Η ταινία «Στρέλλα» του Πάνου Κούτρα έτυχε μιας θριαμβευτικής πρεμιέρας στο 59ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου τον χειμώνα του 2009. Έναν χρόνο αργότερα, έχοντας διανύσει μια θεαματική πορεία, με αμέτρητες συμμετοχές σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο και έχοντας ταράξει τα νερά στην Ελλάδα, η πρωταγωνίστριά της Μίνα Ορφανού, μια 24χρονη από την Κάλυμνο, ήταν η πρώτη τρανς γυναίκα που λάμβανε το α’ βραβείο γυναικείου ρόλου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου.
Η Μίνα έκτοτε αποτελεί εμβληματική περσόνα της κινηματογραφικής και της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, ενώ συχνά ο Τύπος επιστρέφει σε αυτήν ως μια προσωπικότητα πανελλήνιας εμβέλειας, ιδίως μετά τη συμμετοχή της στην κωμική σειρά του Μega «Οι βασιλιάδες». Παράλληλα, έχει πρωταγωνιστήσει σε θεατρικές παραστάσεις δίπλα σε τρανταχτά ονόματα της υποκριτικής.
Με αφορμή την όπερα που σε λίγες μέρες ανεβαίνει στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής Σκηνής, και βασίζεται στη «Στρέλλα», θελήσαμε να συναντηθούμε μαζί της, ζητώντας της να ανασύρει από τη μνήμη της όλα όσα συνδέονται με την εποχή που γυριζόταν η ταινία.
Φυσικά, μια συνάντηση με τη Μίνα δεν μπορεί να περιοριστεί στο παρελθόν, καθώς ο λόγος της είναι καταιγιστικός, καταγγελτικός, σαρωτικός.
Μας υποδέχτηκε μαζί με τον φωτογράφο Νίκο Κατσαρό στο σπίτι της στην Καλλιθέα, ένα σπίτι που έχει διακοσμήσει η ίδια με έντονα χρώματα στους τοίχους, πολυελαίους, κλασικά έπιπλα και αντικείμενα σκαλισμένα σε ξύλο-ξυλογραφίες (κάποια δημιουργίες του πατέρα της), πίνακες που έχει ζωγραφίσει η ίδια, αγιογραφίες βυζαντινής τεχνοτροπίας όπου κυριαρχεί το χρυσό, κινέζικα βάζα, χαλιά και δέρματα ζώων στο πάτωμα, μια πλούσια κάβα – συλλογή κρασιών και πάμπολλες γυάλες με terrarium.
Λαμπερή, ντυμένη αποκαλυπτικά και έτοιμη να τα πει όλα χωρίς κανέναν ενδοιασμό, κάθισε απέναντί μας στον λουσάτο καναπέ της και ξεκίνησε με μια διάλεξη για το αγαπημένο της φυτό, το terrarium, με το οποίο ασχολείται από έφηβη και σήμερα το καλλιεργεί εν μέρει και για επαγγελματικούς λόγους. Αν δεν τη σταματούσα ώστε να ξεκινήσουμε τη συνέντευξη, θα έγραφα άρθρο γι’ αυτά. Αλλά κάποτε με άφησε να ξεκινήσω.
Οι τρανς γυναίκες είμαστε τετραπέρατες. Απλώς πολλές δεν έχουν τη δύναμη να το αποδείξουν ή δεν είχαν την τύχη που είχε η Μίνα και κάθε Μίνα Ορφανού. Τα μυαλά μας ή ας μιλήσω για τα δικά μου δεν συμβαδίζουν με του υπόλοιπου κόσμου. Γενικά, όλες ξέρουν να κάνουν και τέχνη, απλώς δεν τους δίνεται πάντα η ευκαιρία να το δείξουν. Και επειδή τις ξέρω προσωπικά, τα μυαλά τους τρέχουν πολύ πιο γρήγορα.
Πιάνοντας το νήμα από τη φυτολογία και τη ζωγραφική στους τοίχους, λέω: «Ήσουν πάντα ένα παιδί με φαντασία και ευρηματικότητα…» Μου απαντάει: «Οι δουλειές που έκανα πριν γίνω ηθοποιός, και εξακολουθώ να κάνω, είναι ζωγράφος, αγιογράφος, αναπαλαίωση έργων, επίπλων, συντήρηση έργων από ξύλο, διακόσμηση, χειροτεχνία, γλυπτική. Είχα και έναν δημιουργικό πατέρα, δίπλα στον οποίο έμαθα αρκετά από αυτά.
