Μήδεια από έφηβες Facebook Twitter
Φωτ.: Ναπολέων Μιχαηλάκης

Μια αλλιώτικη, πανκ «Μήδεια» από έναν θίασο έφηβων κοριτσιών

0

Σάββατο βράδυ και το υπαίθριο θεατράκι της πλατείας Κουμουνδούρου σφύζει από ζωή, κάτι ασυνήθιστο λόγω της ζέστης του Ιουλίου. Στην επάνω πλευρά της πλατείας η ακουστική είναι καλή και με τον κόσμο γύρω μου, που είναι κάθε ηλικίας, έφηβοι, παιδιά, νέοι, γονείς και γείτονες, περιμένουμε να πέσει το φως και να ξεκινήσει η παράσταση της εφηβικής θεατρικής ομάδας «Εμείς Εμείς», που σαν ροκ μπάντα θα μας παρουσιάσει τη «Μήδεια» του Ευριπίδη. 

Ο σκηνικός χώρος μοιάζει με αυτόν μιας συναυλίας, οι μεταλλικές τράσσες, οι βασικές κολόνες φωτισμού των συναυλιών, διαγράφουν τις πύλες, την πόλη και κάθε όριο αυτού του κόσμου, ενώ στο βάθος, μπροστά σε μια υπερυψωμένη σκηνή, είναι παραταγμένα τα flight cases που μεταφέρουν φώτα και κονσόλες· αργότερα από κει θα βγουν τα κρουστά, το μπάσο και μια ηλεκτρική κιθάρα που θα παίξουν στην παράσταση.

Δυο μικρά αγόρια παίζουν με τα πλαστικά φορτηγά τους, είναι τα δυο οκτάχρονα αγόρια που παίρνουν μέρος στην παράσταση ως τα παιδιά της Μήδειας. Θα φύγουν από τη σκηνή λίγο πριν αρχίσει η παράσταση για να εμφανιστούν ξανά, λέγοντας τις τελευταίες φράσεις του έργου για το απροσδόκητο που ξέρει ο θεός και συνέβη εδώ μπροστά μας. 

Στη μιάμιση ώρα που κράτησε η παράσταση η καταπληκτική μετάφραση του Μίνου Βολανάκη έλιωνε στο στόμα των μαυροντυμένων κοριτσιών, έφτασε ατόφια στα αυτιά μας, όπως αξίζει σε αυτό το κείμενο, καθαρά, χωρίς συναισθηματισμούς περιττούς και άχρηστες κινήσεις.

Ο θίασος αποτελείται από εννιά κορίτσια από δέκα έως δεκατριών ετών, το νεότερο μέλος είναι οκτώ ετών, ενώ μια μικρή ηθοποιός που κάνει ένα πέρασμα στο πρώτο στάσιμο μόλις τριών. Όταν παίρνουν τις θέσεις τους στη σκηνή και η νεαρή μικρόσωμη Τροφός λέει καθαρά και δυνατά 

Που να μην έσωνε να 'χε φανεί η Αργώ
ορθά φτερούγια τα κουπιά της
στ’ ακροθαλάσσι της Κολχίδας –
Συντρίμμια στις Συμπληγάδες τις νυχτόχρωμες, 

ξεχνάς αμέσως τις ηλικίες των μαυροντυμένων κοριτσιών με τα σορτσάκια και τις επιγονατίδες. Η πανκ ροκ παρουσία τους, η ενέργεια και η δύναμή τους, ο τρόπος που μιλάνε αυτό το κείμενο χωρίς να παπαγαλίζουν ούτε συλλαβή είναι συναρπαστικός, διαπερνά κάθε θεατή με την ευθύτητα, την ειλικρίνεια και τελικά την καλή υποκριτική τους προσέγγιση. 

