3 θεατρικές παραστάσεις που θα θυμόμαστε από το 2020

3 θεατρικές παραστάσεις που θα θυμόμαστε από το 2020 Facebook Twitter
Εικονογράφηση: design9/LIFO
0

Δύσκολο να μιλήσει κανείς για τη χρονιά που τέλειωσε και έπληξε βαθιά την ανθρωπότητα με τρόπους που ακόμα δεν έχουν μετρηθεί. Ο κόσμος του θεάτρου ήταν σίγουρα από τα μεγαλύτερα θύματα: παραστάσεις που κατέβηκαν απότομα, χωρίς ούτε ένα φιλί ζωής, ματαιωμένα σχέδια, χαμένες επενδύσεις, στασιμότητα, ανασφάλεια, περιορισμένες ή ανύπαρκτες επιλογές, ανεργία, αγώνας για επιβίωση.


Ας ευχηθούμε να τελειώσει σύντομα ο εφιάλτης, να ξανανοίξουν οι αίθουσες, να μπορέσουμε πάλι να δούμε, να ακούσουμε, να αισθανθούμε την ενέργεια των ηθοποιών και όλων των δημιουργών του θέατρου που κρατούν τη φαντασία και την ευαισθησία μας δυνατή και υγιή. Οι τρεις παραστάσεις που παραθέτουμε εδώ απέδειξαν περίτρανα τη ζωτική και αδιαμφισβήτητη προσφορά του θεάτρου στην πνευματική και ψυχολογική μας ωρίμανση, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Οι τρεις αδελφές

Σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά

Θέατρο Βεάκη

3 θεατρικές παραστάσεις που θα θυμόμαστε από το 2020 Facebook Twitter
Όσο κι αν πληγωθούν, όσο κι αν ματαιωθούν, όσο κι αν συμβιβαστούν με μια άχαρη δουλειά ή έναν μικρόνοο σύζυγο, εκείνες θα συνεχίσουν να επιθυμούν μέχρι τελικής πτώσης.

Οι «Τρεις Αδελφές» του Καραντζά είναι γερασμένες από το πρώτο λεπτό. Βρίσκονται στο μέλλον και θυμούνται τα παλιά; Βιώνουν ξανά και ξανά το τραύμα τους, βυθισμένες στο άχρονο σύμπαν του ασυνείδητου; Δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, αλλά αυτή η αμφισημία μάς γοητεύει. Νιώθουμε πως ο χρόνος έχει συμπτυχθεί ή, αντιστρόφως, έχει απλωθεί στο διηνεκές. Σε κάθε περίπτωση, η επιθυμία των ηρωίδων μοιάζει ανεξάντλητη – ίσως γι' αυτό αναπαριστούν εμμονικά το δράμα τους. Όσο κι αν πληγωθούν, όσο κι αν ματαιωθούν, όσο κι αν συμβιβαστούν με μια άχαρη δουλειά ή έναν μικρόνοο σύζυγο, εκείνες θα συνεχίσουν να επιθυμούν μέχρι τελικής πτώσης.


Πρόκειται για ένα σπουδαίο σκηνοθετικό επίτευγμα, το πώς κατάφερε ο Καραντζάς να τοποθετήσει το ανθρώπινο στο σημείο τομής των τριών διαστάσεων του χρόνου, εκεί όπου συναντιούνται ο παλιός, ο τωρινός και ο μελλοντικός εαυτός μας. Κι αυτοί οι ατέρμονοι κύκλοι του Εγώ διαγράφηκαν με ανατριχιαστική και συγχρόνως συγκινητική διαύγεια στη διάρκεια της παράστασης. Να θυμίσω εδώ την απόλυτη εναρμόνιση του σκηνοθετικού οράματος με εκείνα των υπόλοιπων συντελεστών: τη μουσική του Δημήτρη Καμαρωτού, τη σκηνογραφία της Μαρίας Πανουργιά και τον φωτισμό του Αλέκου Αναστασίου.


Γιον Γκάμπριελ Μπόρκμαν

Σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά

Υποσκήνιο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών

3 θεατρικές παραστάσεις που θα θυμόμαστε από το 2020 Facebook Twitter
Ο σκηνοθέτης απέρριψε τα μεγαλοαστικά σαλόνια, όπου συνήθως τοποθετούνται τα ιψενικά αριστουργήματα, και κατευθύνθηκε προς τοπία μεσαιωνικά.

