Τα τελευταία χρόνια, οι πιονέροι της παγκόσμιας γαστρονομικής σκηνής αναζητούν εκείνα τα κεραμικά σκεύη που θα λειτουργήσουν ως καμβάς και θα αναδείξουν ακόμα περισσότερο τις λεπτεπίλεπτες γευστικές δημιουργίες τους ‒ με την ανανέωση της υψηλής γαστρονομίας η τέχνη της κεραμικής πήρε τον χώρο που της άξιζε στην εστίαση.
Όμως, και έξω από τις εστιατορικές σάλες, η τάση δείχνει μια επιστροφή σε ό,τι φτιάχνεται με τα χέρια και με φυσικά υλικά. Τα εγχώρια εργαστήρια που αναβιώνουν την κεραμική ως λαϊκή τέχνη, παρουσιάζοντας χρηστικά αντικείμενα σύγχρονου σχεδιασμού, ολοένα και πληθαίνουν, και μαζί τους αυξάνονται οι λογαριασμοί που προωθούν την καλαίσθητη πραμάτεια τους στο Instagram, ενώ όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που στον ελεύθερο χρόνο τους φορούν ποδιές και λερώνονται με πηλό, μόνο και μόνο για να αποφορτιστούν.
Η κεραμική δεν σίγησε ποτέ, έμεινε μάλιστα σχεδόν ανέγγιχτη από τον χρόνο ως προς τις τεχνικές κατασκευής και τα εργαλεία που χρησιμοποιεί. Πρόκειται για μια μεγάλη παράδοση στην ελληνική ιστορία, τα πήλινα αντικείμενα έχουν υπάρξει μέρος της καθημερινότητας ήδη από την αρχαιότητα. Συλλέκτες, γκαλερίστες, μουσεία που πιστεύουν στο καλλιτεχνικό μεγαλείο το οποίο μπορεί να προσφέρει ο πηλός υπήρχαν πάντα.
Η κεραμική είναι ένας τρόπος έκφρασης που εξελίσσεται συνέχεια από ταλαντούχους ανθρώπους με διαφορετικές αναφορές και άποψη. Έτσι, αυτήν τη στιγμή υπάρχει ένα κεραμικό για κάθε γούστο.
Μεσολαβούν πολλά στάδια για να φτάσει κανείς στο τελικό αποτέλεσμα, χρειάζεται υπομονή, επιμονή, χρόνος και δοκιμές, πέραν των τεχνικών γνώσεων. Ωστόσο, μιλώντας με τους ανθρώπους που έχουν γεμίσει τα ποιοτικά καφέ, τα κομψά εστιατόρια και τα σπίτια της Αθήνας με όσα σμιλεύουν με τα χέρια τους, παρατηρώ ότι η ενασχόληση με τον πηλό τούς χαρίζει μια βαθιά ικανοποίηση, ένα αίσθημα πληρότητας και οικειότητας. Όλοι μιλάνε για το στοιχείο του απρόβλεπτου σε αυτό που κάνουν, για το καμίνι και την ικανοποίηση που νιώθουν ανοίγοντάς το και αντικρίζοντας την επίδραση της φωτιάς σε όσα σχεδίασαν, αυτή είναι η πρώτη ανταμοιβή τους.
Η κεραμική είναι ένας τρόπος έκφρασης που εξελίσσεται συνέχεια από ταλαντούχους ανθρώπους με διαφορετικές αναφορές και άποψη. Έτσι, αυτήν τη στιγμή υπάρχει ένα κεραμικό για κάθε γούστο.
Alexandra Manousakis
Για την Αλεξάνδρα Μανουσάκη όλα ξεκίνησαν όταν το 2012 δημιούργησε τα προϊόντα Terroir, ένα ελαιόλαδο και ανθό αλατιού. Τότε κλήθηκε να φτιάξει ένα κεραμικό μπουκάλι κι ένα βαζάκι. Αυτή ήταν η αφορμή να ξεκινήσει μια έρευνα γύρω από τα κεραμικά, που από τότε δεν έχει σταματήσει. Φτιάχνοντας αντικείμενα για φίλους ή limited edition σειρές για το πωλητήριο του οικογενειακού της οινοποιείου, είδε τη ζήτηση για όσα δημιουργούσε να αυξάνεται.
