Η ξεχασμένη ιστορία της πολύπαθης ανήλικης υπηρέτριας Σπυριδούλας γίνεται παράσταση

Τι μπορούμε να μάθουμε σήμερα από την ξεχασμένη ιστορία της Σπυριδούλας; Facebook Twitter
Με στοιχεία θεάτρου ντοκουμέντου, πρωτότυπης δραματουργίας και σύγχρονης ελληνικής μουσικής, η σκηνική σύνθεση της ομάδας 4frontal εκκινεί από την αληθινή ιστορία της Σπυριδούλας. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή
0

Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, η δωδεκάχρονη Σπυριδούλα Ράπτη, το όγδοο παιδί μιας φτωχής οικογένειας από την Αιτωλοακαρνανία, φτάνει στην Αθήνα για μια καλύτερη ζωή. Η οικογένειά της έχει αποφασίσει να την παραδώσει στα χέρια του Γιώργου και της Αντιγόνης Βεϊζαδέ, που υπόσχονται να τη φροντίσουν όσο εκείνη τους βοηθά στις δουλειές του σπιτιού και με το μικρό τους παιδί. Η Σπυριδούλα ήταν ένα από τα ανήλικα κορίτσια που έφταναν στην Αθήνα για να δουλέψουν ως «εσωτερικές», με τις πάμφτωχες οικογένειές τους να θεωρούν ότι εξασφαλίζουν στα κορίτσια τους ένα καλύτερο μέλλον, πιστεύοντας πολλές φορές σε κούφιες υποσχέσεις.

Αυτός ο τύπος εσωτερικής μετανάστευσης ανηλίκων πέρασε στη λαϊκή κουλτούρα στην πιο «ανάλαφρη» εκδοχή του, με τις λίγο αφελείς οικιακές βοηθούς των μέσων οικογενειών στις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ το 1957 ο Γιώργος Σεβαστίκογλου γράφει την «Αγγέλα» και παρουσιάζει με ρεαλισμό μέσα από την πιο ευάλωτη κοινωνική ομάδα, αυτή των γυναικών της επαρχίας που εργάζονται στα αστικά σπίτια σε συνθήκες απόλυτης εκμετάλλευσης, χωρίς κανένα απολύτως δικαίωμα, τη μετεμφυλιακή Ελλάδα, που μαστίζεται από την ανεργία και τη διαφθορά, με την καταπίεσή τους να δημιουργεί ένα σκηνικό συγκάλυψης και τρόμου.

Η αποκάλυψη της ιστορίας έφερε στο φως τις άθλιες συνθήκες στις οποίες ζούσαν οι υπηρέτριες των «ευυπόληπτων» σπιτιών. Η Σπυριδούλα έγινε λαϊκή ηρωίδα, οι βασανιστές της καταδικάστηκαν από το δικαστήριο. Υποβλήθηκε σε πολλές επεμβάσεις αποκατάστασης. Η ιστορία της με τα χρόνια και τις κοινωνικές αλλαγές ξεχάστηκε.

Η περίπτωση της δωδεκάχρονης Σπυριδούλας συντάραξε το κοινό όταν δημοσιοποιήθηκαν οι λεπτομέρειες του βασανισμού και της κακομεταχείρισής της. Η ιστορία βγήκε στο φως όταν η Αντιγόνη Βεϊζαδέ έφτασε στο Τζάνειο νοσοκομείο συνοδεύοντας ένα κορίτσι σε τραγική κατάσταση. Τυλιγμένη σε μια κουβέρτα, με εγκαύματα σε όλο της το σώμα, η Σπυριδούλα είχε βασανιστεί με το ηλεκτρικό σίδερο για τρεις ημέρες από τους εργοδότες της, που την κατηγόρησαν ότι έκλεψε 50 δολάρια από το σπίτι. Η εξέταση από τους γιατρούς αποκάλυψε ότι το υποσιτισμένο, βασανισμένο παιδί «έφερε εγκαύματα 1ου, 2ου και 3ου βαθμού στο πρόσωπο, τον τράχηλο, τον θώρακα, την κοιλιά και τα άνω και κάτω άκρα, καθώς και εκχυμώσεις σε μέτωπο, βλέφαρα, μηρούς και κνήμες».