Ένα έργο αινιγματικό, με μελοδραματική υπόθεση, που όμως διαθέτει κοινωνική διάσταση και ταυτόχρονα εκτυλίσσεται ως υπαρξιακό θρίλερ, διαποτισμένο με την αχλύ των σκανδιναβικών μύθων: αυτό το ασυνήθιστο όσο και γοητευτικό μείγμα μετέφερε επί σκηνής με τόλμη και φαντασία ο Γιάννης Χουβαρδάς. Ο σκηνοθέτης απέρριψε τα μεγαλοαστικά σαλόνια, όπου συνήθως τοποθετούνται τα ιψενικά αριστουργήματα, και κατευθύνθηκε προς τοπία μεσαιωνικά, εκεί όπου συχνάζουν άρχοντες του σκότους, βασίλισσες του χιονιού και απειλητικοί δαίμονες.

Προχωρώντας ακόμη περισσότερο συνέλαβε (με την πολύτιμη συνδρομή της σκηνογράφου Εύας Μανιδάκη και της ενδυματολόγου Ιωάννας Τσάμη) το γοτθικό αυτό σύμπαν στα έγκατα του Μεγάρου Μουσικής ως μια εκλεκτική σύνθεση αναφορών που έχουν αιχμαλωτίσει τη φαντασία μας διαμέσου της ποπ κουλτούρας. Παρά τις όποιες αδυναμίες, έχουμε να κάνουμε με μια γόνιμη, αναγκαία και εξαιρετικά ευπρόσδεκτη ανάγνωση του Ίψεν, που ενδέχεται να ανοίξει νέα μονοπάτια προσέγγισης του σπουδαίου συγγραφέα.

Ερωτικές καρτ-ποστάλ από την Ελλάδα

Των Ανέστη Αζά και Λένας Κιτσοπούλου 

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

3 θεατρικές παραστάσεις που θα θυμόμαστε από το 2020 Facebook Twitter
Εντυπωσιακή και αιφνιδιαστική η ερμηνεία του Κώστα Κουτσολέλου.

Μια σπονδυλωτή, άκρως απολαυστική μουσική σάτιρα, οι «Ερωτικές καρτ-ποστάλ από την Ελλάδα» κατάφεραν κάτι πραγματικά δύσκολο: να μιλήσουν για το ζοφερό παρόν μας με τρόπο καυστικό και χιουμοριστικό συνάμα. Μια ομάδα με οίστρο, ταλέντο και εκρηκτικό ταμπεραμέντο έστησε μια παράσταση αφοπλιστικά άμεση, θαρραλέα και ζωντανή.


Υπήρχε θλίψη σε αυτές τις «Καρτ-ποστάλ», κι ας ήταν ξεκαρδιστικές. Θλίψη για την εποχή της αθωότητας, ατομικής και συλλογικής, που τέλειωσε ανεπιστρεπτί, αλλά προπαντός θλίψη για τη νεότητά μας που έριξε άγκυρα στα χαμένα, και κάποτε τόσο ειδυλλιακά, καλοκαίρια, για να βουλιάξει αμετάκλητα μαζί τους. Τίποτε δεν είναι όπως ήταν – κι εμείς ούτε νέοι ούτε ανέμελοι πια. Τι απέμεινε από όλα αυτά άραγε; Τι απέμεινε μετά από τόσα χτυπήματα, τόσες απογοητεύσεις, τόσες βίαιες αφυπνίσεις, τόση καθολική απώλεια ελέγχου των καταστάσεων;


Απέμεινε προφανώς η ικανότητά μας να αυτοσαρκαζόμαστε: να κοροϊδεύουμε τη νοσταλγική μανία, την περισσή φιληδονία και την τσουρουφλισμένη αφέλειά μας. Το γέλιο δεν θα μας σώσει, αλλά σίγουρα θα μας ανακουφίσει μαγικά. Εξαιρετικά δυνατός ο μονόλογος της Κιτσοπούλου, μια κωμική όσο και οδυνηρή ωδή στην απώλεια, εντυπωσιακή και αιφνιδιαστική η ερμηνεία του Κώστα Κουτσολέλου.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Κώστας Κουτσολέλος: «Tι είχαμε, τι χάσαμε!»

Οι Αθηναίοι / Κώστας Κουτσολέλος: «Tι είχαμε, τι χάσαμε!»

Ηθοποιός και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε και ζει στην Καλλιθέα. Σε μια σαρωτική ανακεφαλαίωση όσων έζησε και ζήσαμε, μιλά για την άθλια εργασιακή κατάσταση στον χώρο του θεάτρου, την ψεύτικη ομοθυμία των καλλιτεχνών, τις νέες απαγορεύσεις της πανδημίας και την πεζή, τρομακτική ζωή γύρω απ' το Ίντερνετ.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