Ό,τι και να κάνει, όποιον ρόλο και να παίξει, η Έλεν Μίρεν θα μείνει για πάντα ταυτισμένη με τη βασίλισσα Ελισάβετ που ενσάρκωσε στην ταινία του Στίβεν Φρίαρς. Και δεν ήταν η μόνη «βασίλισσα» στη Βενετία φέτος: η σπουδαία Τζούντι Ντεντς έπαιξε για δεύτερη φορά τη βασίλισσα Βικτωρία, συμπτωματικά σε σκηνοθεσία Στίβεν Φρίαρς, στο «Βικτώρια και Αμπντούλ». Τώρα που το σκέφτομαι, μια διαφορετική ευγενής, κατά κάποιον τρόπο αιωνίως εστεμμένη, αλλά του Χόλιγουντ, επίσης με Όσκαρ στο παλμαρέ της, η Τζέιν Φόντα, έδωσε κι αυτή το «παρών» στο Φεστιβάλ, για να παραλάβει τον Χρυσό Λέοντα καριέρας αλλά και για να στηρίξει την καινούργια της ταινία, το «Our souls at night», την τέταρτη συνεργασία της με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ − και πρώτη τους μετά από 38 χρόνια και τον «Ηλεκτρικό Καβαλάρη».
Συγκυριακά ή όχι, η παρουσία των τριών μεγάλων κυριών του αγγλόφωνου και παγκόσμιου σινεμά, και μάλιστα σε ταινίες όπου πρωταγωνιστούν όχι τιμητικά αλλά ενεργά, αντιστρέφει για λίγο την κρατούσα προκατάληψη που θέλει τη μεγάλη οθόνη αποκλειστικά ρεζερβέ για τα πιτσιρίκια και τις υπερπεριπέτειές τους και τη μικρή για τους γηραιότερους, που έχουν τη χρυσή ευκαιρία να διοχετεύσουν το εγνωσμένο τους ταλέντο, και σίγουρα την οικειότητα που έχουν κατακτήσει με τους θεατές, σε ιστορίες πιο «μυαλωμένες» και ενήλικες. Το «Our souls at night», σε παραγωγή Netflix, πραγματεύεται τη μοναξιά δύο γειτόνων και την απόπειρά τους να βρουν, σαν αργοκίνητα μαθητούδια, κοινό κώδικα και να ξεκινήσουν ανάποδα (από την πνευματική επαφή προς την ερωτική συνεύρεση).
Έχω πάντα τις σκοτεινιές μου που παραμονεύουν κάπου στη γωνία του μυαλού μου. Ωστόσο, συνεχίζω να βρίσκω τη ζωή όμορφη και συναρπαστική, ακόμη και στις τρομερές δυσκολίες.
Αντίθετα, το «Leisure Seeker», με πρωταγωνιστές τον Ντόναλντ Σάδερλαντ και τη Μίρεν, μιλάει για ένα παντρεμένο ζευγάρι που αποφασίζει να το σκάσει με το ομώνυμο, παλιό τους τροχόσπιτο, χωρίς να το γνωρίζουν τα ενήλικα παιδιά τους, τα οποία δικαίως ανησυχούν γιατί ο συνταξιούχος καθηγητής πατέρας τους πάσχει από άνοια και είναι σίγουροι πως οδηγεί το μάλλον μεγάλο όχημα προς άγνωστη κατεύθυνση, βάζοντας σε κίνδυνο τον εαυτό του, τη μητέρα τους και όλους τους υπόλοιπους. Με 70 χρόνια πατημένα και το γκάζι σχετικά χαλαρό, σε σκηνοθεσία του Πάολο Βιρτζί, η Έλα και ο Τζον δοκιμάζουν την αγάπη τους και ξεδιπλώνουν τις αναμνήσεις τους, όπως ακριβώς μοιράζεται η Έλεν Μίρεν μαζί μας, σε αποκλειστική συνέντευξη από τη Βενετία, τις σκέψεις της για την ταινία δρόμου, τον Ντόναλντ Τραμπ, τη θετική στάση ζωής, το σεξ, την υποκριτική και τους φριχτούς Βρετανούς!
— Όντως είναι το πραγματικό σπίτι του Έρνεστ Χέμινγουεϊ στη Νέα Ορλεάνη αυτό που βλέπουμε στην ταινία;
Ω, ναι!
— Και κάνατε εκεί γυρίσματα...
Ναι, και είναι αλήθεια πως διοργανώνουν γάμους εκεί, αντίστοιχο με της ταινίας. Κυρίως γκέι γάμους. Γιατί το Key West προσελκύει γκέι. Ο Χέμινγουεϊ θα πάθαινε ανακοπή αν το μάθαινε. Το διατηρούν σε εξαιρετική κατάσταση, σας διαβεβαιώ. Γάτες! Κυκλοφορούν παντού γάτες. Στα κρεβάτια, στους κήπους. Οι περίφημες γάτες του Key West, που έχουν ένα δάχτυλο παραπάνω από τις υπόλοιπες! Ωραίο μέρος, σε ταξιδεύει σε εκείνη την εποχή, έστω κι αν είναι τουριστικό. Πάρα πολύ τουριστικό.