Μήδεια από έφηβες Facebook Twitter
Δυο μικρά αγόρια παίζουν με τα πλαστικά φορτηγά τους, είναι τα δυο οκτάχρονα αγόρια που παίρνουν μέρος στην παράσταση, τα παιδιά της Μήδειας. Θα φύγουν από τη σκηνή λίγο πριν αρχίσει η παράσταση για να εμφανιστούν ξανά στο τέλος, λέγοντας τις τελευταίες φράσεις του έργου για το απροσδόκητο που ξέρει ο θεός και συνέβη εδώ μπροστά μας. Φωτ.: Marcelo Finco

Στη μιάμιση ώρα που κράτησε η παράσταση η καταπληκτική μετάφραση του Μίνου Βολανάκη έλιωνε στο στόμα τους, έφτασε ατόφια στα αυτιά μας, όπως αξίζει σε αυτό το κείμενο, καθαρά, χωρίς συναισθηματισμούς περιττούς και άχρηστες κινήσεις. Και όταν δυο κορίτσια σκαρφάλωσαν σε μια τράσσα για να πουν τον σπαρακτικό διάλογο μεταξύ της Μήδειας και του Ιάσονα, δυο ανθρώπων που αγαπήθηκαν πολύ και έφτασαν στο μίσος, ακούσαμε εφηβικές φωνές με απροσδόκητο βάθος, το ίδιο βάθος που αποκτά ο λόγος του Χορού στο πρώτο στάσιμο, ένα φεμινιστικό κείμενο-ύμνος στων γυναικών το γένος, που ζητά την αντιστροφή του δίκιου και της τάξης που έχει επιβάλει η πατριαρχία.

Οι έφηβες ηθοποιοί εδώ είναι σαν να κραυγάζουν από πολύ νωρίς τη θέση τους – αυτές είναι οι αυριανές γυναίκες που θα διεκδικήσουν και θα κατορθώσουν τις αλλαγές που είναι σε εκκρεμότητα εδώ και αιώνες. Δεν παίζουν, απλώς λένε τα λόγια με τέτοιο τρόπο που νιώθουν και εκείνες και εμείς, οι θεατές, τη δύναμή τους. 

Οι ίδιες παίζουν τα μουσικά όργανα της παράστασης μέσα στο ηχητικό τοπίο που έχουν δημιουργήσει ο Στέφανος Σκουλικάρης και ο Νίκος Πατεράκης, μουσικές με τέκνο, ροκ και πανκ επιρροές. Τραγουδάνε σαν γνήσιο πανκ συγκρότημα το «Wanna fall in love» του Chris Isaak στη διασκευή της Pipilotti Rist, μίας από τις πιο πρωτοποριακές εικαστικούς της εποχής μας, γνωστής για τη δημιουργία πειραματικής μουσικής και βίντεο εγκαταστάσεων.

Τη σκηνή που η Γλαύκη φορά το πέπλο της, ένα μαλακό νάιλον πολλών μέτρων, τυλίγεται σε αυτό με τον τρόπο του γιαπωνέζικου θεάτρου και προσπαθεί στη συνέχεια να ξεφύγει από το γαμήλιο σάβανο θα τη ζήλευαν πολλοί επαγγελματίες ερμηνευτικά, όπως και τη σκηνή όπου τα μεταλλικά στοιχεία, τα οποία νωρίτερα δημιουργούσαν έναν χώρο εγκλεισμού, στη συνέχεια γίνονται τείχος προστασίας για τη Μήδεια. 

Έχουν σβήσει τα φώτα, το μεγάλο και θερμό χειροκρότημα έχει σκορπίσει στο ελαφρύ αεράκι, οι νεαρές ηθοποιοί κάθονται παρέα σε μια κερκίδα, αγκαλιά. Μια ομάδα που έχει να πει τα δικά της μυστικά, στα οποία δεν χωρά κανένας άλλος. Είναι βέβαιο ότι αυτή η έντονη εμπειρία τις συνέδεσε με τρόπο που δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Στα χορικά, που είναι ομαδικά, το βλέπει κάποιος αυτό στο σώμα τους και στον τρόπο που οι φωνές τους γίνονται ένα με τρόπο συγκινητικό.

