Εκατοντάδες νέες παραστάσεις ανεβαίνουν και φέτος στις θεατρικές σκηνές της πόλης, καθώς η νέα σεζόν που μόλις ξεκίνησε προδιαγράφεται πολλά υποσχόμενη. Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι καινούργιο – το γράφουμε εδώ και πολλά χρόνια ότι ο ετήσιος αριθμός των παραστάσεων είναι ζαλιστικός και δυσανάλογος προς τον πληθυσμό της Αθήνας.
Ωστόσο, αυτό που φαίνεται πως έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια είναι ότι μετά την πανδημία το κοινό πηγαίνει θέατρο περισσότερο από ποτέ. Πλέον μικρές και μεγαλύτερες σκηνές γεμίζουν ασφυκτικά, τα sold-out είναι περισσότερα σε σχέση με το παρελθόν και αν μια παράσταση αρέσει και το word of mouth είναι θετικό, η επιτυχία μοιάζει εξασφαλισμένη.
Μέσα σε αυτό το τοπίο έχει αναδυθεί η νέα γενιά των καλλιτεχνών του θεάτρου, που μοιάζει πιο συνειδητοποιημένη από ποτέ. Τα παιδιά αυτά δεν γνωρίζουν απλώς πόσο δύσκολο είναι να βιοπορίζεσαι (αποκλειστικά) από το θέατρο στην Ελλάδα, πόσο ψυχοφθόρο και απαιτητικό, αλλά έζησαν και την απολύτως επισφαλή συνθήκη της πανδημίας με τα κλειστά θέατρα, τις αποστάσεις ασφαλείας και τις μειωμένες χωρητικότητες, τις συνεχείς ματαιώσεις και αναβολές, όταν έστω και ένα μέλος του θιάσου ασθενούσε. Πολλά από αυτά τα παιδιά ο Covid τα βρήκε ακόμα στις θεατρικές σχολές ή στα πρώτα τους βήματα, οπότε γνωρίζουν τις συνθήκες, αλλά επιμένουν θεατρικά, επιμένουν να κυνηγούν αυτό που αγαπάνε.
Η ελληνικότητα είναι όλο και περισσότερο ζητούμενο στις παραστάσεις που ανεβαίνουν: σύγχρονα θέματα που αφορούν τους νέους, έργα γραμμένα πρόσφατα, συχνά από τις ίδιες τις ομάδες, σοσιαλμιντιακή αισθητική, εστίαση στο εδώ και τώρα είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά των παραστάσεων που βλέπουμε όλο και συχνότερα.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό που διακρίνει αυτήν τη νέα γενιά είναι η μείωση έως και κατάργηση της απόστασης από το underground ως το mainstream, από τις μικρές πειραματικές σκηνές των 30-40 θέσεων ως το Εθνικό, τη Στέγη και το Φεστιβάλ Αθηνών. Οι νέες διοικήσεις των μεγάλων καλλιτεχνικών θεσμών της χώρας επενδύουν με μανία στους νέους –σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, περισσότερο ίσως απ’ όσο μπορούν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες να ανταποκριθούν– κι έτσι εμφανίζονται φαινόμενα όπως ο νεότατος Μάριο Μπανούσι που σε μερικούς μήνες έγινε το απόλυτο it boy του ελληνικού θεάτρου.
Η περίπτωσή του είναι χαρακτηριστική: από μια μικρή παράσταση κυριολεκτικά «δωματίου» βρέθηκε να σκηνοθετεί για το Εθνικό Θέατρο, το Φεστιβάλ Αθηνών και μάλιστα να παρουσιάζει την εξαιρετικά πρωτότυπη σκηνική του γλώσσα και στο εξωτερικό, καθώς οι θεσμοί επενδύουν πλέον και στην προσπάθεια ανάδειξης των ταλέντων μας εκτός συνόρων.
Παράλληλα, η ραγδαία ποσοτική και ποιοτική άνοδος της τηλεοπτικής μυθοπλασίας των τελευταίων ετών προσφέρει διεξόδους (αλλά και καθημερινή υποκριτική «τριβή») σε όλο και περισσότερους ηθοποιούς και σκηνοθέτες, οι οποίοι πλέον δεν διστάζουν καθόλου να ενδώσουν στις τηλεοπτικές Σειρήνες από φόβο μήπως χαρακτηριστούν «τηλεοπτικοί», φαινόμενο που συνέβαινε συχνότατα σε προηγούμενες εποχές. Έτσι λύνουν το ζήτημα του βιοπορισμού και αφοσιώνονται ευκολότερα στο θέατρο.
Ταυτόχρονα, η ελληνικότητα είναι όλο και περισσότερο ζητούμενο στις παραστάσεις που ανεβαίνουν: σύγχρονα θέματα που αφορούν τους νέους, έργα γραμμένα πρόσφατα, συχνά από τις ίδιες τις ομάδες, σοσιαλμιντιακή αισθητική, εστίαση στο εδώ και τώρα είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά των παραστάσεων που βλέπουμε όλο και συχνότερα.
