Oι δύο πρώτες αστοχίες στο Εθνικό

Oι δύο πρώτες αστοχίες στο Εθνικό Facebook Twitter
Η Γειτονιά των Αγγέλων
4

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης δεν θέλησε να εντάξει το έργο του Η Γειτονιά των Αγγέλων στα άπαντά του (κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κέδρος). Ακόμα και στην επίσημη ιστοσελίδα του (www.kambanellis.gr) το μόνο που αναφέρεται για το έργο είναι ότι ανέβηκε από τον θίασο Τζένης Καρέζη στο Θέατρο Κοτοπούλη το 1963 σε σκηνοθεσία του συγγραφέα, με σκηνικά και κοστούμια του Βασίλη Φωτόπουλου και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Όσο για την κινηματογραφική εκδοχή του έργου, μια υποσημείωση συμπληρώνει τον κατάλογο των ταινιών του που βασίστηκαν σε έργα του (ή σε δικά του σενάρια): «Η ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη Γυμνοί στον Δρόμο του 1969 βασίζεται στο θεατρικό έργο του Ι.Κ. Η Γειτονιά των Αγγέλων». Αυτό είναι όλο.

Έγραψε τη Γειτονιά των Αγγέλων έπειτα από παραγγελία της Τζένης Καρέζη, το καλοκαίρι του 1963. Ήταν η πρώτη απόπειρα του Καμπανέλλη να δουλέψει –και ως σκηνοθέτης– στο εμπορικό θέατρο, εκτός του προστατευτικού πλαισίου του Εθνικού Θεάτρου (Η έβδομη μέρα της δημιουργίας, 1956) και του Θεάτρου Τέχνης (Η Αυλή των Θαυμάτων, 1957 και Η ηλικία της Νύχτας, 1959). Η μουσική και τα τέσσερα λαϊκά τραγούδια που έγραψε για την παράσταση ο Μίκης Θεοδωράκης στήριξαν μια νέα δραματουργική πρόταση, ένα λυρικό δραματικό θέατρο που καθ' υπερβολήν χαρακτηρίστηκε από κριτικό της εποχής έως και «λαϊκή όπερα».

Το πείραμα, πάντως, δεν πέτυχε και η παράσταση κατέβηκε σ' έναν μήνα. Δικαιολογημένα, θα έλεγα. Η ιστορία είναι πολύ αδύναμη για να μπορέσει να προκαλέσει το παραμικρό ενδιαφέρον. Η ταξική αντιπαράθεση που πληγώνει τον έρωτα ενός φτωχού νέου με κόρη εργοστασιάρχη (σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις του μικρόκοσμου μιας γειτονιάς στη Δραπετσώνα της δεκαετίας του '60, που αρνείται, ως αταίριαστη, τη σχέση τους) ήταν εξωπραγματική σε μια εποχή μεγάλου πολιτικού αναβρασμού. Δεν ήταν μακριά η «μάχη της παράγκας» (1960), όταν πρόσφυγες εγκατεστημένοι στη Δραπετσώνα αντιστάθηκαν και απέτρεψαν την κατεδάφιση των φτωχικών τους, ούτε οι εκλογές βίας και νοθείας του 1961 και ο ανένδοτος αγώνας του Γεωργίου Παπανδρέου, που θα οδηγήσουν τελικά στη νίκη της Ένωσης Κέντρου στην εκλογική αναμέτρηση του Νοεμβρίου 1963. Πώς να είναι πειστική σήμερα;

Αλλά αν ο συγγραφέας δεν εκτιμά ένα έργο του τόσο ώστε να το εντάξει στα άπαντά του, για ποιον λόγο να ασχοληθεί κάποιος μαζί του 50 χρόνια μετά; Ακόμα κι ένας σπουδαίος συγγραφέας, όπως ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, μπορεί να έχει τις άτυχες στιγμές του και η Γειτονιά των Αγγέλων τέτοια ήταν.

Αυτό, λοιπόν, το αδύναμο έργο (η σχηματική ιδέα ενός κοινωνικά αταίριαστου έρωτα δεν αναπτύσσεται, αλλά οδηγείται σ' ένα εξαρχής αναμενόμενο φινάλε) επιλέχθηκε ως πρώτη παράσταση στη Σκηνή Κοτοπούλη του Εθνικού, σε σκηνοθεσία μάλιστα του παλαιού των ημερών Κώστα Τσιάνου.

