1.
Rima Lyma
«Μέσα σε αυτόν τον έναν χρόνο καραντίνας, η ζωή δεν μας προσπέρασε, έκανε κάτι καλύτερο. Μας κάθισε σε μια καρέκλα και μας είπε “κοίτα, όλα μπορείς να τα βιώσεις κι αλλιώς, μπορείς να μηδενίσεις και να αρχίσεις ξανά, μπορεί με πόνο, αλλά καλύτερα αυτήν τη φορά”. Χάσαμε ανθρώπους, κλάψαμε, αγαπήσαμε, βρίσαμε, θυμώσαμε, είπαμε το παρκάκι “παρκάρα” και τη βολτίτσα “ανάσα”. Μην ξεχαστούμε, μόνο αυτό φοβάμαι, μέσα στους ονειρικούς μας κόσμους. Θέλω να περάσουμε ξανά το κατώφλι της ζωής, όχι γεμάτοι ανάγκες, αλλά γεμάτοι χαρές, για να μοιραστούν».
Στην ταυτότητά της γράφει Μαρία Μυλωνά. Η εικονογράφος και γραφίστρια Rima Lyma (ή Ρίμα Λήμμα) γεννήθηκε στην Πάτρα. «Αποφοίτησα από τον ΑΚΤΟ με πολύ καλό βαθμό για να συνεχίσω να σχεδιάζω παιδικά. Αποδίδω εικόνες του υποσυνειδήτου μου από μέρη που επισκέφθηκα και ιστορίες που άκουσα, αυτός είναι ο τρόπος μου για να ζω, δεν ξέρω άλλον», όπως λέει.
2.
Μάριος Μπαλάσκας
«Καραντίνα για μένα θα πει: δουλειά από το σπίτι, λίγη παραπάνω γυμναστική, βόλτες με το Ροξάκι και ακόμα περισσότερες γρατζουνιές από τον Φρειδερίκο. Η ένοχη απόλαυσή μου είναι μερικά ξέφρενα καραόκε των τεσσάρων ατόμων, φουλ στην παραφωνία και στο “social distancing”, όπως λέω. Έτσι βάφτισα και το σχέδιό μου: αποστειρωμένο κέφι, Beyoncé με λίγο από Κατακουζηνό και σύνδεση με αποστάσεις, όλα αυτά μέσα σε μία εικόνα, μέσα σε έναν χρόνο».
Γραφίστας-εικονογράφος, 30 ετών. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, σπούδασε Δημόσιες Σχέσεις & Επικοινωνία στην Κεφαλονιά. Στη συνέχεια, ακολούθησε τον δρόμο της Γραφιστικής στον όμιλο ΑΚΤΟ και απέκτησε BA Graphic Design. Eργάζεται ως freelancer αλλά και ως art director στο δημιουργικό γραφείο busybuilding.
Χάσαμε ανθρώπους, κλάψαμε, αγαπήσαμε, βρίσαμε, θυμώσαμε, είπαμε το παρκάκι “παρκάρα” και τη βολτίτσα “ανάσα”. Μην ξεχαστούμε, μόνο αυτό φοβάμαι, μέσα στους ονειρικούς μας κόσμους. Θέλω να περάσουμε ξανά το κατώφλι της ζωής, όχι γεμάτοι ανάγκες, αλλά γεμάτοι χαρές, για να μοιραστούν
3.
Αδαμαντία Χατζηβασιλείου
«“Όχι στον συνωστισμό”, “όχι στις αγκαλιές”, “όχι στα πάρτι”, “όχι στις συναυλίες”, “όχι στα φεστιβάλ”. Έπειτα από έναν χρόνο ζωής σε πανδημία και σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο σε καραντίνα, έχουμε μάθει να ζούμε με άλλα, νέα δεδομένα. Η μάσκα έχει γίνει τόσο απαραίτητη, όσο τα κλειδιά όταν φεύγουμε από το σπίτι, και η αναφορά για κάθε μας έξοδο καθημερινότητα. Μέσα σε όλα αυτά, μια “ανάμνηση” της περσινής χρονιάς στο κινητό μου, μια φωτογραφία από την προ καραντίνας φυσιολογική ζωή μού φάνηκε τόσο ξένη και περίεργη, με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο πρωτόγνωρη συνθήκη είναι η καινούργια».
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Έζησε για έξι χρόνια στην Αθήνα, όπου σπούδασε και εργάστηκε ως γραφίστρια. Το 2016 επέστρεψε στα μέρη της κι έγινε μέλος του δημιουργικού γραφείου Beetroot. Πλέον συνεχίζει την πορεία της ως freelance illustrator.
