Με μία από τις πιο πετυχημένες παραστάσεις του περσινού προγράμματος του Φεστιβάλ, τη Σφαγή των Παρισίων της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων, που επιστρέφει για τρεις βραδιές στη σκηνή της Πειραιώς 260, ανοίγει η αυλαία του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών για το Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο την 1η Ιουνίου. Το αινιγματικό και παρεξηγημένο έργο του Κρίστοφερ Μάρλοου εστιάζει σε μία από τις πιο αιματηρές σελίδες της Ιστορίας, στο 1572, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Βαρθολομαίου, όταν Γάλλοι καθολικοί έσφαξαν γύρω στους 3.000 Ουγενότους (Γάλλους προτεστάντες). Μια τέτοια νύχτα κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει μόνο έναν ρόλο, ή του σφαγιαστή ή του σφαγιαζόμενου. Μέσα από τη γρήγορη, σχεδόν κινηματογραφική πλοκή του έργου, οι δημιουργοί της παράστασης αναδεικνύουν την ποίηση που κρύβεται πίσω από τη δράση και εστιάζουν στον αέναο κύκλο της βίας, με εργαλεία τη χορικότητα, την κίνηση και τη μουσική.
Χρήστος Θεοδωρίδης, Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων, Η σφαγή των Παρισίων του Κρίστοφερ Μάρλοου, 1-4 Ιουνίου, Πειραιώς 260, Χώρος Δ, 21:00
Στις 9 και 10 Ιουνίου ο Νικίτα Μιλιβόγεβιτς παρουσιάζει Το γεφύρι του Δρίνου, ένα μυθιστόρημα-ορόσημο των σερβικών γραμμάτων, αντίστοιχο του Πόλεμος και Ειρήνη. Πρόκειται για το πιο διάσημο έργο του Ίβο Άντριτς, ο οποίος παραμένει ο πλέον μεταφρασμένος Σέρβος λογοτέχνης και ο μοναδικός συγγραφέας της πρώην Γιουγκοσλαβίας που έχει τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ. Η ιστορία μιας γέφυρας που παραμένει σταθερό σημείο αναφοράς ανά τους αιώνες, ενώ γύρω της τα πάντα έρχονται και παρέρχονται, μεταφέρεται στη σκηνή από έναν κορυφαίο σκηνοθέτη της Σερβίας, τον Νικίτα Μιλιβόγεβιτς.
Νικίτα Μιλιβόγεβιτς, Το γεφύρι του Δρίνου από το μυθιστόρημα του Ίβο Άντριτς, 9 & 10 Ιουνίου, Πειραιώς 260, Χώρος Η, 21:00
Για τις 12 (έως και 14) Ιουνίου ο Σίμος Κακάλας έχει ετοιμάσει ένα αυτοσαρκαστικό, αυτοαναφορικό βαριετέ «πριν καταρρεύσει το οικοδόμημα του θεάτρου πάνω στα σαστισμένα κεφάλια μας». Πρόκειται για έναν χορό σεσημασμένων καλλιτεχνών, καταδικασμένων από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Διαδικτύου να βρίσκονται ισοβίως επί σκηνής, με την υποχρέωση να παράγουν συνεχώς άρτια καλλιτεχνικά προϊόντα, να διασκεδάζουν και να γοητεύουν κοινό και κριτικούς. Βαθιά μέσα τους ξέρουν ότι, σε περίπτωση αποτυχίας, τους περιμένει ο καλλιτεχνικός Καιάδας του καλοκαιριού, η πείνα και ο θάνατος. Η παράσταση αφιερώνεται στη μνήμη των «εκατοντάδων θυμάτων της διαδικτυακής κριτικής».
