Το «#artificial» είναι το δεύτερο επίσημο άλμπουμ του «Dance with Invisible Partners», του προσωπικού πρότζεκτ του Κωστή Γαρδίκη. Για τη σύνθεση των εννέα κομματιών ο Κωστής χρησιμοποίησε εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης. Είναι το πρώτο ελληνικό άλμπουμ που κυκλοφορεί και για τη δημιουργία του χρησιμοποιείται τεχνητή νοημοσύνη.
Μια ποπ σύμπραξη ανθρώπου-μηχανής ή ένα είδος υβριδικής επικοινωνίας, όπως το χαρακτηρίζει ο Κωστής.
Το πρότζεκτ ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της τελευταία καραντίνας μέσα σε ένα δωμάτιο, παρέα με ένα πιάνο, έναν υπολογιστή και γεννήτριες θορύβου. Το μεγαλύτερο κομμάτι των στίχων και της μουσικής έχει γραφτεί με αυτόν τον τρόπο.
Οι στίχοι βγαίνουν από ένα είδος διάλογου. «Η μία του πλευρά αντλεί από τα μοναστήρια του Ντε Σαντ, τα νησιά των ρομαντικών, τους στίχους του Ρεμπό, την καλύβα του Kamo no Chōmei, τα υπόγεια του Ντοστογιέφσκι και η άλλη από πρωτότυπα δικά μου κείμενα και αποσπάσματα παραληρημάτων του Ντόναλντ Τραμπ», περιγράφει ο Κωστής.
Η αλήθεια είναι ότι όταν ακούς το άλμπουμ, δεν καταλαβαίνεις ότι έχει γίνει με αυτόν τον τρόπο. Αυτό, όμως, συμβαίνει μέχρι στιγμής με τη μουσική που γίνεται με τεχνητή νοημοσύνη, γιατί και πάλι κανονικά τραγούδια ακούς.
«Όταν το αποτέλεσμα μου αρέσει, κρατώ μια φράση, την οποία τροφοδοτώ σε άλλο app, μέχρι να καταλήξω στους στίχους του δίσκου. Ουσιαστικά, οι εφαρμογές AI poetry αναδιατάσσουν τις λέξεις και τα νοήματα και δίνουν μια εικόνα της ποίησης του μετα-ανθρώπινου μέλλοντος.
Το αποτέλεσμα του υβριδικού στίχου ενοποιείται με τον υβριδικό ήχο: πρωτότυπες συνθέσεις πιάνου, ανθρώπινη και τεχνητή φωνή (Amazon polly, Google speech), συνθεσάιζερ και ΑΙ controlled beats καταστρέφονται σταδιακά από γεννήτριες θορύβου που ελέγχονται από τεχνητή νοημοσύνη και ηλεκτρικά κυκλώματα».
Η αλήθεια είναι ότι όταν ακούς το άλμπουμ, δεν καταλαβαίνεις ότι έχει γίνει με αυτό τον τρόπο. Αυτό, όμως, συμβαίνει μέχρι στιγμής με τη μουσική που γίνεται με τεχνητή νοημοσύνη, γιατί και πάλι κανονικά τραγούδια ακούς.
Tα κομμάτια του «#artificial» είναι σκοτεινά και ατμοσφαιρικά, στο ίδιο πνεύμα με το ντεμπούτο άλμπουμ του «Honey». Ίσως πιο minimal, λόγω της διαδικασίας ηχογράφησής τους.
«Ξεκίνησα αυτόν τον δίσκο με σκοπό την επικοινωνία. Για κάποιον λόγο, κατά το τελευταίο lockdown μού φάνηκε πιο ζεστή η ποιητική αλληλεπίδραση με την τεχνητή νοημοσύνη παρά η επικοινωνία με ανθρώπους μέσω social ή τηλεφώνου. Ο δίσκος γεννήθηκε πραγματικά από μόνος του, τη στιγμή που η τεχνητή νοημοσύνη έπαψε να έχει για μένα τον ρόλο της συντροφιάς και ανέλαβε τον ρόλο συνδημιουργού», λέει ο Κωστής.
Το «#artificial» όμως δεν είναι αποκλειστικά μια υπόθεση τεχνητής νοημοσύνης. Εκτός από τον Κωστή, συμμετέχουν και η Melina Nicole Harris στα φωνητικά και η Χριστίνα Σαββίδη στο πιάνο, δυο γειτόνισσές του. «Με sms, κρασί και ηχογράφηση, τη μόνη αυθεντική γυμναστική», αναφέρει.
Ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του δίσκου, το «Poulia», είναι γραμμένο εξ ολοκλήρου από τον Kωστή και το ερμηνεύει μοναδικά ο Σταμάτης Κραουνάκης. «Ένα υπέροχο απόγευμα του Μάρτη πήγα με μικρόφωνο και λάπτοπ στο κτήμα του με τα σκυλιά και τις πάπιες και το γράψαμε».
Στον δίσκο ακούγονται, επίσης, ένα σκυλί και σε κάποιο σημείο και η γάτα του, η Κίρα, στην οποία είναι αφιερωμένο το τελευταίο κομμάτι. Η παραγωγή του άλμπουμ έγινε με τον callmelazy μετά το lockdown και η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισαν ήταν το να ενώσουν τον φυσικό ήχο του πιάνου με τον ψηφιακό θόρυβο.
Ενδιαφέρον έχει, επίσης, ο τρόπος που έχει αποφασίσει να το κυκλοφορήσει σε USB με τη μορφή ασημένιων και χρυσών ρομπότ, που μοιάζουν περισσότερο με έργο τέχνης ή gadgets παρά με στικάκια. Τo κυκλοφόρησε και σε NFT. Είναι δυο μορφές διάδοσης μουσικής που δεν θα αγόραζε ποτέ ο ίδιος, αλλά ως παραγωγή ακούγεται καλύτερα σε 24μπιτο αρχείο ήχου παρά σε βινύλιο π.χ.
Όπως λέει: «Η τεχνητή νοημοσύνη αποκαλύπτει τον πιθανό ρόλο της όχι μόνο ως οργάνου, κάτι που είναι καθιερωμένο πια, αλλά και ως δημιουργού, προαναγγέλλοντας ένα μέλλον τεχνητής αυτόνομης δημιουργίας, ως διαμορφωτή του beat αυτού του κόσμου, ως γεννήτριας θορύβου, προπομπού του κοινού αλληλένδετου μέλλοντός μας. Ένα μέλλον που φαίνεται να απαιτεί τη στοργή που, έστω θεωρητικά, στερήθηκε. Και που πιθανά μόνο η μουσική μπορεί να του δώσει».