαθώντας να βρίσκεται εκεί σε κάθε στάδιο και κάθε σκέλος της παραγωγής. Στη νέα του ταινία, το «Arcadia», συμπρωταγωνιστεί με άλλη μια ηθοποιό που αντιλαμβάνεται πλήρως τις ιδιαιτερότητες μιας κινηματογραφικής ερμηνείας και μας έχει χαρίσει σπουδαίες τέτοιες, την Αγγελική Παπούλια. Το φιλμ του Γιώργου Ζωή προκύπτει ανέλπιστα και αβίαστα συναισθηματικό –για τον υπογράφοντα ήταν η ταινία που ξεχώρισε από το περασμένο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης– και έχει, πραγματικά, πολλά να δώσει σε όσους κοντοσταθούν για να ακούσουν το τραγούδι του.
«Κάνω σινεμά γιατί κυρίως εκεί γυρίζονται πράγματα όπου εκ των πραγμάτων δεν πρέπει και μάλλον δεν εγκλωβίζονται στις δύο διαστάσεις, καταλαβαίνεις. Και για καλή μου τύχη, έχω βρεθεί σε αρκετές τέτοιες δουλειές».
Συναντήσαμε τον Βαγγέλη Μουρίκη ένα πρωινό Παρασκευής στην πλατεία Μαβίλη και μιλήσαμε μαζί του για το «Arcadia» και τα μυστικά του, για το πώς αισθάνεται για τα viral βίντεο από τις ταινίες του Οικονομίδη, για την παντελή αδιαφορία του για τα spoilers, για τη χαμένη αρετή τού να ακούμε τον άλλο και για την πιο συγκινητική κινηματογραφική εμπειρία που είχε μέσα στο 2024.
— Λίγο πριν έρθω να σε συναντήσω, είδα τρέιλερ για το «Zero Day», που είναι η πρώτη τηλεοπτική σειρά στην οποία θα πρωταγωνιστήσει ο Ντε Νίρο. Και σκεφτόμουν ότι έπεσε άλλο ένα κάστρο κι ότι είσαι πια ένας από τους ελάχιστους ηθοποιούς που ξέρουμε ότι μπορούμε να δούμε μόνο στο σινεμά.
Εντάξει, μη μου το θέτεις έτσι, Ντε Νίρο, κάστρα. Ο Ντε Νίρο είναι κεφάλαιο, τι σχέση έχω εγώ με τον Ντε Νίρο; Και δεν είναι ζήτημα κάστρων πια, είναι διαφορετικά σε σχέση με το παρελθόν. Νομίζω ότι αν δεις γενικότερα τι γυρίζουν τα στούντιο αυτήν τη στιγμή, το θέμα ξεκαθαρίζει από μόνο του. Απαντιέται το γιατί ένας ηθοποιός σαν τον Ντε Νίρο διαλέγει να παίξει σε μια σειρά απαιτήσεων στην τηλεόραση. Απ’ ό,τι φαίνεται, υπάρχει τώρα κάποιο κενό. Γυρίζονται λιγότερες ταινίες σαν αυτές που έκανε, κι εκείνο που ψάχνει μπορεί να το βρει πλέον σε σειρές απαιτήσεων.
Για να περάσουμε στα δικά μας, όμως, εδώ είναι άλλη ιστορία. Κάνω σινεμά γιατί κυρίως εκεί γυρίζονται πράγματα όπου εκ των πραγμάτων δεν πρέπει και μάλλον δεν εγκλωβίζονται στις δύο διαστάσεις, καταλαβαίνεις. Και για καλή μου τύχη, έχω βρεθεί σε αρκετές τέτοιες δουλειές. Αλλά δεν θα πω ότι αποκλείεται να παίξω σε σειρά. Ο αναμάρτητος πρώτος κ.λπ., που λέμε.
— Όπως λέει κι ένας φίλος, άλλωστε, το νεκροταφείο είναι γεμάτο από ανθρώπους που έλεγαν «εγώ αποκλείεται».