Τι μπορούμε να μάθουμε σήμερα από την ξεχασμένη ιστορία της Σπυριδούλας; Facebook Twitter
Στο πρόσωπο της Σπυριδούλας, τότε, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, βρήκαν φωνή όλα αυτά τα κορίτσια που υφίσταντο κακοποίηση από τα αφεντικά τους. Αυτή ήταν η πρώτη που βρήκε το θάρρος και μίλησε για τον φρικτό βασανισμό της. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Η αποκάλυψη της ιστορίας έφερε στο φως τις άθλιες συνθήκες στις οποίες ζούσαν οι υπηρέτριες των «ευυπόληπτων» σπιτιών. Η Σπυριδούλα έγινε λαϊκή ηρωίδα, οι βασανιστές της καταδικάστηκαν από το δικαστήριο. Υποβλήθηκε σε πολλές επεμβάσεις αποκατάστασης. Η ιστορία της με τα χρόνια και τις κοινωνικές αλλαγές ξεχάστηκε. Μετατοπίστηκε στις ιστορίες των γυναικών που έρχονται ως μετανάστριες για να εργαστούν στα σπίτια των μεγαλουπόλεων. Η Σπυριδούλα βρήκε το θάρρος να μιλήσει, σπάζοντας τον φαύλο κύκλο της βίας. Η ιστορία της είναι πηγή ενδυνάμωσης για γενιές και γενιές γυναικών που υφίστανται κακοποίηση και καταφέρνουν να την αρθρώσουν και να την τερματίσουν, συνεχίζει να εμπνέει.

Με στοιχεία θεάτρου ντοκουμέντου, πρωτότυπης δραματουργίας και σύγχρονης ελληνικής μουσικής, η σκηνική σύνθεση της ομάδας 4frontal εκκινεί από την αληθινή ιστορία της Σπυριδούλας. Αντλώντας από ιστορικά ντοκουμέντα και γυναικείες αφηγήσεις της εποχής αλλά και από συνεντεύξεις γυναικών που εργάζονται σήμερα ως εσωτερικές οικιακές βοηθοί, η Νεφέλη Μαϊστράλη γράφει ένα πρωτότυπο θεατρικό έργο, εμπνευσμένο από τη συγκλονιστική ιστορία της Σπυριδούλας αλλά και άλλων γυναικών που υπήρξαν ψυχοκόρες και υπηρέτριες, τις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Με όχημα αυτό το έργο και υπό τους ελληνικούς και πανκ ήχους των Θραξ Πανκc, η παράσταση φέρνει στη σκηνή τις φωνές των γυναικών που βρέθηκαν ή βρίσκονται ακόμα σ’ αυτήν τη θέση, παλεύοντας για την αυτοδιάθεσή τους.

Η ομάδα 4frontal έχει συνεχή παρουσία στον χώρο του θεάτρου τα τελευταία δέκα χρόνια. Τα μέλη της ήταν συμμαθητές στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Το στίγμα τους εξαρχής είχε να κάνει μ’ ένα συλλογικό αφηγηματικό θέατρο που σπάει τον τέταρτο τοίχο και επικοινωνεί στην ευθεία με το κοινό. Με τα χρόνια, εξειδικεύτηκαν οι στόχοι τους και αντιλήφθηκαν ότι αυτό που τους κινεί είναι το κοινωνικοπολιτικό θέατρο, που έχει να κάνει με τις ιστορίες και τον αντίκτυπό τους στο τώρα.

Τι μπορούμε να μάθουμε σήμερα από την ξεχασμένη ιστορία της Σπυριδούλας; Facebook Twitter
Με όχημα το έργο αυτό και υπό τους ελληνικούς και πανκ ήχους των Θραξ Πανκc, η παράσταση φέρνει στη σκηνή τις φωνές των γυναικών που βρέθηκαν ή βρίσκονται ακόμα σ’ αυτήν τη θέση, παλεύοντας για την αυτοδιάθεσή τους. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Τροφοδοτούν αυτή την ανάγκη τους με διαφορετικά υλικά κάθε φορά, είτε αξιοποιώντας την ελληνική λογοτεχνία και τη σύγχρονη νεοελληνική δραματουργία είτε επενδύοντας στη σύνθεση κειμένων που μπορούν να γίνουν παράσταση. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που τους κάνει να φτιάχνουν παραστάσεις είναι το θέμα, αυτό που θέλουν να πουν την εκάστοτε στιγμή. Την ομάδα απαρτίζουν οι Θανάσης ΖερίτηςΧάρης ΚρεμμύδαςΠάνος ΤοψίδηςΣταύρος ΓιαννουλάδηςΑριστέα Σταφυλαράκη, Ευαγγελία ΚαρακατσάνηΑμαλία ΝίνουΕλένη Κουτσιούμπα και Ηρώ Καρρά.

«Όσο μας καίνε τα ίδια θέματα, ελπίζω να μπορούμε να κάνουμε το συλλογικό θέατρο που ονειρευόμασταν από φοιτητές. Το πολύ ευτυχές, τα τελευταία χρόνια, είναι ότι έχουμε ανοίξει τον κύκλο της ομάδας και σε ηθοποιούς-συντελεστές που δεν είναι μεν γραμμένοι στο καταστατικό αλλά μοιράζονται την ίδια ανάγκη και τρέλα να επικοινωνήσουν τις ίδιες προβληματικές και στηρίζουν με όλη τους την καρδιά αυτό που θέλουμε να πούμε. Αυτό το άνοιγμα ταιριάζει πολύ στην πολυπληθή ομάδα που είμαστε τόσα χρόνια και προσωπικά με ξεκουνάει και με εμπνέει» λέει η Νεφέλη Μαϊστράλη που έγραψε τις «Σπυριδούλες».