Μήδεια από έφηβες Facebook Twitter
Φωτ.: Ναπολέων Μιχαηλάκης
Μήδεια από έφηβες Facebook Twitter
Φωτ.: Ναπολέων Μιχαηλάκης

Πηγαίνω να βρω την Αλίκη Δανέζη Κνούτσεν που συναντώ πρώτη φορά, πολύ περίεργη να μάθω πώς κατάφερε αυτό το τόσο προκλητικό εγχείρημα.

Βέβαια, ο μικρός αυτός θίασος έχει μια ιστορία αξιόλογη. Η πρώτη παράσταση που ανέβασαν ήταν ο «Οιδίπους Τύραννος», όταν έξι από αυτά τα παιδιά ήταν οκτώ χρονών. Έκαναν την πρώτη παράσταση στο ίδιο θέατρο της Κουμουνδούρου και μετά στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη.

Η Αλίκη κάνει θέατρο με παιδιά εδώ και πέντε χρόνια και αφότου πέρσι το καλοκαίρι σκηνοθέτησε τη «Μήδεια» στο Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος στην Κύπρο με επαγγελματίες ηθοποιούς θέλησε να την ανεβάσει με νέα κορίτσια που θα έκαναν τόσο τους ανδρικούς όσο και τους γυναικείους ρόλους.

Μετά το πρώτο lockdown τον Μάιο του 2020 μάζεψε παιδιά που ήθελαν να βρεθούν μαζί και να εκφραστούν και άρχισε να κάνει θέατρο και κινηματογράφο. Πριν από έναν χρόνο, με προτροπή της έφηβης κόρης της Φοίβης, που την αποκαλεί «συνένοχό της στο έγκλημα», άρχισαν να προετοιμάζουν τη «Μήδεια». 

«Μιλήσαμε για όλα ανοιχτά και πολύ συγκεκριμένα, για τη σχέση του Ιάσονα με τη Μήδεια, την απιστία, τον φόνο των παιδιών, αλλά περισσότερο για την αποδόμηση μιας πατριαρχικής κοινωνίας και την αναδόμησή της με άλλες παραμέτρους, όπου η γυναίκα θα έχει άλλη θέση και θα αναγνωρίζεται αλλιώς η δύναμή της», λέει η Αλίκη. 

«Τα κορίτσια αυτά βρίσκονται σε μια ηλικία που έχουν ξεκινήσει να έχουν αρκετούς προβληματισμούς πάνω σε αυτό το θέμα, κάνουν συζητήσεις, έχουν ερεθίσματα και νομίζω πως είναι μια πολύ σωστή στιγμή για να αρχίσουν να βλέπουν πώς μπορούν να το διαχειριστούν και να διαμορφώσουν ζητήματα που τις αφορούν τώρα και θα τις αφορούν και στο μέλλον. Η δική μου κατεύθυνση ως προς το κείμενο ήταν να υπάρχει μια απλή και λιτή σχέση με αυτό, γιατί αξίζει να κατανοούν τα λόγια που μας απευθύνουν και έτσι μόνο αυτό το σπουδαίο νόημα αποκτά αξία». 

Μήδεια από έφηβες Facebook Twitter
Φωτ.: Ναπολέων Μιχαηλάκης

Βλέποντάς τα κορίτσια να βγαίνουν με τόση αυτοπεποίθηση μπροστά στο κοινό και να λένε το κείμενο, τη ρωτώ αν άλλαξαν μέσα από αυτήν τη διαδικασία και μου εξηγεί ότι ένιωσαν πιο ενδυναμωμένες, πιο δυνατές, πιο σίγουρες για τον εαυτό τους.