Παρακάτω παρουσιάζουμε 30 νέα πρόσωπα του θεάτρου που ξεκίνησαν δυναμικά και θα μας απασχολήσουν προσεχώς, μέσα από δικά τους λόγια που αναδεικνύουν διαφορετικές πτυχές της τέχνης τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δεκάδες άλλοι καλλιτέχνες που διεκδικούν και αξίζουν την προσοχή μας.
Σκηνοθέτες
Ο Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος σκηνοθετεί αυτό το διάστημα την πρώτη του παράσταση με τίτλο «Βέρθερος ή Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα». Είναι ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας 400lbs, η οποία αποτελείται από νέους ηθοποιούς και σύντομα ολοκληρώνει τον δεύτερο κύκλο παραστάσεων της στο θέατρο Σφενδόνη. «Στο θέατρο γεννιούνται τα όνειρα και τρέφονται οι ελπίδες. Γιατρεύονται οι πληγές. Εδώ φωνάζουμε τις ματαιωμένες προσδοκίες μας και ψιθυρίζουμε τους χαμένους έρωτές μας. Μια ευκαιρία είναι το θέατρο ώστε οι άνθρωποι να συναντηθούμε, να αφήσουμε κάτι από τον εαυτό μας για λίγο πίσω μας και να το βρούμε μετά ξανά μπροστά μας, αλλιώτικο, μεταμορφωμένο, καινούργιο», μας λέει ο νεαρός σκηνοθέτης.
Ο Ορέστης Σταυρόπουλος την περασμένη σεζόν σκηνοθέτησε στην Πειραματική Σκηνή Νέων Δημιουργών του Εθνικού Θεάτρου τους «Προβοκάτορες» του Γιάννη Αποσκίτη. Την παρούσα περίοδο συνεργάζεται με τον αδελφό του, Δημήτρη Σταυρόπουλο, και τον Άγγελο Τριανταφύλλου στην παράσταση «Ευαγγελισμός, το μιούζικαλ», που ανεβαίνει επίσης στο Εθνικό. Στη συνέχεια της σεζόν θα συνσκηνοθετήσουν με τον Δημήτρη Σταυρόπουλο τον «Κροκόδειλο» του Ντοστογιέφσκι στο θέατρο Πόρτα και θα συμμετάσχουν στον κύκλο των θεατρικών αναλογίων του ΚΠΣΙΝ «Παραβάσεις / Αναγνώσεις» σε συνεργασία με τον Χρήστο Λούλη, ο οποίος θα διαβάσει αποσπάσματα από τον «Ερωτόκριτο».
«Μια παράσταση είναι μια αφορμή να μαζευτούμε όλοι μαζί, συντελεστές και κοινό, και να ορίσουμε αυτό το σημείο συνάντησης ως κοινό μας τόπο. Από εκεί κι έπειτα ξεκινάει ένα πανηγύρι. Δεχόμαστε ένα ψέμα ως αφορμή για την απόλυτη ελευθερία και αρχίζουμε να μοιραζόμαστε ιστορίες, κοιταζόμαστε, διαφωνούμε, συγκινούμαστε, γελάμε, θυμόμαστε και αναπολούμε. Γιορτάζουμε την συνεύρεσή μας και μετά από καιρό επιστρέφουμε ξανά σε αυτήν τη μοναδική στιγμή που ζήσαμε και δεν θα επαναληφθεί ποτέ με τον ίδιο τρόπο», λέει ο Ορέστης. «Θυμάμαι μικρός που καθόμασταν τα βράδια το καλοκαίρι στο χωριό, στην αυλή μας, που ήταν γεμάτη βατράχους ,γιατί τα σπίτια είχαν πηγάδια εκεί. Άκουγα τότε το ίδιο παραμύθι, κάθε βράδυ, από ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο. Και μου φαινόταν το ίδιο συναρπαστικό κάθε φορά. Ελπίζω στη δουλειά που κάνουμε οι ιστορίες μας να είναι το ίδιο συναρπαστικές κάθε βράδυ», συμπληρώνει ο Δημήτρης.