(Γέλια) Ακριβώς έτσι. Αλλά όπως είπα, είμαι τυχερός μάλλον, αφού βρίσκω δουλειές που με ενδιαφέρουν. Και όταν τις βρω, αφοσιώνομαι εκεί και ασχολούμαι μόνο με αυτές. Δίνομαι ολοκληρωτικά, δεν γίνεται να κάνω άλλα πράγματα. Δεν μπορώ το πρωί να δουλεύω σ’ αυτό, το απόγευμα στο άλλο και το βράδυ σε κάτι άλλο. Δεν λειτουργεί αυτό για μένα. Θέλω να είμαι εκεί σε όλα τα στάδια της δημιουργίας της ταινίας, από τη στιγμή που αρχίζει να βράζει το πράγμα. Πηγαίνω και στο ρεπεράζ, γιατί έχω το μικρόβιο του κινηματογραφιστή, ανακατεύομαι και στο σενάριο, παντού. Όπου με παίρνει δηλαδή, εντάξει.
— Δούλεψες και πάνω στο σενάριο του «Arcadia» μαζί με τη συμπρωταγωνίστριά σου, την Αγγελική Παπούλια;
Κοίτα, στο «Arcadia» κάναμε πολλές πρόβες με την Αγγελική, από τις οποίες προέκυπταν πράγματα μεταξύ μας, ιδιαίτερα από την Αγγελική, θα έλεγα, η οποία, όπως όλοι λένε, ολοκλήρωσε υπέροχα έναν πρωτότυπα ζεστό και πολύ δύσκολο ρόλο. Μετά ο Ζώης έπαιρνε την αντίδρασή μας σε αυτά και την προσάρμοζε. Αλλά είναι μια περίπτωση σεναρίου, όπου η Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη (σ.σ. συνυπογράφει το σενάριο) και ο Γιώργος Ζώης είχαν σαφή εικόνα τι ήθελαν να κάνουν εξαρχής. Δεν ήταν μια κατάσταση δηλαδή που απαιτούσε ρεαλισμό, ας πούμε, και ήταν πάνω σε εμάς να βρεθεί η κινησιολογία, οι θέσεις των χαρακτήρων κ.λπ. Δεν απαιτούσε ιδιαίτερο αυτοσχεδιασμό, ίσως. Είχε μια μαθηματική ακρίβεια και ήταν πολύ μετρημένο, τόσο όσο, όπως λέμε.
Ακολουθούν μικρά spoilers.
— Moυ φάνηκαν λίγο σαν ηπειρώτικο τραγούδι το σενάριο και η αφήγηση της ταινίας, είναι αφαιρετικά, σου δίνουν τα απολύτως απαραίτητα.
Τα απολύτως απαραίτητα, όπως τα λες, και ταυτόχρονα αυτή η αφαίρεση φέρνει μεγαλύτερη συναισθηματική ένταση και λιγότερο βάρος, θα έλεγα. Και, θα το ξαναπώ, είναι όλα υπολογισμένα με μαθηματική ακρίβεια. Ο Γιώργος είναι μαθηματικός, ξέρεις. Με αυτήν τη μαθηματική λογική του έχει μελετήσει πολύ την ιστορία του και την έχει προσεγγίσει από πολλές διαφορετικές πλευρές. Σε ένα τέτοιου είδους σενάριο αυτό έπρεπε να κάνει, νομίζω. Να προσέξει τα logistics του, όπως λέει κι ένας φίλος μας. Οπότε, τι να φέρω εγώ παραπάνω στο σενάριο αυτών των ανθρώπων; Το βούλωνα και άκουγα. Και, ξέρεις, αυτή ήταν και η κεντρική γραμμή του ήρωά μου. Είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ακούσει. Να καταλάβει τι έγινε. Τι του συνέβη. Και, πάνω απ' όλα, τι αισθάνεται και τι θα κάνει. Να μάθει κάτι.