— Το «Leisure Seeker» είναι road movie. Σας αρέσει αυτό το είδος;
Ναι, πολύ, ο συμβολισμός που το συνοδεύει. Το ταξίδι προς έναν προορισμό. Ή ακόμη, χωρίς προορισμό − πιο ενδιαφέρον.
— Στην προκειμένη περίπτωση, ο παρτενέρ σας στο ταξίδι πάσχει από άνοια κι εσείς πρέπει να τον φροντίζετε συνεχώς και να του υπενθυμίζετε ποιος είναι, ποια είστε και τι κάνετε. Έχετε βρεθεί σε καταστάσεις όπου έπρεπε να επιστρατεύσετε υπομονή, ανοχή και θετικό πνεύμα;
Ναι, πολλές φορές. Κυρίως σε συνεντεύξεις, όπως αυτή εδώ. (γελάει) Πλάκα κάνω, δεν μιλώ για εσάς, τους υπόλοιπους εννοώ!
— Πόσο κολλάει στον ηθοποιό ο χαρακτήρας του, ειδικά αυτός που υποδύεται ο Ντόναλντ Σάδερλαντ;
Έχετε δίκιο, μερικές φορές δεν γίνεται να μη φέρεις τον χαρακτήρα, κι ακόμη να τον μεταδώσεις στον συνάδελφό σου. Με τον Ντόναλντ ήμασταν κλεισμένοι στο τροχόσπιτο σχεδόν σε ολόκληρη την ταινία και πολλές φορές είδα έναν άλλο άνθρωπο, χαμένο στον κόσμο του και σε άγνωστες σκέψεις. Είναι πολύ προσηλωμένος ηθοποιός ο Ντόναλντ, ένας από τους καλύτερους που έχουμε.
— Πώς καταφέρνετε να διατηρείτε την αισιοδοξία σας και να παραμένετε θετική;
Το μαθαίνω με τα χρόνια. Έχω πάντα τις σκοτεινιές μου που παραμονεύουν κάπου στη γωνία του μυαλού μου. Ωστόσο, συνεχίζω να βρίσκω τη ζωή όμορφη και συναρπαστική, ακόμη και στις τρομερές δυσκολίες. Για παράδειγμα, δείτε τις απίστευτα ενθαρρυντικές ιστορίες ανθρώπων που είδαν τη ζωή τους να ανατρέπεται από τις πρόσφατες καταστροφές στο Χιούστον. Από τις απίστευτες δυσχέρειες και την τραγωδία προκύπτει γενναιοδωρία και κουράγιο, και καλοσύνη. Δεν είμαι η Πολυάννα, βλέπω τι συμβαίνει και καταλαβαίνω. Γι' αυτό και αγάπησα ιδιαίτερα την περσινή ταινία που έκανα με τον Γουίλ Σμιθ, το «Collateral Beauty», με θέμα την αναζήτηση του φωτός και της ομορφιάς.
— Πρόκειται για το poster film εναντίον του κυνισμού...
Ναι και όχι. Δηλαδή το πνεύμα της ταινίας απέρριπτε τον κυνισμό, αλλά δεν ήταν αυτή η πρόθεση του σκηνοθέτη. Η επιδίωξη ήταν να δεις την ομορφιά και να τη βρεις, αν πραγματικά πάρεις την απόφαση να ψάξεις, και όχι να μην είσαι κυνικός απέναντι στη ζωή. Αλλά καταλαβαίνω τι εννοείτε, ότι δηλαδή μπορεί κάποιος να δει την ταινία και να πει «τι μπούρδα ήταν αυτή». Και δεν έχω πρόβλημα, γιατί όντως κάποιοι θεατές αντέδρασαν ακριβώς έτσι. Αλλά εγώ εντόπισα την αλήθεια σε όλα αυτά.
— Μια ταινία σαν το «Leisure Seeker» σας προετοιμάζει για το τελικό ταξίδι, τον προορισμό;
Καλό point, συμφωνώ. Ναι, κατά κάποιον τρόπο. Σου δίνει μια συμβουλή για τη στάση ζωής ως ένδειξη συμπεριφοράς.
— Η στάση σας απέναντι σε ένα πρόβλημα σαν κι αυτό που περιγράφεται στην ταινία, και με τη συγκεκριμένη κάθαρση, άλλαξε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.