Οι τρανς γυναίκες είμαστε τετραπέρατες. Απλώς πολλές δεν έχουν τη δύναμη να το αποδείξουν ή δεν είχαν την τύχη που είχε η Μίνα και κάθε Μίνα Ορφανού. Τα μυαλά μας ή ας μιλήσω για τα δικά μου δεν συμβαδίζουν με του υπόλοιπου κόσμου. Γενικά, όλες ξέρουν να κάνουν και τέχνη, απλώς δεν τους δίνεται πάντα η ευκαιρία να το δείξουν. Και επειδή τις ξέρω προσωπικά, τα μυαλά τους τρέχουν πολύ πιο γρήγορα. Είμαστε πιο μπροστά! Αλλά ο κόσμος δεν θέλει να βλέπει κάποιους ανθρώπους να πηγαίνουν μπροστά. Γιατί είμαστε μια μονάδα μέσα σε έναν πληθυσμό που κρύβεται.
Ασχολούμαι, λοιπόν, σχεδόν με όλες τις τέχνες, ακόμα και με το τραγούδι, είμαι υψίφωνος. Έβγαλα την όπερα “Ηλέκτρα”, που ήταν να πάει στη Γιουροβίζιον το 2013, τραγούδησα ως Μαρία Κάλλας στην ταινία».
«Τότε γιατί δεν πήγες να κάνεις οντισιόν για τον ρόλο στην όπερα που ανεβαίνει;» ρωτάω, για να πάρω την απάντηση: «Πιστεύω ότι με μαθήματα θα μπορούσα να παίξω και ολόκληρο διάλογο σε όπερα. Δεν πήγα γιατί ό,τι κάνω εγώ προσπαθώ να είναι σαν παρθενογένεση. Να βάζω το μυαλό μου να τρέχει πολύ μπροστά, να βγάζω δημιουργίες που είναι πρωτότυπες και αμέσως να σταμπάρονται από τη Μίνα Ορφανού. Να είναι δικές μου.
Αν γυρίσουμε πίσω στον χρόνο, έκανα από το πουθενά μια ταινία. Ήταν η πρώτη μου δουλειά και ξεκίνησα από την κορυφή. Και είναι πολύ σημαντικό να κρατήσεις αυτό το όνομα στην κορυφή. Εγώ θα φύγω από τη ζωή, αλλά η “Στρέλλα” θα παραμείνει, οπότε έχω αφήσει ένα πολύ καλό βιογραφικό πίσω μου. Θα έκαιγα το όνομα Μίνα Ορφανού και ένα βραβείο α’ γυναικείου ρόλου, αν ήταν αποτυχία. Γιατί εδώ τι γίνεται; Δεν είναι το “Στρέλλα Νο2”, που κι έτσι μπορεί να καιγόταν το “Στρέλλα Νο1”, γιατί θα πήγαινα πια με την εμπειρία, με άλλα δεδομένα, και πιο πονηρεμένα ακόμα.
Τότε είχα υπογράψει συμβόλαιο χωρίς να διαβάσω τα δικαιώματά μου και μετά μπλέχτηκαν πολλά, ήμουν ακόμη ανώριμη, δεν είχα έναν άνθρωπο να με συμβουλέψει. Τώρα, βέβαια, αν έπρεπε να πάω να κάνω εγώ τη “Στρέλλα”, την όπερα, θα ήταν σαν να μου δινόταν η ευκαιρία να καταστρέψω αυτό που έκανα. Οπότε δεν θα το έκανα».