Η Λυδία Ανεστοπούλου είναι σκηνοθέτις. Τη χρονιά που πέρασε συμμετείχε ως μουσικός στην παράσταση «Λούνα» (Θέατρο στο Λεωφορείο, σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη) και στη συνέχεια πραγματοποίησε τη διπλωματική της στην κατεύθυνση Σκηνοθεσίας του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ με τίτλο «Γκρικ Σάμερ: είναι μία κατάσταση του νου». Τον Ιούλιο η παράσταση ταξίδεψε στο φεστιβάλ Venice Open Stage της Βενετίας. Αυτή την περίοδο συμμετέχει ως δραματουργός και σκηνοθέτις σε παραστάσεις-διπλωματικές του Τμήματος Θεάτρου στη Θεσσαλονίκη. «Όταν μαζευόμαστε σε παρέες, είτε με συμφοιτητές είτε γενικότερα με ανθρώπους που δραστηριοποιούνται στον χώρο του θεάτρου, και πέφτει στο τραπέζι η απορία “γιατί το κάνουμε αυτό;”, πριν από την οποιαδήποτε απάντηση θα υπάρξει σιωπή, αμήχανο γέλιο και τελικά κάποια σαρκαστική ανταπάντηση. Ακόμα περισσότερο, δε, το “γιατί κάνουμε θέατρο στην Ελλάδα” συχνά ηχεί και ως “γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας”, κατατάσσοντάς μας αυτομάτως σε μια κατηγορία ματαιόδοξων μαζοχιστών. Μάλλον θα έλεγα ότι επέλεξα να ασχοληθώ με τις παραστατικές τέχνες όχι για να ξεφύγω από τη γύρω μου πραγματικότητα αλλά για να την καταλάβω».
Η Νοεμή Βασιλειάδου είναι η δημιουργός της παράστασης «Προσοχή: Εκτελούνται Έργα», που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Ανοιχτής Σκηνής Θεσσαλονίκης, συνέχισε με έξι sold out στο θέατρο Αυλαία και θα ανέβει σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και άλλες πόλεις την τρέχουσα περίοδο. Παίζει επίσης στην παράσταση «Πάμε στοίχημα» της νεοσύστατης ομάδας Who am I to, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παύλου, που θα ανέβει για δεύτερη χρονιά τον Νοέμβριο στο ΠΛΥΦΑ, ενώ πέρσι έπαιζε στην παράσταση «Η Χάιντι και τα βουνά» σε σκηνοθεσία Ιώς Βουλγαράκη, στην Παιδική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. «Το θέατρο μού δίνει τον χώρο και την ελευθερία να φαντάζομαι και να εξερευνώ εναλλακτικούς κόσμους και εναλλακτικά μοντέλα ζωής. Επειδή κοινωνικά επιβάλλονται συγκεκριμένοι κανόνες και οτιδήποτε ξεφεύγει από αυτούς παρουσιάζεται ως “μη φυσιολογικό”, το θέατρο λειτουργεί ως σανίδα ελευθερίας. Εκεί μπορείς να αλλάξεις τις δομές, τους ρόλους, τους ορισμούς, τις σχέσεις».
Ο Μιχάλης Πητίδης είναι ηθοποιός, δραματουργός, σκηνοθέτης και αρχιτέκτονας. Τον Απρίλιο σκηνοθέτησε με τη Χριστίνα Κυπραίου το «Call me Sugar» στο Future Now της Στέγης. Τον Σεπτέμβριο δούλεψε ως σκηνοθέτης και ηθοποιός για την παράσταση «Μέχρι το καλοκαίρι» στο ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας. Τώρα δουλεύει στο κομμάτι της δραματουργικής επεξεργασίας της παράστασης «Romaland» των Ανέστη Αζά και Πρόδρομου Τσινικόρη στη Στέγη. Παράλληλα, προετοιμάζεται ως ηθοποιός για την ταινία «Killerwood» του Χρήστου Μασσαλά καθώς και για την παράσταση «Generation Lost» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Γιαννοπούλου. «Ασχολούμαι με το θέατρο γιατί έχει πλάκα, αν και δεν το έχω δει ποτέ ως δουλειά – όχι με την έννοια της εργασίας, του μόχθου, αλλά της υποχρέωσης. Ασχολούμαι με το θέατρο γιατί το απολαμβάνω».
O Σωτήρης Ρουμελιώτης δραστηριοποιείται ως σκηνοθέτης, ηθοποιός, σχεδιαστής θεατρικών φωτισμών και θεατροπαιδαγωγός. Παρουσίασε στην Πειραματική Σκηνή Νέων Δημιουργών του Εθνικού Θεάτρου την παράσταση «Δε φάιναλ θολούθιον», βασισμένη σε νεοελληνικά λογοτεχνικά κείμενα του Κωστάκη Ανάν και του Suyako, η οποία ανεβαίνει φέτος ξανά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Είναι ιδρυτής της ομάδας θεάτρου/performance Male di Luna, η οποία δραστηριοποιείται κυρίως στη Θεσσαλονίκη.
«Σε μια εποχή όπου τα πάντα ψηφιοποιούνται και τρέχουν με υπεράνθρωπους ρυθμούς, το θέατρο είναι μια διαδικασία που αναπόφευκτα θέτει τον άνθρωπο στο κέντρο της και του δίνει την ευκαιρία να κάνει μια “στάση” για να στοχαστεί δημιουργικά τη ζωή. Ακόμα και αν χρησιμοποιεί σύγχρονα τεχνολογικά και ψηφιακά μέσα ή αν, πολλές φορές, αναγκάζεται να ακολουθεί την ισοπεδωτική ταχύτητα της αγοράς, το θέατρο πάντα βασίζεται στην αναλογική σχέση μεταξύ των ηθοποιών/περφόρμερ και του κοινού, πάντα η δύναμή του βρίσκεται στα σφύζοντα σώματα, στα ζωντανά βλέμματα, στον καυτό ιδρώτα, στις κομμένες ανάσες».
