Η Άννα Λεμονάκη κάνει θέατρο στην Ελβετία για τη δόξα και την αποτυχία

GOLD: Η Άννα Λεμονάκη κάνει θέατρο στην Ελβετία για τη δόξα και την αποτυχία Facebook Twitter
Η Άννα Λεμονάκη στο «G.O.L.D.». Φωτο: Yuri Tavares
0

Όταν ήταν 9 ετών. η Άννα Λεμονάκη, σκηνοθέτιδα και περφόρμερ που ζει και εργάζεται στη Γενεύη, παρακολουθώντας τα Όσκαρ στην τηλεόραση, άκουσε τη Γούπι Γκόλντμπεργκ να δηλώνει ότι ο καθένας μπορεί να γίνει σταρ. Το πίστεψε και είναι κάτι που ανακαλεί σήμερα, τη δόξα των μικρών ονείρων, στην καινούργια της δουλειά «G.O.L.D.», που μετά το Φεστιβάλ του Μπατί ετοιμάζεται να ανεβάσει στο Βεβέ.

Το «G.O.L.D.» είναι εμπνευσμένο από την αίγλη και τα «φανταχτερά» συστήματα αναπαράστασης του κόσμου της ψυχαγωγίας και μιλά για μια εποχή όπου ο ανταγωνισμός διαχωρίζει και δομεί την κοινωνία μεταξύ θριαμβευτών νικητών και ασήμαντων ηττημένων.

Η Άννα Λεμονάκη, κοινωνιολόγος, ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτιδα, έφτασε στην Ελβετία αφού σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στη Νομική, δημοσιογραφία και κοινωνιολογία. Όταν ξεκίνησε το μεταπτυχιακό της στη Γενεύη, μπήκε στη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου, γιατί ένιωθε μόνη και ξένη, για να κάνει φίλους. Εκεί έμαθε για τη Σχολή Θεάτρου Serge Martin, από την οποία αποφοίτησε το 2013 και συνέχισε με σπουδές δραματουργίας και περφόρμανς στο Πανεπιστήμιο της Λωζάννης.

Στην Ελλάδα έχουμε δει τις παραστάσεις της «Μπλε» και «Tequila Bye-bye» και το «G.O.L.D.» θα παρουσιαστεί ως αναλόγιο στην Πειραματική του Εθνικού τον Φεβρουάριο του 2023 και έπειτα, επίσης ως αναλόγιο, στο θέατρο Οberhausen στη Γερμανία. 

Το «G.O.L.D.» είναι το τέταρτο μέρος μιας πενταλογίας. Στο «Μπλε» μιλούσε για τη θάλασσα και τη νηνεμία και τη φουρτούνα και πώς σε δευτερόλεπτα μπορεί να αλλάξει ο κόσμος και ό,τι γνωρίζουμε. Στο «Φούξια που αιμορραγεί» μιλούσε για τις σχέσεις ενός ζευγαριού, στο «Λευκό» για την απώλεια, ενώ το «Μαύρο», η παράσταση που σχεδιάζει μετά το «G.O.L.D.», μιλά για την επερχόμενη καταστροφή, την καταρρευσιολογία.

Στο «G.O.L.D.» η Άννα Λεμονάκη δημιουργεί μια φιλόδοξη παράσταση με αντιήρωες που θα αποδομήσουν τους μύθους γύρω από την επιτυχία και την υπόσχεσή της για ένα «ευτυχές τέλος». Χρησιμοποιεί την αίγλη ενός «φανταχτερού» συστήματος για να μιλήσει για όλα τα επίπεδα και τα ζητήματα γύρω από τον κόσμο της εργασίας και την επιτακτική ανάγκη σταδιοδρομίας.

Η ίδια γράφει και σκηνοθετεί τα έργα της, αλλά η διαδικασία που τη χαροποιεί είναι η δεύτερη, να μπορεί να συνθέτει τις παραστάσεις της συλλογικά και επί σκηνής. Είναι η μόνη Ελληνίδα που δραστηριοποιείται στο θέατρο σε αυτή την πλευρά της Ελβετίας και ζητώ να μάθω τι σημαίνει αυτό για έναν ξένο, πώς προσεγγίζει το σύστημα.

«Από τη μια πλευρά δεν έχεις καμία απολύτως γνωριμία, είναι απολύτως μηδενικές οι σχέσεις σου, από την άλλη πλευρά, όταν θέλω να παρουσιάσω μια ιδέα, η πόρτα για να κάνεις το ραντεβού για να σε δεχτούν είναι ανοιχτή και τα τελευταία χρόνια συμβαίνει όλο και περισσότερο, είναι το σύστημα όλο και πιο ανοιχτό.