Ελπίζω να τη δεις την παράσταση. «Θα τη δω γιατί με κάλεσαν με πρόσκληση. Θα με συνοδεύσουν δυο καλές μου φίλες που αγαπώ. Μου είπε η μία από αυτές, όταν τη ρώτησα τι θα φορέσουμε: “Σύνελθε, θα πάμε σε μια πρεμιέρα που κάποιος ενσαρκώνει τον ρόλο σου, ενώ είσαι ακόμα εν ζωή. Το κάνει με διαφορετικό τρόπο, αλλά αυτή η πρεμιέρα πάλι ανήκει σε εσένα. Εσύ είσαι η Στρέλλα, οπότε θα πας εκεί και θα θριαμβεύσεις”. Και με έκανε να καταλάβω ότι είναι σαν να ζεις μια πρεμιέρα, αλλά ως θεατής πλέον. Γιατί είναι δύσκολο να έχω κάνει τόσες πρεμιέρες και να μη θυμάμαι τίποτα, αφού όλα αυτά ήταν πρωτόγνωρα.
Θα πάω στην πρεμιέρα μου. Πόσοι ηθοποιοί το έχουν ζήσει αυτό, εννοώ ο ρόλος τους να γίνεται οπερατικός, να δοξάζονται και να το ζουν αυτό; Ας μου πει κάποιος ότι του συνέβη. Δεν είμαι τυχερή; Η φίλη μου με έκανε να το καταλάβω αυτό. Δεν έχω λάβει ανθοδέσμη σε καμία που πρεμιέρα, αλλά έχω λάβει πολλά κοσμήματα από κρυφούς θαυμαστές».
Περιμένατε το μέγεθος της επιτυχίας; Ότι θα έπαιρνε ίσως και διαστάσεις μύθου η ταινία; «Όλοι ξέρουν. Όταν εγώ δημιουργώ κάτι, ένα terrarium ή ένα έργο, ξέρω πόσο καλά μπορώ να το πουλήσω και πού θα το πουλήσω. Οπότε, ως καλλιτέχνις και δημιουργός, ξέρω ότι τα έργα μου, ακόμα και όταν φύγω από τη ζωή, θα είναι πανάκριβα. Γιατί είμαι ιδιαίτερος άνθρωπος, με πολλές καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Κάθε δημιουργός το ξέρει, ιδιαίτερα αν έχει να κάνει με μια τρανς γυναίκα.
Την επιτυχία την είχε δεδομένη ο Πάνος. Όλα τα είχε μέσα στο μυαλό του, είναι τετραπέρατος. Είναι ο μοναδικός σκηνοθέτης που τόλμησε να κάνει μια ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος με μια τρανς. Κι εγώ ήμουν η πρώτη τρανς που πήρε βραβείο στην Ελλάδα, μπροστά σε όλους τους συγγραφείς και τους σκηνοθέτες, που κι αυτό το έχουν ψιλοκουκουλώσει. Εμένα με κάλυψε το ΣΚΑΪ, το οποίο το έπαιξε μετά από έξι μήνες, γιατί είχαν κάτι γεγονότα. Δεν ξέρω πραγματικά και τι παιζόταν από πίσω, μπορεί να ήθελαν να καλύψουν πάρα πολλά.
Μια τρανς πήρε το βραβείο α’ γυναικείου ρόλου στα βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου και μου το έδωσαν ‒ το βραβείο ήταν φτιαγμένο από τον Ζολώτα. Την επόμενη χρονιά βραβεύτηκα δεύτερη φορά ως γυναίκα ηθοποιός της χρονιάς, πάλι με Ζολώτα, στο Αττικόν, και μετά κάηκε.
Όλοι έχουν δεδομένη την επιτυχία. Και δεν βρέθηκε κανένας νέος σκηνοθέτης, νεότερος του Κούτρα, γιατί οι νέοι θεωρείται ότι μπορούν να μας ανοίξουν το μυαλό, να πει, αυτή, ως τρανς, με την πρώτη της δουλειά απογείωσε τους πάντες ‒γιατί η Στρέλλα δεν είναι μια μούτζα (σ.σ. γυναίκα στα καλιαρντά)‒, ας της κάνω μια πρόταση».
Δεν σου έκαναν; «Κοίτα, προτάσεις παίρνω, αλλά τις αξιολογώ βάσει των χρημάτων που ζητάω και του κειμένου. Να πάω να παίξω σε μια πατάτα που θα με χαντακώσει; Τι λες, ρε;».