Σίμος Κακάλας, Εταιρεία Θεάτρου Χώρος, Greek Freak - all star game, 12-14 Ιουνίου, Θέατρο Ολύμπια, 21:00
Με ένα έμμετρο έργο, γραμμένο σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο στην Κύπρο του '60 από τον λαϊκό ποιητή Παύλο Λιασίδη, τον Αλαβροστοισειώτη («ο ονειροπαρμένος, ο κυριευμένος από νεράιδες»), που πραγματεύεται τη σύγκρουση ανάμεσα στο φυσικό και στο μεταφυσικό, ο Νίκος Χατζόπουλος παίρνει τη σκυτάλη στις 15 Ιουνίου. Η παράσταση, που είναι συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών με το Σπίτι της Κύπρου, ανιχνεύει τη συγγένεια του έργου με την αρχαία τραγωδία. Πέντε υποκριτές ισορροπούν ανάμεσα στην ταύτιση και στην αφήγηση, κρατώντας αναλλοίωτο το στοιχείο της γλώσσας, το τοπικό χρώμα της κυπριακής διαλέκτου και το στίγμα της εποχής κατά την οποία γράφτηκε το έργο.
Νίκος Χατζόπουλος, Σπίτι της Κύπρου, Ο Αλαβροστοισειώτης του Παύλου Λιασίδη, 15-18 Ιουνίου, Πειραιώς 260, Χώρος Β, 21:00
Μια διαφορετική παράσταση, ραδιοφωνική, που θα δώσει στους θεατές την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τη διαδικασία ηχογράφησης μιας παράστασης για το ραδιόφωνο είναι Ο Οικοδιδάσκαλος ή το δικαίωμα στην αμεριμνησία του Γιάννη Κωνσταντινίδη που σκηνοθετεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. Επιχειρώντας μια «βίαιη» διασκευή του έργου του Γιάκομπ Μίχαελ Ράινχολντ Λεντς (1751-1792), ο Γιάννης Κωνσταντινίδης παραδίδει μια πολυσύνθετη ιστορία πίστης και προδοσίας που εξελίσσεται στην Πρωσία του 1774 και στην οποία οι ασύδοτοι γλιτώνουν χωρίς σημαντικές απώλειες, ενώ οι δίκαιοι και συνεπείς εξολοθρεύονται ποικιλοτρόπως, αφού παγιδευτούν στα αδιέξοδά τους. Το κείμενο του Κωνσταντινίδη διαφοροποιείται ως προς το ότι αναγνωρίζει το δικαίωμα αυτής της «μεσαίας τάξης που φέρει τον πολιτισμό, τη διανόηση, τον ηθικό νόμο και το βάρος της προάσπισης του κοινωνικού ιστού» να προαπαιτεί ένα ελάχιστο διευκολύνσεων διαβίωσης. Όμως δεν χύνει ούτε ένα δάκρυ για τον χαμό της από την απροθυμία και την ανημποριά της να ξιφουλκήσει όταν οφείλει να το κάνει. Το έργο έχει 20 πρόσωπα, τα οποία θα αποδοθούν από 10 ηθοποιούς. Η ηχογράφηση θα μεταδοθεί στις 2 Ιουλίου, στις 10 το βράδυ από το Τρίτο Πρόγραμμα.
Ο οικοδιδάσκαλος ή το δικαίωμα στην αμεριμνησία του Γιάννη Κωνσταντινίδη, Ραδιοφωνικό θέατρο παρουσία κοινού, με ελεύθερη είσοδο, 16 Ιουνίου, Ραδιομέγαρο ΕΡΤ, Στούντιο C, 19:00
Πέντε νέοι ηθοποιοί-τραγουδιστές και πέντε μουσικοί επί σκηνής δημιουργούν μια δική τους γλώσσα στη μουσική παράσταση Όταν σε λίγο κατεβήκαμε στη θάλασσα της Φωτεινής Παπαδόδημα, παίζοντας με τον λόγο, τον ρυθμό, τη μελωδία, το σώμα. Ανοίγουν έναν διάλογο ανάμεσα στην ομηρική Οδύσσεια και στη σύγχρονη πραγματικότητα. Μέσα από μαρτυρίες, στοχασμούς, ανοιχτά ερωτήματα, τραγούδια και μουσική μιλούν για τη μνήμη, την απώλεια, τον ξεριζωμό, τη νοσταλγία, την αγωνία, τη δικαιοσύνη, το πρόσωπο, την ταυτότητα, τον ξένο, το οικείο και το ανοίκειο – θεματικές επίκαιρες για όλους σε μια Ευρώπη που διαρκώς μεταλλάσσεται.