— Έχεις, λοιπόν, έναν ήρωα που προσπαθεί να διαχειριστεί δυο συναισθήματα ταυτόχρονα, της απώλειας και της προδοσίας. Πώς το προσεγγίζεις αυτό; Αντλείς έμπνευση από αντίστοιχες φορές που ένιωσες έτσι ο ίδιος;
Θα σου πω πώς το βλέπω. Ο ήρωας δεν έχει να διαχειριστεί δυο συναισθήματα γενικά, διαχειρίζεται τη ζωή του σε μια στιγμή στον χρόνο. Και τα χαρακτηριστικά αυτής της στιγμής φανερώνουν σιγά σιγά προδοσία και απώλεια. Δέχεται ένα τηλεφώνημα, κάτι συμβαίνει και πρέπει να αποδεχτεί την πραγματικότητα, γιατί είναι σε άρνηση, και να την καταλάβει. Ε, μέσα απ’ όλο αυτό δημιουργούνται κι αυτά τα δυο συναισθήματα που λες. Και πώς θα την αποδεχτεί λοιπόν αυτή την εξέλιξη; Κάνοντας κάτι που δεν έκανε μέχρι τώρα. Ήταν χειρουργός. Έχει βρεθεί σε δύσκολες καταστάσεις, όπου έπρεπε να δράσει, κι έχει μάθει να δρα χωρίς αναγκαστικά να ακούει. Aλλά τώρα που κλείνουν οι λογαριασμοί, ας πούμε, πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω και να ακούσει. Και γιατί ακούει τώρα; Γιατί πρώτα του έρχεται το ένα, μετά το άλλο και μετά το τρίτο. Και, εξασκούμενος στο να ακούει, φτάνει στο τέλος να μπορέσει να ακούσει και πράγματα που έρχονται από έναν άλλο κόσμο, κατά κάποιον τρόπο.
— Λες για εκείνο το φοβερό στιγμιότυπο που κοιτάζεστε με την Παπούλια σαν να βλέπετε ο ένας τον άλλο, ενώ δεν τον βλέπετε;
Ναι, στο τέλος ο ήρωας πρέπει να κοιτάξει δανειζόμενος μια άλλη αίσθηση. Την ακοή του, ας πούμε ή το τι νιώθει. Είναι σαν να βλέπει με την ακοή του. Βρίσκεται σε ιδιαίτερη ένταση και συναισθηματική άγνοια. Αλλά, για να επανέλθω στην ερώτησή σου, δεν συνέβη ποτέ σε εμένα κάτι τέτοιο με αυτήν τη συνθήκη για να αντλήσω κάτι προσωπικά. Όχι. Εμένα τον ίδιο δεν με ειδοποίησαν ποτέ να σπεύσω και να μου αποκαλυφθούν τα μύρια όσα, όπως συμβαίνουν στον ήρωα στην ταινία. Εξάλλου, θα έλεγα ότι κυρίως ασχολούμαι με τον εκάστοτε χαρακτήρα, ο οποίος έχει ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν. Αυτά όμως. Τα δικά του.
— Δεν ακολουθείς την περιβόητη «μέθοδο» δηλαδή.
Κοίτα, χρειαζόμαστε τον μύθο στο σινεμά. Υπάρχουν διάφορες κατευθύνσεις. Σε μένα μπορεί να μη λειτουργεί αυτή η κατεύθυνση, να μη μου κάνει. Κάποιος άλλος όμως πηγαίνει από εκεί.
Spoilers end.
— Αλήθεια, πιστεύεις ότι αν κάποιος ξέρει από πριν τα μυστικά της ταινίας, θα χαλάσει η εμπειρία της προβολής;
Όχι. Για μένα σίγουρα όχι. Και να σου πει κάποιος τι γίνεται σε μια ταινία, δεν είναι το ίδιο με το να τη δεις. Έτσι πιστεύω, δηλαδή. Μπορεί αυτός που σου την αφηγείται να ξυνόταν καθώς την έβλεπε, να έστελνε μηνύματα στο τηλέφωνο, να σκεφτόταν μήπως ξέχασε ανοιχτό το γκάζι στο σπίτι και πάει λέγοντας. Τι μυστικά σου έχει πει, δηλαδή; Όχι, δεν δουλεύει έτσι το σινεμά για μένα. Αλλιώς θα στέλναμε έναν να δει την ταινία και μετά θα γυρνούσε πίσω να μας την αφηγηθεί και θα ήταν σαν να την είχαμε δει κι εμείς. Η εικόνα, που σκάει τόσο γενναιόδωρα πολλές φορές στην οθόνη, είναι ένα άλλο πράγμα. Μια κινηματογραφική προβολή είναι πολύ ιδιαίτερη επαφή με τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.
