Η Αγλαΐα Παππά αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter

Αγλαΐα Παππά: «Από τα γεννοφάσκια μας μας εκπαιδεύουν να είμαστε φοβισμένοι πολίτες»

0

Γεννήθηκα στην Πάτρα, όπου έμεινα μονάχα μερικούς μήνες. Ύστερα ήρθαμε στην Αθήνα, όταν ήμουν περίπου ενός έτους. Ο πατέρας μου ήταν εισαγγελέας. Αυτό σημαίνει αρκετές μεταθέσεις. Όταν έγινα 6 ετών, πήγαμε στη Γαλλία. Αυτή η μετάθεση καθόρισε τα παιδικά μου χρόνια. Μετά ξαναεπιστρέψαμε. Μείναμε για λίγο καιρό στη Λάρισα και μετά ήρθαμε πια οριστικά στην Αθήνα, στα Εξάρχεια.

• Είμαι παιδί μιας αστικής οικογένειας. Μέσα σ' αυτήν υπήρχαν πάρα πολλές αντιφάσεις, βέβαια. Είχα έναν πατέρα ο οποίος ήταν αρκετά συντηρητικός, αλλά και αρκετά αναρχικός σε διάφορες πλευρές του. Αυτό δημιουργούσε σύγκρουση και στον ίδιο, και νομίζω πως γι' αυτό μπήκε κατευθείαν μέσα μου ως χαρακτηριστικό. Από τη μια με έλκει τρομακτικά οτιδήποτε είναι αντισυμβατικό, την ίδια στιγμή όμως μπορεί να είμαι εξαιρετικά συντηρητική.

• Μικρή, μου άρεσε πολύ να φτιάχνω παραμύθια. Είχα τη διαρκή τάση για μια παράλληλη πραγματικότητα, μια εκτροπή της πραγματικότητας με οποιονδήποτε τρόπο μπορούσα. Αυτό συνέβαινε γιατί εκείνο που σκεφτόμουνα ήταν πολύ πιο γοητευτικό απ' την πραγματικότητα. Όταν όμως η πραγματικότητα γινόταν γοητευτική, τότε άφηνα τη φαντασία κι έπεφτα με τα μούτρα στη ζωή.

• Με τις σπουδές μου έκανα ένα ανακάτεμα. Έκανα αρχαιολογία, μετά τέλειωσα και τη Φιλοσοφική στη Θεσσαλονίκη, αλλά ήξερα πως δεν ήταν αυτό που ήθελα πραγματικά. Βαριέμαι εύκολα. Αυτό είναι βασικό μου χαρακτηριστικό, γιατί είμαι πολύ γρήγορη, πράγμα που σημαίνει πως χρειάζομαι εναλλαγές και κίνητρα και πράγματα που να είναι καινούργια, για να μη νιώθω πως λιμνάζω.

Από τα γεννοφάσκια μας μας εκπαιδεύουν να είμαστε φοβισμένοι πολίτες. Αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας. Ο φόβος είναι ό,τι χειρότερο για οποιαδήποτε μορφή δημοκρατίας. Δεν μπορεί σε μια κοινωνία που έχει στηριχτεί στις αρχές του χριστιανισμού να μιλήσεις για άμεση δημοκρατία. Τέλος!

• Είμαι ένα κλασικό εξαρχειοτόπαιδο. Την τότε πολιτική δράση μου θα την έλεγα αντιδραστική. Είχα την τύχη να ζήσω πολύ ωραίες εποχές στα Εξάρχεια. Δεν πέτυχα τη μυθολογία, πέτυχα τη ζωή. Το σπίτι μου το πατρικό είναι κοντά στην πλατεία - έχω ζήσει όλη τη δεκαετία του '80 εκεί και συμμετείχα σε όλα όσα συνέβαιναν. Τότε η πλατεία ήταν ένας πυρήνας συσπείρωσης ανθρώπων που είχανε μια αντίθετη στάση απέναντι σ' αυτό που λέμε κατεστημένο.

Εκείνη την εποχή έζησα πραγματικά απίθανες στιγμές. Δεν τρόμαζα τότε και αυτό ήτανε ένα θέμα. Υπήρχε μια διαρκής έλξη προς μια εκτροπή. Αυτή η εκτροπή πάντα εμπεριείχε και τον κίνδυνο. Πάρα πολλές φορές έχω σκεφτεί: «Θεέ μου, πώς γλίτωσα τελικά;». Αν είχα ένα παιδί κι έκανε το 1/10 απ' αυτά που έκανα εγώ, θα είχα πεθάνει.