Η Ζωή Σιγαλού πέρσι παρουσίασε μαζί με τη Μαρίνα Σιώτου την παράσταση «Perseids ή Πώς να παρτάρετε αγρίως» στο Future Now της Στέγης. Τον Σεπτέμβριο συμμετείχε στην παράσταση Μέχρι το καλοκαίρι των Μιχάλη Πητίδη και Χριστίνας Κυπραίου. «Ως ηθοποιός αλλά και ως δημιουργός πιστεύω στη δύναμη της αφήγησης. Όσο πιο πιστός μένεις σε αυτό που πρέπει να εξιστορήσεις, τόσο πιο πολλές είναι οι πιθανότητες να βοηθήσεις τον κόσμο να συνεχίσει να ονειρεύεται και να έχει ελπίδα».
O Φάνης Σακελλαρίου, είναι performance artist, σκηνοθέτης και sound designer. Τη χρονιά που πέρασε σκηνοθέτησε τις δύο πρώτες ολοκληρωμένες εικαστικές performances του, το «Homeward» που παρουσιάστηκε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και τα «Creata» που έκαναν πρεμιέρα στην Εθνική Ακαδημία Παραστατικών Τεχνών της Τσεχίας (DAMU), στο πλαίσιο της Prague Quadrennial for Theatre & Performance Design. Και τα δύο έργα περιστρέφονται γύρω από τις έννοιες της βίας και του ιερού. Επίσης, συμμετείχε στην παράσταση «Θυέστης» του Θάνου Παπακωνσταντίνου στο Φεστιβάλ Αθηνών ως sound designer και βοηθός σκηνοθέτη. Την περίοδο αυτή σχεδιάζει το δεύτερο μέρος της τριλογίας που ξεκίνησε με το «Homeward», που θα έχει στον πυρήνα του την έννοια του παραδείσου και της ανάστασης. Παράλληλα, θα παρουσιάσει σε θέατρα και φεστιβάλ του εξωτερικού την performance «Creata». Ασχολείται με το θέατρο για να προσπαθήσει να κατανοήσει όσα τον κρατούν ξύπνιο τα βράδια.
Η Ειρήνη Λαμπρινοπούλου τελείωσε τη Σχολή Σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου το 2021 και έχει συνεργαστεί με το Ωδείο Αθηνών, το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και το Εθνικό Θέατρο. Το «Διαβατήριο του Γουσταύο Οτ» είναι η πρώτη της επαγγελματική παράσταση που παρουσιάζεται στην Αθήνα, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. «Το πραγματικό καθημερινά καταλήγει όλο και πιο αβίωτο. Η φαντασία έχει ανάγκη να βρει ένα σπίτι. Τίποτα δεν έχει μόνο μία απάντηση. Με χίλια κόστη το θέατρο μπορεί και πρέπει να παραμένει ένας τόπος διαλόγου και μετακίνησης».
Ηθοποιοί
Η Ήβη Νικολαΐδου βρίσκεται στο θέατρο Ιλίσια, στην παράσταση 170 τετραγωνικά του Γιωργή Τσουρή, η οποία παρουσιάζεται για πέμπτη χρονιά. Παράλληλα ξεκίνησε πρόβες για το έργο της Πατρίσια Χάισμιθ, «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» που ανεβάζει ο Πέτρος Ζούλιας. «Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να πουν ιστορίες δυνάμει δικές τους. Έχουν ανάγκη να ακούσουν ιστορίες που είναι δυνάμει μέρος της ζωής τους. Και να τις “μεταφράσουν” στο μυαλό τους, να τις αναγνωρίσουν, να τις κατανοήσουν, να τις σμικρύνουν ή να τις μεγεθύνουν και εν τέλει να τις ξορκίσουν – να τις κρατήσουν ή να τις αφήσουν πίσω τους. Αλλά και να τις δουν, όχι μόνο με το βλέμμα».
Η Κατερίνα Νταλιάνη είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής του Ωδείου Αθηνών. Στο θέατρο έχει συνεργαστεί με τους Εμμανουήλ Κοντό και Ιώ Βουλγαράκη και στο σινεμά με τον Νίκο Πάστρα στην ταινία «Μπάσταρδα». Αυτή την περίοδο συμμετέχει στην παράσταση «Πλατόνωφ» του Τσέχοφ που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Δανάης Σπηλιώτη στο θέατρο Θησείον. «Θέλω παρέα. Βαριέμαι με οτιδήποτε κάνω μόνη μου και συνήθως το παρατάω. Το θέατρο, ευτυχώς, από τη φύση του είναι συλλογικός χώρος. Δεν γίνεται να μη συναντήσεις ανθρώπους, να μην τους κοιτάξεις, να μην τους μιλήσεις, να μην τους ακούσεις. Μου αρέσει που συναντιούνται οι φαντασίες τόσων ανθρώπων σε έναν τόπο και δημιουργούν ένα συλλογικό φαντασιακό».