— Κι άλλωστε, μπορεί η αντικειμενική αλήθεια της ταινίας να είναι μία, αλλά στην πραγματικότητα καθένας βλέπει μια διαφορετική ταινία, επειδή της φορτώνει τα μπαγκάζια του.
Προφανώς. Βλέπεις ότι άνθρωποι με κοινά χαρακτηριστικά και γούστα και παρόμοιες εμπειρίες παρακολουθούν την ίδια ταινία κι ο ένας θα σου πει «γούσταρα» και ο άλλος ότι είναι το χειρότερο πράγμα που έχει δει. Κι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι και κολλητοί. Αλλά, για να επανέλθω, όχι, δεν με πειράζει ούτε το τέλος να ξέρω από πριν. Καμιά φορά τούς λέω, «μάγκες, πείτε μου το τέλος της ταινίας» και δεν με πειράζει που μου το λένε. Η ταινία δεν είναι μόνο αυτά που λέμε εμείς γι' αυτή, καταλαβαίνεις. Έχει δική της ζωή, που τελικά είναι και το μυστικό της, που μοιράζεται με τον κάθε θεατή της.
— Άσε που μερικές φορές, αν ξέρεις από πριν το τέλος της ταινίας, αλλάζει και ο τρόπος που την παρακολουθείς, προσέχεις περισσότερο τα στοιχεία που οδηγούν εκεί.
Ναι, δεν είναι πάντα κακό αυτό το πράγμα. Στο κάτω κάτω, πας να δεις μια ταινία για την εικόνα και το ψάξιμό της και την αγωνία της και το πάθος της, για το συναίσθημά της και τη λογική της, για αυτό που λέει και τον τρόπο της και την ανάπτυξή της, για την εξυπνάδα της και τις βλακείες της. Αυτό πας να δεις.
— Κατά τη γνώμη σου, μπορεί το «Arcadia» να λειτουργήσει θεραπευτικά για κάποιον που θα το παρακολουθήσει;
Ναι. Απόλυτα. Και σχετίζεται με αυτήν τη διαδικασία που λέγαμε πριν. Τα παιδιά έχουν γράψει μια ιστορία η οποία από προσωπική γίνεται γενική. Ξεκινάει από ένα ζευγάρι και καταλήγει να αφορά όλα τα ζευγάρια. Είναι ο τρόπος που εξελίσσεται η ταινία. Αν καθίσει κάποιος να τη δει, στην αρχή θα σκέφτεται «τι είναι αυτό που βλέπω». Και καθώς αποκαλύπτονται περισσότερα, αυτό που βλέπει φαίνεται γνωστό, μοιάζει με κάτι δικό του. Και αν ακολουθήσει τον όποιο ήρωα, μπορεί να πάρει κι από αυτόν πράγματα, γιατί ακούει τα λάθη του. Δεν θέλω να γενικεύω και να κάνω αφορισμούς, αλλά είναι αρετή να ακούς. Εγώ αυτό κατάλαβα από αυτή την ταινία και σε αυτό το σημείο λίγο θεραπεύτηκα, που λες κι εσύ. Έμαθα πάλι να ακούω λίγο και τον άλλον. Μεγάλο πράγμα. Βλέπω πολλούς ανθρώπους γύρω μου που θέλουν πολύ να μιλήσουν, αλλά είναι σαν μη θέλουν να ακούσουν.
— Σαν να έχουν χάσει την ικανότητα να ακούνε.