4.
Άρης Ροζόπουλος
«Δυστυχία και Καύλα, Υψιτυπία, έγχρωμη ξυλογραφία από τρεις μήτρες και lettering από τύπωμα λινόλεουμ, 35 x 50 εκ.: σε μια δυστοπική κοινωνία σαν αυτή που μας περιβάλλει, η δυστυχία ακούει με ειρωνεία κάθε “καλημέρα” στα group chats των social media. Το προνόμιο ενός δωματίου με τρεχούμενο ζεστό νερό αποτελεί μια απομονωμένη όαση».
Γραφίστας - χαράκτης, 30 ετών, έχει την έδρα του στου Γκύζη. Συνδυάζει παραδοσιακά και κλασικά μέσα με την ψηφιακή επεξεργασία. Αγαπά την υψιτυπία και πιο συγκεκριμένα τη χαρακτική σε πλάγιο ξύλο. «Σίγουρα, η χαρακτική δεν είναι πλέον ο μόνος τρόπος διάδοσης ιδεών και εικόνας, καθώς δεν βρισκόμαστε πια στον Μεσαίωνα, αλλά η ιδέα του μη μοναδικού που κυκλοφορεί με έχει γοητεύσει. Παρόμοια έκφραση είναι και τα ιντερνετικά memes, στα οποία συχνά δεν υπάρχει υπογραφή του ατόμου που τα έφτιαξε και μοιράζονται ανά τον κόσμο χωρίς κόστος. «Οι ανθρώπινες σχέσεις, το σεξ, ο ερωτισμός και ο αυτοερωτισμός: οι εκφάνσεις όλων αυτών των καθημερινών στοιχείων αποκτούν στα μάτια μου μια καινούργια διάσταση στον κόσμο του Ίντερνετ. Η αισθητική των χαρακτήρων που χρησιμοποιώ για τις αφηγήσεις μου είναι εμπνευσμένη από τον χώρο του animation, σε μια προσπάθεια να διατυπώσω με ένα καρέ μια στιγμή της δράσης».
5.
Στέφανος Βέης
«Ένας χρόνος εγκλεισμού. Ένας χρόνος διαφορετικός, με τα καλά του και (κυρίως) τα κακά του. Η εικονογράφηση αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις καταστάσεις που ζήσαμε τη χρονιά αυτή και απαντάει με τον τρόπο της σε μια καθημερινή πλέον ερώτηση: “Πώς σου φαίνεται η φάση;”».
Γεννήθηκε, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε Γραφιστική στη σχολή Βακαλό και ασχολείται με όλο το φάσμα της οπτικής επικοινωνίας, δίνοντας μικρή έμφαση στην εικονογράφηση. Έχει συνεργαστεί με σημαντικά δημιουργικά γραφεία και το τελευταίο διάστημα είναι μέλος του Bob Studio.
6.
Pan Pan
«Το “In my room” είναι μια σειρά με δυάδες σχεδίων που ανεβάζω στο Ιnstagram: ένα σχέδιο με κάποια εικόνα από την πόλη, ένα σχέδιο με ανθρώπους που κάνουν σεξ. Το ξεκίνησα πέρσι, στο πρώτο lockdown, και ανέβαζα κάθε μέρα, το συνέχισα στο δεύτερο lockdown, αλλά με όχι και τόσο σταθερό πρόγραμμα. Με διασκεδάζει αυτή η διαδικασία, είναι ίσως το πιο αγχολυτικό πράγμα που κάνω κατά τη διάρκεια του τελευταίου χρόνου. Αυτό έχω εισπράξει και από το κοινό αυτής της σειράς, είτε με μηνύματα είτε με την ανταπόκριση που είχα: όταν τύπωσα τα πρώτα τριάντα ένα σχέδια, το βιβλιαράκι εξαντλήθηκε με τη μία. Η δεύτερη έκδοση είναι διαθέσιμη στο gumroad.com/panpan, ενώ η σειρά συνεχίζεται στο Ιnstagram».
Ο Παναγιώτης Πανταζής είναι comic artist, εικονογράφος και μουσικός. Πιο πρόσφατα κόμικ του είναι το Στα μυστικά του βάλτου και το Φεστιβάλ. Αυτήν τη στιγμή δουλεύει με τα Echo Tides το τρίτο άλμπουμ τους, ενώ σύντομα θα κυκλοφορήσει ως Pan Pan το Φαντασμαγορία Δύο, με πολλές συμμετοχές-έκπληξη.