Τα σημερινά κεραμικά της είναι φωτεινά, χαρούμενα, έχουν μια δόση χιούμορ. Τα φαντάζεται τοποθετημένα σε σπίτια ανθρώπων που αγαπούν την abstract αισθητική, «που τους αρέσει να ζουν “μαζί” με την τέχνη. Στον digital κόσμο όπου ζούμε, ο πηλός προσφέρει μια ζεστασιά, μια σύνδεση με τη γη και με το φυσικό περιβάλλον, σε αντίθεση με τη μίνιμαλ, παγερή αισθητική που επικρατούσε μέχρι πρόσφατα».
«Ακόμα κι αν έχεις σχεδιάσει με λεπτομέρεια κάθε χρώμα και κάθε πινελιά, το τελικό αποτέλεσμα είναι εμφανές μόνο μετά το ψήσιμο του κομματιού. Μόλις ο πηλός βγαίνει από τη φωτιά είναι για μένα η πιο συναρπαστική στιγμή της όλης διαδικασίας. Το δυσκολότερο κομμάτι είναι το ότι γνωρίζεις πως το έργο στο οποίο έχεις αφιερώσει χρόνο και ενέργεια μπορεί να καταρρεύσει εν ριπή οφθαλμού, πονάει πάντα να βλέπεις ένα σπασμένο κομμάτι. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όμως, αυτό το κομμάτι μπορεί να γίνει αφορμή για κάτι νέο».
Έχει περιπλανηθεί με τις ώρες στα αρχαιολογικά μουσεία των Χανίων και του Ηρακλείου, παρατηρώντας όλα τα ευρήματα του μινωικού πολιτισμού. «Βρίσκω καθηλωτικό το ότι πριν από χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι ασκούσαν μια μορφή τέχνης που συνεχίζεται» όπως λέει.
Κaterina Latoufi
Καταπιάστηκε με την κεραµική πριν από περίπου δέκα χρόνια. Η ελευθερία έκφρασης που πρόσφερε στην αρχιτέκτονα ο πηλός, η αµεσότητά του στη χρήση και η πλαστική του ικανότητα την κέρδισαν από την πρώτη στιγµή. Δουλεύοντας ήδη σε πρότζεκτ ειδικής κατασκευής εσωτερικών χώρων και χειροποίητων επίπλων, θέλησε από νωρίς να εντάξει την κεραµική στις δραστηριότητές της.
Οι σειρές των κεραµικών της εξελίσσονται πάντα γύρω από ένα concept που την καθοδηγεί στην εκάστοτε τεχνική και στα υλικά που χρησιµοποιεί. Δουλεύει σχεδόν αποκλειστικά σειρές χρηστικών αντικειµένων µε τεχνικές ‒με τσιµπητό, µακαρόνι και φύλλο‒, επιλέγοντας την άµεση επαφή µε την υφή του πηλού και το αποτύπωµα των χεριών της πάνω στο τελικό αντικείµενο. «Οι σειρές που σχεδιάζω εκφράζουν το πάθος µου για την ανάδειξη παραδοσιακών τρόπων κατασκευής και διακόσµησης µέσα από το πρίσµα του σύγχρονου design. Θα ήθελα να μας δω όλους να απολαµβάνουμε τα κεραµικά στην καθηµερινότητά μας, να τα εντάξουµε και πάλι στην παρασκευή του φαγητού, στο στρώσιµο του τραπεζιού και στο σερβίρισµα».
