Με τα φώτα της δημοσιότητας να πέφτουν πάνω της από γεννησιμιού της ‒υπήρξε ο καρπός ενός διάσημου ζευγαριού (του Ρομπέρτο Ροσελίνι και της Ίνγκριντ Μπέργκμαν) που άκουσε πολλά για τη σχέση του‒ η Ιζαμπέλα Ροσελίνι έγινε μοντέλο, το «πρόσωπο» της Lancôme για 12 χρόνια, σύζυγος του Μάρτιν Σκορσέζε, μούσα του Ντέιβιντ Λιντς και βρέθηκε σε διάσημες ταινίες τη δεκαετία του '90, πριν δοκιμάσει νέες συνεργασίες με την αυγή του 21ου αιώνα.
Η Ροσελίνι ήταν πολλά και διαφορετικά πράγματα στη ζωή της και φαίνεται πως αυτό τη βοήθησε στο κυνήγι μιας νέας ταυτότητας. Με όχημα την αγάπη της για το ζωικό βασίλειο και την περιέργειά της για τους κανόνες λειτουργίας του, ξεκίνησε να δημιουργεί δικό της υλικό μέσα από τη σειρά ντοκιμαντέρ «Green Porno» στο κανάλι του Sundance, που παρουσίαζε με έναν άκρως χιουμοριστικό τρόπο τις σεξουαλικές συνήθειες των ζώων.
«Ξέρεις πόσες φορές έχω πει για μια δουλειά μου πως είναι η τελευταία που κάνω; Ε, κάθε φορά κάνω κάτι καινούργιο τελικά. Είμαι χαρούμενη όμως, ασχολούμαι με διαφορετικούς τρόπους έκφρασης και νομίζω πως εξελίσσομαι. Αυτή είναι η κατάλληλη λέξη».
Η μετεξέλιξη αυτής της σειράς ήταν δύο θεατρικοί μονόλογοι, ο ομώνυμος πρώτος που παρουσίασε στην Αθήνα το 2014 και ο δεύτερος, το «Link Link», που θα δούμε στο Μέγαρο Μουσικής τον επόμενο μήνα.
Ξαφνιασμένη αρχικά από το τηλεφώνημα, καθώς είχε μπερδέψει λίγο τις ημερομηνίες, με δέχεται με μια ζεστή και καλοσυνάτη φωνή, λέγοντας πως μπορούμε να μιλήσουμε κανονικά.
Βρίσκεται στη Νέα Υόρκη και της θυμίζω τη μαύρη επέτειο της συγκεκριμένης ημέρας (είναι 11 Σεπτεμβρίου). Η φωνή της αλλάζει αμέσως. «Ήμουν εδώ, δυστυχώς. Συνέβη περίπου τώρα, αυτή την ώρα που μιλάμε. Ήταν φρικτό».
Καταλαβαίνοντας πως δεν θέλει να πει κάτι παραπάνω γι' αυτό, ξεκινάω τις ερωτήσεις σχετικά με την παράσταση, θυμίζοντάς της όσα έχει κάνει τα τελευταία χρόνια. Με τη φράση «εφηβική ενέργεια» που χρησιμοποιώ ξεσπά σε γέλια, ανάμεσα στα οποία προσπαθεί να πει μερικά πράγματα.
«Ξέρεις πόσες φορές έχω πει για μια δουλειά μου πως είναι η τελευταία που κάνω; Ε, κάθε φορά κάνω κάτι καινούργιο τελικά. Είμαι χαρούμενη όμως, ασχολούμαι με διαφορετικούς τρόπους έκφρασης και νομίζω πως εξελίσσομαι. Αυτή είναι η κατάλληλη λέξη».
Παύση για μια μικρή αναφορά στη στροφή που πήρε η καριέρα της. Χωρίς να έχει σταματήσει, ουσιαστικά, να δουλεύει ποτέ για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, η Ροσελίνι βρέθηκε στο πανεπιστήμιο, σπουδάζοντας Ηθολογία, την επιστήμη της συμπεριφοράς των ζώων.