7.
Gospel
«Κουτιά από ντελίβερι, μισοτελειωμένοι καφέδες, τσιγάρα που ξεχειλίζουν το τασάκι, πιτζάμες που μοιάζουν να έχουν κολλήσει πάνω σου και ατελείωτες ώρες μπροστά σε μια οθόνη, ενώ παράλληλα αναρωτιέσαι “ανοίγουμε; Ή θα πάρει κι άλλη παράταση;”. Πρόκειται για εικόνες και στιγμές που λίγο-πολύ έχουμε ζήσει όλοι μας μέσα σ’ αυτόν τον έναν χρόνο καραντίνας, κάνοντάς μας να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής αλλά και τον τρόπο σκέψης μας. Aυτό είναι για μένα το πορτρέτο της εποχής της Covid-19».
Γεννήθηκε στην Καρδίτσα το 1990, εκεί ξεκίνησε και την πορεία του στο γκράφιτι. Το πάθος του για το σχέδιο φάνηκε από μικρή ηλικία και έκτοτε δεν σταμάτησε ποτέ να ασχολείται με αυτό. Σπούδασε ζωγραφική και εικονογράφηση στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών του Ορνεράκη. Έχει συμμετάσχει σε αρκετά φεστιβάλ γκράφιτι ανά την Ελλάδα και έχει πορεία στο street bombing με την υπογραφή του σε διάφορες πόλεις. Πλέον ζει και εργάζεται στην Αθήνα, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας «The Slang Network».
8.
Κορίννα Μέι Βεροπούλου
«Δεν είμαι η μεγαλύτερη θαυμάστρια του Καρλ Λάγκερφελντ, αλλά η φράση του “οι φόρμες είναι ένδειξη ήττας. Χάνεις τον έλεγχο της ζωής σου, οπότε αγοράζεις φόρμες” με έχει στοιχειώσει. Πού να το ήξερε ότι το 2020 θα είναι η χρονιά τους. Έχουμε χάσει πολλές ελευθερίες, αλλά μία από τις σημαντικότερες για μένα ήταν η έκφραση μέσω των ρούχων. Η νέα αγαπημένη μου ενασχόληση είναι να περιλαμβάνω όσο πιο πολλά “ρούχα για το σπίτι” στο καθημερινό μου ντύσιμο και είναι απίστευτο πόσο πολύ αυτό βελτιώνει τη διάθεσή μου. Νιώθω ότι ο κόσμος έξω μπορεί να καταρρέει, αλλά τουλάχιστον τα συνολάκια μου είναι φωτιά».
Εικονογράφος και comic artist, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αθήνα. Από το 2010 ζει στο Λονδίνο και εργάζεται ως freelance illustrator. Δημιουργεί τα δικά της κόμικ, με πιο πρόσφατο το «Adventures of Croblin», μια κωμική ιστορία που κυκλοφορεί ως webcomic.
9.
Kanellos Cob
«Η εξάπλωση του κορωνοϊού σε παγκόσμιο επίπεδο δεν έκανε άλλο παρά να φέρει στην επιφάνεια τις υπάρχουσες δυσκολίες ενός συστήματος που στηρίζεται στην ανεξέλεγκτη συσσώρευση κεφαλαίου. Τα δημόσια συστήματα υγείας, τόσο της Ελλάδας όσο και άλλων ευρωπαϊκών κρατών, έδειξαν να υποχωρούν υπό το βάρος μιας σοβαρής κρίσης δημόσιας υγείας. Ενθουσιάστηκα με την τοποθέτηση της 25χρονης Chlöe Swarbrick στο νεοζηλανδέζικο Κοινοβούλιο, “Οk boomer”, που έφερε στο προσκήνιο την ανάγκη να τελειώνουμε με την επιβολή οικονομικών ιδεολογημάτων από γηραιούς λευκούς κυρίους με γραβάτες, την ανάγκη να ακούσουμε τι έχουν να μας πουν οι νέοι και οι άνθρωποι που υφίστανται ακόμη και σήμερα διακρίσεις».