Αν σε εμπιστευτούν την πρώτη φορά, η επόμενη θα είναι πιο εύκολη και όλα χτίζονται μέσα από τις σχέσεις. Θέλει πολλή υπομονή, επιμονή, ενθουσιασμό για να δημιουργηθεί μια σχέση. Η πόλη της Γενεύης μάς στηρίζει. Οι Ελβετοί, όταν αρχίζουν να στηρίζουν κάποιον καλλιτέχνη, θέλουν να τον στηρίξουν με έναν τρόπο διαχρονικό, υπάρχει μια συνέχεια που βοηθά και στην εξέλιξη της δουλειάς. Το θετικό είναι πώς όταν γίνεται μια παραγωγή στην Ελβετία το ένα θέατρο με το άλλο συνεργάζονται ακόμα και σε τεχνικό επίπεδο, υπάρχει ένα συνεργατικό πλαίσιο που εξοικονομεί και πόρους και φυσικά υπάρχει αλληλοϋποστήριξη», λέει.

GOLD: Η Άννα Λεμονάκη κάνει θέατρο στην Ελβετία για τη δόξα και την αποτυχία Facebook Twitter
Στο «G.O.L.D.» η Άννα Λεμονάκη δημιουργεί μια φιλόδοξη παράσταση με αντιήρωες που θα αποδομήσουν τους μύθους γύρω από την επιτυχία και την υπόσχεσή της για ένα «ευτυχές τέλος». Φωτο: Yuri Tavares

Στο «G.O.L.D.» η Άννα Λεμονάκη δημιουργεί μια φιλόδοξη παράσταση με αντιήρωες που θα αποδομήσουν τους μύθους γύρω από την επιτυχία και την υπόσχεσή της για ένα «ευτυχές τέλος». Χρησιμοποιεί την αίγλη ενός «φανταχτερού» συστήματος για να μιλήσει για όλα τα επίπεδα και τα ζητήματα γύρω από τον κόσμο της εργασίας και την επιτακτική ανάγκη σταδιοδρομίας.

Πολλές είναι οι πιθανές αντιδράσεις: φυγή, αυτοκριτική, αναπροσανατολισμός, πανικός, αδιαφορία, μαστίγωμα, αδράνεια, αμείλικτη αυτοκριτική, άρνηση ή μια αποκάλυψη που επιτρέπει να αντιληφθεί κανείς τη ματαιότητα και το κενό των προηγούμενων φιλοδοξιών του, αλλά και τις ανησυχητικές διαστάσεις που έχει πάρει η αποτυχία τα τελευταία χρόνια.

«Το θέμα της επαγγελματικής  επιτυχίας στην Ελβετία είναι φλέγον, ο κόσμος αυτοπροσδιορίζεται με βάση το επάγγελμά του. Αντλώ έμπνευση από αληθινές ιστορίες, μαρτυρίες, προσωπικές αφηγήσεις καλλιτεχνών και απλών ανθρώπων, προκειμένου να δημιουργήσω εύθραυστους και αξιαγάπητους χαρακτήρες που λάμπουν μέσα από τις απογοητεύσεις τους, μας κάνουν να γελάμε μέσα από την αδεξιότητά τους, μας συγκινούν μέσα από τις αποτυχίες τους και τελικά αγκαλιάζουν την αποτυχία ως επιτυχία. Με όλη την ομάδα δουλέψαμε πάνω σε αποτυχίες και στιγμές δόξας, μεταξύ αυτών των δύο όρων.

GOLD: Η Άννα Λεμονάκη κάνει θέατρο στην Ελβετία για τη δόξα και την αποτυχία Facebook Twitter
«Η άνοδος σημαίνει πάντα τον κίνδυνο της πτώσης», λέει η Άννα Λεμονάκη. «Γιατί οι νόμοι της φυσικής είναι άκαμπτοι, σε αντίθεση με το σώμα». Φωτο: Yuri Tavares

Το χρυσό χρώμα αντιπροσωπεύει το κύρος, τον πλούτο και τη δύναμη. Ωστόσο, ο χρυσός είναι επίσης ένα χρώμα πίσω από το οποίο κρύβεται πολλή ανομία, πόνος και δυστυχία. Για μένα είναι ένα μυθικό χρώμα που δεν παύει ποτέ να προκαλεί αντιδράσεις, ένα βερνίκι που κρύβει –συχνά λιγότερο αποτελεσματικά από ό,τι θα ήθελε κανείς– το συνηθισμένο, χονδροειδές, μερικές φορές ντροπιαστικό υλικό πάνω στο οποίο είναι επικαλυμμένο. Είναι το χρώμα που με κάνει να σκέφτομαι περισσότερο την αδικία, τον σημερινό κόσμο της εργασίας, που χαρακτηρίζεται από τη νεωτερικότητα και την ταχύτητα στο όνομα της προόδου, την εκ διαμέτρου αντίθετη εμφάνιση και ουσία του», λέει.