Έπαιξες σε ένα δημοφιλές σίριαλ και ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού δεν ήξερε ότι είσαι τρανς. Έχεις κάνει και θέατρο. «Το θέατρο το μίσησα. Από την πρώτη στιγμή μάς έλεγε ο σκηνοθέτης “στην πρεμιέρα θα έρθουν οι τζαμπατζήδες”. Ήρθαν οι τζαμπατζήδες και με έκαναν να το μισήσω το θέατρο. Ήρθαν άνθρωποι από ελεεινές φυλλάδες να δουν τζάμπα την παράσταση κι αυτό τους έδωσε το δικαίωμα να κριτικάρουν, ενώ εγώ είχα δουλέψει δύο μήνες απλήρωτη στην πρόβα, δεν είχα πάρει και τα λεφτά που είχα κανονίσει, έφτυσα αίμα.
Κάνε θέατρο ή τζάμπα ή με λεφτά. Να ξέρει ο άλλος πού βαδίζει. Όχι να κοπιάζω για να έρθει η μέρα που θα πρέπει να τρομοκρατηθώ γιατί ο ελεεινός που δεν θα του κάτσω εγώ καλά στη μούρη θα πάει να γράψει “Μαρία Κάλλας βαμπίρ” επειδή έτσι με έντυσε ο σκηνογράφος.
Γενικά, το θέατρο το απεχθάνομαι. Οι ηθοποιοί είναι αλλιώς σε μια τηλεοπτική σειρά, αλλιώς στο θέατρο, γιατί τον άλλο τον τρως περισσότερη ώρα στη μάπα, δεν είναι σαν το γύρισμα, κόψε - ράψε - φύγαμε. Δεν δίνεις χρόνο ώστε ο άλλος να δει π.χ. τι καφέ πίνεις ‒ έχει και πολλές κλίκες το θέατρο, κάτι που δεν μου ταιριάζει, γενικά το θέατρο δεν είναι στη δική μου κουλτούρα.
Δεν με θεωρώ κουλτουριάρα. Α πα πα, αυτό το “κουλτουριάρα” μού κάνει τρε μπανάλ. Επίσης, να το πω κι αυτό, στο θέατρο δεν με καλούσαν ποτέ μετά την παράσταση. Κι αργότερα, όταν κάνεις μια επόμενη δουλειά, που δεν είναι η Μίνα, στείλε μια πρόσκληση, μωρή! Τόσες κρατήσεις θα ακυρωθούν. Αστοιχείωτοι, αγράμματοι, απολίτιστοι άνθρωποι! Που θεωρείτε ότι κάνετε τέχνη, ενώ είστε άτεχνοι, αδαείς, άμυαλοι. Δεν αφήνουν τη φαντασία τους να φτιάξει έργα. Να κάνουν τον Έλληνα να σέρνεται να δει παραστάσεις.
Θέατρο και ίντριγκα, τέχνη και ίντριγκα δεν πάει. Εγώ είμαι καλλιτέχνις. Παίρνω τον πηλό και δημιουργώ ένα κεφάλι, έναν καμβά, τον Αδάμ και την Εύα, έχω τη φωνή μου, έχω την εμφάνισή μου, για την οποία γυμνάζομαι κάθε μέρα». Ξεσπάει σε ένα τρανταχτό γέλιο, από τα πολλά που ακολούθησαν, και προχωράω στην ταινία.
Πρέπει να ακούγονται τα ονόματα και των υπολοίπων γιατί εγώ τους βοηθάω όλους, αλλιώς ξεχνιέται εύκολα το όνομα. Το δικό μου δεν θα ξεχαστεί, γιατί είμαι τρανς. Αυτό είναι που μένει. Αν ήμουν ένας συμβατικός άνθρωπος, ασχέτως του τι θα έκανα στο κρεβάτι μου, τι θα έδειχνα στην κοινωνία, θα ξεχνιόμουν.