Οτιδήποτε χειροποίητο έχει έναν βαθμό δυσκολίας στη διαδικασία παραγωγής, έτσι και τα κεραμικά. «Η κατασκευή τους είναι µια χρονοβόρα διαδικασία και πολλές φορές είναι δύσκολο να την κοστολογήσεις. Είναι λίγοι, προς το παρόν, εκείνοι που κατανοούν και εκτιµούν το χειροποίητο αντικείµενο ως προς τη σχέση ποιότητας - τιµής», όπως λέει.
Ζει και εργάζεται στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Εµπνέεται από τον τόπο και το παρελθόν του. Ταξιδεύει συχνά και δεν παραλείπει να επισκέπτεται µουσεία και αρχαιολογικούς χώρους. Εντυπωσιάζεται κάθε φορά από τα πρωτόγονα κεραµικά αντικείµενα, από την απλότητα τους και την ισορροπία που εκφράζουν µεταξύ χρηστικότητας, αισθητικής και κατασκευής. «Ένας ζωόµορφος ασκός, ένα τρίποδο δοχείο προσφοράς, µια πυξίδα. Αυτά είναι για μένα τα πιο εμβληματικά αντικείµενα κεραµικής».
Spilled Milk
Μέσα στην καραντίνα και περνώντας πολλές ώρες στο σπίτι, η Κωνσταντίνα Μαστρογιαννίδη και η Αιμιλία Γάκη θέλησαν να του βάλουν χρώμα. Η πρώτη είναι το επιχειρηματικό μυαλό του brand, μια και ασχολείται επαγγελματικά με το εμπόριο οικιακού και επαγγελματικού εξοπλισμού πορσελάνης, η δεύτερη είναι το καλλιτεχνικό, αφού είναι φωτογράφος και εικαστικός.
Η κύρια διαφορά μεταξύ των κεραμικών και της πορσελάνης που εκείνες ζωγραφίζουν στο χέρι είναι ότι ο πηλός της πορσελάνης περιέχει καολίνη, ένα ορυκτό με λευκό χρώμα. «Παράλληλα, η πορσελάνη είναι ένα πιο λεπτεπίλεπτο και πολυτελές υλικό, ψήνεται σε υψηλότερη θερμοκρασία κι αυτό την καθιστά πιο ανθεκτική στον χρόνο». Η ζωγραφική κάθε αντικειμένου μπορεί να διαρκέσει από τρεις ώρες μέχρι πέντε ημέρες, ανάλογα με την πολυπλοκότητα του σχεδίου και το μέγεθος της επιφάνειας. Διατηρώντας καθαρές γραμμές, τα ζωγραφικά σχέδια του Spilled Milk γίνονται με έντονα χρώματα, μπλέκουν patterns, ενώ κάποια έχουν ιαπωνικές αναφορές.
«Παρατηρούμε μια αγάπη για το χειροποίητο αντικείμενο, ο κόσμος πλέον απομακρύνεται από τα μεγάλα brands, αναγνωρίζοντας τις επιπτώσεις που αυτά έχουν στο περιβάλλον αλλά και στον ίδιο τον άνθρωπο. Υπάρχει η ανάγκη για προσωπική επαφή, ειδικά σήμερα περισσότερο από ποτέ. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, η κεραμική είναι μια τέχνη που απαιτεί χρόνο και προσήλωση, κάθε αντικείμενό της είναι μοναδικό και κάπως έτσι κερδίζει τον σεβασμό και την εκτίμηση του κοινού».
Οι δυο τους θαυμάζουν τα κεραμικά του Πικάσο ως ένα εξαιρετικό παράδειγμα συνδυασμού φόρμας και απεικόνισης. «Επίσης, αγαπάμε ιδιαίτερα τα κεραμικά που δημιουργήθηκαν στην Κίνα κατά τη δυναστεία των Μινγκ, συνδυάζοντας το μπλε του κοβαλτίου με το λευκό σε περίτεχνα σχέδια».