Περφόρμερ, χορευτές, ηθοποιοί, μια ανομοιογενής ορχήστρα (τσέλο, ηλεκτρική κιθάρα, τύμπανα), ένας στύλος για pole dance, ιστορίες που είναι είτε πραγματικές είτε επινοημένες, ή λίγο και από τα δύο. Ένα παράξενο τεχνητό πουλί, χτυπώντας τα φτερά του, πετάει πάνω από το δωμάτιο και πέφτει στο έδαφος.

«Η άνοδος σημαίνει πάντα τον κίνδυνο της πτώσης», λέει η Άννα Λεμονάκη. «Γιατί οι νόμοι της φυσικής είναι άκαμπτοι, σε αντίθεση με το σώμα».

GOLD: Η Άννα Λεμονάκη κάνει θέατρο στην Ελβετία για τη δόξα και την αποτυχία Facebook Twitter
Ένα παράξενο τεχνητό πουλί χτυπάει τα φτερά του. Φωτο: Yuri Tavares

Υπάρχουν μικρές καθημερινές αποτυχίες που μας επηρεάζουν ελάχιστα, καυστικές και αξιολύπητες αποτυχίες, μεγαλύτερες, λαμπρές, ακόμη και μεγαλειώδεις αποτυχίες, τρομακτικά ανώτερες από τις δυνάμεις μας, που μπορούν να μας επηρεάσουν σημαντικά, που μας στέλνουν πίσω στις αδυναμίες μας και στην ίδια μας την ευθραυστότητα. Νιώθουμε χωρίς κίνητρο, συντετριμμένοι, διαλυμένοι, στο χείλος της αβύσσου, αλλά τι συμβαίνει όταν ανακάμπτουμε, όταν αναστηθούμε;

«Τι μπορεί να συμβεί αν παραιτηθούμε από την πίεση που δημιουργεί η επιταγή της επιτυχίας; Όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αποτυχία σε τακτική βάση, αλλά έχουμε την τάση να την αρνούμαστε, να αποφεύγουμε το θέμα, επειδή έχουμε μάθει να κρατάμε τα ελαττώματα κρυφά. Η εκθαμβωτική επιτυχία, η μεθυστική δόξα, η ανάγκη για αναγνώριση εξιδανικεύονται. Η αποτυχία δεν αποτελεί καν επιλογή και συνδέεται πάντα με ντροπή.

Κατ' αρχήν, εστιάζουμε στις ιστορίες της ζωής μας που σχετίζονται με την επιτυχία. Τι θα συμβεί αν δώσουμε φωνή και χώρο και στις ατέλειες και σε ό,τι αυτές περιέχουν; Από την πολυτέλεια στη φτώχεια, από τη στιγμή της απόλυτης χαράς στην τραγωδία, είναι ακριβώς σε αυτές τις στιγμές μετάβασης και τα υπερβολικά "τοπία" τους στα οποία βλέπω υλικό για να εξερευνήσω, να ζυμώσω και να επαναδιατυπώσω», λέει.

Στα όρια μεταξύ του γκροτέσκου και του μεγαλειώδους, η παράσταση μεταφέρει την αισθητική των τηλεοπτικών διαγωνισμών ή των τελετών απονομής βραβείων, με λάμψη, καπνό, χρυσά φώτα και χρυσά χαλιά, πρόσωπα που κατατρώγονται από την αμφιβολία, αφηγείται κωμικοτραγικές περιπλανήσεις του πώς κάθε αποτυχία μάς διαμορφώνει και μας δυναμώνει.

GOLD: Η Άννα Λεμονάκη κάνει θέατρο στην Ελβετία για τη δόξα και την αποτυχία Facebook Twitter
Φωτο: Yuri Tavares

Ζητώ από την Άννα να μου περιγράψει το περιβάλλον του θεάτρου στην Ελβετία. Υπάρχουν πολλά θέατρα, τα περισσότερα επιχορηγούνται από την πόλη ή το καντόνι και τα έργα είναι συμπαραγωγές με τα προηγούμενα ή ιδιωτικούς φορείς. Το όλο σκηνικό είναι εξαιρετικά ανταγωνιστικό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν υπάρχουν τόσα ανεξάρτητα θέατρα και παραστάσεις όπως στην Αθήνα. Κανένας δεν σκέφτεται να ανεβάσει παράσταση αν δεν την έχει σχεδιάσει και δεν έχει εξασφαλίσει τους πόρους της, τα συνδικάτα είναι πολύ ισχυρά και δεν υπάρχει η έννοια του απλήρωτου ηθοποιού.