Ναι. Κι αυτό είναι που πρέπει να ψάξουμε τώρα, αυτό πρέπει να ξαναβρούμε. Κάπου όλοι στριμωχτήκαμε στην πανδημία, επειδή νιώθαμε ότι όλο μας λέγανε και εμείς όλο ακούγαμε και τώρα θέλουμε να μιλήσουμε. Και ναι, είναι ανάγκη μας να μιλήσουμε και να μας ακούσουν και μακάρι έτσι να γίνει. Αλλά ας μην ξεχάσουμε να ακούμε. Έστω μεταξύ μας. Αυτή η ταινία θέλει να την ακούσεις. Κι αν το κάνεις, θα νιώσεις ότι άξιζε τον κόπο, γιατί όλο αυτό μετατρέπεται στο τέλος σε κάτι άλλο, που σε αγγίζει.
— Ανέφερες την πανδημία και μου δίνεις αφορμή να σε πάω αλλού. Όταν έληξε η καραντίνα, έβλεπα μπροστά μου συνέχεια το απόσπασμα από τη σκηνή που λες «πάμε να πιούμε μισό ποτό, ρε μαλάκα» από την «Ψυχή στο στόμα». Και σκέφτομαι ότι αποσπάσματα από τις ταινίες του Οικονομίδη έχουν αποκτήσει τη δική τους αυτόνομη ζωή στο ίντερνετ. Πώς σου φαίνεται αυτό εσένα;
Μια χαρά μου φαίνεται. Οι ήρωες επικοινωνούν τα ζητήματά τους με τον κόσμο εκεί έξω, γιατί έρχονται και κουμπώνουν με ανησυχίες της στιγμής που έχει ο καθένας μας, αλλά και με το ενδιαφέρον για ό,τι ευρύτερο συμβαίνει στον κόσμο. Χαίρομαι επίσης που συγκροτήματα πιτσιρικάδων έκαναν τραγούδια με ατάκες από τον «Βασιλιά» του Γραμματικού, που είναι ταινία 20 χρόνων και βάλε. Έκαναν τραγούδια με αυτή την αφορμή, γιατί βρήκαν εκεί μέσα κάτι που επικοινώνησε μαζί τους, συνδέθηκε με μια προσωπική εικόνα τους, το να σε διώχνουν από τον τόπο σου, π.χ., όπου τόπος σου είναι και το σπίτι σου, να πούμε. Έτσι γίνεται γενικά, βλέπει κάτι κάποιος, το παίρνει και το οικειοποιείται. Και μπορεί να είναι από κάτι πιο εύκολο, ένας απλός καημός να βγει για «μισό ποτό» το βράδυ, μέχρι κάτι πιο σύνθετο. Αφού κάνεις την ταινία, φεύγει από σένα. Βγαίνει εκεί έξω και λέει στον καθένα πέντε πράγματα κι εκείνος κρατάει συνήθως αυτό που του είναι γνώριμο ή που έχει ανάγκη.
— Ο Οικονομίδης είναι ένας από τους σκηνοθέτες με τους οποίους συνεργάζεσαι συχνά. Τι σε κάνει να δουλεύεις περισσότερες φορές με έναν δημιουργό; Σου αρέσει η οικειότητα; Σε τραβάει το σενάριο που διαβάζεις; Τον πας ως άνθρωπο και τον εμπιστεύεσαι;
Είναι όλα όσα είπες μαζί. Δεν συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους, γίνεται με συγκεκριμένους, που τους παρακολουθώ και με ενδιαφέρει το σκεπτικό τους. Δεν είναι τόσο το σενάριο, όσο το σκεπτικό που είχαν εκείνη τη στιγμή, αλλά και το γενικότερο σκεπτικό τους. Ποιο είναι το διά ταύτα τους, τελικά. Τι αναζητούν, πού θέλουν να καταλήξουν και με ποιον τρόπο. Κι αυτό συνήθως δεν ολοκληρώνεται σε μια ταινία. Με τον Οικονομίδη έχουμε κάνει όλες αυτές τις ταινίες και στη νέα ταινία του επίσης, τη «Σπασμένη Φλέβα», γράψαμε το σενάριο παρέα. Δεν παίζω σ’ αυτή, αλλά δουλεύαμε το σενάριο από το ’20 ως το ’22. Η καραντίνα, που έλεγες πριν. Μετά με τον Γρηγοράκη 3-4 μικρού μήκους και μπαμ, «Digger». Με τον Γραμματικό πιο πριν ακόμα κάναμε «Νυχτολούλουδα», «Αγρύπνια», τη «Μήδεια». Και τους «Απόντες», έτσι; Όλοι οι πιτσιρικάδες για τους «Απόντες» μιλάνε.