Μετά τα «Μπλε Καστόρινα Παπούτσια» του Θανάση Σκρουμπέλου που διασκεύασε για την ομάδα, η Νεφέλη Μαϊστράλη καταπιάστηκε με την ιδέα για τις «Σπυριδούλες», που γεννήθηκε από τον ένα εκ των δύο σκηνοθετών της παράστασης, Χάρη Κρεμμύδα – ο άλλος είναι ο Θανάσης Ζερίτης. Ο Χάρης είχε ψάξει την ιστορία της νεαρής υπηρέτριας της δεκαετίας του ’50 και είχε αισθανθεί ότι φέρει πολλά στοιχεία από αυτά που τους ενδιαφέρουν ως ομάδα τα τελευταία χρόνια.

«Το συγκεκριμένο αληθινό γεγονός ανοίγει την πόρτα σ’ ένα ολόκληρο κοινωνικό φαινόμενο που διήρκεσε αρκετές δεκαετίες στην Ελλάδα και αφορούσε στην αθρόα εσωτερική μετανάστευση χιλιάδων ανήλικων κοριτσιών της υπαίθρου σε μεσοαστικά και αστικά σπίτια των πόλεων, ως υπηρέτριες, χωρίς εγγυήσεις ή κάποια κρατική μέριμνα. Πρόκειται, δηλαδή για ένα κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο που αφορά σε μια ολόκληρη ιστορική περίοδο –όχι τόσο μακρινή απ’ το σήμερα– και αναδεικνύει το ζήτημα της ταξικής ανισότητας, των έμφυλων διακρίσεων και της παιδικής εργασίας» λέει η Νεφέλη Μαϊστράλη.

Τι μπορούμε να μάθουμε σήμερα από την ξεχασμένη ιστορία της Σπυριδούλας; Facebook Twitter
Μέσα απ’ τη ζωή της αποκαλύφθηκε και η ζωή των χιλιάδων ανήλικων κοριτσιών που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα και γίνονταν αντικείμενο εκμετάλλευσης και κακοποίησης. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

«Καταστρώνοντας την ιδέα, θεωρήσαμε ότι η μουσική των Θραξ Πανκc κουμπώνει απόλυτα με τη δημιουργική συνομιλία παράδοσης και παρόντος που επιδιώκουμε, όταν διαχειριζόμαστε γεγονότα του παρελθόντος. Ταυτόχρονα, σκεφτήκαμε να χρησιμοποιήσουμε τη βασική ιστορία της δωδεκάχρονης "ψυχοκόρης" απ’ τη Ματαράγκα Αγρινίου, ως πηγή έμπνευσης για να αναδείξουμε τις εμπειρίες κι άλλων γυναικών που εργάστηκαν ως υπηρέτριες εκείνα τα χρόνια αλλά και γυναικών που δουλεύουν σήμερα στον χώρο της καθαριότητας. Το αποτέλεσμα από την έρευνα και τη συλλογή των υλικών ήταν η συγγραφή ενός πρωτότυπου θεατρικού κειμένου που δανείζεται στοιχεία από τη φόρμα της τραγωδίας και θέτει στο επίκεντρο μια συλλογικότητα με κοινά βιώματα και επιθυμίες. Εξού και "Σπυριδούλες"».

Στο πρόσωπο της Σπυριδούλας, τότε, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, βρήκαν φωνή όλα αυτά τα κορίτσια που υφίσταντο κακοποίηση από τα αφεντικά τους. Αυτή ήταν η πρώτη που βρήκε το θάρρος και μίλησε για τον φρικτό βασανισμό της. Αναδείχθηκε σε σύμβολο της βιοπάλης και ενέπνευσε γενιές εργαζομένων γυναικών να διεκδικήσουν μια καλύτερη τύχη. Μέσα απ’ τη ζωή της αποκαλύφθηκε και η ζωή των χιλιάδων ανήλικων κοριτσιών που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα και γίνονταν αντικείμενο εκμετάλλευσης και κακοποίησης.

«Δυστυχώς, στον κόσμο όπως τον φτιάξαμε ή όπως τον αφήσαμε να γίνει, που λέμε και στο έργο, τέτοια περιστατικά άκρατης βίας σε βάρος ανθρώπων που δεν έχουν τα μέσα να αντεπεξέλθουν στις οικονομικές προδιαγραφές του σύγχρονου σκληρού καπιταλιστικού συστήματος είναι πλέον καθημερινότητα» λέει η συγγραφέας.

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για τη θεατρική παράσταση «Σπυριδούλες» εδώ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