Η Ελπινίκη Μαραπίδη αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Δήμου Αγίας Βαρβάρας «Ιάκωβος Καμπανέλλης». Είναι απόφοιτος εικαστικών τεχνών του University of the Arts London. Ως μέλος της Ομάδας Σημείο Μηδέν από το 2022 συμμετέχει στην παράσταση «Ο Γλάρος» του Τσέχοφ που θα επαναληφθεί, σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου, από τον Δεκέμβριο στο θέατρο Άττις. «Το θέατρο για μένα σημαίνει προσωπική απελευθέρωση μέσα από τη βαθιά αφοσίωση και τη συνεχή εμβάθυνση σε κάτι που δεν έχει τελειωμό. Αλλά ήταν και παραμένει επαναστατική πράξη, κάτι που όσοι ασχολούμαστε με αυτό πρέπει να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας».
Η Ναταλία Γεωργοσοπούλου είναι απόφοιτη της δραματικής σχολής «Δήλος - Δήμητρα Χατούπη». Έχει σπουδάσει, επίσης, Επικοινωνία και ΜΜΕ στο ΕΚΠΑ. Πήρε μέρος στην παράσταση «Αnastasis» σε σκηνοθεσία Eugenio Barba που παρουσιάστηκε στο Εθνικό θέατρο της Βουδαπέστης στο πλαίσιο της 10ης Θεατρικής Ολυμπιάδας. Είναι ιδρυτικό μέλος της εταιρείας θεάτρου Άλας και έχει συμμετάσχει στην «Αλμυρή Έρημο» που παρουσιάστηκε στο Ινστιτούτο Γκροτόφσκι, στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, και στην παράσταση «Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας», βασισμένη στο βιβλίο της Σβετλάνα Αλεξιέβιτς, σε σύλληψη και ερμηνεία της Κάτια Γέρου και της ίδιας, η οποία θα παρουσιάζεται από τον Νοέμβριο στο θέατρο Φούρνος. «Νομίζω πως το θέατρο είναι σαν τον γλύπτη. Σκαλίζει, αποκαλύπτει ό,τι πιο όμορφο υπάρχει στην ψυχή, στο πνεύμα, στο όλον του ανθρώπου. Γι’ αυτό το σμίλευμα αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο».
Ο Μπάμπης Αλεφάντης είναι ηθοποιός. Έχει δουλέψει με την Ομάδα Σημείο Μηδέν στις παραστάσεις Αντιγόνη του Σοφοκλή και Αναφορά για μια ακαδημία του Φραντς Κάφκα, τις Πέρσες του Αισχύλου, Όχι Εγώ του Σάμιουελ Μπέκετ και με την ομάδα 400lbs στην παράσταση Βέρθερος ή έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Απ' τον Δεκέμβρη θα είναι στην παράσταση Όλοι Εμείς Πουλιά του Ουαζντί Μουαουάντ σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. «Ασχολήθηκα με το θέατρο γιατί είναι ο τόπος όπου μια ομάδα ανθρώπων συναντιέται για να κατασκευάσει κόσμους που δεν έχουμε φανταστεί» λέει.
Ο Βίκτωρ Μπενουζίλιο είναι ηθοποιός, σερβιτόρος και DJ. Αυτή την περίοδο συμμετέχει στην παράσταση «Πλαστελίνη» του Βασίλι Σίγκαρεφ σε σκηνοθεσία Κατερίνας Σκουλή, στο θέατρο Σφενδόνη. Από τον Μάρτιο θα παίζει στην παράσταση «Άουστρας» της Λένας Κιτσοπούλου, σε σκηνοθεσία Στεφανίας Σαμαρά, στο Θέατρο 104. «Το θέατρο μού δίνει τη δυνατότητα να γίνω κάποιος άλλος και ταυτόχρονα να μην μπορέσει κανείς να με κρίνει γι’ αυτό που είμαι. Δίνει πλαγίως, άλλοτε και ευθέως, μηνύματα τα οποία έχει ανάγκη ο άνθρωπος και δεν θέλει να ακούει στη ρουτίνα του. Κλείνει ένα ραντεβού, αφιερώνει δύο ώρες από τη ζωή του για να βιώσει μια μικρή αφύπνιση, την οποία έχουμε όλα ανάγκη αυτή την περίοδο».
Η Φλομαρία Παπαδάκη τον προηγούμενο χειμώνα έπαιζε στην «Παρεξήγηση» του Καμί σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά και το καλοκαίρι στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου. Αυτή την περίοδο ετοιμάζει μια ταινία μεγάλου μήκους και σχεδιάζει να εξερευνήσει τη συγγραφή, την περφόρμανς και το θέατρο που ονειρεύεται. «Ασχολούμαι με το θέατρο για την απατεωνιά, γιατί υπήρξαν οι Blitz, για να μου φύγει η μαγκιά, για να μη λέω ψέματα, γιατί η κυρίαρχη αφήγηση δεν είναι η μόνη αφήγηση, για την πολύτιμη στιγμή που εκτίθεσαι ανεπανόρθωτα μπροστά σε αγνώστους, για να το κάνουμε παρέα», σχολιάζει χαρακτηριστικά.