Trabala Studio
Στη γειτονιά των παλιών συνεργείων, που εξελίχθηκε στη γειτονιά των κεραμικών της Αθήνας, περνώντας έξω από το αριθμό 36 της Οδυσσέα Ανδρούτσου στο Κουκάκι θα δείτε την Τζένη Ψαρρού και τον Ηρακλή Ζέρβα να δουλεύουν στο ανοιχτό εργαστήρι που δημιούργησαν το 2017. Το όνομα του Trabala Studio προέκυψε από τη συνεχή αναζήτηση για ισορροπία ανάμεσα στη φόρμας, στα υλικά και στα χρώματα που χρειάζεται για την υλοποίηση κάθε αντικειμένου αλλά και στη μεταξύ τους συνύπαρξη κάτω από την ίδια δημιουργική στέγη.
Με λιτές γραμμές και γεωμετρικά σχέδια, με σύγχρονη ματιά, με επιρροές από την κυκλαδική τέχνη αλλά όχι μόνο, σχεδιάζουν και κατασκευάζουν χρηστικά και διακοσμητικά κεραμικά. «Θέλουμε να δημιουργούμε αντικείμενα που συντροφεύουν και ομορφαίνουν την καθημερινότητα. Η κεραμική ήταν ανέκαθεν συνυφασμένη με την καθημερινή ζωή, καλύπτοντας βασικές ανάγκες, όμως η βιομηχανοποίηση περιόρισε τη χρήση χειροποίητων αντικειμένων και πολλές παραδοσιακές τέχνες γνώρισαν ύφεση. Ωστόσο, σήμερα παρατηρείται μια στροφή από την απρόσωπη μαζική παραγωγή στη μοναδικότητα των αντικειμένων κι αυτό πιστεύουμε ότι οφείλεται στην καλλιέργεια του κοινού».
Val Goutsi
Στον ίδιο δρόμο, στον αριθμό 34, βρίσκεται το εργαστήριο της Βάλιας Γκουτσιουκώστα, που δημιουργήθηκε την ίδια χρονιά με το Trabala Studio. Με σπουδές στις Καλές Τέχνες, τα κεραμικά της εμπνέονται από την παράδοση, η ίδια τα χαρακτηρίζει μποέμ, ποπ και φολκλόρ ταυτόχρονα. «Δεν είμαι ο άνθρωπος που μπορεί να αφιερωθεί σε ένα μόνο στυλ» εξηγεί.
«Η κεραμική είναι μια βαριά χειρωνακτική και αργή τέχνη, που χρειάζεται τεράστια υπομονή και γνώση. Η μόνιμη δυσκολία είναι ο μεγάλος χρόνος που απαιτείται για να τελειοποιηθεί ένα κεραμικό, ενώ υπάρχει κι ένα κατάστημα που “πρέπει” να είναι συνεχώς γεμάτο. Όμως η στιγμή που ανοίγεις το καμίνι και βλέπεις τους κόπους τόσου καιρού έτοιμους δεν συγκρίνεται με καμία, όπως και η χαρά που παίρνεις όταν κάποιος σε τιμά, έχοντας βάλει ένα έργο σου στο σπίτι του.
Στην Ελλάδα νομίζω πως τα κεραμικά έγιναν τάση την τελευταία διετία, ακολουθώντας την παγκόσμια στροφή σε έναν πιο ηθικό καταναλωτικό τρόπο, γι’ αυτο και το κοινό τους είναι κυρίως νέοι άνθρωποι. Είμαστε η γενιά που ενδιαφέρεται για το περιβάλλον, που δεν θέλει άλλη γρήγορη μόδα, αλλά να απολαύσει είδη τέχνης που μπορούν να συνδεθούν με το σήμερα και να συνεχίσουν στο αύριο, που να είναι βιώσιμα και με νόημα».
