Η Φόλκσμπυνε και ο Ρενέ Πόλλες: ένα από τα πιο αναμενόμενα αφιερώματα του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών

Η Φόλκσμπυνε και ο Ρενέ Πόλλες: ένα από τα πιο αναμενόμενα αφιερώματα του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Το θέμα του έργου που έρχεται στην Αθήνα αγγίζει έννοιες του σπιτιού και του μη-σπιτιού, όπως και την επικοινωνία και τη μη-επικοινωνία.
0

Το αφιέρωμα του Φεστιβάλ Αθηνών στο διάσημο θέατρο Φόλκσμπυνε, έναν πολιτιστικό οργανισμό του οποίου η ιστορία πάει πίσω στον 19ο αι. και συνδέεται τόσο με το εργατικό κίνημα όσο και με τη θεατρική και καλλιτεχνική πρωτοπορία του Βερολίνου, προσδοκά να προσφέρει στο κοινό του μια συνολική εμπειρία που δεν θα περιορίζεται στο θέατρο. Έτσι, πέρα από τρεις σημαντικές παραστάσεις που φέρνει, οι νύχτες στην Πειραιώς 260 την περίοδο 17-24 Ιουνίου θα εμπλουτιστούν από μια σειρά δράσεων που θα ολοκληρώσουν το «μωσαϊκό» του ιστορικού θεάτρου: ταινίες, εγκαταστάσεις, γερμανική μπίρα, πάρτι, συναυλίες, υπηρεσίες σιδερώματος, Βratwurst, περφόρμανς! Όλα με ελεύθερη είσοδο, σε μια γιορτή πολιτισμού και γνωριμίας με έναν θεατρικό οργανισμό που ανέκαθεν πρωτοστατούσε στα καλλιτεχνικά και θεατρικά δρώμενα του Βερολίνου, της Γερμανίας γενικότερα, και επηρέαζε το ευρωπαϊκό πνεύμα ευρύτερα.


Τρία βαγόνια του Rollende Road Show, από αυτά με τα οποία ο θίασος μετέφερε ανέκαθεν τις δράσεις του σε απομακρυσμένες περιοχές και γειτονιές, ταξίδεψαν μέχρι την Αθήνα και θα είναι στημένα στον προαύλιο χώρο του Φεστιβάλ, ώστε να στεγάσουν αυτές τις δραστηριότητες αλλά και να αποτελέσουν τη σκηνή θεατρικής παράστασης. Να σημειώσουμε ότι η Φόλκσμπυνε ήταν η πρώτη οργανωμένη σκηνή στην Ευρώπη που καθιέρωσε τη μετακίνηση των παραστάσεων.

Ο διαχωρισμός του ανθρώπου από το ζώο, η ένωση μυαλού και σώματος, κοντολογίς, «εκείνη η λευκή, αντρική, ετεροφυλόφιλη ορολογία που δεν αντιμετωπίζει τον εαυτό της ως ορολογία αλλά ως κυρίαρχη και γενικώς εφαρμόσιμη γλώσσα».


Αφορμή του αφιερώματος είναι η αποχώρηση του Φρανκ Κάστορφ από τη διεύθυνση της Φόλκσμπυνε. Στη θέση αυτή βρίσκεται από το 1992, όταν το θέατρο απειλήθηκε με κλείσιμο κι εκείνος όχι μόνο το έσωσε αλλά το ανανέωσε, εκτινάζοντάς το στην πρώτη γραμμή των θεάτρων της Ευρώπης. Έτσι, χάρη στο αφιέρωμα οι Αθηναίοι θεατρόφιλοι θα βιώσουν μια μοναδική εμπειρία. Θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τη μεταφορά του Παίκτη του Ντοστογιέφσκι στη σκηνή από τον δεξιοτέχνη σκηνοθέτη Κάστορφ, τη μαύρη κωμωδία Μουρμουρητό του Ντίτερ Ροτ, σε σκηνοθεσία του ηθοποιού και σκηνοθέτη Χέρμπερτ Φριτς, και το Σ' αγαπώ, αλλά επέλεξα την αποδραματοποίηση του τρομερού παιδιού του γερμανικού θεάτρου Ρενέ Πόλλες. Σχετικά με τη δουλειά του τελευταίου θα προβληθεί στις 20 Ιουνίου η ταινία του René Pollesch - Bad Decisions.


Ο Ρενέ Πόλλες παραμένει τα τελευταία 30 χρόνια ένας από τους πιο χαρισματικούς ανθρώπους του γερμανικού θεάτρου. Γεννημένος στο Έσεν και σπουδαγμένος σε μία από τις σημαντικότερες σχολές με δασκάλους όπως ο Χάινερ Μίλερ, ο Τζορτζ Ταμπόρι και ο Τζον Γερούσουν, πειραματίζεται ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια με τη συγγραφή έργων και την αντισυμβατική σκηνοθετική τους προσέγγιση. Σήμερα είναι καταγεγραμμένα περί τα 150 θεατρικά έργα τα οποία έχει σκηνοθετήσει ο ίδιος όχι μόνο στη Γερμανία αλλά και διεθνώς. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι το masterclass που θα πραγματοποιηθεί στη Σχολή Καλών Τεχνών από τον σημαντικό θεωρητικό Χανς-Τις Λέμαν βασίζεται σε αυτόν κι έχει τίτλο «Το μεταδραματικό θέατρο, ο Ρενέ Πόλλες και η βερολινέζικη Φόλκσμπυνε».


