Ευριπίδης Λασκαρίδης Facebook Twitter
Δεκέμβριος 2021. Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης φωτογραφίζεται για τη LifO στο στούντιό του στο Μοναστηράκι. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Ευριπίδης Λασκαρίδης: «Η ρευστότητα του φύλου των χαρακτήρων μου συμβαίνει χωρίς να τη σκέφτομαι»

0

Παρά τις πολύ δύσκολες συνθήκες που έχει δημιουργήσει η πανδημία (και) στον καλλιτεχνικό χώρο, το 2021 ξεκίνησε ελπιδοφόρα για τον Ευριπίδη Λασκαρίδη ‒ με πρόβες για ένα νέο έργο-ανάθεση του Φεστιβάλ Αθηνών για τη Μικρή Επίδαυρο πάνω στο αρχαίο δράμα και τις καλοκαιρινές περιοδείες. Η πρεμιέρα της νέας πολυαναμενόμενης παράστασής του, της πρώτης του με τόσο πολύ λόγο, είχε προγραμματιστεί για τον Αύγουστο, αλλά έπεσε πάνω στις πυρκαγιές και μεταφέρθηκε για το καλοκαίρι του 2022. Ωστόσο, δεν έχει λόγο παραπονιέται. Στην αρχή της χρονιάς το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ Here not here, που έφτιαξε με τη βοήθεια της Εύας Στεφανή πάνω στο Elenit, προβλήθηκε στη Λίμα, το Δουβλίνο και το Πόρτο. Στη συνέχεια ταξίδεψε με το Relic στη Λισαβόνα και με το Elenit σε Πόρτο, Λυών και Άμστερνταμ. Το καλοκαίρι παρουσιάστηκαν στην Ύδρα, στο Hydra School Project του Δημήτρη Αντωνίτση, βίντεο και πορτρέτα του, ένα εικαστικό παρακλάδι όσων κάνει. Τον Σεπτέμβριο βρέθηκε με το Relic στην Σαλαμάνκα και τον Οκτώβριο με το Elenit στα Δημήτρια, στη Θεσσαλονίκη. Εκεί το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης τον κάλεσε να κάνει ένα εργαστήρι πάνω στα εργαλεία με τα οποία δουλεύει, τη μεταμόρφωση και τη γελοιότητα. Ο Νοέμβρης τον βρήκε στο Malraux Scène Νationale Chambéry για δύο παραστάσεις του Elenit και να παρουσιάζει με τον Γιώργο Πούλιο την εικαστική μικρού μήκους ταινία Μαντώ, μια ανάθεση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και του Κορνήλιου Σελαμσή για το 1821 Songbook. Η χρονιά έκλεισε πανηγυρικά με πέντε sold out παραστάσεις των Τιτάνων στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης.

Το μεγάλο του κατόρθωμα είναι ότι, όσοι έχουν δει τις παραστάσεις του, είναι δύσκολο να επιλέξουν ποια θεωρούν καλύτερη. Ειδικά αν τις έχουν δει πάνω από μία φορά, σε διαφορετικές φάσεις τους, ξαναδουλεμένες. Γιατί όλες οι παραστάσεις του είναι κάτι σαν work in progress, που εξελίσσονται όσο περνάει ο καιρός και αλλάζουν οι εμπειρίες του.