Chaos Ceramics
Η Ειρήνη Τράντου έχει να λέει ότι η αγάπη που είχε για τη ζωγραφική από μικρή ηλικία τη βοήθησε να κερδίσει έναν παιδικό διαγωνισμό με έπαθλο ένα ταξίδι στη Ντίσνεϊλαντ. Με την κεραμική ήρθε σε επαφή πριν από περίπου τριάμισι χρόνια, όταν, κάνοντας μια βόλτα στην Πλάκα, μπήκε σε ένα ζεστό εργαστήρι κεραμικής, το DotAhart. «Εκεί το κλίμα είναι “πηλός και συμπάθεια”, η ιδέα είναι να βρομιστείς δουλεύοντας το έργο σου στον τροχό χωρίς να σκέφτεσαι κάτι πέρα από αυτό, ήταν μια διαδικασία που “μίλησε” μέσα μου αμέσως».
Το όνομα που έδωσε στο Instagram προφίλ της προδίδει και το στυλ των κεραμικών της ‒ δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο αλλά μια χαοτική διάθεση, στο πορτφόλιό της θα δείτε από κεραμικά αυγά, που μοιάζουν αληθινά, μέχρι βάζα με στήθη, που αποτελούν τάση. Την εμπνέουν τα γυναικεία σώματα: «Πιστεύω ότι η διαφορετικότητά τους είναι και η ομορφιά τους. Επίσης, με εμπνέει οτιδήποτε θαυμάζω στη ζωή μου, όπως η Phoebe Waller-Bridge, που λέει ό,τι σκέφτεται, χωρίς φίλτρο και ντροπή».
Karis
Το Karis ξεκίνησε ως brand κεραμικών κοσμημάτων πριν από ενάμιση χρόνο, ως ένας τρόπος να εξερευνήσει η γλύπτρια Ισμήνη Κινγκ τo αποτέλεσμα που μπορεί να δώσουν οι αυθόρμητες κινήσεις πάνω στον πηλό. Πλέον περιλαμβάνει κεραμικά διακοσμητικά και χρηστικά αντικείμενα, με έντονο το γλυπτικό, το ζωγραφικό και το στοιχείο της αφής.
Τα κεραμικά της περιέχουν έντονα το στοιχείο των χεριών και των εργαλείων με τα οποία δουλεύει, των σημαδιών που μπορεί να αφήσουν πάνω στον πηλό σε σχήμα και χρώμα. Χρησιμοποιεί συχνά το μπλε του κοβαλτίου και εμπνέεται από την ιαπωνική τεχνική kurinuki. «Ονειρεύομαι να δω τα κεραμικά μου ως μέρος ενός περίτεχνου δείπνου, να χρησιμοποιούνται σε ένα fine dining εστιατόριο και να προκαλείται ένα ενδιαφέρον παιχνίδι μεταξύ των γλυπτικών στοιχείων και του στησίματος του φαγητού».
Ένα αντικείμενο που τη μάγεψε πρόσφατα είναι ένας αρχαιοελληνικός αρύβαλλος του 6ου αιώνα π.Χ. που εκτίθεται στο Met της Νέας Υόρκης. Η βάση του αποτελείται από γλυπτικά σχήματα κοχυλιών, ενωμένων σαν να καθρεφτίζει ή να αναπαράγει το ένα το σχήμα του άλλου, τα οποία καταλήγουν σε ένα στενό στόμιο. «Αντλώ μεγάλη έμπνευση από αρχαιοελληνικά σκεύη και δοχεία, καθώς εκεί παρατηρώ τους πιο παράξενους και ενδιαφέροντες συνδυασμούς συμβολικής διακόσμησης, ζωγραφικής και γλυπτικής, σε αντικείμενα άμεσα συνδεδεμένα με τη χρηστικότητα».
Korina R Ceramics
To 2011, η Κορίνα Ρουμελιώτη έχασε τη δουλειά της, ενώ είχε δουλέψει ήδη αρκετά χρόνια σε μεγάλα αρχιτεκτονικά γραφεία ως interior designer. «Άρχισα να σκέφτομαι, λοιπόν, τι άλλο μπορούσα να κάνω δημιουργικά, όταν ξαφνικά είδα σε ένα μαγαζί το πιο ωραίο κεραμικό καραβάκι. Έτσι, αποφάσισα να παρακολουθήσω μαθήματα κεραμικής στο Μουσείο Νεώτερης Κεραμικής Τέχνης με δάσκαλο τον Νίκο Λιάρο. Από την πρώτη στιγμή που άγγιξα τον πηλό κατάλαβα ότι ήμουν φτιαγμένη γι’ αυτόν. Με πολλή δουλειά, προσπάθεια κι άφθονο πειραματισμό κατάφερα να βιοπορίζομαι από αυτόν».
