Joan Didion: «Λέμε στον εαυτό μας ιστορίες για να ζήσουμε»

Joan Didion: «Λέμε στον εαυτό μας ιστορίες για να ζήσουμε» Facebook Twitter
Το γυάλινο σπίτι της παράστασης -ένα σπίτι σαν κι αυτό που έμενε και η ίδια η συγγραφέας- εκπροσωπεί το ουτοπικό αρχιτεκτονικό τοπίο της Καλιφόρνιας στα '60s.
0

Το 2018 φτάνει στο τέλος του και μαζί του μια πληθώρα επετειακών εκδηλώσεων γύρω από την πεντηκοστή επέτειο της εκρηκτικής χρονιάς του 1968 – της χρονιάς που άλλαξε (ή υποτίθεται ότι άλλαξε) τον κόσμο.


Με αφορμή αυτή την επέτειο, η καλλιτεχνική ομάδα Early Morning Opera επιχείρησε να μεταφέρει στη σκηνή κείμενα της Τζόαν Ντίντιον από το βιβλίο «The White Album», στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Next Wave στην Ακαδημία Μουσικής του Μπρούκλιν (BAM).

Γραμμένο σε διάστημα δέκα ετών (1968-1978) , το «Λευκό Άλμπουμ» είναι μια συλλογή από κάποια από τα πιο σημαντικά δοκίμια της σπουδαίας συγγραφέως, δημοσιογράφου και σεναριογράφου που είχε βιώσει τις αναταράξεις της δεκαετίας του '60 εκ των έσω και από την πρώτη σειρά.

«Λέμε ιστορίες στον εαυτό μας για να ζήσουμε...». Αυτή είναι η φημισμένη αρχή του βιβλίου. Γραμμένο σε διάστημα δέκα ετών (1968-1978), το «Λευκό Άλμπουμ» είναι μια συλλογή από κάποια από τα πιο σημαντικά δοκίμια της σπουδαίας συγγραφέως, δημοσιογράφου και σεναριογράφου που είχε βιώσει τις αναταράξεις της δεκαετίας του '60 εκ των έσω και από την πρώτη σειρά.

Κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις, πολιτικές δολοφονίες, απεργίες, οδοφράγματα, φοιτητικά κινήματα αλλά και σταρ του Χόλιγουντ σε πλήρη ντεκαντάνς, ο Τζιμ Μόρισον να μονολογεί στο καμαρίνι του, η Λίντα Κασάμπιαν (το μέλος της αιματηρής «Οικογένειας» του Μάνσον) στο δικαστήριο να φορά ένα φόρεμα που της είχε αγοράσει η ίδια η Ντίντιον....

Joan Didion: «Λέμε στον εαυτό μας ιστορίες για να ζήσουμε» Facebook Twitter
Στοιχεία για τη δεκαετία του '60: η καλλιτεχνική ομάδα Early Morning Opera επιχείρησε να μεταφέρει στη σκηνή κείμενα της Τζόαν Ντίντιον στα πλαίσια του Φεστιβάλ Next Wave στην Ακαδημία Μουσικής του Μπρούκλιν.

Οι συνομιλίες με το ξανθό συνεσταλμένο κορίτσι που πείστηκε από τον Μάνσον να πάρει μέρος στη σφαγή εκείνη τη μοιραία νύχτα που έκλεισε με τον πιο φρικιαστικά τελετουργικό τρόπο τη δεκαετία του '60, αποτελούν και μερικά από τα πιο συγκλονιστικά σημεία του βιβλίου. «Όλα έγιναν για να με διδάξουν κάτι» λέει η Λίντα στο βιβλίο για να σχολιάσει κατόπιν η Ντίντιον: «Η Λίντα Κασάμπιαν δεν πίστευε ότι δεν υπάρχει σχέδιο στο τυχαίο. Η ίδια λειτουργούσε με αυτό που αργότερα αναγνώρισα ως "θεωρία των ζαριών", όπως λειτουργούσα κι εγώ εκείνα τα χρόνια».

Με βάση ίσως αυτή τη θεωρία, ο σκηνοθέτης του έργου έστησε μια πολυεπίπεδη παράσταση. Στο πρώτο επίπεδο, εμφανίζεται μια νεαρή, ξυπόλητη Ντίντιον που απαγγέλλει το δοκίμιο ολόκληρο, μαζί με άλλους τέσσερις ερμηνευτές που υποδύονται επώνυμους χαρακτήρες που δεσπόζουν στην αφήγηση.

Joan Didion: «Λέμε στον εαυτό μας ιστορίες για να ζήσουμε» Facebook Twitter
Το βιβλίο της Τζόαν Ντίντιον «The White Album», με την ίδια στο εξώφυλλο.

Στο δεύτερο επίπεδο της παράστασης, ανεβαίνουν στη σκηνή είκοσι φοιτητές, ακτιβιστές και καλλιτέχνες για να πάρουν μέρος σ' ένα πάρτι που ξεκινά στο γυάλινο σπίτι που αποτελεί και τη μοναδική κατασκευή του σκηνικού. Το τρίτο επίπεδο της παράστασης είναι το ίδιο αυτό το σπίτι που εκπροσωπεί το ουτοπικό αρχιτεκτονικό τοπίο της Καλιφόρνιας στα '60s, ένα σπίτι σαν κι αυτό που έμενε και η ίδια η συγγραφέας εκείνα τα χρόνια του μαγικού σουρεαλισμού.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