«Δεν έχω δικαίωμα να σπάσω την αλυσίδα»: Η πιο διάσημη Παλαιστίνια ηθοποιός δεν ξεχνά

Η Χιάμ Αμπάς (δεξιά) με την κόρη της και σκηνοθέτρια του ντοκιμαντέρ «Bye Bye Tiberias», Λίνα Σουαλέμ. Facebook Twitter
0

Η ΧΙΑΜ ΑΜΠΑΣ ΕΝΙΩΘΕ «ασφυξία», όπως λέει, μεγαλώνοντας ως Παλαιστίνια γυναίκα σε αυτό που πρόσφατα είχε γίνει το κράτος του Ισραήλ. Δεν ήταν σε θέση να ταξιδέψει σε άλλες αραβικές χώρες όπου είχαν αναγκαστεί να ζήσουν οι συγγενείς της μετά την εκδίωξή τους κατά τη διάρκεια της Νάκμπα του 1948 (η ίδια γεννήθηκε στη Ναζαρέτ το 1963).

Νιώθοντας απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, στράφηκε στις τέχνες και γράφτηκε σε μια σχολή φωτογραφίας στη Χάιφα. Η εργασία της ως φωτογράφου για το θέατρο El-Hakawati στην Ιερουσαλήμ ήταν το πρώτο της βήμα προς την υποκριτική.

«Το ξεκίνημα μιας καριέρας δεν είναι καν ο σωστός όρος», λέει. «Σημασία είχε απλώς να υπάρχεις, να είσαι αυτό που θέλεις να είσαι, χωρίς να χρειάζεται να δίνεις απαντήσεις κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας σε εκατοντάδες ανθρώπους».

Σήμερα, η Αμπάς είναι αναμφισβήτητα η πιο διάσημη Παλαιστίνια ηθοποιός στον κόσμο. Παίζει σε επιφανείς κινηματογραφικές και τηλεοπτικές διεθνείς παραγωγές (αγγλόφωνες, γαλλόφωνες, αραβόφωνες) εδώ και δεκαετίες, ενώ πρόσφατα έγινε ακόμα πιο γνωστή με τον ρόλο της στο «Succession».  

Ταυτόχρονα επικήδειος και ερωτική επιστολή, το ντοκιμαντέρ εξερευνά τον πόνο και τον πλούτο της παλαιστινιακής κληρονομιάς που μεταδίδεται μέσω της μητρότητας, ακολουθώντας τέσσερις γενιές γυναικών.

Και τώρα, για πρώτη φορά, εμφανίζεται ως ο εαυτός της μπροστά από την κάμερα, σε ένα ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε η κόρη της, Λίνα Σουαλέμ. Το βραβευμένο ήδη «Bye Bye Tiberias» αντικατοπτρίζει τη δύσκολη απόφαση της Χιάμ να εγκαταλείψει ως νεαρή γυναίκα την εύφλεκτη περιοχή για την Ευρώπη και να μην επιστρέψει στην πατρίδα της παρά μόνο μετά τη γέννηση της Λίνα, το 1990.

Σε μια στιγμή που η προσοχή του κόσμου είναι στραμμένη στη βία της στρατιωτικής επίθεσης του Ισραήλ στη Γάζα, η ταινία προσφέρει στο κοινό έναν διαφορετικό τρόπο παρουσίασης της παλαιστινιακής εμπειρίας. Ταυτόχρονα επικήδειος και ερωτική επιστολή, το ντοκιμαντέρ εξερευνά τον πόνο και τον πλούτο της παλαιστινιακής κληρονομιάς που μεταδίδεται μέσω της μητρότητας, ακολουθώντας τέσσερις γενιές γυναικών: την προγιαγιά της Λίνα, Ουμ Αλί, τη γιαγιά της, τη Νεμάτ, τη μητέρα της, τη Χιάμ, και τη μικρή της κόρη.

Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει τρία είδη οπτικού υλικού: τα πλάνα της Λίνα από τη σημερινή Παλαιστίνη, αυτά που είχε τραβήξει ο πατέρας της από τη δεκαετία του 1990 και πλούσιο αρχειακό υλικό από την Παλαιστίνη πριν και μετά τη Νάκμπα.

Κατά τη διάρκεια της Νάκμπα του 1948, οι παππούδες και οι γιαγιάδες της Χιάμ εκδιώχθηκαν από σιωνιστικές πολιτοφυλακές από το χωριό τους, τη Σατζάρα, κοντά στην πόλη της Τιβεριάδας. Κάποιοι συγγενείς κατέληξαν στη Συρία. Η γιαγιά της, Ουμ Αλί, και τα παιδιά της εγκαταστάθηκαν στην Κάτω Γαλιλαία, στο νέο κράτος του Ισραήλ. Μετά από δύο χρόνια στρατιωτικής διακυβέρνησης υπό το εκκολαπτόμενο καθεστώς, τους δόθηκε η ισραηλινή υπηκοότητα. «Όταν προέρχεσαι από αυτήν τη γη, αυτήν τη γη που εν μέρει χάθηκε», λέει η Χιάμ, «η σχέση σου μαζί της δεν είναι σαν αυτή οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου στον κόσμο που δεν κινδυνεύει από μια τόσο βαριά απώλεια».

Η μεγαλύτερη πρόκληση για τη Χιάμ ήταν ότι έπρεπε να πρωταγωνιστήσει η ίδια στην ταινία. «Το να βρίσκεσαι μπροστά στην κάμερα με τόσο ευθύ και μετωπικό τρόπο, απαντώντας σε προσωπικές ερωτήσεις για τη ζωή σου, για το παρελθόν σου, για την οικογένειά σου... νιώθεις ότι θέτεις τους πάντες σε κίνδυνο, και πρώτα απ' όλα τον εαυτό σου. Είμαι ηθοποιός, μπαίνω στο σώμα των χαρακτήρων μου όταν παίζω, αλλά ποτέ στο δικό μου σώμα. Αυτή ήταν μια διαφορετική άσκηση, με την οποία αρχικά δεν ένιωθα άνετα».

Τελικά, όπως λέει, βρήκε μια νέα εκφραστική «γλώσσα» με τη βοήθεια της κόρης της. Η Λίνα ανέπτυξε μια ισχυρότερη αίσθηση του τι ήθελε, και η Χιάμ είχε τη δική της επιφοίτηση: «Ξαφνικά με κατέλαβε το συναίσθημα ότι ήταν καθήκον μου να συμμετάσχω στην ταινία της Λίνα. Επειδή δεν αφορούσε πραγματικά εμένα. Αφορούσε το πώς εντάχθηκα σε μια ιστορία τεσσάρων γενεών γυναικών. Η Λίνα διερευνά την ιστορία και τη συλλογική μνήμη αυτών των γυναικών, για το πώς επηρέασαν η μία την άλλη – κι εγώ είμαι μέρος της αλυσίδας. Δεν μπορώ να σπάσω αυτή την αλυσίδα. Δεν έχω το δικαίωμα να τη σπάσω».

Τρεις φορές κατά τη διάρκεια της ταινίας η Χιάμ μάς τοποθετεί στη γεωγραφία της περιοχής, δείχνοντας τα σύνορα που φαίνονται στο βάθος: εκεί είναι η Συρία, εκεί είναι ο Λίβανος, εκεί είναι η Ιορδανία. «Στη Νάκμπα, οι άνθρωποι έχασαν τόσα πολλά, και μέρος της κληρονομιάς μου είναι αυτή η απώλεια. Η μητέρα μου έζησε, ενστικτωδώς, μαζί με τη μητέρα της, εκείνη την έξοδο – βάδισαν κυριολεκτικά μαζί στην εξορία». Καθ' όλη τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, ισραηλινά στρατεύματα παραμονεύουν στο παρασκήνιο. Στρατιώτες εμφανίζονται σε πλάνα από μια εκδρομή στην Ιερουσαλήμ τη δεκαετία του '90 και σε ένα πλάνο της Χιάμ να κάθεται δίπλα στα νερά της λίμνης Τιβεριάδας. «Το μάτι του θεατή πηγαίνει αυτόματα στην έντονη στρατιωτική παρουσία. Είναι πανταχού παρούσα, είναι μέρος της καθημερινής ζωής».