Χρησιμοποιώντας πηλούς χαμηλής θερμοκρασίας, stoneware και πορσελάνη, τα κεραμικά της είναι γεμάτα χρώματα και σχέδια που αφηγούνται ιστορίες. «Οι δυσκολίες της δουλειάς είναι πολλές, απαιτεί συγκέντρωση και πειθαρχία στις κινήσεις, συχνά προκύπτουν αστοχίες στο γυάλωμα, φάλτσα και σπασίματα. Όμως, όλα σβήνονται όταν μια καινούργια ιδέα γίνεται σκίτσο, όταν αυτό παίρνει μορφή με τον πηλό, όταν ανοίγεις το καμίνι και βλέπεις το έργο να στέκεται έτοιμο και επιβλητικό. Έπειτα, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να βλέπεις κόσμο να σε εμπιστεύεται ως καλλιτέχνη».
Η τέχνη της κεραμικής έχει για την ίδια κάτι το θεραπευτικό .«Σε αποφορτίζει ψυχικά, ενώ ταυτόχρονα σε ιντριγκάρει. Έχει έναν μηχανισμό σχεδόν εθιστικό, καταθέτεις την ψυχή σου πάνω σε κάθε κομμάτι που δημιουργείς. Έχει τόσα να σου διδάξει, όπως η υπομονή, η επιμονή, η ματαίωση και το πείσμα που την ακολουθούν». Καθώς κατάγεται από τη Σαντορίνη, η Κορίνα Ρουμελιώτη δεν μπορεί να μην ξεχωρίσει από την ιστορία των κεραμικών εκείνα που έχουν βρεθεί στη θηραϊκή γη με αναπαραστάσεις φυτών και μορφές ζώων, «σε ορισμένες περιπτώσεις οι απεικονίσεις είναι ζωγραφιές υψηλής τέχνης».
Yfi ceramics
Η Αιμιλία Δούκα, η Αντιγόνη Κακλίδη και η Νικολίνα Λέντζα στράφηκαν στην κεραμική για να χαλαρώσουν και να ψυχαγωγηθούν, μέχρι που συνειδητοποίησαν ότι ο πηλός είναι για εκείνες το ιδανικό μέσο έκφρασης και εκτόνωσης των καλλιτεχνικών τους ανησυχιών. «H σύμπραξη έγινε πριν από έξι χρόνια, χωρίς πολλή σκέψη, νιώθωντας απλώς την όρεξη να “παίξουμε” και να παραγάγουμε κάτι νέο, αρχικά χωρίς να περιμένουμε να έχουμε απολαβές». Κύρια πηγή έμπνευσής τους είναι η φύση. «Έτσι δεν εγκλωβιζόμαστε σε ένα συγκεκριμένο στυλ, αφού η φύση έχει από μόνη της τη δυναμική να αλλάζει συνέχεια».
«Η μεγαλύτερη δυσκολία που συναντάμε είναι όταν ερχόμαστε σε επαφή με ενδιαφερόμενους που δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν και να εκτιμήσουν το προϊόν, τον όποιο χρόνο και κόπο χρειάστηκε για να παραχθεί. Είναι πραγματικά αποθαρρυντικό όταν σε προσεγγίζουν και σου ζητάνε να “αντιγράψεις” σχέδια ξένων δημιουργών, χωρίς παράλληλα να θέλουν να ακούσουν αυτό που έχεις εσύ να τους προτείνεις. Ελπίζουμε ότι σύντομα τα εργαστήρια και οι δημιουργοί θα είναι τόσοι, ώστε η εικόνα που έχουν οι Έλληνες για την κεραμική θα αλλάξει και θα σταματήσει να είναι συνώνυμη του αρχαϊκού κόκκινου πηλού, ταυτισμένη μόνο με αγγεία και πιθάρια. Αυτές οι περιπτώσεις αποδυναμώνονται όταν θα δούμε τις δημιουργίες μας πλαισιωμένες από όμορφα πρόσωπα, αρώματα και γεύσεις».