Φωτεινή Παπαδόδημα, Όταν σε λίγο κατεβήκαμε στη θάλασσα, μουσική παράσταση με αφετηρία την «Οδύσσεια», 21-23 Ιουνίου, Πειραιώς 260, Χώρος Β, 21:00
Στον πυρήνα της νέας παράστασης της πρωτοποριακής ομάδας Nova Melancholia, σε σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα, βρίσκονται τρία σύντομα διηγήματα του Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλου από τη συλλογή Θερμά θαλάσσια λουτρά. Η περφόρμανς θα κινηθεί σε μια ατμόσφαιρα θερινής αμεριμνησίας και ραστώνης. Η μελαγχολία, όμως, και το υπαρξιακό άλγος ελλοχεύουν, όπως τα σκοτεινά φύκια κάτω από τη γαλανή θάλασσα. Με τον χαρακτηριστικό παιγνιώδη και αποδομητικό τρόπο της ομάδας, η αποχαυνωμένη ονειροπόληση του καλοκαιριού ακολουθείται από μια διάθεση απομαγευτική, με έναν ελαφρύ αυτοσαρκασμό. Η περφόρμανς θα αντλήσει επιπλέον υλικό από κινηματογραφικές επιτυχίες και τραγούδια που συνδέονται με το καλοκαίρι και την παραθαλάσσια ζωή.
Βασίλης Νούλας, Nova Melancholia, Θερμά θαλάσσια λουτρά, βασισμένο σε διηγήματα του Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλου, 24 & 25 Ιουνίου, Πειραιώς 260, Χώρος Η, 21:00
Η παράσταση της Μαρίας Πανουργιά Ο θρύλος του αγίου Κάρτακ και το μικρό λουλούδι, που στήνεται ως παραμύθι μέσα σε μια εφήμερη κατασκευή, είναι βασισμένη στο τελευταίο διήγημα του συγγραφέα Γιόζεφ Ροτ, σε διασκευή του Ευθύμη Φιλίππου. Ο ήρωας, προσκολλημένος σε μια «αιώνια» καθημερινότητα, διασταυρώνεται με ένα «θαύμα». Ακόμη και αν τα θαύματα έρχονται ξανά και ξανά για να τον στηρίξουν, να τον περιθάλψουν, εκείνος επιστρέφει, ασκητικά, στο ποτό. Μια «ελεήμων ειρωνεία» τον ακολουθεί έως τη συνάντησή του με το «μικρό λουλούδι», την Αγία Τερέζα. Εάν η ζωή κάθε ανθρώπου προς το τέλος της γίνεται βίος αγίου, τότε η μέθη και το άδοξο τέλος του ήρωα δεν είναι μόνο τεκμήρια μιας αγιοσύνης παράδοξης αλλά και μια υπενθύμιση ότι η αιώνια ζωή συνδέεται με την αγιότητα, όπως και με το αντίθετό της. Τέσσερις ηθοποιοί θα παραστήσουν τα δέκα πρόσωπα του αφηγήματος. Πέντε γυναίκες θα τραγουδήσουν ζωντανά το «θαύμα».