Λίγο μετά ήρθε το «Green Porno» στο κανάλι του Sundance και στο YouTube, ένα εικονογραφημένο βιβλίο, οι θεατρικές παραστάσεις, ενώ παράλληλα είδε με έκπληξη τη Lancôme να την επαναπροσεγγίζει και να ξανασυνεργάζεται μαζί της.
«Την προηγούμενη δεκαετία άρχισα να δουλεύω λιγότερο, όχι ακριβώς από επιλογή. Μπήκα σε μια ηλικιακή ζώνη που έκανε την εύρεση ρόλων πολύ πιο δύσκολη για μένα. Παράλληλα, τα παιδιά μου είχαν μεγαλώσει και ξαφνικά βρέθηκα με πολύ ελεύθερο χρόνο. Επέστρεψα στο πανεπιστήμιο για να μελετήσω τη συμπεριφορά των ζώων, κάτι που πάντα ήθελα.
Ως άνθρωπος του χώρου του θεάματος, σκεφτόμουν συχνά την πιθανότητα να μπορέσω κάπως να διηγηθώ αυτά που μάθαινα, δεν είχα όμως κάποιο σχέδιο. Προέκυψε το "Green Porno" και από κει ξεκίνησε η μετάβασή του στο θέατρο».
GREEN PORNO: Spider
Σε αυτό το πέρασμα από τις νέες τεχνολογίες και τα online βίντεο στο θέατρο δεν ήταν μόνη: «Δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα έγραφα έναν μονόλογο. Υπάρχουν δύο άνθρωποι που πραγματικά με βοήθησαν, καθώς με ενθάρρυναν πολύ να κάνω αυτό το βήμα. Η πρώτη ήταν η Γαλλίδα ηθοποιός Καρόλ Μπουκέ, που προθυμοποιήθηκε να με φέρει σε επαφή με τον συγγραφέα και σεναριογράφο Ζαν-Κλοντ Καριέρ – αυτός ήταν ο δεύτερος.
Όταν ένας άνθρωπος που έχει συνεργαστεί με τον Λουί Μπουνιουέλ, έχει γράψει δεκάδες σενάρια και έχει προσαρμόσει γνωστά βιβλία στο σινεμά (σαν την "Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι") μου εξήγησε πως είμαι έτοιμη για το επόμενο βήμα, το έκανα. Έτσι προέκυψαν οι δύο θεατρικοί μονόλογοι».
Στέκομαι σε κάτι που είπε, πως δούλευε λιγότερο, αλλά όχι από επιλογή. «Εντάξει, υπάρχει πλέον γενικότερα πρόβλημα για τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας και, φυσικά, είναι πολύ έντονο στον χώρο του θεάματος. Μιλούν πια όλες οι γυναίκες γι' αυτό, καθώς από τα 50 και μετά αδυνατούν να βρουν ρόλους».
Κάπου εκεί μπαίνει στην κουβέντα η εμπειρία της από τη σειρά «Shut Eye» που γυρίστηκε για λογαριασμό της ψηφιακής πλατφόρμας Hulu. «Μπορεί να λέγονται πολλά αρνητικά για τις πλατφόρμες και για το πώς άλλαξαν τον χώρο, όμως θεωρώ ότι ξανάδωσαν μια μεγάλη δυναμική στο μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό που είχε σταματήσει να επισκέπτεται τον κινηματογράφο.
Οι πλατφόρμες είδαν πως έχουν και αυτό το κοινό, που είναι μεγάλο σε αριθμό και πρέπει να ικανοποιήσουν. Κάπως έτσι άρχισαν να αναζητούν περιεχόμενο και ρόλους με τα οποία θα ταυτιζόταν. Με αυτό τον τρόπο είδα πολλές συνομήλικές μου να ξαναβρίσκουν δουλειά. Νομίζω ότι θα συνεχιστεί αυτό έτσι όπως έχει αλλάξει η αγορά».
