Δύο ευρωπαϊκές ταινίες που έκαναν την παγκόσμια πρεμιέρα τους πριν από λίγες μόλις εβδομάδες στο Φεστιβάλ του Τορόντο προβλήθηκαν στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Αμφότερες σκηνοθετήθηκαν από καταξιωμένους, πολύ γνώριμους στο ελληνικό δημιουργούς: Η Δεύτερη Ευκαιρία από την Δανή Σουζάνε Μπίερ και ο Φοίνικας από τον Γερμανό Κρίστιαν Πέτζολντ. Το ύφος τους είναι ευδιάκριτο και τα θέματα, πολύ δυνατά.
Η Μπίερ έλκεται από το ακραίο δράμα και από τη στιγμή που εγκατέλειψε τις αυστηρές, περιοριστικές επιταγές του Dogma, του οποίου υπήρξε συνιδρυτικό μέλος, δεν παραλείπει να γλυκαίνει με φωτογενή γραφή τις τραγωδίες που επιλέγει.
Στη Δεύτερη Ευκαιρία (Second Chance), ένα ζευγάρι χάνει αιφνίδια το μωρό του και ο σύζυγος, ντετέκτιβ (ο ωραίος Νικολάϊ Βάλντερ-Κοστάου, απόλυτα πειθαρχημένος), ανταλλάσσει το νεκρό βρέφος με ένα υγιές, του οποίου οι ναρκομανείς, σεσημασμένοι γονείς το παραμελούν σε εγκληματικό βαθμό. Όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία στην ταινία, εκτός από έναν χαρακτήρα, που δεν μπορεί να υποψιαστεί ο θεατής. Το σενάριο της Μπίερ, πάντα δουλεμένο στην παραμικρή λεπτομέρεια, καλύπτει όλες τις εκδοχές και κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.
***
Ο Φοίνικας (Phoenix) του Πέτζολντ ποντάρει στη μεταμόρφωση και το μυστήριο αλλά αφαιρετικά, σχεδόν χιτσκοκικά. Η πρωταγωνίστρια (η αξιόπιστη Νίνα Χος στον πιο απαιτητικό ρόλο της πολύχρονης συνεργασίας της με τον σκηνοθέτη) είναι Εβραία και έχει επιβιώσει του Ολοκαυτώματος με φριχτά παραμορφωμένο πρόσωπο. Η ιατρική ανακατασκευή του προσώπου της είναι ολοσχερής.
Αγνώριστη, βρίσκει σε πείσμα όλων τον Γερμανό σύζυγο που την πρόδωσε και δέχεται να υποδυθεί τον εαυτό της, αφού εκείνος δεν καταλαβαίνει ποιά είναι. Μέχρι την τελευταία σκηνή, και εδώ, κανείς δεν είναι σίγουρος για την έκβαση μιας τραγωδίας που δεν αφορά μόνο ένα πρόσωπο...
σχόλια