Παρ' όλα αυτά, ο Πόλλες δεν αντιμετωπίζει τα έργα του ως «αιωνίως έγκυρες αλήθειες» αλλά περισσότερο ως υλικό το οποίο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει ώστε να οριοθετήσει τον εαυτό του. Αυτό που κυρίως τον απασχολεί είναι η αποφυγή στο θέατρο της στεγνής αναπαράστασης της ζωής. Το ζητούμενό του είναι να επιμένει σε έναν λόγο που θα αποκαλύπτει την κανονικότητα ως κατασκευή και θα μας ωθεί καθημερινά να μην αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα ρεαλιστικά.

Το θέμα του έργου που έρχεται στην Αθήνα αγγίζει έννοιες του σπιτιού και του μη-σπιτιού, όπως και την επικοινωνία και τη μη-επικοινωνία. «Καθόμουν εδώ τις προάλλες, η ατμόσφαιρα ήταν ευχάριστη, είχα την αίσθηση ότι είμαι σαν στο σπίτι μου, όταν ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι αυτό ακριβώς το πράγμα, το σπίτι ως χώρος διαβίωσης, δεν σήμαινε τίποτα για τον συνομιλητή που είχα απέναντί μου. Ξαφνικά, αρχίζω να βρίσκω την έννοια του σπιτιού κάπως εξωφρενική. Είμαι πάντα πρόθυμος να κάνω εποικοδομητικό διάλογο με τον άλλον. Προφανώς, είναι δύσκολο για τον συνομιλητή μου να συλλάβει την έννοια του βιώσιμου χώρου υπό παραδοσιακούς όρους: άλλωστε, δεν έχει σπίτι. Ωστόσο, δεν είναι ούτε άστεγος. Καθώς προσπαθώ να στρέψω αλλού την κουβέντα, θίγω το ζήτημα του "μέλλοντος". Κι εδώ ισχύουν τα ίδια: το μέλλον δεν σημαίνει τίποτα για εκείνον». Μια ξεκαρδιστική παράσταση που θέτει επί τάπητος μείζονα φιλοσοφικά ζητήματα.

Η Φόλκσμπυνε και ο Ρενέ Πόλλες: ένα από τα πιο αναμενόμενα αφιερώματα του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Φωτο: Lenore Blievernicht


Στο L' Affaire Martin θέτει τα εξής ερωτήματα: Για ποιο πράγμα μιλάει κάποιος όταν γράφει ένα θεατρικό έργο τις μέρες μας; Τι είδους ιστορίες είναι αυτές που εμείς αισθανόμαστε πιο κοντινές μας, εντούτοις εμείς οι ίδιοι δεν εμφανιζόμαστε πλέον σε αυτές; Τι είδους ξεφτισμένη αυθεντικότητα μας φράζει διαρκώς τον δρόμο; Με ποιον τρόπο μεμονωμένα άτομα «χτίζουν» από την αρχή τον εαυτό τους και αναπτύσσουν στρατηγικές επιβίωσης, οι οποίες δεν έχουν να κάνουν πια καθόλου με τη σκέψη της παλιάς Ευρώπης; Θα ήταν δυνατόν να εξασφαλίσουμε κάποια συναισθηματικά κέρδη από την απομόνωση; Θα μπορούσε να μην είναι δυνατό να συνδυάζουμε επιτυχία και σύμπτωση, έρωτα και χρήμα; Κάθε έκθεση δεν βασίζεται εν τέλει σε ρατσιστικές και σεξιστικές εικόνες που είναι ξεκάθαρες ακριβώς επειδή ανταποκρίνονται στις επικρατούσες οπτικές; Και δεν είναι πολύ πιο ευοίωνο να διαδώσεις όλη τη γνώση που έχεις αποκομίσει παντού; Και να συνδέεις τα συναισθήματα με αυτό που συγκινεί μόνο εμάς τους ίδιους;


Αυτά τα ερωτήματα θέτει ο Πόλλες ως βάση γι' αυτήν τη θεατρική εργασία. Ιδέες/απόψεις που συμπεραίνουν ότι δεν μπορούμε πια να επαναπαυόμαστε σε μια γλώσσα στην οποία λέμε ιστορίες που δεν μας ανήκουν. Ο διαχωρισμός του ανθρώπου από το ζώο, η ένωση μυαλού και σώματος, κοντολογίς, «εκείνη η λευκή, αντρική, ετεροφυλόφιλη ορολογία που δεν αντιμετωπίζει τον εαυτό της ως ορολογία αλλά ως κυρίαρχη και γενικώς εφαρμόσιμη γλώσσα». Αντ' αυτού, πρόκειται για μια οπτική που περικλείει τη δυναμική επιρροή της οικονομίας σε κάθε πτυχή της ζωής και δεν διακρίνει πουθενά ούτε ένα αυτόνομο άτομο. Το να υπηρετούμε εικόνες που για την ώρα παραμένουν άπιαστες ίσως είναι το μότο του Ρενέ Πόλλες. Ή, όπως λέει ο ίδιος, «τα έργα μου δημιουργούν έναν τύπο σκέψης και εικόνες από τις οποίες εξακολουθούμε να εξαρτιόμαστε και σύμφωνα με τις οποίες θέλουμε να δρούμε. Αλλά δεν είναι δυνατόν να το κάνουμε αυτό πια. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ αυτή η σύγκρουση. Αν, στην περίπτωσή μου, υπάρχει οποιοσδήποτε αποπροσανατολισμός στις κοινωνικές σχέσεις, τότε ξαναβρίσκω τον προσανατολισμό μου μέσα από τα έργα μου».

Ιnfo:

Σ' αγαπώ, αλλά επέλεξα την αποδραματοποίηση

Ρενε Πολλες

17-18 Ιουνίου

Πειραιώς 260, Προαύλιο

22:00 

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