Η Πάολα Καλλιγά αυτό το διάστημα είναι στην παράσταση «Ευμενίδες» σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου στην Αγγλικανική Εκκλησία Αθηνών. Στη συνέχεια θα συμμετέχει ως βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση «Ο άντρας μου» σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη, που τον Ιανουάριο θα ανέβει στο θέατρο Θησείον. «Το θέατρο είναι ένας χώρος μαγικός, ασφαλής, μακριά από την πραγματικότητα. Όταν αρχίζουν οι πρόβες είναι σαν να κλείνεις τα μάτια σου, να μπαίνεις σε ένα όνειρο και να συναντάς εκεί περίεργα μυθικά πλάσματα. Όταν τελειώνει η παράσταση τους αποχαιρετάς, και αν αισίως έχεις επόμενη δουλειά, μπαίνεις στο επόμενο παραμύθι».
Πρόσφατη δουλειά του Συμεών Κωστάκογλου στο θέατρο ήταν το «Πεθαίνω σαν χώρα» με την ομάδα KNOT, που παρουσιάστηκε στο Bios και στο ΠΛΥΦΑ. Τώρα παίζει στον Μικρό Κεραμεικό με την ομάδα Αντάμα στην παράσταση «Αστεροειδής 2467Κ». Τον Μάιο του 2024 θα σκηνοθετήσει για πρώτη φορά ένα πρωτότυπο ελληνικό έργο στο Θέατρο 104. «Το θέατρο είναι ο χώρος όπου δημιουργώ περισσότερα ερώτημα από ότι απαντήσεις. Κι έτσι συνεχώς ανακαλύπτω, και οι δυσκολίες της ανακάλυψης είναι για την τέχνη μου καύσιμο υλικό».
Ο Γιώργος Φασουλάς έπαιξε πέρσι στην παράσταση «Μια νύχτα στην Επίδαυρο» της Λένας Κιτσοπούλου και του Γιάννη Αστερή, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου. Φέτος συμμετέχει στο «Νησί των θησαυρών» του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, σε διασκευή και σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, στο θέατρο Πόρτα, στο «Συρανό ντε Μπερζεράκ» σε μετάφραση Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, που θα κάνει πρεμιέρα τον Νοέμβριο, και στην παράσταση «Πάμε στοίχημα» της ομάδας Who am I to, της οποίας είναι μέλος. Ο Φώτης Στρατηγός συμμετέχει στην παράσταση Τα φώτα της πόλης του Εθνικού, σε σκηνοθεσία Αμαλίας Μπένετ και μουσική Θοδωρή Οικονόμου, και σύντομα θα ξεκινήσει πρόβες για το έργο «Η προξενήτρα» του Θόρντον Γουάιλντερ σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.
H Λυγερή Μητροπούλου αποφοίτησε από τη δραματική του Ωδείου Αθηνών και τη σχολή των ΜΜΕ στο ΕΚΠΑ. Ξεκίνησε να δουλεύει στο θέατρο με τον Θανάση Ακοκκαλίδη την περίοδο των πτυχιακών τους στη δραματική σχολή. Συμμετείχε στη «Μήδεια» του Μποστ και στα «Ανεμοδαρμένα Ύψη» σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού, και στην «Αντιγόνη» σε σκηνοθεσία της Ρηνιώς Κυριαζή. Το καλοκαίρι έπαιξε στην «Εκάβη» που, ξεκινώντας από την Επίδαυρο, έκανε περιοδεία στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία της Ιώς Βουλγαράκη. Προσεχώς θα συμμετάσχει στο «Ευαγγελισμός, Το μιούζικαλ» στο Εθνικό Θέατρο.
Η Ιόλη Χαραλαμποπούλου αυτό το διάστημα συμμετέχει στην παράσταση «Βέρθερος ή Έκανα ό,τι καλύτερο» μπορούσα της ομάδα 400lbs, της οποίας αποτελεί ιδρυτικό μέλος. Παράλληλα, εργάζεται ως βοηθός του σκηνοθέτη Ορέστη Τάτση στην παράσταση «Τούνδρα», ένα νέο έργο του Γιώργου Σίμωνα που θα παίζεται στο θέατρο Rabbithole από αρχές Δεκέμβρη. «Απολαμβάνω την ησυχία, τους χώρους που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την επιβάλλουν. Ζούμε μέσα σε τόσο θόρυβο. Είτε είναι πραγματικός, από τους ήχους της πόλης που δεν σταματούν ποτέ, είτε είναι ψυχικός ή ό,τι άλλο. Θέατρο, λοιπόν, για όλα όσα χάνονται μέσα στη φασαρία της πραγματικότητας ή του μυαλού. Για τα λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα κοινής σιωπής».