Όπως ξέρουμε, όλα ξεκίνησαν από μια αγγελία που είχε βάλει ο Πάνος Κούτρας αναζητώντας μια νεαρή τρανς γυναίκα για τον ρόλο μιας ταινίας που είχε γράψει μαζί με τον Παναγιώτη Ευαγγελίδη. Ζητάω από τη Μίνα να μου αφηγηθεί τα γεγονότα. Μου λέει: «Διάβασα κάπου να λέει ο Κούτρας, με αφορμή την όπερα, ότι η Μίνα δεν ήταν τόσο σπουδαία. Και το διαμάντι κάτω από τη γη, όμως, δεν είναι σπουδαίο. Αν ήξερε πόσα εκατομμύρια άλλα διαμάντια υπάρχουν γύρω του! Αλλά κανένα δεν νιώθει σπουδαίο δίπλα στο άλλο. Οπότε τι είναι πιο σπουδαίο, αυτός που ανακάλυψε το διαμάντι και το έφερε στην επιφάνεια, και έγινε πλούσιος γιατί το πούλησε, ή το διαμάντι από μόνο του; Τέλος πάντων.
Για την αγγελία μού είπαν οι φίλες μου. Πήρα τηλέφωνο τον Πάνο από τη Ρόδο όπου βρισκόμουν για διακοπές. Όταν επέστρεψα στην Αθήνα ήρθε στο σπίτι μου, άρχισα να του λέω τα πιο αδιανόητα πράγματα, όλες τις παλαβομάρες ‒ήμουν τότε και είκοσι τεσσάρων, μέσα στην τρέλα και στον πανικό της μεγαλούπολης‒, τον τρέλανα! Μέχρι που του τραγούδησα Μαρία Κάλλας και Άντζελα Δημητρίου.
Όπως σκέφτομαι τώρα, είμαι σίγουρη ότι με το που με είδε είπε “καπαρώστε την, αυτό το άλογο θα μας βγάλει τζακπότ”. Έξυπνος, τετραπέρατος, με μας τους δυο έγινε μια μεγάλη επιτυχία. Απλώς εγώ δεν ήμουν μέσα στην τόση επιτυχία».
Τι εννοείς με αυτό; «Κάποια στιγμή μού ήρθε ένα μήνυμα στο Facebook από έναν θαυμαστή που έλεγε πόσο χαιρόταν που θα με έβλεπε από κοντά στην παρουσίαση του βιβλίου. Μένω κάγκελο, λέω ποια παρουσίαση; Γινόταν παρουσίαση του βιβλίου “Στρέλλα” με το πρόσωπό μου στο εξώφυλλο. Από κανέναν που έχω συνεργαστεί δεν έχω δει ποτέ πρόσκληση για πρεμιέρα, γενέθλια, ποτέ τίποτα! Ρε συ, εντάξει, εμένα έχεις στο εξώφυλλο, στο έργο έπαιξα, βραβεία φέραμε.
Πήγα ακάλεστη. Δεν ξέρω πόσα χρώματα άλλαξε ο Πάνος, αλλά εγώ πήγα. Ούτε στα ταξίδια πήγαινα, εκτός από το Βερολίνο. Λόγω της κρίσης, λέει, δεν έκαναν εισιτήρια για τους πρωταγωνιστές. Οπότε εγώ δεν βίωσα τη “Στρέλλα” όπως τη βίωσε ο Πάνος. Πρέπει να πήγε σε περισσότερα από είκοσι φεστιβάλ, όπως έχω διαβάσει. Από τη Λισαβόνα μού έφερε ένα χαρτί, βραβείο α’ γυναικείου ρόλου».
Τι θυμάσαι από την προετοιμασία; «Έναν χρόνο πηγαινοερχόμουν Κολωνάκι - Καλλιθέα. Είχε αφιερώσει αρκετό χρόνο σε μένα. Μέχρι που φτάσαμε στο σημείο η φωνή του να ηχεί μέσα μου σαν να μου έλεγε: “Ξέρεις κάτι; Εγώ σε πήρα γιατί εγώ πιστεύω σε σένα, βοήθησέ με”.
Με αποκαλούσε σφουγγάρι. Εγώ είμαι άνθρωπος με φιλότιμο, έτσι είναι ο χαρακτήρας μου, δεν προσβάλλω ποτέ. Γι’ αυτό είμαι μόνη στη ζωή, γιατί είναι δύσκολο να βρεις κάποιον με φιλότιμο. Εκτίμησα το ότι με δέχτηκε, έψαχνε πάρα πολλά χρόνια, και από τη στιγμή που βρήκε εμένα και με πίστεψε, έχω να πω ότι υπήρξαν καλές στιγμές αλλά και άλλες που ήθελα να πεθάνω.