— Έτσι και βγουν σε επανέκδοση οι «Απόντες» το καλοκαίρι, θα σκίσουν.
Χαμός θα γίνει. Και τώρα έχει μια σεναριάρα έτοιμη εδώ και καιρό, δεν φαντάζεσαι. Είναι εθνικό κεφάλαιο άνθρωποι σαν τον Γραμματικό. Λείπει πολύ από το σινεμά.
— Μετά το «Arcadia», θα σε δούμε στο «Πολύ κοριτσίστικο όνομα το Πάττυ» του Γιώργου Γεωργόπουλου, που είναι άλλος ένας σκηνοθέτης με τον οποίο συνεργάζεσαι συχνά. Και είναι και αθλητική ταινία, μάλιστα, έπεσε στο μάτι μου ένα promo reel και ενθουσιάστηκα.
Ναι, ναι, πολύ ωραίο σενάριο η «…Πάττυ». Κάνω έναν προπονητή τζούντο εκεί. Ασχολιόμουν παλιά, έκανα Tae Kwon Do, αλλά εντάξει, δεν νομίζω να με πήρε γι' αυτό ο Γιώργος στην ταινία, μάλλον τού έκανα για τον ρόλο. (Γέλια) Δουλεύουμε από παλιά μαζί, έχει σκεπτικό με ενδιαφέρον πολύ δημιουργικό ο Γεωργόπουλος. Κάναμε το «Tungsten» και το «Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος, αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό» παρέα.
— Και μια τελευταία ερώτηση. Επειδή ξέρω ότι βλέπεις πολύ σινεμά, τι ξεχώρισες τη χρονιά που μας πέρασε; Ποια ταινία σε άγγιξε περισσότερο;
Είδα πάρα πολλές ταινίες, αλλά επειδή με ρωτάς τι με άγγιξε περισσότερο φέτος, θα σου πω. Σε ένα κάλεσμα που μου έκαναν στις φυλακές της Κέρκυρας, με αφορμή την προβολή του «Βασιλιά», μου έδειξαν και αυτοί σε ανταπόδοση, όπως μου είπαν, ένα φιλμάκι 7 λεπτών στο οποίο λάμβαναν μέρος τρεις κρατούμενοι. Με τη βοήθεια των κοινωνιολόγων, καθηγητών στο σχολείο των φυλακών, ντόπιων κινηματογραφιστών και υπεύθυνων εντός και εκτός φυλακής, είχαν γυρίσει τον «Λόγο του Domenico», που είναι μέρος από τη «Νοσταλγία» του Ταρκόφσκι. Ο ένας κρατούμενος ήταν αναλφάβητος και οι άλλοι δύο ήξεραν να διαβάζουν λίγο. Του διάβαζαν αυτοί το κείμενο στις πρόβες κι εκείνος το έμαθε και το έπαιξε. Η ταινία τους τούς δείχνει σε μια πλατεία της Κέρκυρας να ξετυλίγουν το σκηνικό τους μπροστά σε έκπληκτους περαστικούς, τέλεια φτιαγμένο, και να αγγίζει πάρα πολύ τους πάντες γύρω, όπως φαίνεται και στην τελική κόπια. Φοβερό όλο. Πρώτη φορά στα χρονικά τέτοια συνθήκη. Παράσταση κρατουμένων σε χώρο έξω από τις φυλακές. Συνοδεία αστυνομικών έφτασαν στον χώρο, τους έλυσαν, οι τρεις τους έπαιξαν την παράσταση, την κινηματογράφησαν, τους ξαναδέσανε και τους επέστρεψαν στις φυλακές. Αυτό όλο είναι σινεμά από μόνο του, φίλε.
H ταινία «Arcadia» κυκλοφορεί στους κινηματογράφους από την Πέμπτη 23 Ιανουαρίου.