Αυτά που έχει καταφέρει ο Ευριπίδης τα τελευταία δέκα χρόνια είναι αξιοθαύμαστα. Από το Sacred Monsters μέχρι το Elenit η πορεία του δεν είναι απλώς εντυπωσιακή, έχει εξελιχθεί στον κορυφαίο περφόρμερ της γενιάς του, παρουσιάζοντας κάτι που είναι μοναδικό. Οι παραστάσεις του δεν είναι αμιγώς χορός, δεν είναι θέατρο, είναι κάτι που κάνει μόνο αυτός και είναι αναγνωρίσιμο πλέον και κατάδικό του. Η συναισθηματική εμπλοκή την οποία προκαλεί μέσα από συνεχείς μεταμορφώσεις αλλόκοτων πλασμάτων, πάντα όμως εύθραυστα και ευάλωτα, και το πικρό χιούμορ που είναι διάχυτο στη σκηνή, του χάρισαν, από το Relic και μετά, τεράστια καλλιτεχνική αναγνώριση σε ολόκληρο τον κόσμο και μια εμπορική επιτυχία που ήταν μάλλον ανέλπιστη για παραστάσεις που είναι αβανγκάρντ. Ταξίδεψε με αυτές παντού, σε κάθε ήπειρο, βραβεύτηκε και λόγω της μοναδικότητας της δουλειάς του πήρε το fellowship της Πίνα Μπάους και έφτασε μέχρι τη Χιλή, τη Νέα Ζηλανδία και τα νησιά του Πάσχα. Οι φιγούρες που υποδύεται στο Relic, τους Τιτάνες και το Elenit είναι ιδιαίτερα πλάσματα που δεν έχουν ξεκάθαρο φύλο, είναι οντότητες άφυλες, που θα μπορούσαν να είναι οποιοσδήποτε ή οποιαδήποτε, ο καθένας μας. Τα έργα του είναι ξεκάθαρα queer και οι χαρακτήρες που υποδύεται έχουν έντονο το gender fluid στοιχείο, ωστόσο ο ίδιος ξεκαθαρίζει ότι κάνει κάτι πανανθρώπινο. Ότι με κάθε έργο του προσπαθεί να μιλήσει για την ανθρώπινη υπόσταση «όχι με λόγια αλλά με τρισδιάστατα εργόχειρα. Αυτό είναι η μεταμόρφωση για μένα, ότι παίρνεις ένα φλιτζάνι και το γυρνάς και από φλιτζάνι γίνεται η μισή γη. Όταν μπαίνω στην πρόβα δεν σκέφτομαι ότι επιθυμώ να κάνω ένα έργο για το τάδε ή το δείνα ζήτημα», όπως λέει. «Η έμπνευσή μου έρχεται από τη ζωή συνολικά, από γεύσεις και σκέψεις που αφορούν γενικότερες έννοιες όπως ο έρωτας, ο θάνατος, η συμπόνια, η αποτυχία και άλλα πολλά. Δουλεύω με καθρέφτη, καθώς σκηνοθετώ και ερμηνεύω ταυτόχρονα. Στη δουλειά αυτή με εξυπηρετεί πολύ το πλάσμα που βλέπω απέναντί μου να μην είμαι εγώ. Εκεί έρχεται η μεταμόρφωση και ξέρω ότι με ευχαριστεί πολύ να παίζω με διαφορετικές περούκες, ψεύτικες μύτες και δόντια, μουστάκια, φορέματα, μπότες, τακούνια και οτιδήποτε άλλο μού γαργαλά τη φαντασία και δίνει ώθηση στη δημιουργικότητά μου. Είμαι πολύ χαρούμενος και περήφανος για το queer στοιχείο που φέρουν τα έργα μου, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν είναι αυτοσκοπός. Η ρευστότητα του φύλου των χαρακτήρων μου είναι κάτι που συμβαίνει χωρίς να το σκέφτομαι. Τα πλάσματα αυτά για μένα δεν είναι άντρες ή γυναίκες απαραίτητα. Είναι όντα με έντονα πάθη και επιθυμίες ‒ φλέγονται να ζήσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Δεν είναι απαραίτητα αγόρια ή κορίτσια, είναι απλώς φλεγόμενα πλάσματα, όπως θα έλεγε και ο Jack Smith».

ΤΟΥΡΝΕ Facebook Twitter
Φωτογραφία από την παράσταστη «ΤΟΥΡΝΕ». Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Τα ιδιαίτερα αυτά πλάσματα, μέσα στη σκληρότητά τους και το νεφελώδες σύμπαν που τα περιβάλλει, εκτός από αλλόκοτα είναι και αγαπησιάρικα, σκληρά αλλά και εύθραυστα, αεικίνητα αλλά και σπαρακτικά, ένας χορός τεράτων που ξεδιπλώνουν στη σκηνή μια παλέτα έντονων συναισθημάτων: τον σαρκασμό και το σλάπστικ χιούμορ διαδέχονται η συγκίνηση, η έκρηξη, ο λυγμός, η απόγνωση, η βία και η τρυφερότητα. Όπως στο Elenit, την πιο συμπαγή παράσταση του Ευριπίδη μέχρι τώρα.