Με περισσότερους από 36.000 Παλαιστίνιους να έχουν σφαγιαστεί μέχρι στιγμής, με περισσότερους από 2 εκατομμύρια εκτοπισμένους και χωρίς ορατό τέλος στη στρατιωτική εκστρατεία του Ισραήλ, δεν μπορεί κανείς να μην αισθανθεί ότι παρακολουθούμε την καταστροφή του 1948 να επαναλαμβάνεται σε βιομηχανική κλίμακα. Άλλωστε, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Γάζας είναι πρόσφυγες από άλλα μέρη της Παλαιστίνης, εκτοπισμένοι όπως η οικογένεια της Χιάμ Αμπάς το 1948, που, όπως λέει η ίδια, «θα μπορούσαν άνετα να είναι πρόσφυγες στη Γάζα. Ήταν απλώς τυχαίο ότι αυτές οι γυναίκες έμεναν εκεί που έμεναν».

«Παρ’ όλα αυτά», συνεχίζει, «ο κόσμος έχει δεχτεί την ταινία ως ένα δώρο αγάπης. Με το να μιλάμε για τους Παλαιστίνιους με αυτόν τον τρόπο, και όχι μόνο με όρους θανάτου, λιμού ή καταστροφής, μπορούσαμε να νιώσουμε την ανακούφιση που αισθάνθηκε το κοινό από αυτή την πλευρά της ιστορίας. Και αυτές οι αντιδράσεις γίνονταν όλο και πιο έντονες – παρά τις δυσκολίες, παρά τον πόλεμο που κλιμακωνόταν, παρά τις τρομακτικές απώλειες, το αιματοκύλισμα χωρίς τέλος, τα σκοτωμένα παιδιά, τους ηλικιωμένους, τους εκτοπισμένους… η υποδοχή από τον κόσμο ήταν αυτό που μας έδωσε δύναμη να συνεχίσουμε». 

Με στοιχεία από The Guardian

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η Ναν Γκόλντιν ντρέπεται για όσα συμβαίνουν στη Γάζα και λέει: «Ζούμε ανατριχιαστικές εποχές μακαρθισμού»

Εικαστικά / «Ζούμε ανατριχιαστικές εποχές μακαρθισμού»: Η Ναν Γκόλντιν ντρέπεται για όσα συμβαίνουν στη Γάζα

Το έργο της Γκόλντιν «Sisters, Saints, Sibyls» καταπιάνεται με την ιστορία της μεγαλύτερης αδελφής της, της Μπάρμπαρα, ενός έξυπνου και ανυπότακτου παιδιού που στάλθηκε σε ορφανοτροφεία, αναμορφωτήρια και ψυχιατρικά ιδρύματα στην εφηβεία και αυτοκτόνησε το 1965, σε ηλικία μόλις 19 ετών.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Οθόνες / Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Το κλείσιμο μιας τριλογίας «Star Wars» που λοιδορήθηκε, για να επανεκτιμηθεί μερικώς όταν η νεότερη έπεσε θύμα των γενικευμένων culture wars και των ελάχιστων φιλοδοξιών της, επανεμφανίζεται στα σινεμά με αφορμή την επέτειο 20 χρόνων από την κυκλοφορία της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Κωστής Χαραμουντάνης / Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Ο 31χρονος σκηνοθέτης νιώθει πως ενηλικιώθηκε μαζί με την πρώτη του βραβευμένη ταινία, «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού», κινηματογραφεί τις αναμνήσεις του και είναι μία από τις πιο μεγάλες ελπίδες του ελληνικού κινηματογράφου.
M. HULOT
«Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Thalia Mavros / «Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Η διεθνώς βραβευμένη παραγωγός και σκηνοθέτις Thalia Mavros μιλά στη LIFO για τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η «αυτοκρατορία» του Τραμπ, καθώς και για τη θέση της γυναίκας σε έναν κόσμο που αλλάζει - και όχι προς το καλύτερο.
M. HULOT
«The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Οθόνες / «The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν της αγαπημένης σειράς του HBO λειτουργεί ως εισαγωγή, συστήνοντας νέους χαρακτήρες, το περιβάλλον της δράσης, τη σχέση των παλιών χαρακτήρων με αυτό αλλά και μεταξύ τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια ‘σύγχρονη’»