Η Χριστίνα Κυπραίου είναι κυρίως ηθοποιός, αλλά έχει σκηνοθετήσει και έχει γράψει δύο θεατρικά έργα. Ξεκίνησε να ασχολείται με το θέατρο για να ξεφύγει από την πραγματικότητα. «Τώρα, που δουλεύω στο θέατρο νομίζω ότι έρχομαι πιο κοντά σε αυτή από ποτέ, αλλά παράλληλα ακονίζω την ικανότητα να ονειρεύομαι με μεγαλύτερη ακρίβεια, να φαντάζομαι», λέει.
«Στη ζωή φοβάμαι συχνά όπως και στο θέατρο, αλλά στο θέατρο ό,τι φοβάμαι το κάνω έτσι κι αλλιώς. Εύχομαι να μη σταματήσω ποτέ. Δεν υπάρχει καλύτερη δουλειά για μένα. Είναι η καλύτερη δουλειά που θα μπορούσα να κάνω». Τον Σεπτέμβρη ολοκληρώθηκε η παράσταση «Μέχρι το καλοκαίρι» σε σκηνοθεσία Μιχάλη Πητίδη, στο πλαίσιο του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, όπου συμμετείχε ως ηθοποιός και συγγραφέας. Αυτήν τη στιγμή παίζει στην παράσταση «Underground» του Nikita Milivojević που θα παρουσιαστεί στο θέατρο Ακροπόλ τον Νοέμβρη, και παράλληλα βρίσκεται στο στάδιο έρευνας για ένα δικό της project.
Μουσικοί και σκηνογράφοι
Ο συνθέτης, παραγωγός και sound artist Constantine Skourlis πρόσφατα συνέθεσε τη μουσική για την παράσταση «Βατράχια» της Έφης Μπίρμπα και παρουσίασε σε συνεργασία με τον Χρήστο Σαρρή το υβριδικό οπτικοακουστικό live του «Dawn Eternal» με φωτισμούς της Theresa Baumgartner στο πλαίσιο του Stages A/live του Ιδρύματος Ωνάση. Θα συμμετέχει στην παράσταση χορού της Δάφνης Αντωνιάδου «Dreams of Time» που θα παρουσιαστεί στο θέατρο Θησείον τον Δεκέμβριο και τον Μάρτιο, και τον Φεβρουάριο στην παράσταση της Αντωνίας Οικονόμου «Άτιτλον», η οποία θα παρουσιαστεί στον Πολυχώρο Δήμου Αθηναίων «Άννα & Μαρία Καλουτά». «Σε μια προσπάθεια σύνδεσης με τον πυρήνα της ανθρώπινης κατάστασης, το θέατρο εμφανίζει με τεράστια ένταση την έννοια της αποτυχίας, δείχνοντας, σε όποιον τολμά να κοιτάξει, όλα τα λάθη μας, όλες τις αδυναμίες, όλες τις καταβαραθρώσεις ταυτόχρονα. Βρίσκω μια αλήθεια σε όλο αυτό».
Ο Χάρης Νείλας έχει γράψει μουσική για την παράσταση «Ανθρώπινο Δυναμικό» σε σκηνοθεσία Νίκης Δουλγεράκη που ανεβαίνει τον Δεκέμβριο στο θέατρο Ρεκτιφιέ. Ετοιμάζει επίσης τη μουσική για το «Ονειρόδραμα» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, σε σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη, για το Εθνικό Θέατρο. «Η μουσική που γράφεται για το θέατρο απαιτεί μια διαφορετική προσέγγιση από αυτήν της “κανονικής” μουσικής δημιουργίας. Ο ρόλος της δεν είναι πρωταγωνιστικός, παρόλο που αποτελεί καθοριστικό στοιχείο μιας παράστασης. Αυτό είναι και το στοιχείο που με ενδιαφέρει περισσότερο, ότι λειτουργείς ως το αόρατο μέλος του θιάσου, δρώντας σε ένα διαφορετικό επίπεδο».