Όσο για το περιεχόμενο, «επειδή η Ελβετία δεν έχει το βάρος της πολιτιστικής κληρονομιάς, όπως έχει η Γαλλία ή η Αγγλία ή η Ελλάδα με το αρχαίο δράμα, αυτό βοηθά ώστε να είναι πολύ πιο "απελευθερωμένη" ως προς τη λειτουργία ενός σύγχρονου θεάτρου», λέει.

«Στην Ελβετία έχουν ξεκινήσει από πολύ νωρίς να ανεβάζουν έργα χωρίς κείμενα, που πηγαίνουν πιο πολύ στον χώρο της περφόρμανς, μπορεί ακόμα να δεις βιογραφίες, documentary theatre, ο Μίλο Ράου κάνει σπουδαία δουλειά, βλέπεις μια μεγάλη θεματική έργων, το ελβετικό όπως και το βέλγικο θέατρο έχουν φύγει από το κλασικό ρεπερτόριο».

To «G.O.L.D.», που σημαίνει glory of little dreams (η δόξα των μικρών ονείρων), και θα παιχτεί στο θέατρο Oriental στο Βεβέ, είναι ένα στοίχημα, η τρυφερή ματιά πάνω στον μηχανισμό της ανθρώπινης επιβίωσης, να πετάς, να πέφτεις και να σηκώνεσαι ξανά, μια ελεγεία για το θάμπωμα ενός χρώματος, ενός μετάλλου που η αξία του έχει καθορίσει τη θέση και την ιστορία της χώρας στην οποία ανεβαίνει η παράσταση.

00:00
00:00

 

G.O.L.D. Trailer

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Solaris: Μια ιστορία για έναν πλανήτη με «νοημοσύνη» στο Άσυλο Ανιάτων

Θέατρο / Solaris: Μια ιστορία για έναν πλανήτη με «νοημοσύνη» στο Άσυλο Ανιάτων

Το μυθιστόρημα του Στάνισλαβ Λεμ, που έδωσε υλικό στον Αντρέι Ταρκόφσκι για μια από τις σπουδαιότερες ταινίες του, ανεβαίνει με τη μορφή σκηνικής σύνθεσης-παράστασης στο Άσυλο Ανιάτων.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ελένη Ράντου: «Η μητέρα μου, που έχει άνοια, με αναγνωρίζει πιο πολύ στο "Κωνσταντίνου και Ελένης"»

Θέατρο / Ελένη Ράντου: «Η μητέρα μου, που έχει άνοια, με αναγνωρίζει πιο πολύ στο "Κωνσταντίνου και Ελένης"»

Έτοιμη για την πολυαναμενόμενη επιστροφή της στο θέατρο, η αγαπημένη ηθοποιός συνειδητοποιεί ότι «μέσα σε αυτό το ταξίδι δεν μπορείς να κατηγορείς κανέναν, είσαι συμμέτοχος σε ό,τι συνέβη».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άννα Κοκκίνου, Λένα Κιτσοπούλου και Χάρης Φραγκούλης στο θέατρο Σφενδόνη

Πολιτισμός / Άννα Κοκκίνου, Λένα Κιτσοπούλου και Χάρης Φραγκούλης στο θέατρο Σφενδόνη

Το νέο έργο της Λένας Κιτσοπούλου, ο «Αφανισμός» του Μπέρχαρντ σε σκηνοθεσία Άννας Κοκκίνου, η «Αντιγόνη» και η «Αφιέρωση» σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα της Σφενδόνης για τη νέα σεζόν.
LIFO NEWSROOM
Νίκος Κουρής

Θέατρο / Nίκος Κουρής: Κάνοντας θέατρο στην εποχή του Netflix

Το έργο του εξαιρετικά δημοφιλούς και στη χώρα μας Μάρτιν ΜακΝτόνα «H μοναξιά της Δύσης» επέλεξε ο αγαπητός ηθοποιός ως πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα σε μία από τις πολυαναμενόμενες παραστάσεις της νέας σεζόν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άρης Χριστοφέλλης

Όπερα / «Ακόμα και όσοι θαυμάζουν σχεδόν ειδωλολατρικά την Κάλλας, λίγα γνωρίζουν για την τέχνη της»

Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, επιστημονικός σύμβουλος του ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η θρυλική σοπράνο παραμένει μια ανυπέρβλητη καλλιτέχνιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