Στα γυρίσματα ήμουν από τις επτά το πρωί και έφευγα το βράδυ. Βρέθηκα σε έναν πρωτόγνωρο χώρο για μένα, με έψησε με το διάβασμα. Από την πρώτη μέρα των γυρισμάτων ήξερα όλο το σενάριο απ’ έξω. Είχα αποστηθίσει τα λόγια όλων των χαρακτήρων. Παίχτηκαν και άγριες σκηνές, σε φάση που ήθελα να φύγω από το γύρισμα, να σταματήσω, να φύγω στη μέση της δουλειάς. Να γυρίσω εκεί που ήμουν».
«Από απογοήτευση;» ρωτάω και συνεχίζει: «Εγώ τον εαυτό μου τον κουβαλάω τόσα χρόνια, ξέρω τον χαρακτήρα μου. Κοίταξε, έφταιγε είτε ότι τα συνεργεία δεν τα πάνε συνήθως καλά με τους ηθοποιούς είτε το στυλ “Εξάρχεια”, που δεν δέχεται την τρανς κατάσταση. Εγώ πήγα να κάνω μια δουλειά, δεν πήγα να γίνω ούτε φίλη ούτε κολλητή μαζί τους, αλλά έβλεπα ότι τα παιδιά ήταν σε απόσταση από το δικό μου φύλο.
Και μη νομίζεις ότι επειδή μια ταινία έχει να κάνει με θέμα γκέι ή τρανς και ο σκηνοθέτης ή ο σεναριογράφος είναι γκέι, ότι… όχι, πάνω σε αυτήν τη φάση ο καθένας προσπαθεί να βγάλει κάτι.
Μετά κάναμε παύση έναν μήνα και πάω και βάζω ένθεμα σιλικόνης στον κώλο. Ήμουν πιο τζούσι, αλλά όλα τα ρούχα του ρόλου ήταν ραμμένα πάνω μου και δεν με χωρούσαν πια. Λέω στον ενδυματολόγο “μη λες τίποτα”, αλλά φαινόταν το πρόβλημα, δεν γινόταν ‒ έξαλλος ο Κούτρας. Τρανς είμαι, δεν θα κάνω κι εγώ πράγματα;
Εδώ να πω ότι ο ενδυματολόγος ήταν ο Βασίλης Μπαρμπαρίγος, πρέπει να ακούγονται τα ονόματα και των υπολοίπων γιατί εγώ τους βοηθάω όλους, αλλιώς ξεχνιέται εύκολα το όνομα. Το δικό μου δεν θα ξεχαστεί, γιατί είμαι τρανς. Αυτό είναι που μένει. Αν ήμουν ένας συμβατικός άνθρωπος, ασχέτως του τι θα έκανα στο κρεβάτι μου, τι θα έδειχνα στην κοινωνία, θα ξεχνιόμουν».
Ως τρανς πάντως δεν βγήκες ποτέ στο δρόμο για σεξεργασία, σωστά; «Τι λες καλέ; Το σεξ είναι η ζωή μου. Και στη Συγγρού έχω πάει, που υπήρξε το καλύτερο πανεπιστήμιο. Για μένα το σεξ είναι έρωτας, ό,τι είναι η γύρη για τη μέλισσα».
Αυτό ομολογώ ότι δεν το ήξερα, κι εκείνη δεν το έχει πει δημόσια ξανά, ίσως γιατί ποτέ δεν τη ρωτάνε περί αυτού. Ένιωθες ότι δεν είναι μια απλή ταινία; «Θυμάμαι τον Πάνο που έλεγε “κακομοίρα μου, δεν ξέρεις τι κράξιμο θα φάμε με αυτή την ταινία. Εσύ μια χαρά θα είσαι, εγώ θα το φάω όλο το λούκι”. Ε, δεν είδα να του συμβαίνει τίποτα, του πήγαν όλα τέλεια. Εντάξει, ενοχλήθηκαν αυτοί που κρύβονται. Σε κάθε οικογένεια υπάρχει ένα τέτοιο σκηνικό, αλλά το κρύβουν».
