FacebookTwitter 165 λεπτά για να δω πως μεγαλώνει ένα αγοράκι; Όχι! Δεν θα το έβλεπα ούτε ως μονταρισμένο home video του πιο νάρκισσου φίλου που μπορεί να είχα στη ζωή μου, γιατί να το εκλάβω και ως σινεμά από πάνω;
Κακή ταινία δεν είναι απαραίτητα το sequel του «Ηλίθιος και Πανηλίθιος» ή μονάχα όλα εκείνα τα προβλέψιμα φιλμ που σου φωνάζουν «τέρας» από το trailer κιόλας! Κακή ταινία είναι και μια σοβαρή, καλλιτεχνική απογοήτευση, ένα φιλμ για το οποίο είχες μεγάλες προσδοκίες, αλλά η ήττα που εισέπραξες από αυτό ήταν πραγματικά οδυνηρή. Το 2013, για παράδειγμα, θεώρησα την «Τέλεια Ομορφιά» του Πάολο Σορεντίνο μια… απάτη και μισή, ένα έργο - προσβολή απέναντι στη φελινική «Dolce Vita». Αποπειράθηκα να την παρακολουθήσω μέχρι τέλους τουλάχιστον δύο φορές, υπέφερα πραγματικά και την αποκάλεσα χειρότερη ταινία της χρονιάς. Άλλοι την αγάπησαν. Τι να κάνεις; Η ανθρωποκτονία είναι έγκλημα…
Για το 2014, νομίζω πως αυτές ήταν οι ταινίες που με ενόχλησαν περισσότερο:
«Μεγαλώνοντας» του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ.
FacebookTwitter Νομίζω πως όταν σε μια ταινία που έχει γυριστεί με σκοπό την πιο trashy εκτόνωση, εσύ βιώνεις από μια ημικρανία έως και το πιο κοντινό σε ομηρία μετά βασανισμού συναίσθημα, κάτι δεν πάει καλά με το «προϊόν», όχι τον πελάτη.
«Οι Αναλώσιμοι 3» του Πάτρικ Χέτζες.
FacebookTwitter Το ξεχείλισμα του ποτηριού στο είδος του ελληνικού «weird wave» φέτος. Όχι άλλη δυσλειτουργική ή ανώμαλη οικογένεια! Όχι άλλα στερεότυπα «κρίσης» για εξαγωγή σε ξένα Φεστιβάλ. Ναι στις συλλήψεις «σεναριογράφων».
«Η Έκρηξη» του Σύλλα Τζουμέρκα.
FacebookTwitter Ο Τζόνι Ντεπ πεθαίνει και η συνείδησή του σκορπάει στον κυβερνοχώρο. Ορκίζομαι ότι την είδα. Δεν θυμάμαι απολύτως τίποτε από αυτήν σήμερα. Από τα τέλη του Απρίλη μέχρι σήμερα! Απλά, ήθελα να εξαϋλωθώ στην αίθουσα.
«Κυριαρχία» του Γουόλι Πφάιστερ.
FacebookTwitter Ένας τύπος απατάει τη γυναίκα του με την Κάμερον Ντίαζ (λογικό), αλλά ύστερα απατάει και τις δύο με μια άλλη γυναίκα (με μεγαλύτερα βυζιά). Δεν το είδα καν ολόκληρο. Μιλάμε για απόλυτη προτροπή προς το ομοφυλοφιλικό σεξ!
«Η Άλλη Γυναίκα» του Νικ Κασαβέτις.
FacebookTwitter Πολλές φορές το καινούργιο τρομοκρατεί. Όχι τόσο όσο ο φόβος ότι θα πεθάνεις. Ούτε καν η αβεβαιότητα για το τι κρύβεται κάτω από το δέρμα μας. Με τον ίδιο τρόπο, η εξω-γήινη οντότητα της Τζοχάνσον, είναι ένα πλάσμα μόνο, σε έναν ξένο τόπο, που δεν κατανοεί ούτε την «επιφάνειά» μας ούτε και το υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι. Μοναδικός κοινός «τόπος», η μοναξιά της. Δίπλα στο δικό μας κενό.
___
Μου ζητήθηκε να ονομάσω και την καλύτερη ταινία του 2014. Την προσωπική μου επιλογή, δηλαδή. Ορίστε:
σχόλια