Ο συνθέτης-sound artist Jeph Vanger έχει δουλέψει με τον Μάριο Μπανούσι για την παράσταση «Taverna Miresia» και με τον Γιώργο Κουτλή στο «Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι». Ταξιδεύει στην Ευρώπη με την παράσταση της Χαράς Κότσαλη, «To be possessed», κι επίσης δούλεψε τη μουσική της νέας χορογραφικής περφόρμανς του Blenard Azizaj, η οποία παρουσιάστηκε στο Opera House στα Τίρανα την προηγούμενη εβδομάδα. Ετοιμάζει τη μουσική για το «Σαλό: 120 μέρες στα Σόδομα» σε σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη και για μια νέα χορογραφική δουλειά της Ερμίρα Γκόρο που θα παρουσιαστεί στη Ρουμανία τον Δεκέμβριο. «Το να σχεδιάζεις ηχητικά σύμπαντα και μουσική για το θέατρο είναι σαν να βάζεις χρώματα σε έναν καμβά με ήδη προϋπάρχουσες γραμμές. Γεμίζεις μια σκηνή με ηχητικά χρώματα, έτσι ώστε, μέσω του ήχου, να μετουσιωθεί σε κάτι ολικό, μια εμπειρία που θα αγγίξει τον θεατή. Μέσα στον ίδιο χρόνο δυο δημιουργοί εξέφρασαν πολύ διαφορετικές μεταξύ τους επιθυμίες για τη μουσική κατεύθυνση δυο παραστάσεων που δούλεψα. Στη μία ο σκηνοθέτης μου ζήτησε την ατμόσφαιρα και τον δυναμισμό ενός αλβανικού γλεντιού, ενώ ο δεύτερος ήθελε να αισθανθεί ότι βρίσκεται στο Berghain του Βερολίνου, όπου το βαρύ μπάσο πρωταγωνιστεί στον χώρο και στο σώμα».
«Ανάμεσα σε σκηνογραφία, ενδυματολογία, σχεδιασμό props, μασκών, ειδικών κατασκευών, περιοδεία με παραστάσεις και διδασκαλία σκηνογραφίας, οι συνεχείς αλλαγές και ο γρήγορος ρυθμός μού δίνουν όλη την ντοπαμίνη που χρειάζεται ο εγκέφαλός μου για να παραμένω δημιουργικός, όντας βαθιά δυσλεκτικός και με ΔΕΠΥ», σχολιάζει ο σκηνογράφος και ενδυματολόγος Κωνσταντίνος Χαλδαίος. Αυτήν τη στιγμή τελειώνει τις μάσκες και τις ειδικές κατασκευές για την παράσταση «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου στο θέατρο Μπέλλος, ενώ σχεδιάζουν με την Αντωνία Οικονόμου και τη Λυδία Λαμπροπούλου την παράσταση χορού «Άτιτλον». Δηλώνει πως ανυπομονεί για την επόμενη συνεργασία του με τον Ευριπίδη Λασκαρίδη στο νέο του έργο «Lapis Lazuli» που θα ανεβεί τον Απρίλιο στη Στέγη.
Ο σκηνογράφος-ενδυματολόγος Σωτήρης Μελανός έκανε τα σκηνικά και τα κοστούμια για τις παραστάσεις «Goodbye, Lindita» και «Taverna Miresia - Mario, Bella, Anastasia» του Μάριο Μπανούσι. «Όταν ήμουν φοιτητής αρχιτεκτονικής, είχα δει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης μια παράσταση που το σκηνικό της ήταν μόνο τρεις λευκές πλαστικές καρέκλες. Αυτό ήταν αποκάλυψη για μένα, το πώς μια ολόκληρη ιστορία μπορεί να ειπωθεί με τρεις λευκές πλαστικές καρέκλες. Κάπου εκεί πρέπει να το ένιωσα ότι η αρχιτεκτονική αντίληψη και τα εργαλεία της σπουδής μου έπρεπε να μεταφερθούν σε άλλο πεδίο. Και το θέατρο ήταν αυτό που αγκάλιασε, διεύρυνε και εξέλιξε αυτή την αντίληψη. Στο θέατρο ψάχνω τον τρόπο να μεταμορφώνω τα σκίτσα μου σε ποίηση και τις μνήμες σε εικόνες».
Η Αλέγια Παπαγεωργίου είναι σκηνογράφος, ενδυματολόγος και εικαστικός. Συνεργάστηκε στις «Σκηνές από έναν γάμο», σε σκηνοθεσία Έλενας Καρακούλη, ως σκηνογράφος, και στο «Garamond 12», σε σκηνοθεσία Sergey Okunev, ως σκηνογράφος-ενδυματολόγος, στο «Fragile» που παρουσιάστηκε μεταξύ άλλων στην Μπιενάλε της Λάρνακας και στο cinedance festival της Θεσσαλονίκης στο concept, στη σκηνοθεσία και στη δημιουργία κοστουμιού στο εικαστικό video dance, στην «Άνοδο του Αρτούρο Ούι» σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη και στη «Σιωπή» των Rootless Root ως βοηθός του Πάρι Μέξη στα σκηνικά και στα κοστούμια. Αυτήν τη στιγμή είναι βοηθός του Άγγελου Μέντη στα σκηνικά και τα κοστούμια στον «Ιμπρεσάριο από τη Σμύρνη» που σκονοθετεί ο Βασίλης Παπαβασιλείου και του Πάρι Μέξη στον «Προμηθέα» του Άρη Μπινιάρη. «Το θέατρο είναι μια πρόκληση. Μια πραγματική αναμέτρηση και μια διέξοδος. Το θέατρο είναι μια ολοκληρωμένη διαδρομή με μοναδική αφετηρία τη δημιουργία. Κόσμοι ολόκληροι, συγκίνηση, υλικά και χαρακτήρες».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