• Η πρώτη θεατρική παράσταση στη οποία συμμετείχα ήταν στο καλοκαιρινό θέατρο Λαμπέτη, στην ταράτσα, την περίοδο του Ευρωμπάσκετ το 1987. Το έργο ήταν το Κορίτσι της καμπίνας 15, με τον Δάνη Κατρανίδη και τη Νόρα Βαλσάμη, κι εγώ είχα τον μικρότερο ρόλο που μπορεί να παίξει ένας ηθοποιός παγκοσμίως, μιας καμαριερούλας που έλεγε 10 ατάκες «μάλιστα δεσποινίς, θέλετε κάτι;». Δεν ξανασχολήθηκα με το εμπορικό θέατρο. Ήθελα να ψάξω να βρω κι άλλα πράγματα.

• Η πιο σημαντική στιγμή μου στο θέατρο ήταν όταν πήρα το ρίσκο να πάω στο εξωτερικό έναν μονόλογο που είχα κάνει το 2001, τη Μόλλυ Μπλουμ του Τζόυς. Πήγα σε πολλά φεστιβάλ ακριβώς επειδή είχα την αίσθηση τότε πως ο κόσμος είναι πολύ μικρός. Εδώ πέρα πνιγόμουνα. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ο καθένας ασχολιόταν με το μαγαζάκι του απέναντι. Δεν είναι δυνατόν να είμαστε τόσο απομονωμένοι.

Πήγα μόνη μου, βρήκα φεστιβάλ, τους έστειλα το υλικό, με καλέσανε. Ήταν πολύ μεγάλο και πολύ ωραίο ταξίδι. Και άλλη μια πολύ σημαντική συνάντηση ήταν με τον Αντόνι Βασίλιεφ, στη Μήδεια. Μου επαναπρογραμμάτισε το υποκριτικό μου οικοσύστημα.

Λέμε όλοι πως τελείωσε η μεταπολιτευτική περίοδος. Εύχομαι όντως να τελείωσε. Εγώ το νιώθω πολλά χρόνια. Ειδικά την τελευταία δεκαπενταετία, ήμουνα τελείως έξω απ' αυτό που συνέβαινε κοινωνικά, πέρα απ' το ότι δεν με αφορούσε όλο αυτό το ψεύτικο lifestyle, όλο αυτό το δήθεν του απόλυτου θαυμασμού της κενότητας. Πολλές φορές αντιδρούσα και μ' έναν τρόπο που μπορεί να ήταν και ακραίος. Δεν μπορούσα να το συνειδητοποίησω ότι κυκλοφορεί τόσος φελλός.

• Αυτή η γενιά της Μεταπολίτευσης μας έχει κάνει πολύ κακό. Ειδικά σε ανθρώπους της δικής μου νοοτροπίας και γενιάς. Μπήκαμε σ' ένα πολύ περίεργο γρανάζι. Μας ανάγκασαν να είμαστε σοβαροφανείς με το ζόρι. Αυτή η γενιά, και των σκηνοθετών και των ανθρώπων του θεάτρου, έφτιαξε μια μέγγενη, καλλιτεχνικά, κοινωνικά, πολιτικά.

Όλοι έπρεπε ν' αποδείξουμε κάτι και μας πήρε πάρα πολλά χρόνια ν' αρχίσουμε να νιώθουμε ελεύθεροι. Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να είσαι αποτελεσματικός στην τέχνη, αν δεν νιώθεις ελεύθερος. Γι' αυτό πιστεύω πως η σημερινή κρίση μπορεί να είναι μια πολύ μεγάλη ευκαιρία για όλους μας, σε πάρα πολλούς τομείς.

• Λέμε όλοι πως τελείωσε η μεταπολιτευτική περίοδος. Εύχομαι όντως να τελείωσε. Εγώ το νιώθω πολλά χρόνια. Ειδικά την τελευταία δεκαπενταετία, ήμουνα τελείως έξω απ' αυτό που συνέβαινε κοινωνικά, πέρα απ' το ότι δεν με αφορούσε όλο αυτό το ψεύτικο lifestyle, όλο αυτό το δήθεν του απόλυτου θαυμασμού της κενότητας. Πολλές φορές αντιδρούσα και μ' έναν τρόπο που μπορεί να ήταν και ακραίος. Δεν μπορούσα να το συνειδητοποίησω ότι κυκλοφορεί τόσος φελλός.