Xenia Ceramics
Τα Xenia Ceramics είναι ένα πολύ πρόσφατο εγχείρημα, «ένας τρόπος έκφρασης εξέλιξης και δημιουργίας, κόντρα σε όσα βιώνουμε όλοι το τελευταίο διάστημα». H Ξένια Κόλια έχει ασχοληθεί στο παρελθόν με διάφορες μορφές τέχνης, με το ψηφιδωτό και το βιτρό, έχει σχεδιάσει κοσμήματα, αλλά την κέρδισε η κεραμική. «Κάθε καμίνι είναι μια έκπληξη και η ικανοποίηση που παίρνεις απερίγραπτη», κατά την ίδια.
Κατασκευάζει σύγχρονα κεραμικά αντικείμενα σε λιτές γραμμές και γήινους τόνους. «Φαντάζομαι πάντα τα κεραμικά ως μέρος της ζωής μας, να χρησιμοποιούνται στο οικογενειακό τραπέζι ή στο αγαπημένο μου εστιατόριο και όχι να λειτουργούν μόνο ως διακοσμητική προσθήκη στον χώρο. Υπάρχει μια έντονη επιστροφή στην κεραμική παγκοσμίως και προσελκύει όλο και περισσότερους ανθρώπους που θέλουν να ζουν ανάμεσα σε αντικείμενα αυθεντικά, μοναδικά, με αισθητική».
Θαυμάζει τους παλιούς ανώνυμους Έλληνες αγγειοπλάστες που, χωρίς τις ευκολίες της σύγχρονης πραγματικότητας, εφηύραν τρόπους προκειμένου να δημιουργήσουν έργα διαχρονικά. «Η τέχνη της κεραμικής αποτελεί μέρος της κουλτούρας μας, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού μας και αν αυτήν τη στιγμή είναι παγκόσμια τάση, για μένα προσωπικά είναι τρόπος ζωής και έκφρασης. Αισθάνομαι τυχερή που την ανακάλυψα και μπορώ να δημιουργώ χωρίς όρια».
A.télio Studio
Mε βασικό υλικό επεξεργασίας το ξύλο, το A.télio Studio πρωτοεμφανίστηκε το 2014. Στην πορεία προστέθηκε σε αυτό ο πηλός, αφού η Αναστασία Δασκαλοπούλου απολαμβάνει να ασχολείται με όλα τα φυσικά υλικά. H σχεδιάστρια επίπλων και εσωτερικών χώρων χαρακτηρίζει το στυλ των κεραμικών της «α-τέλειο», είναι όλα τους πολύχρωμα, έχουν μια παιδικότητα στον σχεδιασμό, κάποια από αυτά έχουν fun μηνύματα.
Τα φαντάζεται σε χώρους με πολύ κόσμο, «σε μέρη μαξιμαλιστικά αλλά και μίνιμαλ, όπου όλοι χρησιμοποιούν έργα του A.télio. Νομίζω ότι το ιδανικό μέρος για όσα δημιουργώ είναι ένα ξενοδοχείο. Μέσα σε όλη τη μανία του τυποποιημένου, μας βλέπω να προσπαθούμε να διασφαλίσουμε σιγά-σιγά τη μοναδικότητά μας, να θέλουμε να περιτριγυριζόμαστε από ιδιαίτερα αντικείμενα. Επιτέλους, το χειροποίητο βρίσκει την ανταπόκριση που του αρμόζει και οι νέες γενιές ανοίγουν έναν άλλο δρόμο, με περισσότερη αγάπη, επιστρέφοντας στη φύση».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