Θυμάσαι την πρώτη φορά που μπήκες στο σπίτι; «Η πρώτη φορά ήταν στο γύρισμα. Θα μου άρεσε για σπίτι μου. Θυμάμαι που το παρουσίαζα στον συμπρωταγωνιστή μου, του έλεγα ότι αυτό ήταν παλιά ντέλο ‒ όταν έπαιζα τον ρόλο έφερνα στον νου αληθινές εικόνες που βίωσα. Γι’ αυτό μπορεί να μου βγήκε έτσι η ερμηνεία.
Εμένα ανέκαθεν μου άρεσαν τα νεοκλασικά σπίτια. Εκτιμώ πολύ αυτά τα σπίτια, γι’ αυτό είμαι και συλλέκτρια έργων τέχνης. Θα μου άρεσε και να μείνω, αλλά όχι με τη διακόσμηση που είχε όσο γυρίζαμε. Αυτό σκεφτόμουν όσο έπαιζα. Η μόνη μου διαφορά με τη Στρέλλα ήταν ότι δεν θα είχα το στυλ της. Θα αυτοκτονούσα. Ούτε τα ρούχα μού άρεσαν. Ως Μίνα Ορφανού, αν με καλούσε η Στρέλλα για καφέ, θα βαριόμουν στο σπίτι με αυτήν τη διακόσμηση, μία φορά θα πήγαινα, όχι άλλη».
Έχεις πάει τώρα που είναι μπαρ και κυριαρχεί η εικόνα σου με αφίσες της ταινίας; «Έχω πάει αλλά μου φέρθηκαν τόσο άσχημα, που έκοψα. Με πρόσβαλαν και έφυγα. Τι με νοιάζουν οι αφίσες; Παίρνω κάτι; Εγώ υπέγραψα ένα συμβόλαιο πολύ αθώα τότε. Εντελώς άσχετη πάνω σε αυτό το θέμα».
Σε σόκαρε η πλοκή, το σενάριο; «Τώρα ναι, τότε έβλεπα έναν ρόλο. Να σου πω την αλήθεια, δεν κατάλαβα το τέλος. Πρόσφατα, που αγόρασα την ταινία σε DVD και την έβλεπα, δεν ένιωθα ότι έβλεπα εμένα. Γι’ αυτό και κριτικάρω και λέω ότι δεν θα πήγαινα στο σπίτι της Στρέλλας. Τώρα, με την εμπειρία που έχω αποκτήσει μετά από τόσες δουλειές που έκανα, βλέπω πολλά λάθη σε μένα, τόσα που αναρωτιέμαι πώς μου έδωσαν το βραβείο. Η εμπειρία σε κάνει τόσο καχύποπτο και αληθινό, που σε υποβαθμίζει. Τότε απλώς πήγα, έκανα τη δουλειά μου και έφυγα».
Με ποιους ηθοποιούς σχετίστηκες στα γυρίσματα; «Με κανέναν ‒ και δεν ήμουν καθόλου ντίβα, άλλοι ήταν, εγώ βρισκόμουν εκεί πριν από το γύρισμα. Αλλά δεν έχουν μάθει στον ελληνικό κινηματογράφο να συνεργάζονται με τρανς κοπέλες».
Της υπενθυμίζω ότι υπήρχε και η Μπέττυ Βακαλίδου ανάμεσα στους ηθοποιούς. «Ήταν λίγες οι σκηνές μαζί της. Δεν μας δόθηκε ευκαιρία να σχετιστούμε. Ήρθε σε έκθεσή μου και πήρε έργο μου. Είναι τιμή μου, γιατί πολύ λίγες τρανς γυναίκες έχουν έρθει να με στηρίξουν στο θέατρο ή στη ζωγραφική μου.
Και κάτι άλλο, νομίζεις ότι οι γκέι γουστάρουν τις τρανς; Είναι κατηγορία από μόνοι τους. Θα είχα μεγαλουργήσει αν όλοι οι γκέι που ξέρω με είχαν στηρίξει. Ποτέ δεν είχα τη στήριξή τους. Ήρθες να πάρεις συνέντευξη από έναν άνθρωπο που δεν κρύβεται πίσω από πουστιές. Οι τρανς παραμυθιάζονται ότι οι γκέι μάς λατρεύουν. Ε, όχι, δεν μας λατρεύουν οι γκέι. Γιατί είμαστε τετραπέρατες. Οι γκέι ψάχνουν σεξ και είναι κλίκα».