Χωρίς να θέλω και να πρέπει να αποκαλύψω τι γίνεται στο φινάλε, είχα τις ίδιες απόψεις πριν και μετά. Υιοθετώ μια θετική στάση, απερίφραστα. Πριν από μερικούς μήνες ένας ανιψιός μου νικήθηκε από τον καρκίνο και έφυγε από τη ζωή στα 40 του χρόνια, πολύ νέος. Έκανε χιούμορ μέχρι το τέλος και χαμογελούσε σε όλους μας. Μας ενθάρρυνε να δούμε τα πράγματα με άλλο μάτι. Όπως οι περισσότεροι νικητές και ηττημένοι από τέτοιου είδους μάχες μάς υπενθυμίζουν πως οφείλουμε να ζούμε στο παρόν και να το απολαμβάνουμε.
— Πώς χειρίζεστε τις δικές σας σκέψεις για τις αρρώστιες και τον θάνατο; Η ταινία σάς έβαλε σε αυτό το τριπ;
Δεν ήθελα να πλησιάσω σε αυτή την περιοχή. Ξέρετε πως είμαστε ηθοποιοί και βγαίνουμε από τον χαρακτήρα, δεν μπλέκουμε προσωπικά με τους ανθρώπους που υποδυόμαστε. Όποτε ο Ντόναλντ με εκνεύριζε, γινόταν μέσα στο πλαίσιο του ρόλου του, γιατί ο νους του χανόταν και ταξίδευε σε άγνωστα μέρη. Αλλά αυτά ήταν μεταξύ της Έλα και του Τζον. Χάρη στον Ντόναλντ, η δουλειά μου ήταν εύκολη.
— Μια και αναφερόμαστε σε Ντόναλντ, τι πιστεύετε για τον γνωστότερο όλων, τον Τραμπ;
Όου! Όταν ήλθε στο πολιτικό προσκήνιο, κανείς μας δεν πίστευε πως θα είχε συνέχεια. Νομίζαμε πως επρόκειτο για μια ενδιαφέρουσα ιστορική υποσημείωση.
— Όταν αναλογίζεστε τη δράση του, τον βλέπετε ως ξένη, ως Βρετανίδα δηλαδή, ή ως Αμερικανίδα, καθώς είστε παντρεμένη με τον Τέιλορ Χάκφορντ και ζείτε στις ΗΠΑ;
Νομίζω πως αποτελεί πρόβλημα όλων μας, εξίσου. Έχει τόση δύναμη ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, που δεν μπορείς να πάρεις απόσταση λόγω εθνικότητας.
— Πιστεύετε πως ένα από τα θέματα που θίγονται στην ταινία, το σεξ στην τρίτη ηλικία, έχει βελτιωθεί στην απεικόνισή του στο σύγχρονο σινεμά;
Μμμ, δεν είμαι σίγουρη. Θυμάμαι πως τέλη της δεκαετίας του '60, στην ακμή της σεξουαλικής επανάστασης, με την αγάπη και την ειρήνη και τα συναφή συνθήματα, έγινε μια μεγάλη έρευνα στην Καλιφόρνια, τότε που τα νέα παιδιά κουτουπώνονταν δεξιά κι αριστερά κι ένιωθαν φανταστικά −εκτός από τα κορίτσια, αλλά τέλος πάντων−, όπου φοιτητές ρωτήθηκαν αν θεωρούσαν πως οι γονείς τους κάνουν ακόμη σεξ. Μιλάμε για 20χρονους νέους και νέες και γονείς γύρω στα 45-50. Η συντριπτική πλειονότητα απάντησε: «Γιακ, φυσικά και όχι, οι γονείς μου δεν συνευρίσκονται ερωτικά». Τώρα, οι ελάχιστοι που απάντησαν καταφατικά έπρεπε να αντιμετωπίσουν την επόμενη ερώτηση που ήταν «σε ποια στάση το κάνουν, ιεραποστολική, doggy style;». (γελάει). Η στάση των νέων δεν αλλάζει πραγματικά. Όλοι, ακόμη και οι απελευθερωμένοι στα '60s, φρικιούν στην ιδέα πως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία από εκείνους κάνουν σεξ. Μπορεί να έχει αλλάξει λίγο αυτό, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να πω με σιγουριά.
— Η ταινία «Leisure Seeker» πιστεύετε πως μπορεί να βελτιώσει λίγο την προκατάληψη αυτή;
Στο μέτρο που το σινεμά είναι ένα τεράστιο εργαλείο επιμόρφωσης και εκπαίδευσης ηθών και συμπεριφορών, μπορεί και να αλλάξει τα πράγματα, έστω και λίγο. Και, φυσικά, το πώς βλέπουν οι ιθύνοντες τους γηραιότερους και τις γηραιότερες ηθοποιούς μέσα στο σινεμά.