Ο τελευταίος πρόσθεσε μερικά ακόμα από τα έξοχα λαϊκά τραγούδια που έγραψε ο Μίκης τη δεκαετία του '60 κι έστησε μια μουσική παράσταση, όπου η υπόθεση του έργου λειτουργεί ως υποτυπώδες όχημα για να ακουστούν τα τραγούδια. Θέατρο παλιομοδίτικο, ξεπερασμένη υποκριτική, ένας πρωταγωνιστής ξένος προς τον ρόλο του (ο Νίκος Ψαρράς ως οικοδόμος!), μια πρωταγωνίστρια (Μαρίνα Ασλάνογλου) που επιμένει να κυκλοφορεί με κόκκινες σατέν γόβες στην προσφυγική φτωχογειτονιά, αμήχανος θίασος, ανέμπνευστο σκηνικό, ούτε ρεαλισμός, ούτε λαϊκός εξπρεσιονισμός, κι ένας τραγουδιστής που τραγουδάει υπέροχα (Ζαχαρίας Καρούνης), αλλά χωρίς η παρουσία του να είναι ενταγμένη φυσικά στη δράση. Κακό έργο, παλιομοδίτικη παράσταση. Από το χειροκρότημα, πάντως, φάνηκε ότι στο κοινό της περασμένης Κυριακής (συνταξιούχοι του Δημοσίου, τότε που το Δημόσιο είχε κύρος) άρεσε.

Oι δύο πρώτες αστοχίες στο Εθνικό Facebook Twitter
Περιποιητής Φυτών

Κι από τη σκηνή Κοτοπούλη, στη Νέα Σκηνή όπου παρουσιάζεται ο Περιποιητής Φυτών του Παύλου Μάτεσι, σε σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου. Το 1989, όταν πρωτοπαρουσιάστηκε, έκανε αίσθηση αυτή η μπεκετικού ύφους, αγωνιώδης παραβολή για την ύπαρξη μέσα στην τέχνη, που συχνά είναι μοναχική, απροσάρμοστη, εμμονική, φασματική. Υφίσταται ύπαρξη μέσα στην τέχνη, όταν δεν υπάρχει αποδέκτης που να την αναγνωρίσει ως τέτοια; Υπάρχει καλλιτεχνικό έργο ερήμην του (όποιου) κοινού; Κι όταν υπάρξει αποδέκτης και ανταπόκριση, πόσο επηρεάζεται η αρχική ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση από εξωγενείς παράγοντες;

Ενδιαφέροντα όλα αυτά, αλλά δεν είναι κατάλληλη η στιγμή για να μας απασχολήσουν. Το θέατρο που έχει ως θέμα τον εαυτό του δεν το σηκώνει η εποχή. Είναι τόσο οξείες οι συγκρούσεις που εξελίσσονται αυτήν τη στιγμή στον κόσμο γύρω μας, στον πραγματικό χρόνο, που το ζήτημα της «υπερβατικότητας της σκηνής» δεν μπορώ να φανταστώ ποιον μπορεί να ενδιαφέρει .

Ο Έκτορας Λυγίζος έστησε μια καθαρή παράσταση, σ' έναν σκηνικό χώρο τεχνητό, επινοημένο, ειδικά κατασκευασμένο για την κατασκευασμένη υπόθεση δύο ηθοποιών αυτοεξόριστων σε μια ερημική παραλία, που επί πέντε χρόνια δουλεύουν έργα που δεν βλέπει κανείς . Οι ερμηνείες του Γιώργου Συμεωνίδη και του Δημήτρη Παπανικολάου είναι καλοδουλεμένες, το σώμα παρόν. Μάταιος κόπος. Τίποτα απ' ό,τι συμβαίνει επί σκηνής δεν σε αγγίζει. Τίποτα δεν σε αφορά.

Η αστοχία της επιλογής προκαλεί απορία. Και αν σκεφτείς ότι το επόμενο διάστημα στις διάφορες σκηνές του Εθνικού έχουν προγραμματιστεί τα Πρόβα Νυφικού, Φλαντρώ και Φιλάργυρος, βλέπεις πως πέντε στα πέντε, τα έργα που επιλέχθηκαν δεν μπορούν να συνομιλήσουν με την εποχή μας και τις ιδιαιτερότητές της. Η εικόνα διορθώνεται μόνο με τον καινούργιο χρόνο, με τον Ρόλο Μεφίστο του Κλάους Μαν σε διασκευή Αριάν Μνουσκίν, το Δεκαήμερο του Βοκάκιου και τη Δυτική Αποβάθρα του Κολτές.

Θέατρο
4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