Για την παράσταση «Link Link», στην οποία πρωταγωνιστεί μαζί με τον εκπαιδευμένο σκύλο της Pan, η Ροσελίνι μεταμφιέζεται και ερμηνεύει ανθρώπινους χαρακτήρες και παράλληλα διαφορετικά είδη ζώων.
Της θυμίζω τη μικρού μήκους ταινία «My dad is 100 years old» με θέμα τον πατέρα της που είχε κάνει το 2005 με τον Καναδό σκηνοθέτη Γκάι Μάντεν, όπου έπαιζε 6 διαφορετικούς ρόλους.
«Εντάξει, και έναν ρόλο να έχω στο έργο, πάλι πρέπει να μεταμορφωθώ σε κάτι που δεν είμαι. Για μένα δεν υπάρχει διαφορά. Τώρα, στην παράσταση, όπως καταλαβαίνετε, επειδή την περισσότερη ώρα είμαι στη σκηνή, χρησιμοποίησα άλλες μεθόδους αφήγησης. Περιέχει πολλά βίντεο και animations στα οποία υποδύομαι χαρακτήρες όπως ο Δαρβίνος, εξηγώντας με κωμικό τρόπο τη συμπεριφορά των ζώων».
«My dad is 100 years old»
Κρατάω λίγο την κουβέντα στον Μάντεν, έναν από τους πιο ιδιαίτερους δημιουργούς των τελευταίων 30 χρόνων, του οποίου η τεχνοτροπία παραπέμπει στο βωβό σινεμά. Η πρώτη φορά που συνεργάστηκε με τη Ροσελίνι ήταν στο υπέροχο «The saddest music in the world» το 2003 και από τότε ξαναβρέθηκαν αρκετές φορές.
Αν και έχει δουλέψει με σκηνοθέτες όπως ο Ντέιβιντ Λιντς και ο Πίτερ Γουίαρ, μιλά για το πώς ο Μάντεν της άνοιξε τα μάτια. «Καταρχάς, αρκετοί από τους συνεργάτες μου είναι δικοί του (γελάει). Όταν δούλευα παλιότερα σε μεγάλες παραγωγές, έβλεπα τον σκηνοθέτη να μιλά και να διευθύνει περίπου 80-100 άτομα στο set και σκεφτόμουν πως δεν θα μπορούσα να κάνω ποτέ κάτι τέτοιο.
Ο Γκάι μου έδειξε κάτι το διαφορετικό. Είχε το πολύ 12-15 ανθρώπους στο set και παρατηρούσα πως αυτό λειτουργούσε. Ουσιαστικά, έμαθα από αυτόν την τέχνη τού να έχεις λίγους συνεργάτες και να αυτοσχεδιάζετε. Στις παραστάσεις μου όλοι κάνουμε 2-3 διαφορετικές δουλειές, όμως είναι πιο εύκολο απ' ό,τι ακούγεται».
Λίγο πριν κλείσουμε, τη ρωτάω πως θα περιέγραφε την παράστασή της. «Νομίζω πως είναι μια ευκαιρία για έναν επαναπροσδιορισμό της λέξης "τσίρκο". Ξέρω πως ειδικά στην Ευρώπη έχει αρνητική έννοια, καθώς στο παρελθόν ταυτίστηκε με την αντίληψη πως τα ζώα υπάρχουν για να τα βλέπουμε ως έκθεμα και να διασκεδάζουμε με την ταλαιπωρία τους. Εδώ προσπαθώ να φτιάξω έναν κώδικα επικοινωνίας μεταξύ των ζώων και του ανθρώπου. Πρέπει, άλλωστε, και αυτή η σχέση να εξελιχθεί!».
Info:
«Link Link: Isabella Rosellini live on stage»
20/10, 21:00
Μέγαρο Μουσικής / Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη
Εισιτήρια και πληροφορίες: www.megaron.gr/default.asp?pid=5&la=1&evID=4309
σχόλια