Μαρία Πανουργιά, Ο θρύλος του αγίου Κάρτακ και το μικρό λουλούδι, από τον «Θρύλο του Αγίου Πότη» του Γιόζεφ Ροτ, 27 & 28 Ιουνίου, 21:00, 29 Ιουνίου, Πειραιώς 260, Χώρος Ε, 23:00
Ο Ιούνιος κλείνει με την καινούργια παραγωγή της ομάδας blitz, Το Ινστιτούτο της Παγκόσμιας Μοναξιάς. Η ομάδα blitz, επηρεασμένη από την ατμόσφαιρα του Μαγικού Βουνού του Τόμας Μαν, γράφει και σκηνοθετεί την ιστορία μιας ομάδας ανθρώπων που έχουν καταφύγει οικειοθελώς σε ένα ιδιότυπο ινστιτούτο, μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο, προκειμένου να θεραπευτούν από τον ιό της μοναξιάς που απειλεί την ανθρωπότητα. Κάποιοι είναι εκεί για χρόνια, κάποιοι θεωρούν τη διαμονή τους πρόσκαιρη, μια κατάσταση που δεν θα κρατήσει πολύ, κάποιοι είναι χαρούμενοι, καθώς πιστεύουν ότι η μοναξιά είναι πάντα ένας τρόπος να ατενίζει κανείς την εσωτερική του ησυχία. Η παράσταση αφηγείται το ημερήσιο πρόγραμμα στο ινστιτούτο, τις ασκήσεις εναντίον της μοναξιάς, τις εξομολογήσεις των ηρώων για τη ζωή τους, τα παιχνίδια που επινοούν προκειμένου να περάσει ο χρόνος, τις συζητήσεις τους αργά το βράδυ. Το Ινστιτούτο της Παγκόσμιας Μοναξιάς είναι μια παράδοξη κωμωδία που μιλά για τη μοναξιά του ανθρώπου μέσα στην πόλη και κάτω από τον άδειο ουρανό, για τη μοναξιά της Ευρώπης και την απομόνωση της Δύσης, αλλά και για τη μοναχικότητα ως απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να αντιληφθεί κανείς το μυστήριο του χρόνου και της ζωής.
Blitz, Το Ινστιτούτο της Παγκόσμιας Μοναξιάς, εμπνευσμένο από το «Μαγικό Βουνό» του Τόμας Μαν, 30 Ιουνίου & 1 Ιουλίου, Πειραιώς 260, Χώρος Η, 21:00
Επίσης, έρχονται τον Ιούλιο:
• Λίλο Μπάουρ, Το κορίτσι που πέφτει, πέφτει, πέφτει, εμπνευσμένο από διηγήματα του Ντίνο Μπουτζάτι, 4-6/7, Εθνικό Θέατρο/ΡΕΞ, 21:00
• Γεωργία Μαυραγάνη, Εταιρεία Θεάτρου Χάπι Εντ, Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι του Τέννεσση Γουίλλιαμς, 4&5/7, Πειραιώς 260, Χώρος Δ, 21:00
• Γιάννης Παρασκευόπουλος, ΚΘΒΕ, Festen/Οικογενειακή γιορτή, βασισμένο στην ταινία του Τόμας Βίντερμπεργκ, 6-9/7, Εθνικό Θέατρο, Κτίριο Τσίλλερ, Αίθουσα Εκδηλώσεων, 21:00, κατάλληλο μόνο για ενηλίκους
• Ζωή Χατζηαντωνίου, Οι προεδρίνες του Βέρνερ Σβαμπ, 10-12/7, Πειραιώς 260, Χώρος Ε, 21:00
• Ένκε Φεζολλάρι, Ορκισμένη παρθένα, από το μυθιστόρημα της Ελβίρας Ντόνες, 13 & 14 Ιουλίου, Πειραιώς 260, Χώρος Ε, 21:00
• Δημήτρης Κουρτάκης, Αποτυχημένες απόπειρες αιώρησης στο εργαστήριό μου, βασισμένο σε πεζά του Σάμιουελ Μπέκετ, 18-20/7, Πειραιώς 260, Χώρος Δ, 21:00
• Αφιέρωμα στη μνήμη του Σπύρου Ευαγγελάτου, Αμύντας του Γεωργίου Μόρμορη, 22 & 23/9, Ηρώδειο.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
