Εκκλησιάζουσες

Εκκλησιάζουσες Facebook Twitter
1

Οι Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη που παρουσιάζει το Θέατρο του Νέου Κόσμου στην Επίδαυρο στις 17 και 18 Αυγούστου είναι ένα έργο που συνδέει όσο κανένα άλλο τους αρχαίους Αθηναίους με τους σημερινούς. Η διαφθορά, η ρεμούλα αλλά και η άρνηση του πολίτη ν’ ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, το βόλεμα και η ανευθυνότητά του θίγονται λες και το έργο θέλει να σατιρίσει τη σύγχρονη εποχή, και μάλιστα τις ζοφερές καταστάσεις που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος εξηγεί: «Όταν διάλεξα το έργο πριν από δύο χρόνια οι εξελίξεις δεν ήταν τόσο κατακλυσμιαίες, όσο είναι τώρα. Ωστόσο, η πολιτική παρακμή και η κρίση με έκαναν να θέλω να το ανεβάσω. Πάντα έχω μια πολιτική σκέψη όταν επιλέγω κάποιο έργο και θέλω, μέσω του θεάτρου, να λειτουργώ ως ενεργός πολίτης.

Όχι κάνοντας ένα θέατρο διδακτικό, αλλά θέτοντας ερωτήματα, χωρίς να δίνω απαντήσεις. Την εποχή που γράφτηκαν οι Εκκλησιάζουσες υπήρχε επίσης πολιτική παρακμή και ο Αριστοφάνης έκανε μια υπόθεση: πώς θα ήταν, αν έπαιρναν την εξουσία οι γυναίκες; Μιλάμε για μια εποχή που οι γυναίκες δεν είχαν καθόλου δικαιώματα και δεν συμμετείχαν καν στα κοινά. Δηλαδή, η υπόθεσή του ήταν τελείως ουτοπική.

Όσο, δε, για την ομοιότητα των καταστάσεων, επειδή δεν πιστεύω στη συνέχεια του αίματος, έχω να πω ότι πατούμε την ίδια γη, έχουμε τον ίδιο ήλιο πάνω από το κεφάλι μας, οπότε πολλά από εκείνα που απασχολούσαν τους αρχαίους είναι τα ίδια που απασχολούν κι εμάς. Γι’ αυτό μ’ ενδιέφερε μια σύγχρονη μετάφραση κι έτσι την ανέθεσα σ’ έναν συνεργάτη μου και νέο άνθρωπο, τον Βασίλη Μαυρογεωργίου».

Στο έργο οι γυναίκες όχι μόνο παίρνουν με ένα τέχνασμα που σκαρφίζονται την εξουσία αλλά εγκαθιδρύουν την κοινοκτημοσύνη, που παραμένει ουτοπική ακόμα και σήμερα, πόσο μάλλον το 392 π.Χ. που γράφτηκε το έργο. Ο Θεοδωρόπουλος λέει: «Αν κάτι απέτυχε στην πρόταση, είναι ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να γίνονται όμοιοι αλλά ίσοι. Αυτό δεν το έχει πάρει υπ’ όψιν της η ιστορία στον τρόπο που εφαρμόστηκε στην ανατολική Ευρώπη και γι’ αυτόν το λόγο έχει ουτοπικές διαστάσεις. Από τη μια μ’ ενδιαφέρει πολύ ο πολιτικός λόγος της Πραξαγόρας, από την άλλη οι γυναίκες που ασκούν σήμερα εξουσίαπου για να τα βγάλουν πέρα μέσα στην ανδροκρατούμενη κοινωνία, μεταμφιέζονται εσωτερικά σε άντρες. Αποκτούν αντρική νοοτροπία,

αφήνοντας στην άκρη τα προτερήματά τους, όπως η ευαισθησία και η θηλυκότητα. Έτσι, η δικιά μας Πραξαγόρα έχει προφητικές ιδιότητες.

Ταξιδεύει στους αιώνες, φτάνει μέχρι τις μέρες μας, βλέπει τις γυναίκες με αξιώματα και γι’ αυτό συμβουλεύει τις συντρόφισσές της να μη χάσουν τις αξίες τους, όπως οι γυναίκες του 20ού αιώνα». Αυτό σημαίνει ότι έχουν προστεθεί στίχοι που αφορούν τη σύγχρονη πραγματικότητα; «Ναι, υπάρχει μια τέτοια μικρή παρέμβαση, αλλά δεν υπάρχει και παράσταση του Αριστοφάνη που να μην κάνει σύγχρονες αναφορές.

Αυτά που εμείς προσθέσαμε ανήκουν σ’ ένα ενιαίο ύφος λόγου, γι’ αυτό προτιμήσαμε τον όρο "απόδοση" και όχι "μετάφραση". Έτσι ώστε να λειτουργεί η Πραξαγόρα ως προφήτισσα. Αν ζούσε ο Αριστοφάνης σήμερα, δεν θα μπορούσε να αγνοήσει τον ρόλο της γυναίκας».

Σε μια ξεκαρδιστική σκηνή, όπου ηλικιωμένες γυναίκες διεκδικούν ερωτικά, λόγω της κοινοκτημοσύνης, έναν νέον άντρα που υποδύεται ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, τις γριές ερμηνεύουν οι Κώστας Κόκλας, Παντελής Δεντάκης και Στράτος Χρήστου, που αντίστοιχα κρατούν τους αντρικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ο σκηνοθέτης εξηγεί τον λόγο: «Σ’ αυτή την πιο αθυρόστομη σκηνή -από τις πλέον τολμηρές του παγκόσμιου ρεπερτορίου- θέλησα να χρησιμοποιήσω άντρες, γιατί ποτέ δεν μου άρεσε να βλέπω ηλικιωμένες ηθοποιούς να κάνουν τις πεινασμένες σεξουαλικά γυναίκες. Με τον πιο απλό, καρναβαλίστικο τρόπο, με μια ρόμπα και μια μαντήλα, παίζουν τις γριές, κάτι που δεν υποτιμάει τις γυναίκες και λειτουργεί υπέρ της κωμωδίας. Και πάλι, όχι με το εύκολο "τραβεστιλίκι", παρά με τον τρόπο των λαϊκών καρναβαλιών της Αγιάσου και του Τυρνάβου, όπου οι άντρες φοράνε γυναικεία ρούχα, αλλά παραμένουν μασκαρεμένοι άντρες και δεν υποδύονται τις γυναίκες. Άλλωστε, στην εποχή του Αριστοφάνη οι ηθοποιοί ήταν αποκλειστικά άντρες και έπαιζαν με μάσκες».

Πραξαγόρα είναι η Δάφνη Λαμπρόγιαννη, τα σκηνικά και τα κοστούμια έκανε ο Άγγελος Μέντης, τη μουσική ο Θάνος Μικρούτσικος και τις χορογραφίες η Αγγελική Στελλάτου.

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

σχόλια

1 σχόλια