Η στάση των νέων δεν αλλάζει πραγματικά. Όλοι, ακόμη και οι απελευθερωμένοι στα '60s, φρικιούν στην ιδέα πως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία από εκείνους κάνουν σεξ. Μπορεί να έχει αλλάξει λίγο αυτό, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να πω με σιγουριά.
— Εννοείτε τη θεματολογία του σύγχρονου Χόλιγουντ, με βάση τα δημογραφικά στοιχεία;
Ασφαλώς. Η γενιά που μεγάλωσε πηγαίνοντας να δει ταινίες στις αίθουσες εξακολουθεί να το κάνει. Μην κοιτάτε πώς δείχνουμε: νιώθουμε ακόμη και πάντα νέοι. Κι ενώ έχει αλλάξει δραματικά το σύστημα διανομής −και δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες, νομίζω πως γνωρίζετε τι εννοώ−, περισσότερες ταινίες με μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους θα ήταν καλή λύση για κάποιες εταιρείες παραγωγής. Ο λόγος που κάποιοι το επιχειρούν είναι επειδή καταλαβαίνουν το πιθανό κέρδος. Οι μεγάλοι άνθρωποι δεν θα πάνε να δουν το «Transformers 5»! Και οι μικροί δεν ενδιαφέρονται όλοι για την αίθουσα. Γι' αυτό και τα εισιτήρια μειώνονται.
— Περίπου τα ίδια έλεγε πριν από μερικές ημέρες, εδώ στη Βενετία, η Τζέιν Φόντα. Επίσης είπε πως τέρμα το γυμνό για εκείνη, λόγω ηλικίας. Εκτός από την ποιότητά σας στην υποκριτική, έχετε κάτι κοινό με τη Φόντα, ήσασταν και οι δύο πολύ σεξι στα νιάτα σας.
Ειλικρινά, δεν είδα ποτέ τον εαυτό μου ως σύμβολο του σεξ. Ποτέ. Ούτε τότε ούτε τώρα. Δεν είναι η δουλειά μου αυτή. Κάνω ό,τι μπορώ, όσο καλύτερα μπορώ, και προχωρώ μπροστά.
— Υπάρχει βέβαια η περίφημη, σχετικά πρόσφατη φωτογραφία σας με το κόκκινο μπικίνι..
Ναι, αλλά αυτή ήταν ιδιωτική στιγμή, πολύ ιδιωτική, τραβηγμένη από παπαράτσι. Δεν έχω κανένα πρόβλημα, είναι μέσα στο παιχνίδι. Δεν πόζαρα επίτηδες στην παραλία των Καννών. (γελάει) Αυτό είναι πολύ ειρωνικό, γιατί λίγες ημέρες πριν τραβηχτεί αυτή η φωτογραφία λιαζόμουν στην άμμο παρέα με την αδελφή μου, μέσα στον κόσμο, 25 εκατομμύρια ανθρώπους, και κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί μου, σαν να μην υπήρχα. Λίγο μετά ήμουν διακοπές μαζί με τον σύζυγο μου στην Πούλια της Ιταλίας και σκαρφαλώναμε βράχια, περνάγαμε από κάκτους και κατσάβραχα, όχι γιατί ψάχναμε ερημιά αναγκαστικά, αλλά επειδή μας αρέσει να κάνουμε μπάνιο χωρίς να μας πατάνε οι διπλανοί μας.
— Σκέφτεστε να παίξετε σε σίριαλ;
Όχι, για να είμαι ειλικρινής. Δεν μου αρέσει η ιδέα της παγίδευσης, της δέσμευσης σε κάτι που θα κρατήσει μήνες, όσο καλό κι αν είναι. Αν μου προταθεί κάτι θεαματικό, βέβαια, θα το ξανασκεφτώ.
— Πώς εξασκείτε τη μνήμη σας;
Μια ξένη γλώσσα βοηθάει. Έχω ξεκινήσει ιταλικά και κατά έναν μαγικό τρόπο αναπληρώνονται κενά στα αγγλικά μου.
— Στο «Leisure Seeker» δοκιμάσατε νότια προφορά. Ήταν δύσκολο;
Πολύ.
— Υπάρχει και η διαφορά στην κουλτούρα. Στον Νότο της Αμερικής υποτίθεται πως οι άνθρωποι είναι εξωστρεφείς, ενώ οι Άγγλοι είναι πάντα συγκρατημένοι.
Όχι, όχι, δεν είναι αλήθεια. Οι Άγγλοι συγκρατούνται μόνο όταν τους πουν ή όταν πρέπει. Στ' αλήθεια, είναι χούλιγκαν, φριχτοί, αγριάνθρωποι. Μην το βάλετε τίτλο, σας ικετεύω. (γελάει)
Η ταινία θα προβληθεί στους κινηματογράφους το 2018 από την Strada Films
σχόλια