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1985. Το 2010, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Τμήμα Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης στα ΤΕΙ Αθήνας, μετακόμισε στη Γαλλία για να σπουδάσει εικονογράφηση και κόμικ στην École Emile Cohl, απ’ όπου αποφοίτησε με τιμητική διάκριση. Έχει συμμετάσχει στη δημιουργία της τοιχογραφίας «Μoebius» και το 2013 εξέδωσε το πρώτο του παιδικό βιβλίο με τίτλο L’ arbre. Έχει εικονογραφήσει άρθρα για περιοδικά, όπως τα «Acteurs de l’ économie - La Tribune» και «myTOC.fr». Ανάμεσα στα κόμικ που έχει εκδώσει είναι τα Tout nu et tout Bronzé, Guide de Paris και Histoires du Timbre en BD. Συνεργάζεται με το περιοδικό «Μπλε Κομήτης», παράλληλα εργάζεται ως εικονογράφος για περιοδικά στον Καναδά, στη Γαλλία και στην Αϊτή και σε εξώφυλλα δίσκων σε Ελλάδα, Γαλλία και Καναδά. Το 2018 εικονογράφησε το κόμικ Αντίο Μπάτμαν του Τάσου Θεοφίλου (εκδόσεις Red&Noir), που απέσπασε το Βραβείο Κοινού στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικ της ίδιας χρονιάς. Το 2019 μετέφερε σε graphic novel τον Ζητιάνο του Ανδρέα Καρκαβίτσα (εκδόσεις Polaris), ενώ σύντομα θα κυκλοφορήσει, με τον Δημοσθένη Παπαμάρκο, το graphic novel Γυμνά Οστά.
10.
bassment rats
«“Δραστηριότητες Απομόνωσης”. Στο μυαλό μου, αυτός ο τίτλος τα εξηγεί όλα. Ένας χρόνος απομόνωση».
Γεννήθηκε το 1989 στην Αθήνα, όπου ζει μέχρι σήμερα. Το 2010 αποφοίτησε από τη Σχολή Ορνεράκη. Από τότε εργάζεται ως freelance illustrator, ασχολείται με εικονογραφήσεις, digital artworks, street art και tattoo. Κατά καιρούς έχει συμμετάσχει σε διάφορες εκθέσεις, ενώ μεγάλο μέρος της δουλειάς του είναι η καλλιτεχνική επιμέλεια εξωφύλλων, merch και αφισών συγκροτημάτων της εγχώριας και μη μουσικής σκηνής. Είναι ιδρυτικό μέλος της κολεκτίβας «The Slang Network», ενώ παράλληλα ασχολείται ενεργά με τη μουσική, έχοντας συμμετάσχει σε αρκετά εναλλακτικά συγκροτήματα της Αθήνας.
11.
Luca de Salvia
«Μην αγγίζεις το πρόσωπό σου» (don’t touch your face) «Όταν ξέσπασε η Covid-19, μας έλεγαν να μην αγγίζουμε το πρόσωπό μας. Μία από τις πολλές χειρονομίες, που ήταν μέρος της καθημερινότητάς μας, έγινε ξαφνικά θανάσιμη».
Ο Luca de Salvia είναι Ιταλός εικαστικός, animator και εικονογράφος. Με εικοσαετή προϋπηρεσία στη βιομηχανία της μόδας, όπου έχει δουλέψει ως art director, το βιογραφικό του περιλαμβάνει διαφημιστικές καμπάνιες για τους οίκους YSL & Gucci, την εταιρική ταυτότητα του οίκου Bottega Veneta με τον Thomas Meir κ.ά. Έχει δημιουργήσει βραβευμένες ταινίες κινουμένων σχεδίων, καθώς και κατά παραγγελία διαφημιστικές ταινίες για εταιρείες όπως η Ferrari και το BBC. Συνεργάζεται ως εικονογράφος με το περιοδικό «Zeit», την εφημερίδα «La Repubblica» κ.ά. Στο έργο του συναντά κανείς το πάθος του για τη ζωγραφική, τον κινηματογράφο, τη γραφιστική και τον ήχο. Επιθυμώντας πλέον η δουλειά του να προκαλεί το κοινό να σκέφτεται και όχι να καταναλώνει και έχοντας κουραστεί από τη ζωή στο Λονδίνο και απ’ όσα η πόλη εκπροσωπεί, το 2015 αποφάσισε να μετακομίσει στην Αθήνα, έχοντας ερωτευτεί «την πόλη των άδειων κτιρίων και του ατελείωτου γαλάζιου ουρανού» και τον ενθουσιασμό των κατοίκων της για τη ζωή. Τώρα, που όλα βρίσκονται σε παύση, o Luca ελπίζει πως μόλις τελειώσει ο εφιάλτης της πανδημίας η Αθήνα θα επανέλθει στην ανοδική της πορεία, χωρίς να κατακλυστεί από τουρίστες και να χάσει την ψυχή της. Μεταξύ άλλων, πρόσφατα σχεδίασε την οπτική ταυτότητα του Animasyros 2021.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη LiFO.