«Άλλαξαν τα παιδιά, δεν μπορώ καν να περιγράψω τη μετακίνησή τους από την αρχή μέχρι σήμερα. Είχα κορίτσια που δεν μπορούσαν καν να σταθούν και να κάνουν ένα σταθερό αργό βήμα μπροστά. Τα είδα να βρίσκουν την εσωτερική τους δύναμη, τη δύναμη του λόγου, της εκφοράς, του νοήματος αυτών που λένε. Όταν τις είδα να βγαίνουν μπροστά σε εκατοντάδες άτομα και να λένε το κείμενο δεν το πίστευα», λέει η Αλίκη.

Έχω αποχαιρετήσει τη σκηνοθέτρια και βαδίζω στους έρημους δρόμους της Κουμουνδούρου. Στα μάτια μου έρχεται ξανά η ίδια εικόνα, αυτές οι νεαρές γυναίκες που κοίταζαν κατάματα, άφοβα, καθαρά, ευθύβολα, χωρίς συναισθηματικές υπερβολές και άρθρωναν τις λέξεις του κειμένου που συντονισμένα και αρμονικά έφτανε σαν ένα μεγάλο ποίημα στα αυτιά μου, με μια ρέουσα αφήγηση, σαν ένα νέο μανιφέστο για το μέλλον των γυναικών.

Ο στόχος και η ευχή της Αλίκης Δανέζη Κνούτσεν για την ομάδα είναι να παίξουν ξανά, να γίνουν κι άλλες παραστάσεις,  ώστε τα κορίτσια που έκαναν αυτήν τη δουλειά να έχουν τη ευκαιρία να ζήσουν πάλι την εμπειρία αυτής της παράστασης και να τη μοιραστούν τόσο με συνομηλίκους τους όσο και με μεγαλύτερους ανθρώπους. Αν αυτό το πείραμα ζωντανέψει ξανά, μην το χάσετε, είναι μια βουτιά σε γάργαρα, καθαρά νερά. Και ένας άλλος τρόπος να ανακαλύψετε τη «Μήδεια». Φοίβη, Πολυδώρα, Νικολέτα, Αντιγόνη, Λυδία, Ιωάννα, Ναταλία, Φωτεινή, Μελίνα, Φίλιππε και Ιάσονα, ο αιώνας σάς ανήκει.

Μήδεια από έφηβες Facebook Twitter
Τα κορίτσια παίζουν τα μουσικά όργανα της παράστασης μέσα στο ηχητικό τοπίο που έχει δημιουργήσει ο Στέφανος Σκουλικάρης και ο Νίκος Πατεράκης. Φωτ.: Marcelo Finco
Μήδεια από έφηβες Facebook Twitter
Τη σκηνή που η Γλαύκη φορά το πέπλο της, ένα μαλακό νάιλον πολλών μέτρων, τυλίγεται σε αυτό με τον τρόπο του γιαπωνέζικου θεάτρου και προσπαθεί στη συνέχεια να ξεφύγει από το γαμήλιο σάβανο θα τη ζήλευαν πολλοί επαγγελματίες ερμηνευτικά. Φωτ.: Μαίρη Παλμούτσου
Μήδεια από έφηβες Facebook Twitter
Φωτ.: Ναπολέων Μιχαηλάκης
Μήδεια από έφηβες Facebook Twitter
Φωτ.: Μαίρη Παλμούτσου

Η παράσταση εντάσσεται στο πλαίσιο του προγράμματος «Όλη η Αθήνα μια Σκηνή» που επιμελείται ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ). 

Σκηνοθεσία: Αλίκη Δανέζη Knutsen
Σκηνικά: Νατάσσα Χρυσαφίνη - Κική Πίττα
Κοστούμια: Ανδρέας Αντωνίου
Κίνηση: Παναγιώτης Τοφή
Μουσική: Στέφανος Σκουλικάρης / Νίκος Πατεράκης
Μουσική διδασκαλία: Ευαγγελία Βελλή-Κοσμά

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