Το μεγάλο του κατόρθωμα είναι ότι, όσοι έχουν δει τις παραστάσεις του, είναι δύσκολο να επιλέξουν ποια θεωρούν καλύτερη. Ειδικά αν τις έχουν δει πάνω από μία φορά, σε διαφορετικές φάσεις τους, ξαναδουλεμένες. Γιατί όλες οι παραστάσεις του είναι κάτι σαν work in progress, που εξελίσσονται όσο περνάει ο καιρός και αλλάζουν οι εμπειρίες του. Το Relic που είδα για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας ήταν διαφορετικό από του Θεάτρου Ροές και διαφορετικό από της Στέγης ‒ κάθε φορά ήταν καλύτερο. Σε αυτό βοηθάει και η ζήτηση που έχουν τα έργα του στο εξωτερικό, τα οποία από το 2015 δεν έχουν σταματήσει να παίζονται, με διαφορετική κάθε φορά προσέγγιση και χωρίς «υποδείξεις» για το τι θα εισπράξει ο άνθρωπος που θα τις δει.

Ευριπίδης Λασκαρίδης Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

«Δεν πιστεύω στα κλειστά νοήματα. Δεν πιστεύω στις ταμπέλες, Παρότι τα κλισέ και η στενομυαλιά είναι μια βαθιά πηγή έμπνευσης για μένα, προτιμώ να αφήνω τα έργα μου χωρίς επεξηγήσεις, ώστε κάθε θεατής να βρίσκει την ευκαιρία να τα στολίσει, αν το επιθυμεί, με τη δική του φαντασία. Ο άλλος τρόπος, αυτός του ενός συγκεκριμένου και κλειστού νοήματος, δεν με ευχαριστεί. Αντιθέτως με καταπιέζει και με στενοχωρεί. Στα μάτια μου φαντάζει διδακτικός και δεν νομίζω πως έχω τίποτα να διδάξω σε κανέναν.

Παρακολουθώ με μεγάλη τρυφερότητα τη σχέση μου με τα έργα μου όσο μεγαλώνω. Μεγαλώνουν κι αυτά μαζί μου. Μεγαλώνει και η ομάδα μας, η Osmosis, μαζί τους, όπως και οι χαρακτήρες μου. Όταν ξεκίνησα να ταξιδεύω το σόλο μου, το Relic, το 2015, νόμιζα ότι δεν υπήρχε πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο, ώσπου δύο χρόνια μετά έκανα ένα λίγο μεγαλύτερο έργο, που ήταν και ντουέτο, τους Τιτάνες. Μετά, βέβαια, ήρθε το δεκαμελές Elenit, ένα έργο μιάμισης ώρας για μεγάλες σκηνές, που έβαλε τα πάντα στη θέση τους. Το Relic θα παιχτεί του χρόνου για έβδομη συνεχή χρόνια. Το σώμα μου φυσικά δεν θα είναι το ίδιο, και ενώ μπορεί να χάνω σε σωματικές δεξιότητες, ο ψυχισμός και η φαντασία στα έργα μου μοιάζει να αποκτούν πιο ισχυρά βάθη, προκειμένου να αντισταθμίσω το συμμάζεμα στα ακροβατικά...»

Η νέα παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη «TOYΡΝΕ» θα ανέβει στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου στις 29 και 30 Ιουλίου 2022 στις 21:30.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Χαρούλα Αλεξίου

«Δεν θέλω τίποτε άλλο από το να υπάρχω απλώς»

Ελένη Καραΐνδρου

«Σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο φρόντιζα να επιβάλλομαι με τη δουλειά μου»

Νίκος Σταμπολίδης

«Χωρίς την επιστημονική λεπτομέρεια δεν μπορείς να πας πουθενά»

Ευριπίδης Λασκαρίδης

«Η ρευστότητα του φύλου των χαρακτήρων μου συμβαίνει χωρίς να τη σκέφτομαι»

Γιάννης Νιάρρος

«Αναγνωρίζω τον ανταγωνισμό του ανδρικού φύλου, του άντρα κόκορα»

Σοφία Κόκκαλη

«Μου αρέσει η ισορροπία μεταξύ σινεμά και θεάτρου, δεν θα ήθελα να αλλάξει ποτέ»

Μιχαήλ Μαρμαρινός

«Δεν με ενδιαφέρει το θέατρο ακριβώς, με συναρπάζει η θεατρικότητα των πραγμάτων»

Μαρίνα Σάττι

«Με αυτή την εποχή, που η πληροφορία ταξιδεύει τόσο γρήγορα, δεν πολυταυτίζομαι»

Λουκία Αλαβάνου

«Προτιμώ να κάνω λιγότερα έργα, θέλω να με αγγίζει βαθιά το κάθε θέμα»

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