Οθόνες / «Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια σύγχρονη»

Ο επιφανής μελετητής του Ομήρου και διευθυντής του New York Times Review of Books, Ντάνιελ Μέντελσον, περιγράφει στην εφημερίδα Telegraph τους τρεις βασικούς κανόνες που ελπίζει να τηρηθούν κατά τη μεταφορά της «Οδύσσειας» στη μεγάλη οθόνη.
THE LIFO TEAM
Movies

Οθόνες / Μια ταινία για τον Bloody Hawκ και άλλοι 8 λόγοι για να πάτε σινεμά

Αυτή την εβδομάδα έχουν την τιμητική τους τα κατασκοπικά θρίλερ, παίζει η επανέκδοση του Delicatessen και ένα ντοκιμαντέρ για τον δημοφιλή ράπερ που δεν απευθύνεται μόνο στο fan base του — όχι άλλο Minecraft.
THE LIFO TEAM
«Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Οθόνες / «Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Με το βραβευμένο ντοκιμαντέρ Μουσείο της Νύχτας, ο Φερμίν Ελόι Ακόστα αναδεικνύει ένα πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο για τη Νέα Υόρκη των δεκαετιών του ’70 και του ’80, ενώ μιλά στη LiFO για την αβεβαιότητα του μέλλοντος του κινηματογράφου στην Αργεντινή και τις πολιτικές αναταράξεις στη χώρα του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
JASON MOMOA

Οπτική Γωνία / Το σινεμά ως τοποθέτηση προϊόντος: Το «Minecraft» σπάει ταμεία

Η τεράστια επιτυχία της κινηματογραφικής διασκευής του δημοφιλούς παιχνιδιού θεμελιώνει μια νέα εποχή στο στουντιακό σινεμά που καθιστά την ταύτιση θεατή και καταναλωτή εντονότερη από ποτέ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
 Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ: «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Pulp Fiction / «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ επιστρέφει με το «Ο Κύριος των Νεκρών» και μιλά στη LiFO για τις σκέψεις του πάνω στο πένθος, την τεχνητή νοημοσύνη που του έλυσε τα χέρια, και εξηγεί γιατί ασχολείται διαρκώς με τρομακτικές καταστάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Βαλ Κίλμερ: Ο άνθρωπος που θα (μπορούσε να) γινόταν σταρ

Απώλειες / Βαλ Κίλμερ (1959-2025): Ο άνθρωπος που θα μπορούσε να είχε γίνει σούπερσταρ

Έφυγε από τη ζωή ο Κρις του «Heat», ο Iceman του «Top Gun», ο «ξανθός» Μπάτμαν του Τζόελ Σουμάχερ, ο Τζιμ Μόρισον του Όλιβερ Στόουν, ο γκέι ντέτεκτιβ του «Kiss Kiss Bang Bang», ένας ηθοποιός που κατέγραψε μερικές αξέχαστες εμφανίσεις στο ενεργητικό του, μα δεν έκανε την αναμενόμενη καριέρα μεγάλου σταρ λόγω ατυχών συγκυριών αλλά και προσωπικών επιλογών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