Το γυμνό σε δυσκόλεψε; «Τίποτα δεν με δυσκόλεψε. Είχα προετοιμαστεί καλά έναν χρόνο με τις πρόβες. Το γυμνό δεν με δυσκόλεψε και ο συμπρωταγωνιστής μου ακομπλεξάριστος ήταν. Είμαι άνθρωπος της φύσης, δεν φοβάμαι το γυμνό, αν το φοβόμουν, δεν θα άλλαζα και όλη μου την προσωπικότητα για να γίνω Μίνα. Μου αρέσει να με βλέπω στον καθρέφτη.
Το καλό ήταν ότι ο Πάνος δεν έφερε κομπλεξικούς να παίξουν, ένας κι ένας ήταν. Υπήρχε μια διαφορά μεταξύ του τι έπαιζαν και ποια ήταν η σχέση τους με τη Μίνα. Και στους “Βασιλιάδες”, όποιος έβλεπε τη σειρά, νόμιζε ότι ήμασταν μια οικογένεια, κι αυτό γιατί είμαστε καλοί ηθοποιοί. Αλλά κι εκεί μου μιλούσαν διστακτικά. Υπήρχαν ηθοποιοί που δεν ανταλλάξαμε ούτε ένα γεια, παρόλο που ανταλλάσσαμε ολόκληρο κείμενο κάθε μέρα».
Με τον σεναριογράφο Παναγιώτη Ευαγγελίδη εξακολουθείς να έχεις επικοινωνία; «Μια φορά στο τόσο φρεσκάρουμε τη σχέση μας. Μπορεί να συνεργαστούμε μελλοντικά. Το σενάριο δεν βραβεύτηκε από την Ακαδημία, ενώ έπρεπε να παίρνει συνεχώς βραβεία. Η σκηνοθεσία και το σενάριο στη “Στρέλλα” σκίζουν. Μου μιλάνε στον δρόμο και στη γειτονιά λόγω “Στρέλλας” και όχι λόγω “Βασιλιάδων”, όπως θα νόμιζε κανείς.
Αγαπώ αυτό που είμαι, αγαπώ τη Μίνα. Είμαι άνθρωπος άκακος, έχω πνευματικές ανησυχίες, έπαψα να λέω καλημέρα γιατί οι άνθρωποι είναι κρυμμένοι πίσω από ένα προσωπείο επειδή νομίζουν ότι κάτι είναι. Δουλεύουν μέρα-νύχτα και μετά φοβούνται τι θα πει ο κόσμος, φοβούνται αυτό που είναι».
Με ακτιβιστές της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας συνδέεσαι; «Α πα πα πα! Δεν ασχολήθηκα ποτέ μου κι ούτε πρόκειται, τα θεωρώ κόμματα».
Παρακολουθείς τις ταινίες του Κούτρα; «Βέβαια, ήμουν στην πρεμιέρα του “Dodo”, στη Στέγη». Σου άρεσε; «Ό,τι κάνει ο Πάνος είναι ψαγμένο. Το αυγό τελικά τι θα το κάνει; Ομελέτα;».
Πώς θέλεις να κλείσουμε τη συνέντευξη αυτή; «Δεν ήρθατε στη Στρέλλα για συνέντευξη, ήρθατε σε μία τρελή. Όταν βγαίνω από το σπίτι μου δεν βλέπω κόσμο, κάνω φόκους. Τρέχω για το σώμα, ακουστικά, δεν βλέπω σπίτια, αλλά λόφους, τα αυτοκίνητα ακρίδες. Δεν ακούω τι μου λένε. Ανοίγω το ίντερνετ, την τηλεόραση την πέταξα, είναι το χειρότερο πράγμα στον πλανήτη, δεν ελέγχεται. Το ίντερνετ το χρησιμοποιώ για να πάρω πληροφορίες για τη δουλειά μου, να δημιουργήσω φύση, όχι να κατασκευάσω βόμβες. Μισώ την τεχνολογία που καταστρέφει τον πλανήτη».
