Το 2018 φτάνει στο τέλος του και μαζί του μια πληθώρα επετειακών εκδηλώσεων γύρω από την πεντηκοστή επέτειο της εκρηκτικής χρονιάς του 1968 – της χρονιάς που άλλαξε (ή υποτίθεται ότι άλλαξε) τον κόσμο.
Με αφορμή αυτή την επέτειο, η καλλιτεχνική ομάδα Early Morning Opera επιχείρησε να μεταφέρει στη σκηνή κείμενα της Τζόαν Ντίντιον από το βιβλίο «The White Album», στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Next Wave στην Ακαδημία Μουσικής του Μπρούκλιν (BAM).
Γραμμένο σε διάστημα δέκα ετών (1968-1978) , το «Λευκό Άλμπουμ» είναι μια συλλογή από κάποια από τα πιο σημαντικά δοκίμια της σπουδαίας συγγραφέως, δημοσιογράφου και σεναριογράφου που είχε βιώσει τις αναταράξεις της δεκαετίας του '60 εκ των έσω και από την πρώτη σειρά.
«Λέμε ιστορίες στον εαυτό μας για να ζήσουμε...». Αυτή είναι η φημισμένη αρχή του βιβλίου. Γραμμένο σε διάστημα δέκα ετών (1968-1978), το «Λευκό Άλμπουμ» είναι μια συλλογή από κάποια από τα πιο σημαντικά δοκίμια της σπουδαίας συγγραφέως, δημοσιογράφου και σεναριογράφου που είχε βιώσει τις αναταράξεις της δεκαετίας του '60 εκ των έσω και από την πρώτη σειρά.
Κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις, πολιτικές δολοφονίες, απεργίες, οδοφράγματα, φοιτητικά κινήματα αλλά και σταρ του Χόλιγουντ σε πλήρη ντεκαντάνς, ο Τζιμ Μόρισον να μονολογεί στο καμαρίνι του, η Λίντα Κασάμπιαν (το μέλος της αιματηρής «Οικογένειας» του Μάνσον) στο δικαστήριο να φορά ένα φόρεμα που της είχε αγοράσει η ίδια η Ντίντιον....
Οι συνομιλίες με το ξανθό συνεσταλμένο κορίτσι που πείστηκε από τον Μάνσον να πάρει μέρος στη σφαγή εκείνη τη μοιραία νύχτα που έκλεισε με τον πιο φρικιαστικά τελετουργικό τρόπο τη δεκαετία του '60, αποτελούν και μερικά από τα πιο συγκλονιστικά σημεία του βιβλίου. «Όλα έγιναν για να με διδάξουν κάτι» λέει η Λίντα στο βιβλίο για να σχολιάσει κατόπιν η Ντίντιον: «Η Λίντα Κασάμπιαν δεν πίστευε ότι δεν υπάρχει σχέδιο στο τυχαίο. Η ίδια λειτουργούσε με αυτό που αργότερα αναγνώρισα ως "θεωρία των ζαριών", όπως λειτουργούσα κι εγώ εκείνα τα χρόνια».
Με βάση ίσως αυτή τη θεωρία, ο σκηνοθέτης του έργου έστησε μια πολυεπίπεδη παράσταση. Στο πρώτο επίπεδο, εμφανίζεται μια νεαρή, ξυπόλητη Ντίντιον που απαγγέλλει το δοκίμιο ολόκληρο, μαζί με άλλους τέσσερις ερμηνευτές που υποδύονται επώνυμους χαρακτήρες που δεσπόζουν στην αφήγηση.
Στο δεύτερο επίπεδο της παράστασης, ανεβαίνουν στη σκηνή είκοσι φοιτητές, ακτιβιστές και καλλιτέχνες για να πάρουν μέρος σ' ένα πάρτι που ξεκινά στο γυάλινο σπίτι που αποτελεί και τη μοναδική κατασκευή του σκηνικού. Το τρίτο επίπεδο της παράστασης είναι το ίδιο αυτό το σπίτι που εκπροσωπεί το ουτοπικό αρχιτεκτονικό τοπίο της Καλιφόρνιας στα '60s, ένα σπίτι σαν κι αυτό που έμενε και η ίδια η συγγραφέας εκείνα τα χρόνια του μαγικού σουρεαλισμού.
σχόλια