• Δεν ξέρω καν αν θα γίνει ξεκαθάρισμα. Το θέμα είναι να μπορέσουμε να βρούμε έναν βηματισμό. Είμαστε μια χώρα που δεν έχει καμιά κουλτούρα διαλόγου. Επίσης, είμαστε μια άκρως συντηρητική χώρα. Μεγαλώνουμε με τον φόβο από πολύ μικροί. Μας μαθαίνουνε να είμαστε υπάκουοι, να μη μας βάλει ο δάσκαλος στο μάτι.

Από τα γεννοφάσκια μας μας εκπαιδεύουν να είμαστε φοβισμένοι πολίτες. Αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας. Ο φόβος είναι ό,τι χειρότερο για οποιαδήποτε μορφή δημοκρατίας. Δεν μπορεί σε μια κοινωνία που έχει στηριχτεί στις αρχές του χριστιανισμού να μιλήσεις για άμεση δημοκρατία. Τέλος!

• Το επίπεδο του θέατρου δεν διαφέρει απ' το επίπεδο της κοινωνίας. Είναι αλληλένδετα, είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Δεν μπορεί να έχεις μια κοινωνία που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση και να έχεις αυτό το θέατρο. Δεν γίνεται.

Ακόμα και όταν λένε πως το θέατρο ανθεί σε περιόδους κρίσης, αυτό συμβαίνει όπου υπάρχουν λαοί με ισχυρή παιδεία και πολιτισμό. Εμείς δεν έχουμε ισχυρή παιδεία και πολιτισμό. Αυτό που θέλω είναι να μπορέσουμε να μιλήσουμε επιτέλους επί της ουσίας. Να μιλήσουμε τη γλώσσα μας. Χωρίς τερτίπια, χωρίς δηθενιές, χωρίς κουλτουριάρικα περιβλήματα.

• Το Alarme, το έργο στο οποίο υποδύομαι τη Μαρία Στιούαρτ, μιλάει για την εξουσία, σε οποιαδήποτε πλευρά κι αν ανήκεις, με οποιαδήποτε μορφή, και την αντιπαλότητα που δημιουργείται. Η αντιπαλότητα στο εσωτερικό της εξουσίας θρέφει την εξουσία την ίδια. Ανεξαρτήτως πρωταγωνιστών, έργου και υπόθεσης.

Η αντιπαλότητα δεν κατατρώει τα δυο μέρη. Αντιθέτως, ισχυροποιεί την ίδια τη μορφή της εξουσίας. Όλα εξυπηρετούν και είναι στον βωμό της άνθησης της εξουσίας. Οι αντιπαλότητες, οι αντιπαραθέσεις, οι αντιθέσεις, είναι στοιχεία που την τρέφουν. Η εξουσία έχει τη δική της νομοτέλεια.

• Η ανιψιά μου είχε διακοπές τον Οκτώβριο κι αποφασίσαμε να πάμε στην Ήπειρο, απ' όπου καταγόμαστε. Ήθελα να της δείξω από πού κατάγεται η μάνα της. Πήγαμε σε διάφορα ωραία μέρη, περιπλανηθήκαμε σε διάφορα χωριά, φάγαμε ωραία και την τελευταία μέρα τής λέω πως θα πάμε στο χωριό του παππού μας.

Ήταν το ταπεινότερο απ' όσα είχαμε επισκεφτεί και ίσως το ασχημότερο. Αλλά για μας ήταν το ομορφότερο, γιατί είναι το δικό μας χωριό. Έτσι είναι και με την Ελλάδα. Σε πληγώνει, σε τρώει καμιά φορά, είναι όμως το δικό μας χωριό. Θέλει ελευθερία, θέλει γενναιοδωρία, θέλει ανοιχτωσιά και θέλει να είσαι άλλος άνθρωπος. Και όσο αντέξεις.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν ένα έργο για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Θέατρο / Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Παρά τις προσπάθειές του να το αποφύγει, μια σειρά από συμπτώσεις τον οδήγησε στο θέατρο. Οι «Απαράδεκτοι» δεν συνεχίστηκαν λόγω δικής του απόφασης, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» σταμάτησε όταν κουράστηκε ψυχολογικά. Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Οι θρυλικοί Trocks στην Αθήνα για την επέτειο των 50 χρόνων της ομάδας τους

Χορός / Trocks: Η θρυλική και διαφορετική ομάδα μπαλέτου έρχεται στην Αθήνα

Άντρες χορευτές ντυμένοι με τουτού και πουέντ ερμηνεύουν μεγάλα κλασικά αλλά και μοντέρνα μπαλέτα, παρωδώντας τις πολύπλοκες χορογραφίες και τις παραξενιές των μπαλαρίνων της παλιάς, αλλά και της νέας, εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